AND YOU CALL YOURSELF A PROFESSIONAL

Toen we eenmaal besloten om de geneugten van de D.R. verder aan ons voorbij te laten gaan, wilden we ook zo snel mogelijk weg. We moesten de douane 24 uur van te voren waarschuwen en dat betekende, dat we maandag om 16.00 zouden moeten kunnen vertrekken. We bespraken een en ander met haven meester Rigo, die beloofde de autoriteiten tussen 15.00 en 16.00 te bestellen. Dat zou een heel gedoe worden met drugshonden en allerlei ander volk, maar overslaan kun je het niet echt. Als je geen despacho van de vertrekkende haven kunt overleggen bij de volgende haven, krijg je daar problemen en geen beste ontvangst. Anders hadden we het zo gelaten, want terugkomen wilden we niet.
We spraken af, dat we om 14.00 de boot aan de wal zouden leggen, zodat we net nog even konden douchen en de zaken met het havenkantoor konden afwikkelen.
We lieten de dinghy leeglopen en bonden die op het dek en maakten de boot verder helemaal klaar voor vertrek. Het woei best stevig, maar Hanneke en ik legden zonder problemen Nelly Rose aan de steiger, maar daar waren we wel blij mee. We lagen koud aan de kant of er komt een wild gesticulerend mannetje aanlopen, die in het Spaans begint te ratelen. Ik begreep, dat hij wilde dat we daar ogenblikkelijk weer moesten vertrekken, want er zou een filmploeg komen, die juist daar aan het werk zou moeten. Dat begreep ik natuurlijk helemaal niet en ik vroeg hem of hij het hele verhaal ‘despacio’, langzaam, nog een keer uit de doeken wilde doen. Hij vroeg mij echter of ik Frans sprak. Dat verraste mij een beetje dus ik gaf dat toe, maar herstelde me snel en vroeg hem hoe het kwam dat hij Frans sprak. Of hij soms Haïtiaans was. Zijn oogopslag veranderde en hij vertelde dat hij inderdaad uit Haïti, van Île à Vache kwam. Daarmee was het, zover je daar hier in de tropen van spreken kunt, het ijs gebroken. Hanneke kwam er bij en we begonnen omstandig over dat heerlijke eiland te praten. Hij kwam van Madame Bernard en hij had vlak bij Soeur Flora gewoond, zodat we meteen wisten waar.
Dat duurde niet lang, want een opgewonden mevrouw herinnerde hem eraan waarom hij met ons stond te praten. Hij legde dat in het Frans nogmaals uit. Ik vertelde hem, dat het ons bijzonder speet, maar dat wij niet weg konden, omdat we hier een afspraak met de autoriteiten hadden en dat we om vier uur zouden vertrekken. Alles was geregeld met Rigo en daar kon hij wat mij betreft verder verhaal halen. Hij belde Rigo, die spoorslags onze kant opkwam, maar eerst in handen viel van de opgewonden mevrouw. Die ging tegen hem te keer alsof hij een deurmat was, waar ze haar spikes op schoon moest vegen. Bedeesd kwam Rigo naar ons toe en vroeg of we het erg zouden vinden om terug naar de mooring te gaan. Het kantoor had hem vergeten te vertellen, dat de filmploeg vandaag weer zou komen, kennelijk voor het vervolg van eerder begonnen opnames. Dat zou zeker problemen opleveren met onze uitklaring en dus met ons vertrek. Daar hadden we geen zin in. Rigo zat klem tussen de wal en het schip, maar gelukkig besloot de mevrouw zich er nu zelf mee te gaan bemoeien.
Ze kwam op mij af en begon in het Spaans te ratelen, terwijl ze minuten daarvoor nog in uitstekend Engels met een mijnheer van de filmploeg had staan te praten. Ik trok mijn beste verbaasde gezicht en zei ‘No hablo, no comprendo’. Ze slaakte een diepe zucht en stak haar verhaal in het Engels af. Wij moesten weg, want zij moest filmen. Nog beleefd, vroeg ik haar of het hier studio opnamen of locatie opnamen betrof. Ze keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam en bevestigde dat het locatie opnamen waren, maar dat het de tweede draaidag was en dat de locatie er weer net zo uit moest zien als de eerste dag. Ik begon nu wat scherper te worden en vroeg haar of zij de locatie dan net zo wilde controleren als de studio? Wat als het weer veranderd was? Nu verloor zij haar geduld en begon met stemverheffing te spreken en zei dat ik nu moest vertrekken. Deze mevrouw was duidelijk gewend om haar zin te krijgen als ze met een camera ergens aan kwam lopen en ik werd vals.
Ik vroeg haar of zij de productie assistente was. Nee, zij was de productie coördinator. Dat was kennelijk nog belangrijker. Ik vroeg om verduidelijking van haar functie en of zij de verantwoordelijke was die er voor moest zorgen dat de filmploeg ongestoord haar werk kon doen. Dat bevestigde zij. “Dan”, zo zei ik licht uit de hoogte, “begrijp ik niet waarom u niet van te voren contact heeft opgenomen met Rigo, de havenmeester. Dan zouden dit soort problemen voorkomen kunnen worden en zou het forceren van oplossingen overbodig zijn.” Verbeten vertelde zij mij, dat ze afspraken met de dames op kantoor had gemaakt en dat zij een en ander aan Rigo hadden moeten doorgeven. Nu begon ik aan mijn slotoffensief: “Dus u maakt andere mensen verantwoordelijk voor uw werk en als zij hun werk niet goed doen, dan moeten anderen de rotzooi opknappen. U zei dat u eerder hier gefilmd heeft, dan weet u, dat de Marina Manager, de man waar u net tegen stond te oreren, de man is die verantwoordelijk is voor het reilen en zeilen hier in de haven, de man die uw locatie controleert. Dan weet u, dat als u met hem zou hebben gesproken, wij hier niet gelegen zouden hebben. Maar nee, u delegeert dat aan iemand op kantoor en wast uw handen van uw verantwoordelijkheid? AND YOU CALL YOURSELF A PROFESSIONAL? Mevrouw, zodra de autoriteiten geweest zijn vertrekken wij. Eerder niet.”
De mevrouw liep stampvoetend weer naar Rijo, die veel plezier had in de zojuist gevoerde dialoog en haar doorverwees naar kantoor. Natuurlijk bleken er alternatieven te zijn en kon de ploeg gewoon aan het werk. De rest van de middag werden wij getrakteerd op een comedy of errors, waarbij – met veel beschreeuw – een zeiljacht fors werd beschadigd en een stuk van de steiger werd afgerost, omdat het jacht nog ene keer aan de kant moest komen. De coördinerende bitch had een technicus aan de kant laten staan met een kist vol met spullen. We hebben hier foto’s van. Die komen later.
Voor zover wij hebben kunnen zien werd er die middag geen meter film geschoten. We hebben nu een veel beter begrip van het werk van ons nichtje Ellen en van het belang van deze sleutelrol bij het maken van film. Met een beetje goodwill en gezond verstand kan iemand op die plaats heel veel geld besparen en een bijdrage leveren aan de kwaliteit van de productie. De mevrouw die we hier aan het werk zagen kan beter een ander baantje gaan zoeken.
Uiteindelijk kwamen de autoriteiten pas om half vijf aan boord en voeren wij om vijf uur weg. De filmploeg was nog steeds bezig, in een poging om met de laatste restjes daglicht toch nog iets van hun draaidag te redden.
Het werd tijd dat we de D.R. gingen verlaten. Een land waar macho gedrag bij man en vrouw een geaccepteerde norm lijkt te zijn.

Comments { 0 }

Weg uit de Dominicaanse Republiek.

We zijn veel eerder dan gedacht vertrokken uit de Dominicaanse Republiek. We vonden er niets aan. We hebben er natuurlijk wel weer leuke mensen ontmoet en ook positieve dingen beleefd, maar we zullen er weinig over gaan vertellen. We hebben het niet echt een kans gegeven misschien, maar ik kan me nauwelijks voorstellen, dat ons oordeel een andere wending had kunnen nemen. Het contrast tussen arm en rijk is hier obsceen.
We kwamen aan in de marina Zarpar in Boca Chica. Daar is in ieder geval weinig mis mee. Vriendelijke mensen en goede faciliteiten. Zij verzorgen het inklaren, zodat je niet zelf alle instanties hoeft op te sporen en aan te sporen. Voor die dienst brengen ze wel $180 in rekening en daarbij is de onderhandse betaling aan de autoriteiten inbegrepen. Het uitklaren is goedkoop. Dat kostte maar $50.
Op de steiger werden we verwelkomd door de havenmeester, die Nederlands sprak. Rigo heeft 5 jaar in de Bijlmermeer gewoond, nadat hij daar door zijn Duitse werkgever naartoe was gestuurd. Hij verwarde Duits en Nederlands, maar er was goed met hem in de eigen taal te praten. Zijn Engels is uitstekend. Hij vertelde ons, dat er nog een stel Nederlanders in de haven lagen en wees op een oude zestiger jaren Nederlandse mijnenveger van de van Straelen klasse. Hij zou ons ‘s avonds graag bij die mensen introduceren.
We lieten de boot even aan de steiger liggen, terwijl we lekker gingen douchen. Daarna aten we een heerlijke kip bij Teresita, het kleine restaurantje op de marina waar Teresa en een man vanuit hun open keuken een heleboel mensen kunnen verwennen. Na deze verwennerij hadden we het nog goed naar onze zin en verhuisden we in opperbeste stemming de boot naar een mooring. Ankeren is niet alleen niet toegestaan, maar bovendien ook geen praktische propositie. Het is er te klein, te ondiep en – zeker in het weekend – vooral ook veel te druk met allerlei gemotoriseerd en belachelijk hard varend speelgoed, variërend van hele snelle waterscooters tot grote offshore game fishing boten. Bij de Marina Zarpar staan bovendien drie grote stellages waar speedboten en cabin cruisers in worden opgestapeld. Het ziet er allemaal rijk en welvarend uit. Wat een bedrieglijke eerste indruk.
Nadat we naar de lokale supermarkt waren geweest nam Rigo ons mee naar de van Straelen, waar we uiterst hartelijk werden ontvangen door Ben en Ron; twee broers die deze mijnenveger in Suriname of Trinidad hebben gekocht en daar nu mee rondvaren. Ben liet ons vol trots het hele schip van voor naar achteren zien en vertelde over de avonturen, die ze tot nu toe al met dit schip hadden beleefd. Met 33 meter is de van Straelen veruit het grootste schip in de haven en krijgt dan ook heel veel belangstelling, maar daarover later meer. Dit was heel gezellig.
De volgende avond nam Rigo ons – gedrieën op zijn motorfiets – mee naar de lokale visserijhaven, waar de vis aan land wordt gebracht. Daar zijn viswinkels en restaurantjes, waar je heel smakelijk en goedkoop vis kunt eten. Ik bestelde een biertje bij mijn vis en kreeg een literfles Presidente. We mochten overigens van Rigo niet alleen naar deze tent toe lopen. Eigenlijk zei hij dat het volstrekt onverstandig was om na het donker buiten de marina op straat te komen. Dat was eigenlijk het eerste signaal, dat het hier allemaal niet pluis is.
De volgende dag zouden we weer gaan borrelen op de van Straelen, maar dat was geen succes. Ron had ons al gewaarschuwd, dat zij als lokaal superjacht grote aantrekkingskracht hadden op vele vogels van uitermate diverse pluimage. De eerste man die we bij hen aan boord treffen was een Nederlander, die de meest vrouw onvriendelijke taal uitbraakte die je maar kon bedenken. Ik ga verder niet op de onsmakelijke details in, maar het bleek wel, dat seks toerisme een belangrijke rol speelt in de D.R.. Dit leidde tot een dispuut tussen mij en Hanneke, waarbij Hanneke de mannen schuldig achtte, terwijl ik vond, dat de lokale dames zich mogelijk ook wat ingetogener zouden kunnen opstellen. Ik weet nooit wie in dat spel de visser is of de vis die gevangen wordt. Seks is in ieder geval een makkelijke manier om aan geld te komen in een arm land. Toen er vervolgens ook nog een generaal met zijn gevolg aan boord kwam, die vooral moest vertellen over zijn huizen, auto’s en vrouwen hadden we het gezien.
De afgrijselijke armoede kregen we de volgende dag, zaterdag, op een hele duidelijke manier in beeld. We gingen weer naar de supermarkt, dit keer om echt in te slaan. De supermarkt verzorgt dan het vervoer terug naar de marina, maar dit keer zette de chauffeur eerst een lokale man af bij zijn huis. Om daar te komen moesten we door een afzichtelijke achterbuurt, waar de armste huizen nog door hekken en muren omzoomd zijn. De meeste huizen zijn wel begonnen maar nooit afgebouwd. Toch wonen er dan grote hoeveelheden mensen in zo’n ruïne die nooit heel is geweest. Het woord naargeestig schiet tekort. Ik denk, dat het beter is dat de baas van de chauffeur er niet achter komt, dat hij met ons door die buurt is gereden, terwijl de chauffeur het mogelijk wel expres deed. Wij verbaasden ons de rest van het weekend over de decadente taferelen die zich op het water afspeelden en begonnen het weer te bestuderen. We wilden weg hier. Na Cuba, Jamaica en Île à Vache – waar we steeds volop genoten hebben – was dit een dieptepunt, waar je kon zien hoe ongebreidelde hebzucht, materialisme en asociaal kapitalisme toe kan leiden. De D.R. heeft het meeste bedden voor toeristen van alle landen in de Caraïben. Ik neem aan, dat deze toeristen hun resorts als getto’s bewonen en niet echt om zich heen kijken, anders zouden ze nooit terug willen komen. Tenzij het nachtleven de grootste trekpleister is.
Wij zijn op weg naar St. Croix. Even terug naar een vertrouwd eiland waar we in het verleden volop van hebben genoten. Daar zullen we in de prachtige kroeg ‘Angry Nate’ met veel plezier de gore nasmaak van de D.R. wegspoelen.

Comments { 0 }

Isla Beata, Dominicaanse Republiek

20140427-214921.jpg
Dit buitje duurde gelukkig maar 4 min. Tijdens onze oversteek naar Bahia de las Aguilas, waar we na een nacht en een dag kruisen nog net voor donker het anker konden laten vallen. We zijn weer in een nieuw land: de Dominicaanse Republiek. Van Ashley hebben we nog een courtesy vlaggetje kunnen kopen voor $5.

20140427-215219.jpg
We willen in een verlaten baai voor anker gaan en hopen dat deze aankomende bui ons niet inhaalt en dat we er voor donker zullen zijn. Dat lukt net.

20140427-215412.jpg
De volgende dag verwennen we ons zelf met een heerlijk dagje zeilen. Het is maar 20 mijl in vogelvlucht, maar weer tegen de wind in. Dit keer is de zee echter lekker vlak en dat in combinatie met een lekker lopend windje van net windkracht drie maakt van het geheel een feestje. We ronden Cabo Falso, die prachtige kleuren heeft.

20140427-215637.jpg
Als we dan de volgende dag voor Isla Beata liggen, komen er fregatvogels boven ons cirkelen. Meestal vliegen ze te hoog, maar dit keer komen ze dichtbij. Het kan en zal nog beter. Het zijn majestueuze vogels.

20140427-215805.jpg
Er komt een gemotoriseerde vissersboot aan met 3 man erin. Het welkomstcomité bestaat uit de commandante van het oorlogsministerie en nog iemand. De derde is de kapitein van de boot en als de anderen bij ons aan boord stappen, blijft hij op zijn boot passen. Hij is hoogst beledigd als Pim er een stootkussen tussenhangt, want hij is erg trots op zijn rubber berghout.
De heren hebben een klein schoolschriftje bij zich, waarin we zelf onze bootnaam en paspoortnrs. moeten schrijven. Ze verkopen ons ook deze inhoud van een Conchschelp tegen wat rumflesjes. Ondanks het feit dat we de aanwijzingen voor het bereiden goed opvolgen, is deze ‘Lambi’ niet te eten, alsof je rubber eet, zo springen je kaken weer uit elkaar na erin gebeten te hebben. Ons prachtige visboek van Rick Stein heeft ons hier niet kunnen helpen. Hij houdt kennelijk niet van conch. Toch hebben we het al een paar keer heel smakelijk gegeten.

20140427-220453.jpg
We volgen met Klontje naar de kant nu het nog licht is.

20140427-220655.jpg
Het eiland heeft een grote en zwaar beschermde populatie Iguanas.

20140427-220844.jpg
Er zijn er veel. Voor een filmpje ervan moet je maar even naar het hoofdstuk Video’s kijken in de bovenbalk. Er werd net iets eetbaars naar ze gegooid, wel grappig om te zien.

20140427-221109.jpg

20140427-221205.jpg
Er verblijven op dit eiland meestal tot zo’n drie honderd vissers, die hier overigens niet echt wonen. Omdat het Pasen is, zijn de meesten naar het vasteland van de DR om het feest thuis te vieren.

20140427-221410.jpg
Deze hut heeft zelfs een porch.

20140427-221532.jpg
Een ingenieuze manier om regenwater op te vangen.

20140427-221654.jpg
Iemand heeft zelfs een tuintje aangelegd.

20140427-221819.jpg
Dit is een kookhut, eigenlijk net zoals op Île à Vache 130 NM westwaards.

20140427-222136.jpg
Gekken en…….

Comments { 0 }

Laatste Kai Kok foto’s

20140427-174748.jpg
Dit is de wasstraat. De vrouwen zitten iets hogerop, maar wilden niet gefotografeerd worden.

20140427-182132.jpg
Snel op de rug dan maar, terwijl ze verwoed aan het pompen is. De regering heeft de pomp een poosje geleden laten plaatsen.

20140427-174903.jpg
Dé super van Kai Kok. Op de muur staat wat er te koop zou kunnen zijn. Het meeste is er echter niet.

20140427-180633.jpg
Inmiddels is het eten op bij de voedselverstrekking en wassen de vrouwen, die gekookt hebben, de schalen af.

20140427-181030.jpg
Als er geen touw voorradig is, kun je de was natuurlijk ook gewoon op de cactusheg hangen. Heb je ook geen knijpers nodig, want die hebben ze hier niet.

20140427-181249.jpg
Die kleine is een zusje van Pipi. Ze leren al vroeg om mama na te doen.

20140427-181448.jpg
Dit is het familiegraf van Pipi, waar zijn Opa een paar weken geleden is bijgezet. Hij wijst vol trots op de berg, die ooit van zijn grootvader was en nu gedeeld wordt met alle nazaten, want zo gaat dat hier.

20140427-183606.jpg
Ah, daar heb je de merrie met haar veulen weer.

20140427-184056.jpg
Ze leggen de nieuwe planken, die met de veerboot zijn meegekomen, om de oude spanten heen en later vervangen ze die ook.

20140427-202447.jpg
Deze meisjes zijn in het gelukkige bezit van telefoon en tja, dan maak je foto’s van elkaar, het blijven meisjes.

20140427-202708.jpg
Spiegelbeeld.

20140427-202841.jpg
De jongetjes spelen met veel lawaai met een dugout.

20140427-203030.jpg
Mooie oude knoestige boom.

20140427-203216.jpg
Na deze leuke wandeling, waarbij we van alles over het eiland leerden, gaan we weer aan boord. Deze boot heeft echt een lappendeken als zeil.

20140427-203348.jpg
Hij gooit met een mooie zwier zijn net het water in.

20140427-203826.jpg
Dit is een demonstratie tegen de regering, die hier zonder met de bevolking te overleggen, allemaal grote hotels en resorts wil gaan bouwen. Bij de vorige akties, toen er greppels door de weg werden gekerfd waar vuur in werd gestookt, is er iemand gearresteerd. Deze demonstratie is voor zijn vrijlating. Ze hebben een spandoek en het hele dorp loopt mee.

20140427-204113.jpg
Deze mannetjes kijken naar het spektakel.

20140427-204311.jpg
Wat hebben we genoten van dit mooie eiland met zijn vriendelijke bewoners, maar na 10 dagen wordt het tijd om door te varen naar het oosten.

Comments { 0 }

Haïti, Kai Kok

20140427-131326.jpg
De prachtige Baie à Feret.

20140427-131436.jpg
Er komt weer een boot binnen, direct geattaqueerd door de boatboys, die een centje bij willen verdienen door je boot te poetsen of andere klusjes voor je te doen.

20140427-131755.jpg
Er moet wel regelmatig worden gehoosd natuurlijk. Zo te zien is het echt nodig.

20140427-131920.jpg
Nelly Rose voor het Port Morgan Hotel. Erg geliefd ook bij de Haïtiaanse overheid, die zich dan met helikopters er naartoe laat vliegen. De meeste toeristen worden met eigen stevige en simpele, maar wel snelle motorbootjes van het vasteland opgehaald. Het was er niet druk toen wij er waren.

20140427-132003.jpg
Er wordt in de baai gevist met een groot net, dat in een grote halve cirkel wordt uitgelegd en dan langzaam wordt binnen gehaald.

20140427-132130.jpg
Het veulen loopt los mee.

20140427-164505.jpg
3 x per week wordt er voedsel verstrekt. Er staat een rij voor de deur.

20140427-132214.jpg
Erg moeilijk om licht in zijn gezicht te krijgen. Negers zijn lastig om te fotograferen.

20140427-132500.jpg
Hij kon het niet meer zo goed zien. We hebben hem een leesbrilletje gegeven, waarna het een stuk beter ging. Hij was er heel blij mee.

20140427-163353.jpg
Met zijn dugout door een ondiepte langs de mooie rotsformaties. Het maken van een dug-out kost 3-4 weken door 2-3 man. Ze worden nog regelmatig gemaakt het hout van mango bomen of amandelbomen. De kinderen zijn er heel zuinig op, want het is bijna onmogelijk om de bootjes te repareren.

20140427-163609.jpg
Altijd klussen aan de boten, dat houdt nooit op.

20140427-163740.jpg
Dit is een lokaal wonende artiest, die ook schilderlessen aan toeristen verzorgd. Hij maakt heel leuk werk. Hier schildert hij een foto na als bijverdienste.

20140427-163934.jpg
We maken met Pipi een wandeling. We bezoeken de hoofdmeester van de lagere school en doneren wat pennen en blocnotes, zeep en tandpasta. Hij heeft 300 leerlingen. Aan de overkant zie je Haïti liggen.

20140427-164856.jpg
Gewoon op het dak gooien die was, het droogt toch wel.

20140427-165059.jpg
Beneden ligt een zoetwater meer. Dat vertelt Pipit tenminste, wij vermoeden dat het wel brak zal zijn.

20140427-165603.jpg
Grappige krulbladeren.

20140427-165919.jpg
We klauteren over een brokkelig pad voorzichtig naar beneden onder het toeziend oog van PIpi. Ondertussen komen we deze mevrouw met 20 kilo water op haar hoofd tegen. Ze is van de handpomp op weg naar haar huis en dat is nog een heel eind, want ze woont bovenop de berg.

Comments { 0 }

Les Cayes, Haïti 2

20140426-124127.jpg
Het mooiste huis hier in de stad is van het radiostation.

20140426-124300.jpg
Houtbewerking.

20140426-133250.jpg
Gedroogde garnalen e.d.

20140426-133839.jpg
Markt

20140427-093021.jpg
We eten een goede hamburger in een sombere tent en gaan weer terug naar de kade waar de veerboten aankomen.

20140427-093221.jpg
De geit, die hier bovenop de kruiwagen vastgebonden ligt, is levend.

20140427-093532.jpg
Ze hebben hun boodschappen gedaan en gaan terug naar hun rustige eiland. De boodschappen zijn niet allemaal voor de mensen zelf. De ferry is duur ($7) zodat een enkel persoon met een waslijst aan boodschappen voor de hele buurt naar het vasteland gaat. Iedereen neemt ook spullen voor iemand anders mee en behalve wij is er niemand met lege handen.

20140427-093733.jpg
Deze man probeert met zijn winkel op zijn hoofd nog wat producten te slijten aan de wachtende passagiers. Hij heeft een hoop te koop.

20140427-093911.jpg
Pim wordt naar de boot gedragen door een sterke man, die natuurlijk ook een tip krijgt.

20140427-094202.jpg
Wij zitten erin en wachten nu tot iedereen aan boord is gehesen.

20140427-094303.jpg
De huizen aan het water hebben ,hangend over het water , hun WC. Deze jongetjes zwemmen overal tussendoor. Het is geen wonder dat er cholera heerst op Haïti.

20140427-094512.jpg
Ook deze matrassen gaan mee naar de overkant. Ze zullen het niet drooghouden vrees ik.

20140427-094755.jpg
Zeilen met een of ander dekzeil gaat ook.

20140427-094841.jpg
We sluiten de dag af met een etentje bij de moeder van Ashley. Romantisch in haar tuin onder de bomen. Ze wonen in een palmhut en dit zijn hun enige stoelen.

Comments { 0 }

Les Cayes, vasteland Haïti

We hebben met Ashley afgesproken om naar Les Cayes te gaan. Hij heeft geregeld, dat de ferry ons ‘s morgens om 8.30 bij de Nelly Rose zal komen ophalen.

20140425-212646.jpg
De boot komt keurig op tijd. Ashley is al aan boord.

20140425-212823.jpg
We zitten met twintig mensen als haringen in een ton. Na een min. of 5 begint het te regenen en stopt de boot. Ze leggen hem in de baai vast aan een lange bamboe staak, die daarvoor speciaal aan boord is. Ze mogen nu niet verder varen, omdat er geen zicht op de kant meer is. Er is geen kompas of andere navigatie apparatuur, laat staan GPS. Tijdens het wachten trekken we met zijn allen een groot stuk landbouw plastic over onze hoofden heen. Nu begrijpen we pas waarom sommigen met een douchemuts of handdoek op hun hoofd zitten. Het zeil is niet echt waterdicht. De reis wordt na een min. of 10 weer hervat en duurt dan nog een uur.

20140425-213335.jpg
Onderweg zien we een paar vissersboten langskomen. De boten hebben geen kiel. Ze hebben wel wat vormstabiliteit, maar met het enorme zeiloppervlak hebben ze toch tegengewicht nodig. Er staat iemand op het gangboord, die naar behoefte ook buitenboord hangt om de boot in balans te houden.

20140425-213818.jpg
Dit is het eerste wat we zien aan de overkant in Les Cayes.

20140425-215906.jpg
Eenmaal aan de overkant worden we overgeladen in kleine bootjes, die ons dichter bij de kant brengen, maar ook dan zijn we nog niet aan de kant. De laatste paar meters wordt je gedragen door sterke mannen, zodat je niet tot je middel het water in hoeft.

20140425-220126.jpg
Eerste indrukken van de stad.

20140425-220229.jpg De man trekt meermalen zijn eigen gewicht.

20140425-220307.jpg
Er staat een soort Nôtre Dames aan een pleintje, waar je niet mag komen, want de hekken zijn dicht.

20140425-220447.jpg
We gaan er echter gewoon doorheen met onze gids, die de weg natuurlijk goed kent, want hij zit hier ergens op school, tenminste als hij geld heeft. De school kost $10 per maand en soms gaan de leerlingen een paar weken naar huis, omdat het geld er gewoon niet is.

20140425-220743.jpg

20140425-220806.jpg

20140425-220857.jpg
We willen naar een flappentap (ATM). De rij is behoorlijk lang, want klaarblijkelijk is de machine door de hitte kapot, zodat iedereen naar binnen moet om aan het loket geholpen te worden. Het duurt zeker 3 kwartier voor we weer buiten staan en dat hebben we dan te danken aan een eigenlijk ongewenste voorkeursbehandeling, die Ashley voor ons geregeld heeft.

20140425-221157.jpg
Het ziet er allemaal op zijn zachtst gezegd niet erg jofel uit.

20140425-221325.jpg

20140425-221504.jpg
Winkeltje op de grond. Er is niet veel plek, dus ze zet de flessen bovenop elkaar.

20140425-221633.jpg
Niet bepaald rooskleurig en ook geen blije gezichten hier.

Comments { 0 }

Kai Kok

20140425-161252.jpg
De boot, waar ze 2 dagen geleden nog aan het werk waren, is inmiddels, met behulp van een kwast die we hadden gedoneerd, vrolijk groen geschilderd en klaar om te water tegaan.

20140425-161650.jpg
Het visnet moet wel eerst geboet worden.

20140425-162231.jpg
We gaan eten bij Doudou en zijn vrouw Vilna. We wandelen achter Doudou, die ons al om 16.00 uur op kwam halen, langs leuke huizen met tuinpaadjes afgezet met conchschelpen.

20140425-162643.jpg

20140425-163020.jpg
Eerst snapten we niet helemaal waarom we zo vroeg al klaar moesten staan, maar al gauw bleek, dat we een forse wandeling door de mangrovebossen moesten maken. We liepen door de mangrove, omdat die vlak is en korter dan de hoofdweg. Het was duidelijk dat we in het donker de weg terug alleen nooit terug zouden vinden in de wirwar van kleine paadjes. Bovendien zouden de muggen dan wakker zijn. We namen ons voor om terug de heuvelachtige route de voorkeur te geven.

20140425-163453.jpg
Ze wonen op een prachtig plekje samen met hun 4 dochters, een tante en een oma. Toeristen te eten vragen is een manier om aan wat geld te komen. We krijgen een uitgebreide rondleiding door het huis, waar zo te zien minstens acht mensen wonen. De eetkamer is alleen dat, een eetkamer.

20140425-163808.jpg
Vilna op weg naar de keukenhut waar alles wordt bereid. Het eten smaakt, in alle eenvoud, prima.

20140425-164116.jpg
Doudou wilde ons met plezier weer begeleiden naar de plek waar we de dinghy hadden achtergelaten, maar dat vonden wij absoluut onnodig. Dus bracht Vilna ons tot de grote weg. Tot ongenoegen van haar dochtertje Johanna. Ze mocht niet mee naar de grote weg. Het eerste stuk van de wandeling is het net nog licht.

20140425-164355.jpg
Palmbladeren worden hier volop gebruikt.

20140425-164544.jpg
Aangezien alles met de hand gebouwd wordt, is er ook niks recht.

20140425-164754.jpg
Dit mannetje is zo blij met zijn puppy!

Comments { 0 }

Madame Bernard, markt

Het is geen alledaagse naam voor een stad: Madame Bernard. We kregen geen duidelijke verklaring voor de naam. “Zo heet het altijd al” was de enige reactie die we te horen kregen.
We waren hier onder de hoede van Ashley, die net als al zijn leeftijdgenoten voortreffelijk verstaanbaar Frans spreekt. Dat geldt niet voor alle bewoners van het eiland. Oudere mensen, die niet geprofiteerd hebben van een van de scholen op het eiland spreken alleen Creools. Zij kunnen ons wel begrijpen als wij heel duidelijk en langzaam Frans spreken, maar wij kunnen hen nauwelijks begrijpen. Ook kinderen, die nog te jong zijn om naar school te gaan, spreken alleen Creools.
Dat betekent, dat wij op de markt echt zijn overgeleverd aan onze gids. Fotograferen is lastig, omdat je mensen echt moet vragen of ze er bezwaar tegen hebben. Sommige mensen reageren nogal heftig als ze een camera ongevraagd op zich gericht zien. We geven daarom de camera aan Ashley, die wat minder moeite heeft met bescheidenheid en bovendien een goed oog blijkt te hebben voor de dingen die wij graag vastgelegd zien. Als er dan iemand begint te mopperen, weet hij kennelijk in het Creools de juiste toon te vinden om hen te doen zwijgen. Kennelijk doet hij dat met humor, want hij lacht er in ieder geval zelf bij en we worden niet lastig gevallen.

20140425-142321.jpg
De markt in Madame Bernard is echt voor ons iets heel bijzonders. Mensen die regelmatig Afrika bezoeken vinden het waarschijnlijk heel normaal, maar voor ons is het nieuw. De roots van de bevolking zijn in ieder geval heel duidelijk herkenbaar en nauwelijks beïnvloed door kolonialistische heren en meesters. Haïti is al kort na 1800 zelfstandig en dat is merkbaar.

20140425-142849.jpg
Omdat Ashley fotografeert zie je ons voor de afwisseling allebei op de rug.

20140425-143305.jpg
Het lijkt in onzer ogen een grote chaos, maar dit gaat hier op maandag en donderdag altijd zo.

20140425-143740.jpg

20140425-143928.jpg
We kijken onze ogen uit, vooral naar b.v. zo’n uitstekende poot bij de slager.

20140425-144111.jpg

20140425-144558.jpg
Veel wordt met de traditionele zeilboten hier naartoe gebracht vanuit Les Cayes. Er wordt ook retourvracht aan boord gebracht.

20140425-145344.jpg
De een waadt terug naar zijn boot met een tros bananen bovenop zijn hoofd en de ander met 2 levende kippen in haar hand.

20140425-145744.jpg
We weten niet of de levende have hier gewoon loopt te grazen of dat het onderdeel is van de handelswaar. Ze lopen, ook het varken, in ieder geval allemaal aangelijnd.

20140425-145914.jpg
Voor de inwendige mens wordt ook gezorgd.

20140425-150027.jpg
Kruidvat

20140425-150231.jpg
De slageressen – of zijn het slagerinnen? – zijn heel handig met hun machetes.

20140425-150351.jpg
Beetje rond paraderen hoort er ook bij als je nieuwe kleren of beter, als je kleren zoekt. Er worden zeker ook nieuwe kleren aangeboden, maar veel komt uit de textielzakken van de inzameling uit andere landen. Zo verdient iemand er nog iets aan en komt het bovendien bij de juiste mensen terecht.

20140425-150856.jpg
Je hoopt dan wel dat de varkens en geiten er niet overheen lopen.

20140425-151051.jpg
Het water is 28graden, maar voor de zekerheid heeft ze toch maar een muts opgezet.

20140425-151258.jpg
Deze markt zullen we niet gauw vergeten.

20140425-151410.jpg
We stappen weer achterop bij onze motorrijders en scheuren in een half uur over onverharde wegen naar Kai Kok terug.

Comments { 0 }

Aan de wind.

We liggen voor het strand van Isla Beata. Daar zijn we aangekomen na een heerlijk dagje kruisen vanaf Bahia de las Aguilas, de baai van de adelaars. Daar waren we in anderhalve dag naar toe gebokst tegen de wind in vanuit Île à Vache. Eigenlijk kennen we Nelly Rose heel slecht tegen de wind in en daar hebben we gisteren en vandaag wat aan kunnen doen. Gisteren stond er 15-17 knoop wind en een forse zee. Dat heeft gevolgen voor de hoogte die je kunt varen. Te hoog en de boot valt bij iedere golf stil, te laag en je vaart een veel te lange weg. Gisteren kozen we voor een veilige 40 graden ten opzichte van de schijnbare wind en dat werd beloond met een kleine 7 knoop door het water. Het was heerlijk varen, maar we hadden geen idee hoe dicht of hoe ver we van de optimale hoek verwijderd zaten. We bereikten onze ankerplaats op het moment dat de zon de horizon raakte. Net op tijd dus. Het water was zo helder, dat we prima konden zien waar het anker de bodem raakte.
Vandaag waren de condities echter helemaal optimaal om eens te kijken wat Nelly Rose werkelijk kan als we moeten kruisen. Er was een redelijk stabiele 11-12 knoop wind en de zee was lekker vlak. We voeren eerst 35 graden aan de schijnbare wind en dat ging voortreffelijk. Langzaam gingen we hoger varen en het bleek, dat ze bij 30 graden nog steeds ruim 5 knoop liep. De VMG (Velocity Made Good; de berekende snelheid in de richting van de wind) liet ons zien, dat bij deze deining en deze wind, dat de beste snelheid was. Misschien hadden we nog hoger kunnen proberen, maar daar geloofde ik niet echt in.
Eigenlijk is dit allemaal een kletsverhaal. We hebben gewoon een dag heerlijk gezeild. Net zoals we vroeger voor onze lol van Lelystad naar Enkhuizen zouden varen, gewoon lekker zeilen. Dat we daarbij na bijna twee jaar aan boord ons schip ook nog beter hebben leren kennen, dat was een bonus. Wat een heerlijk schip hebben we toch.

Comments { 0 }