Einde Blog!

imageOnze zeiltocht zit er op en het blog gaat dus ook ophouden.

Met heel veel plezier heeft vooral Hanneke de afgelopen jaren onze belevenissen vastgelegd op ons blog. Gezien het aantal ‘hits’ heeft ze heel veel mensen daarmee een groot plezier gedaan. Ook voor ons is het blog erg leuk, omdat het een dagboek is van een geweldige belevenis. Ruim drie jaar met boeiende ervaringen, heerlijke zeiltochten en vele ontmoetingen. Een kleine impressie van alle indrukken ter afsluiting.

We vertrokken in augustus 2012 vanuit Rotterdam en hebben het varende deel van de tocht in oktober 2015 afgerond in Nieuw Zeeland, waar we Nelly Rose in de verkoop hebben gezet in Whangarei. Van daaruit zijn we met een camper verder gegaan.

Toen we begonnen aan de reis wisten we niet hoe lang die zou gaan duren en hoe ver die ons zou brengen. We zouden doorgaan tot we het niet meer leuk zouden vinden of tot het niet meer zou gaan. Zo zwart-wit is de beslissing om op te houden echter niet gevallen. Als je gaat vertrekken, dan is de focus op dat vertrek en zie je eigenlijk vooral de realisatie van iets wat je lang alleen als droom hebt gekoesterd. Eenmaal onderweg wordt het echter gaandeweg ook duidelijk dat er schaduwzijden zijn van het leven van de droom, dat die droom als het ware ook een kostprijs heeft. Die kostprijs bestaat uit veel verschillende elementen en dat worden er meer en ze gaan zwaarder wegen, totdat het op een gegeven moment duidelijk wordt dat de balans begint te neigen naar ophouden.

Op dat moment zijn we heel hard gaan nadenken. Zo hebben we geprobeerd om ons een voorstelling te maken wat de reis ons nog te bieden zou hebben en hoe die balans zich zou kunnen gaan ontwikkelen. Voor mij werd erg zwaarwegend dat ik meer wil gaan doen aan het promoten van de gedachten die ik heb verwoord in mijn boek De Macht van Tien. Zeker Hanneke had best nog wel verder willen varen, maar de gedachte om meer in de buurt van kinderen, kleinkinderen en vrienden te zijn, maakt heel veel goed. We weten niet precies wanneer het besluit is gevallen, maar toen we eenmaal in Papeete waren aangekomen was het duidelijk dat er een einde aan de zeereis zou gaan komen. We moesten toen alleen nog besluiten of dat in Nieuw Zeeland of in Australië zou gaan gebeuren. Het is Nieuw Zeeland geworden.

We hebben een geweldige reis achter de rug waarbij we in totaal ruim 23.000 zeemijlen hebben afgelegd. Dat is bijna 43.000 km; meer dan de omtrek van de aarde ter hoogte van de evenaar. Dat komt omdat we helemaal naar het noordoosten van de Verenigde Staten zijn gevaren. We vertrokken vanaf 51graden 54 minuten noorderbreedte, de Veerhaven, en je kunt aan de oostkust van de VS niet zo ver noordelijk komen. Het puntje van Maine was het meest noordelijke punt na ons vertrek op 44 graden en 20 minuten noorderbreedte.

Het grootste gedeelte van de tijd hebben we heerlijk tussen de keerkringen in de zone gevaren waar de passaatwinden het zeilen tot een groot genoegen maken en het leven op zich is, dankzij het lekkere water, uitermate comfortabel. Zelden echt onaangenaam warm en altijd heerlijk om te zwemmen en af te koelen. In Nieuw Zeeland kwamen we op het zuidelijkste punt van onze route op 35 graden en 7 minuten zuiderbreedte. Even voor het begrip, de zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland in Invercargill is op 46 graden en Kaap Hoorn, de zuidelijkste continentale punt ligt op 55 graden zuid. Het noordelijk halfrond ziet er echt heel anders uit dan het zuidelijke deel van de aardbol.

Op weg hiernaartoe kwamen we over de lengtegraad waarbij we de helft van de aardbol hadden omzeild. We waren toen nog niet in de buurt van Nieuw Zeeland. We zijn toen op de kaart gaan puzzelen waar ‘Down under’ nou echt zou liggen en toen bleek, dat we niet de eersten waren die dat hebben bedacht. Op 49:41’ S en 178:48’ E ligt het eilandje Antipodes, waarschijnlijk het eilandje dat het dichtstbij is bij het punt waar je uit zou komen als je vanuit London recht naar beneden zou gaan graven.

Sinds ons vertrek uit Rotterdam is Nelly Rose ongeveer 28.000 uur ons huis geweest. Daarvan hebben we een kleine 5000 uren varend doorgebracht. Dat is nog geen 18%. Je moet natuurlijk ook wel iets meer zien dan alleen maar water. De motor heeft in die hele tijd 1150 uur gedraaid. Meestal was dat als we voor anker lagen om stroom te draaien en ook al zeilend ging de motor om de twee of drie dagen een paar uur aan om de batterijen op te toppen. Voor korte tochtjes waren we te lui om de zeilen te hijsen. Als het alleen op de fok kon, dan maakte het niet veel uit hoe dichtbij iets was, maar als het tegen de wind in was of als er maar weinig wind stond werd alles onder de 15-20 mijl op de motor afgelegd. Dat was altijd meteen goed voor de accu’s. Op de terugweg van Maine hebben we heel veel – vrijwel alles – op de motor gevaren door gebrek aan wind, maar verder hebben we nauwelijks grote periodes van windstilte gehad. Zelfs in de doldrums bij de Galapagos hadden we 12-15 knoop wind en konden we lekker doorzeilen. Het mooie van Nelly Rose is natuurlijk dat ze ook met weinig wind, zolang die niet pal van achteren komt, nog heel makkelijk meer dan 4-5 knoop kunt varen. De brommer hebben we al varend dan ook zelden gehoord, zeker nadat we Piet, onze onvermoeibare Hydrovane hadden geïnstalleerd en we de elektrische autopilot niet meer nodig hadden.

Dan de andere rekensom. Wij zijn aan deze reis begonnen nadat mijn werkzame leven er min of meer op zat. Ik heb berekend, dat ik in de bloeitijd van mijn maatschappelijke carrière naast werken, slapen, hobby’s en sporten hooguit 25% van mijn tijd over had voor mijn gezin. Het meeste daarvan was dan natuurlijk tijdens de vakanties en in de weekenden. Die verhouding kwam van de ene dag op de andere behoorlijk veel anders te liggen. Op een boot ben je 24/7 samen en is de slaap eigenlijk het enige moment dat je niet met elkaar bezig bent. Als je ervan uit gaat dat iemand hooguit 8 uur slaapt, dan ben je gedurende 70% van de tijd met elkaar in de weer, en dit keer niet alleen met fuifjes, maar gewoon met de dingen van alledag. Dat was best even wennen zullen we maar zeggen; voor beiden, maar uiteindelijk is het gewoon heerlijk om zo’n reis met elkaar te kunnen en te mogen maken en er samen van te kunnen genieten. ‘Happiness is only real when shared.’ Wat een avontuur.

Gelukkig was het weer eigenlijk nooit avontuurlijk. Varend hebben we nooit meer dan 35 knoop wind op de meter gezien. Dat het anders had gekund hebben we in de havens meegemaakt. Op Culebra lagen met ruim 40 knoop wind voor anker. In Chesapeake Bay kwam Hurricane Andrea langs en toen we in Colombia waren hebben we in Santa Marta 70 knoop wind (!) op de windmeter gezien. Zeilend hebben we nooit echte storm meegemaakt. Wel hadden we het zwaar toen we in Biscaye tegen de wind in moesten, maar dat werd ruim goedgemaakt door de bizar mooie zeiltocht van Lissabon naar Porto Santo. We hebben toen één enkele keer gegijpt om de haven van Porto Santo binnen te kunnen varen en verder dagenlang de zeilen niet aangeraakt.

Op weg naar Santa Marta hebben we ook nog een paar uur veel wind gehad, maar dat konden we toen al veel beter de baas. Toen we op de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland 30-35 knoop op de neus hadden, konden we met het derde rif er in en maar een paar slagen in de high aspect fok zes knoop blijven varen.

We zijn ook een keer plat gegaan met de gennaker op. Die is eigenlijk de rest van de reis in de tas gebleven. We hadden hem gewoon nooit nodig. Nelly Rose loopt met weinig wind altijd al 4-5 knoop en dan is zo’n groot zeil met zijn tweeën een onnodig risico. Toen we schade aan het wand hadden was dat vooral enorm schrikken en het duurde een paar dagen voordat we vertrouwen in onze reparatie hadden. Daarna konden we weer gewoon genieten van onze langste oversteek van 23 dagen.

Mensen willen veelal graag weten wat de mooiste belevenis is geweest. Daar is geen eenduidig antwoord op te geven omdat hele verschillende dingen om verschillende redenen absoluut onvergetelijk waren. De tijd in Maine was zoiets. We hebben daar veel moois gezien, boeiende mensen ontmoet en genoten van de prachtige kust en eilanden. Cuba was om dezelfde veelzijdige redenen onvergetelijk. Île a Vache was uniek. Een dieptepunt was de Dominicaanse Republiek. We waren blij toen we daar weg konden.

Verder hebben we overal in de Caraïben enorm genoten, maar het gebied heeft door het uitgebreide toerisme veel aan zijn charme verloren. Dat neemt niet weg dat duiken in Bonaire heel erg mooi is. Mijn wandeling naar de Verloren Stad in Colombia zal ik nooit vergeten, zeker ook dankzij de ontmoetingen daar met de Indianen. De Kuna Indianen van de San Blas zijn een unicum op deze wereld. Helaas is de groeiende invloed van de westerse wereld daar zichtbaar aan het worden. Daar wordt het niet leuker van.

Het leven met de natuur op de Galapagos, waar de beesten gewoon niet bang zijn voor de mens, zou je graag veel vaker willen zien. De boobies, de pinguins, de Iguanas, de zeehonden en niet te vergeten de joekels van Manta’s hebben we allemaal kunnen testen op hun aaibaarheidsgehalte. De zeehond valt dan een beetje tegen en blijkt een tikkeltje een humeurig karakter te hebben; iets van ‘laat mij met rust’.

Frans Polynesië is prachtig en lang niet overal verworden tot vakantieland, zoals Bora Bora. Het is daarna echt leuk om in Niue terecht te komen. Dat is een veel oorspronkelijker omgeving. In Tonga hebben we met de walvissen gezwommen. Op een paar meter van die prachtige kolossen met hun kind, terwijl zij zich niets van je aantrekken. Dolfijnen zijn wat dat betreft veel geïnteresseerder. Dat bleek duidelijk uit de gigantische school met honderden dolfijnen die onze koers kruiste en die tijdens hun passage de koers steeds aanpaste, zodat de hele school ons even goedendag kon zeggen. Dat was onvergetelijk.

Het is grappig om je te beseffen, dat ik dankzij deze zeiltocht te weten ben gekomen hoe dol ik ben op paardrijden. We hebben gereden op Madeira, Cuba, Île a Vache, Nuku Hiva, op het Noord Eiland van Nieuw Zeeland en op het Zuid Eiland. Dat wil ik nog veel vaker doen.

We hebben de natuur op zijn mooist gezien, maar we hebben ook gezien hoe vaak en hoe ernstig die bedreigd wordt. We hebben heel veel verschillende soorten mensen gezien en helaas vastgesteld hoezeer zij beïnvloed worden door onze westerse wereld.

Het was wat dat betreft een fantastische reis, maar echt niet alleen maar leuk. We zijn er van overtuigd, dat de visstand bedreigd wordt. De tonijn vangst wordt links en rechts strenger gereglementeerd, maar dan hoor je dat vissers gevangen tonijnen ‘in reserve’ houden, om te kijken of ze nog een grotere kunnen vangen, om zo hun quotum te maximaliseren. We hebben kennis gemaakt met het fenomeen ‘shark finning’ waarbij een haai gevangen wordt voor zijn vinnen en de rest van het beest gemutileerd terug wordt gegooid. Naar de haaien zogezegd.

Cruisers zijn hele verschillende mensen, maar ze zitten wel allemaal in hetzelfde schuitje. Dat schept een band. De een maakt er meer van dan de andere. Ik vond het stel bijvoorbeeld erg leuk dat les ging geven op de scholen op de eilanden waar ze langs komen.

Het is echter lang niet meer de verzameling van ruige avonturiers die dit soort reisjes 30-40 jaar geleden maakten. We zijn voortdurend via satelliet of internet als een navelstreng met het thuisfront verbonden en komen daar ook niet meer van los. Dat was anders in de zeventiger jaren. Mensen die dan naar de Azoren voeren besloten na een dag of twee of drie dat het hoog tijd werd om eens even naar huis te bellen om de mensen daar te informeren dat ze nog leefden. Nu hebben we de ‘sociale media’.

Heel veel van de oversteken zijn niet langer dan een week. Dan heb je eigenlijk overal ter wereld perfecte informatie over het weer beschikbaar. Wij wachtten altijd tot er een goed weer ‘window’ was en dan gingen we ook. Daarom hebben we nooit storm gehad. Dat was vroeger echt wel anders. Voor de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland hebben we zelfs een routeerder in de arm genomen. Sommige zeilers doen dat al sinds ze van huis vertrokken zijn.

En nu zijn we al een paar maanden door Nieuw Zeeland aan het trekken. Dat was echt nog zo’n ontdekkingsreis waarvan we de lezers van het blog graag mee wilden laten genieten. Die trip houdt op 29 december op. Dan vliegen we naar Australië. Daar gaan we niet echt meer reizen, maar bezoeken we familie en vrienden. Het einde van dit jaar is dan ook een mooi natuurlijk moment om te zeggen dat we ervan genoten met jullie allen te reizen, maar vanaf 2016 moeten jullie het zelf maar gaan doen. Dat kunnen we van harte aanbevelen.

Namens ons beiden en de Nelly Rose wensen we iedereen van harte een gezond, gezellig en voorspoedig 2016 toe, met meer aandacht voor de dingen die deze aardbol ook voor onze kindskinderen een veilige haven kunnen maken.

Comments { 0 }

Doubtful Sound

We hebben alweer te lang niet gevaren, maar dat is niet de reden. We willen Doubtful Sound zien. Een natuurpark waar je alleen vanaf de zee of met een boot en een bus vanaf het land kunt komen. Het schijnt helemaal de moeite waard te zijn om deze reis te ondernemen en ook achteraf zijn we blij, dat we het advies om dit echt niet over te slaan gevolgd hebben.
image
We gaan eerst met een boot dwars over Manapouri Lake. De boot is vier jaar oud en voorzien van alle moderne apparatuur. Hier aan de steiger is het water 6.7 meter diep, maar later zien we de dieptemeter oplopen tot meer dan 400 meter.

image
De boot is, zoals heel veel boten in Nieuw Zeeland, gebouwd van aluminium. Dat aluminium komt van het South Island en de boot is er mee gebouwd op North Island. Vandaar is de boot naar Doubtful Sound gevaren waar hij in Deep Cove op  een trailer is gezet en over een smalle weg naar dit meer gereden.  Het moet een behoorlijk spannende uitdaging geweest zijn. De weg is gebouwd voor de Krachtcentrale. Die is indertijd gebouwd voor de aluminium smelterij. Ook alle machineriën om die te bouwen, zijn over deze weg gekomen.

image
Na de boottocht over het meer  stappen we in een bus, die ons over dezelfde weg waarover de boot is gekomen over de bergpas naar Deep Cove brengt. Overal staan deze prachtige met mos vegroeide bomen.

image
Doubtful sound. Aan het begin ligt Deep cove, daarvandaan gaan we met een volgende boot de fjord in.

image
Als je met dit schip gaat, blijf je een nacht aan boord slapen. Wij zijn vanmiddag weer thuis. Als je op dat schip zelf zit, zie je tenminste niet hoe lelijk het ding is. Die zeiltjes die erop staan zijn hooguit deco. Een raar geval, maar je wordt aan boord goed verwend.

image
Wij hebben geluk, de dolfijnen komen goeiendag zeggen. Het zijn bottle nose dolfijnen. Het ziet er anders uit dan wanneer ze in de Pacific om de boot heen springen en goedendag komen zeggen, maar het blijft altijd weer een feest. Op de terugweg zagen we ze weer en voerden ze zelfs een show op, maar ze blijven eigenlijk net uit de buurt van de camera.

image
Op een TV scherm kun je zien waar wij zijn.

image
Er staat in de hele omtrek alleen dit huis, dat gebouwd is door vissers die de wet handig wisten te omzeilen. In de wet stond dat er binnen de grenzen van het park niet gebouwd mocht worden. De vissers kwamen er achter, dat die grenzen waren vastgelegd op de vloedlijn van het park. Op palen hebben ze toen net buiten die vloedlijn prima kunnen bouwen. Daarna is er meteen een amandement toegevoegd aan de wet. Eens te meer een bewijs, dat laat zien hoe moeilijk de creativiteit van de mens door regelgeving is te kooien.

image
Tussen de steile bergen liggen een paar heuvels.

image
Een zeehond ligt een beetje te spelen in het water.

image
We gaan zo nu en dan 20 knoop en soms remt de kapitein af om te zorgen dat wij de penguins zien, die naast ons met zijn zessen keihard zwemmen.

image
Dit noemen ze een scar. Er is door welke oorzaak ook, een boom omgekiept, die in zijn val meerdere bomen mee heeft gezwiept  en de hele zooi valt dan te water, daar de ondergrond enorm dun is. Het duurt echter wel ongeveer 120 jaar, vóór zo’n scar zich weer hersteld heeft.

image
Omdat het zulk prachtig weer is, besluit de kapitein om helemaal door te varen naar Knee Island. Dat is waar de zee van Tasmanië begint.

image
Vlakbij op een ander eiland huist een zeehondenkolonie. Het is natuurlijk geen Galapagos, maar altijd leuk om ze te zien.

image
We krijgen veel informatie te verwerken van Maddy de natuurgids, ze verteld van alles over de historie, Captain Cook, die hier in 1774 naar binnen is gevaren, en over alle bedreigde dieren. Het gaat dan voornamelijk over de loopvogels, zoals de Kiwi’s.

image
Het gaat vooral om de beesten, die door de Europeanen hier naar toe gebracht zijn, zoals de rat, de Stoat, de Wesel en de Fret. In de busrit tussen de twee boten in, zien we om de 200 meter een Stoat val staan. ‘De beste Stoat is een dooie Stoat’ horen we.

image
Soms zet de kapitein er echt de vaart in en soms gaat ie ergens stil liggen, doet de motor uit en laat ons de stilte en het ruisen van de watervallen horen.

image
Snelstromende beek of meer het einde van een waterval.

image
Van dichtbij.

image
We kunnen hier komen met een bus, omdat de firma Alcoa hier in de zestiger jaren een onderwaterkrachtcentrale heeft gebouwd om energie te leveren voor zijn aluminium fabriek in Invercargill, helemaal aan de zuidpunt van ZuidEiland. De oorspronkelijke plannen stuitten toen al op groot protest van de bevolking, zodat uiteindelijk bij de bouw grote concessies aan de omgeving zijn gedaan. Het geheel is ondergronds gebouwd, zodat je alleen de waterinlaten ziet en het plan om het niveau van de natuurlijke meren met dertig meter te verhogen,  is afgeschoten. Het water dat oorspronkelijk door een grote rivier naar het zuiden afgevoerd werd, gaat nu door de penstocks, waardoor de rivier vrijwel droog kwam te staan. De komende dagen laten we foto’s zien van de oplossingen, die zijn gevonden om de effekten daarvan uiteindelijk weer te minimaliseren.

Comments { 0 }

Sightseeing with Renée

image
Reneé haalt ons op bij de bushalte Smales Farm op de North Shore, waar zij vlak in de buurt in het ziekenhuis werkt. Ze gaat ons de noordkant laten zien en we beginnen met een wandeling langs de kust.
image
Er zijn een paar oude vulkanen rondom Auckland en dit uitzicht heb je vanaf Mount Vic(toria).
image
Er komt een storm aan.
image
Dat weerhoudt deze boten niet van hun middagwedstrijd. Leuk om ze zo van boven onder de rand van de berg te zien doorkomen. Het is hier mooi wedstrijdwater.
imageZe komen met een heel clubje aan bij de bovenboei waar de gele boot zich tussen de anderen in wringt. Er wordt keihard gevloekt en gescholden door de ganse vloot em met zoveel enthousiasme, dat het tegen de wind in goed hoorbaar is bovenop de berg.
image
Aan de andere kant kijk je richting Devonport, waar Leonie en Adam woonden.
image
We rijden ook nog even langs hun huis.
image
s’Avonds worden we uitgenodigd door andere vrienden van Adam en Leonie voor een gezellige maal in hun net afgebouwde keuken.
image Jon vertelt dat hij al veel eerder klaar geweest zou zijn als ie niet vele gezellige uren met Adam op zijn terras had doorgebracht. Ze zaten in hetzelfde touch-rugby team.
image
Dit is de Siver Fern; het nationale symbool van Nieuw Zeeland. Het blad is aan de bovenkant groen en aan de onderkant zilverkleurig. Je ziet het symbool overal op vrachtauto’s, als logo bij de All Blacks enz… Ook de voorstellen voor een eventuele nieuwe vlag voor NZ hebben de silver fern geadopteerd.
image
We lopen door een park met veel zwarte zwanen in de vijver.
image
De stad is heel schoon en alles is goed georganiseerd.

Comments { 0 }

Auckland 2

image
Onze tweede B&B heeft een mooie strakke keuken. Zo zou ik hem ook wel willen. Vooral de Fisher & Paykel afwasmachine is mooi en erg handig.
image
Het is lastig ramen lappen, maar met zo’n lange stok lukt het wel. Het hoeft gelukkig niet iedere week.
image
Onze buurt heet Parnell en is de eerste suburb van Auckland.
image
Het stond er oorspronkleijk vol met leuke houten huizen met porches gedecoreerd met houtsnijwerk.
image
Het is een dure buurt, maar het ziet er ook echt leuk uit met gezellige winkeltjes en restaurants.  Schijnbaar woont de primeminister hier ook ergens.
image
Je mag hier meestemmen over de nieuwe  routes van de bussen. Voor nieuwelingen is het openbaar vervoer lastig te doorgronden. Het wordt gerund door verschillende maatschappijen en wij hebben geen kaartje kunnen vinden waar alle mogelijkheden op staan.
image
Op weg naar de jachtclub komen we langs meerdere van dit soort stallingen voor de speeltjes van de niet-zeilers met honderden PK’s aan de spiegel. Er staat een giga heftruck om de jachten te water te laten. Ik ben benieuwd hoe vaak de bootjes gemiddeld te water gaan en hoeveel er niet meer dan eens per jaar opgepakt worden.

image
Dit zit ingelamineerd in de vloer van de entree van de jachclub in Auckland.
image
We gaan een kijkje nemen bij het Royal Yacht Squadron. Ze hebben een mooi groot clubhuis op een prachtplek tegenover de stad.
image
Er is een lekker ruim balkon bij, waar het tijdens de lunch helemaal vol zit.
image
Dit is een van de imposante prijzenkasten. Hier staan Louis Vuiton bokalen en de officiële kopie van de America’s Cup.
image
Wij vonden deze erg mooi.

Comments { 0 }

Dagboek van de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland

Vertrek Tonga

Met Tim Healey

Eerste 24 uur hoge golven en continu 20 knts. Dat is acrobatisch koken!

Daarna rustiger met lekker weer.
Autopilot liet het even afweten, maar nam het toch vanzelf weer over. Waarschijnlijk door een binnenkomende golf, die omhoog spatte, nat geworden controlbox.

De stroom blijft dalen ondanks dat de motor aanstaat wegens te weinig wind. Pim heeft 2 broden gebakken, zou het daaraan liggen?
De Black box van de motor blijkt dood te zijn.

Ijskast wordt uitgezet en ook de navigator en instrumenten. Ook geen navigatieverlichting meer. Alleen de marifoon en de AIS blijven aan. Zo zijn we bereikbaar en kunnen boten ons zien. Mochten wij een boot zien, dan zullen we met een zaklantaren in het zeil schijnen.

De bilgepomp is ook stopgezet. De over het dek heenkomende golven lopen ook druppelsgewijs langs de mast naar beneden. Het bakboordraampje in de kajuit lekt nu niet meer, nadat alle schroeven weer wat zijn aangedraaid. Hanneke slaapt achter het slingerzeiltje op de bank en werd nat van spetters in haar gezicht.

We checken de hoeveelheid batterijen om toch met zaklantarens het kompas te kunnen zien. Plenty.

De kleine GPS wordt weer te voorschijn gehaald en van nieuwe batterijen voorzien.
De I-pad kunnen we nog opladen via de 12 Volt stekker, zodat we Navionics gewoon kunnen zien. Pim houdt op de papieren kaart precies bij waar we zitten.

De weatherguru Bob is inmiddels op de hoogte.
Pim gaat met de stroom, die de panelen opleveren 2 keer per dag online om het weerbericht van Bob binnen te halen en onze positie aan verschillende mensen en Rafiki door te geven.

Dat betekent geen broodmachine meer en ook geen water meer maken. We hebben wel reserve water : ongeveer 80 liter.

Brood moet nu in de oven worden gebakken. De eerste poging ziet er redelijk uit, maar is niet echt gerezen. Morgen gaat er een gistzakje erbij.

Hopelijk morgen wel wat stroom van de zonnepanelen.
Dat klopt gelukkig.

Na de eerste schrik passen we ons aan en besluiten gewoon door te varen.

Communicatie met Rafiki , ze zijn een poosje zichtbaar. Later gaan ze ineens langzamer. Pete marifoont, dat ze een vis aan het vangen zijn : een walvis, te zien aan de bocht in de hengel.
Ze kunnen minder hoog dan wij en zijn al snel niet meer te zien en liggen daarna 24 mijl achter en noordelijker.

Geen fijne dag!

Het is de dag dat we officieel de tropen uit varen. Goed te merken. We slapen onder dekbedden en moeten ons voor de nachtwachten behoorlijk warm aankleden met mutsen en schoenen enz.

Het begint met een blokkage van de WCpomp. Pim is een dikke 3 uur bezig om de pomp uit elkaar te halen en de toevoerslangen plus aansluiting. Nadat ie alles als een soort Willy Wortel weer in elkaar heeft gezet, doet de WC het weer en hij lekt maar een klein beetje.

Even later merkt Tim een losse naad in het grootzeil op. We besluiten om er een derde rif in te steken, zodat het nu voor de nacht met veel wind geen kwaad kan.

Daarna ziet we de Hydrovane bewegen. Aangezien we daar nu volledig van afhankelijk zijn, omdat de autopilot niet meer aankan, besluiten we met nog een uur daglicht te gaan om alle bouten waarmee Piet bastzit op de achtersteven, aan te draaien. Dat betekent, dat Pim op de achterplank moet knielen, terwijl Tim in de bakskist de moeren op zijn plaats houdt.

De heren hebben wel een biertje verdient vandaag!

De volgende dag , als het bijna windstil is ( 4 knoop wind) ,wordt het zeil dichtgeplakt met Dynema stickers enz.
Weer een klus geklaard en het derde en tweede rif kunnen er uit, zodat we de gang er weer in krijgen. De wind steekt ook weer wat op en we halen de snelheid van 5,4 knoop weer, die Bob van ons verwacht.

We koken inmiddels met zout water en doen daar ook de afwas mee.
Douchen is er niet meer bij, gelukkig hebben we pakken Babywipes bij ons voor de hygiene.

De stemming is goed en het is fijn om Tim aan boord te hebben met een extra paar handen en ogen.

Comments { 0 }

fyi 4

We are safely tied up on the quarantine dock in Whangarei.
It was a journey with plenty challenges, but we enjoyed it from start to
finish.
With two it would have been too tough, with three it was a joy.
For Hanneke and myself it marks the end of a three and a half year period and the
journey of a lifetime.
Cheers!

Comments { 0 }

Fyi 3

Wind: SSW 4 Bf.
Bar. 1021

We’re running the engine from 10 o’clock this morning and expect to arrive in Whangarei just after midnight.

Comments { 0 }

fyi 2

position @ 14.10.15 0.00 local time: 34:21.84′ S and 173:09.27′ E
Wind: NW 5
SOG: 6.0 knots
Barometer: 1022

Still 130 Nm to go.
Wind is expected to back west and later even south, i.e. on the nose.
Expect arrival Whangarei early morning on Thursday.

Hmmmm, mixed feelings here. We had such a lovely day Pim

Comments { 0 }

fyi

Heading 130 T
SOG 4.6 knots
Barometer 1024 hPa
Wind W 4

Not quite the expected NW 25 knots (yet), but that’s just fine. We don’t want to rush with a chance that we still would arrive just after dark on Wednesday, but are taking things easy and planning for arrival early Thursday morning.

Comments { 0 }

Voodoo

Everybody who knows me, knows about my rather tense relationship with
electricity. In combination with the maritime environment it actually
becomes (pause for the f-word) voodoo.
The wind veered south just before 3 am so Nelly Rose went on a heading for
Australia. That doesn’t figure in any of our immediate plans for the near
future, so – as it was changeover time for the watch anyway – Tim woke me up
and we decided to tack! For the first time at least since Panama, probably
since Colombia and maybe even further back Nelly Rose was sailing  on
starboard tack (for my Dutch friends and relatives: over bakboord).
The wind was dying however and at 4 am I was left with no choice but to use
our last volts and amps in the engine battery for what was supposedly the
last time we could start the engine. That in itself was enough to cause
ample anxiety, but on top of that it meant handsteering the boat. So,
dressed up in all my layers of Musto clothing that had already been
retrieved from the furthest corners of our storage capabilities over the
last few weeks, I sat down behind the large wheel and started handsteering
with my feet (that allows me to keep my hands stuck deep down in my pockets.
As one steers the boat there is not a great deal more to do than to focus on
the desired heading on the compass and to keep the needle there. If I allow
my mind to wander too much, so will the boat, so there is just enough going
on up there to keep me from falling asleep. That would really set the boat
wandering. The one thought that really persistently kept coming back was my
curiosity about the residual charge left in the engine battery. I was hoping
to see more than 12.5 V as I felt that would give me a reasonable shot at
one more start of our Yanmar diesel engine, that really never needs more
than a half turn on the crank to spring into life. It wouldn’t go away, so
finally I gave in to the urge to go down and have look. If I tighten the
screw on the wheel when NR is reasonably stable pointing in the right
direction it fixes it so, that I can just about dash down and do what I have
to do (no number two) and make it back up before she has decided to go on a
reverse course. So, I fixed the course, dashed down, looked at the voltage
meter and saw 13.2 V for the engine battery. It had been charged! Whether
the cure is permanent is highly questionable, but it has lasted long enough
to give me the certainty of that hither elusive extra start.
A check of the voltage on the house batteries showed that they too were
being charged, so I quickly engaged the autopilot. Freedom!
I immediately sat down to write to share my delight and also switched on the
refrigerator with the thought of a celebratory cold beer tonight. However
I’ve switched it off already, as the readings on the voltage meter seem to
indicate a recurring fault. I’m only getting 12.9 V there and on a float
charge that should still be just above 13 V, but heck, we can start our
engine once more and run the autopilot on this charge and later on the solar
panels for as long as that lasts. Probably no more handsteering today. Yeah.

Comments { 0 }