We vertrekken vroeg op de motor uit De nieuwe Marina Douro bij Porto. Dat duurt gelukkig niet lang en na een half uurtje varen over een spiegelgladde Atlantische Oceaan begint het eindelijk een beetje te waaien en kan de motor uit. Het wordt een heerlijke zeildag waarbij er wel steeds hogere deining komt. We rollen heen en weer en surfen de golven af.

We komen heel veel van deze visserscheepjes tegen, maar hoeven nu gelukkig niet meer zo te slalommen tussen de vissersboeitjes door. Dat heeft misschien iets te maken met het type kust waar we hier langs varen. Na alle prachtige rotskusten varen we nu langs een eindeloos lang zandstrand. Dat zal ook wel iets zeggen over de bodemgesteldheid van de zeebodem waar wij ons nu boven bevinden. Geen kreeftenkooien dus. Overigens is de kust hier ook erg dun bevolkt. Dat zou ook een reden kunnen zijn.

Ik zit heerlijk achterop en geniet intens van mijn uitzicht. Rond het middaguur verschijnt er een tegenligger : Flipper springt zijn weg naar het noorden. Helaas weer te laat met de camera.

We zijn op weg naar Figuera do Foz en het vakantiegevoel is nog sterk aanwezig.

Als we Figuera de Foz benaderen worden we wat in verwarring gebracht. De kaarten kloppen hier niet. Er zijn splinternieuwe pieren breakwater gebouwd schuin op en in het verlengde van de oude pieren. Daardoor is deze haven makkelijker binnen te varen bij verschillende weersomstandigheden en is, volgens de havenmeester, de hinderlijke deining verdwenen. Pim doet na 10 uur varen zijn aankomstbiertje bij de buren, terwijl Hanneke vast gaat koken. Deze buren zijn Australiërs, Bugs en Helen, die met hun Sundancer II al 7 jaar onderweg zijn. s’Avonds in de club Nautico van de marina komen we nog 3 nederlanders tegen. Eén stel is op weg naar de “Med” om daar de boot te laten overwinteren. De anderen weten het nog niet. Een echt open agenda.
De volgende ochtend gaan we voor het vertrek nog even naar de mercado municipal om brood en verrukkelijk vers fruit te halen en we drinken nog even een kopje koffie op het Coca Cola terrasje. De Nelly Rose ligt helemaal aan het einde van de eindeloos lange steiger; aan de gastensteiger. De dichterbij gelegen plaatsen zijn vanzelfsprekend voorbehouden aan de boten met als thuishaven Fig. Foz, zoals er overal op de spiegel staat. We varen met een mooi zonnetje de haven uit langs de nieuwe pieren.

Zoals je kunt zien is het water tussen de pieren nog mooi vlak, maar meteen daarbuiten staat meteen een forse deining, die de hele dag aanhoudt. Op zich geen probleem, want de deining is lekker lang en het is mooi om te zien hoe de Noren onder water, of beter, achter de golven verdwijnen.

Helaas laat, voor het eerst deze reis, de wind echt de hele dag verstek gaan. Naar het zich laat aanzien is dat ook het beeld voor de komende dagen, tot de resten van de inmiddels tot tropische storm gedegradeerde ex-orkaan Nadine de Portugese kust zal gaan raken. Tegen die tijd verwachten wij veilig in Lissabon te liggen.
Onderweg genieten we van de verse witte perziken uit de Mercado van Fig. Foz.

Onze lunch is eenvoudig, doch voedzaam en kleurrijk.

We zijn op weg naar San Martinho de Porto. Dat is een soort halve maan baai waar je in komt als je door een nauwe poort vaart. Het is een ondiepe ankerplaats, waar Pim zijn twijfels bij heeft. Er staan spectaculaire foto’s op de blog van de Drift Away, een catamaran die iets op ons voor ligt en die ook op weg is naar Las Palmas. Foto’s die zij genomen hebben toen een van hun reisgenoten door de branding deze baai in surft. De golfslag is vandaag zeker niet minder dan toen die foto’s genomen werden en als er zich om ons heen bovendien mist begint te vormen, besluiten we uit te wijken naar Nazaré. We weten natuurlijk niet wat we daardoor gemist hebben, maar het welkom in Nazaré was op zich al de moeite waard. We hoorden hoe de Sundancer op kanaal 16 werd opgeroepen Met het verzoek over te schakelen naar kanaal 9. We konden de verrassing en verbazing horen in de stem van Bugs en luisterden mee op kanaal 9.
Daar kwam een uiterst geaffecteerde en kennelijk niet al te jeugdige Engelsman aan het woord, die aan de Sundancer vroeg of ze van plan waren Nazaré aan te lopen. Hij had hen kennelijk op de AIS aan zien komen en geïdentificeerd. Captain Michael Hadley en zijn vrouw Sally zijn 12 jaar geleden hier voor en nachtje binnengevaren en runnen min of meer de haven. Met zijn zeker niet understated Engelse accent instrueerde hij Bugs om zijn stootwillen aan stuurboord uit te hangen en de haven achteruit in te varen, “where he would have a jolly nice berth for them”. Dat proces herhaalde zich toen wij binnenvoeren.
Vervolgens werden we collectief terecht gewezen, dat we veel te dicht onder de kust hadden gevaren (leuk spul dat AIS) en dat we daardoor veel teveel last van de noordstroom zouden hebben gehad. We hadden minstens een uur eerder aan de borrel kunnen zitten. Voor morgen hebben we duidelijke instructies mee gekregen hoe we van hier naar Lissabon moeten varen.
Nadat we in het havenkantoor de formaliteiten hadden afgewikkeld zijn we bij de micro- supermercado van Luís een aankomstbiertje gaan drinken; tussen alle lokale vissers. Luís – één tand – is eveneens een karakter. Hij spreekt in ieder geval goed Frans en Engels en imiteert zeer vaardig het Nederlands dat Hanneke en ik tegen elkaar spraken. Verder veel dankoewel en alstoeblieft en – heel tactisch – net als de biertjes van het inmiddels met Noren en Australiërs aangevulde gezelschap bijna op waren, kwam hij steeds aan met chips, vervolgens een rondje olijven en toen nog een keer kaaskoekjes. Daarna hebben we gewoon met nog volle glazen afgerekend om deze potentieel gevaarlijke trend te doorbreken. Luís bleef lachen.