We gaan s’ochtends al zingend aan boord bij de All-Linn en doen mee met het verjaardagsontbijt voor Eirin. Ze hebben voor de gelegenheid onze verjaardagsslingers geleend.
Rond het middaguur krijgen wij bezoek van Carlos en Anna. Pim en Carlos hebben samen in 1981 op IMD, toen nog Imede, in Lausanne gestudeerd. Vorig jaar organiseerde Carlos de reünie ter gelegenheid van de 30e verjaardag van MBA10, zoals wij in 1981 heetten. Het toeval wilde, dat de klas rond medio augustus dat jaar ook de gemiddelde leeftijd van 30 jaar bereikte. Carlos was toen een van de jonkies van de klas. Anna was toen wel al zijn vriendinnetje en heeft hem ook in Lausanne opgezocht. Het was erg gezellig en veel te kort, zodat Anna ons voor de volgende dag uitnodigde voor een eenvoudige lunch in hun buitenhuisje bij Estoril.
Na dit gezellige intermezzo gingen we met de Noren elektrische fietsen huren. We wisten dankzij de reunie van vorig jaar nog precies waar we naartoe moesten fietsen op een verjaardag en crossten met achtenswaardige snelheid langs de rivier de Taag naar Belèm naar de wereldberoemde Pasteleria “Pastéis de Bélem”.

Waanzinnig lekkere bladerdeegtaartjes gevuld met vanillecréme. Daar doe je dan met een strooibus nog kaneel over en smullen maar.

s’Avonds eten we nog gezellig mee met het verjaardagsdiner van Eirin. Het was een uiterst geslaagde partij.
De volgende ochtend varen we vroeg terug naar Oeiras, waar Carlos ons zal komen halen voor de eenvoudige lunch. De Taag heeft veel tijverschil en de stroom tegen kan oplopen tot 3 knoop. Bij springtij en na stevige regenval kan het stroomop wel tot 5-6 knoop oplopen, maar daar hebben we gelukkig niets mee te maken. We arriveren bijtijds in Oeiras en Carlos voert ons via de toeristische route naar zijn prachtige weekendhuis op de golf van Estoril. Ik weet nu wat Anna onder een eenvoudige lunch verstaat en ik weet niet of ik dat haar zou kunnen nadoen als ik een uitgebreid diner zou willen verzorgen. We krijgen een heerlijke eendenrijstschotel voorgezet, waar Carlos een uitermate passende wijn uit de Douro streek bij serveert. Uit die streek komen ook de port wijnen en dat kun je aan deze heerlijke rode wijn ook proeven. Carlos heeft deze Portugese wijn in Engeland moeten kopen, omdat daar vrijwel alle goede Portugese wijnen naartoe verhuizen. Uiteindelijk bespraken we ook nog de gehele wereld en onze studiegenoten die daarover verspreid wonen onder het genot van een voortreffelijk glas port. Het was een erg gezellige en dierbare ontmoeting, waarbij we ook nog kennis maakten met Joanna, de dochter van Anna en Carlos, en haar vriend Miguel. Het spreekt voor zich, dat Hanneke al snel onder de haren van de lieve Golden Retriever zat.

De volgende dag is wasdag bij het havenkantoor en havenmeester George brengt ons naar een enorme shoppingmall, waar we inkopen gaan doen in de veronderstelling, dat we de volgende dag of donderdag zullen vertrekken naar Madeira. Als we klaar zijn bellen we en haalt George ons ook weer op. De service van deze haven is echt fantastisch.
‘s Avonds zijn we door de Noren samen met de Aussies uitgenodigd voor een echte Noorse Bacalhau. De Noren zijn tot nu toe steeds teleurgesteld in de kwaliteit van deze eveneens Portugese specialiteit. Waarschijnlijk, omdat je daarvoor niet in de toeristische restaurants moet zijn. De Noorse variant is in ieder geval heel erg lekker, meer mediterraan in onze ogen. Er zit veel knoflook, uien, aardappelen, peperkorrels, olijven, tomaat en oh ja, ook bacalhau in en het geheel staat uren te trekken. Er was genoeg. De eerste avond hebben we er met zijn zevenen van gegeten, de tweede avond alleen de Noren zelf en toen was er nog meer dan genoeg over voor ons met zijn tweetjes gisterenavond.

Tijdens het eten spraken we ook over berging aan boord, over planning van lange reizen en over de merkwaardige Scandinavische gewoonte om een soort pruimtabak, Skruf, achter de lippen te schuiven. Het geeft nicotine af, maar het vervuilt de longen niet. Kennelijk moest de EU wetgeving aangepast worden om Zweden in de EU toe te kunnen laten, want zonder Scruff geen Zweden in de EU. Als je dat spul met zijn drieën gebruikt heb je er nogal wat van nodig en de veel diepere buikdenning van de Noorse boot was dan ook wel erg handig. Met de Nelly Rose hadden ze nooit genoeg mee kunnen nemen en nu nog nodigen ze naar iedere tussenstop landgenoten uit om voor aanvulling te zorgen.
Woensdag werd het duidelijk, dat het onverstandig zou zijn om al te gaan varen. We hebben geen haast en waarom zou je dan het sop kiezen als je weet dat je een paar dagen windkracht 6 voor de kiezen krijgt met langere periodes van windkracht 7 ertussendoor. We schuiven eerst het vertrek één dag door, maar het blijkt al gauw, dat het waarschijnlijk zondag wordt voor we gaan vertrekken.
Dat is eigenlijk irritant. Het wordt dan wachten. In Madeira willen we een week of drie blijven liggen, maar dat is dan helemaal anders. Dat is dan het plan en daar verheug je je op om daar invulling aan te geven. Hier hebben we de eerste dagen in hoog tempo de belangrijkste sights bekeken en prachtige plaatsen zoals Sintra hebben we van het vorig jaar nog vers in het geheugen. Natuurlijk zijn er altijd klusjes te doen aan de boot en ook nemen we de tijd om de kwallen die hier in de haven zwemmen te bestuderen.

Dit soort kwallen zwemmen langs de boot. Het lijkt wel of ze gaan knabbelen aan de havenmuur. Geen idee of deze kwallen erg giftig zijn. We zagen er één waar allerlei kleine visjes achteraan zwommen, die knabbelden aan zijn tentakels. Anna vertelde ons overigens, dat er hier aan de kust zeer giftige soorten gesignaleerd zijn met 3 tot 7 meter lange tentakels. Ze heten Portugese man of war, maar horen hier eigenlijk niet thuis. Het strand is hier afgezet en 2 dagen lang heeft men het schoongemaakt, zodat kinderen niet konden worden gestoken.

We gaan de dag erna naar het station en opnieuw naar Lissabon om naar een bedrijf te gaan dat Sim cards verkoopt voor onze satelliettelefoon.

In de schaduw zit Oma haar waren al schreeuwend aan de man/vrouw te brengen.

Het is hier inmiddels een stuk kouder en ik heb weer een lange broek aan, maar de bloemenpracht houdt het nog wel even vol.
Naar het zich nu laat aanzien zouden we eventueel morgenavond kunnen uitvaren, maar het kan ook zijn, dat we wachten tot zondag. De afstand naar Porto Santos bedraagt 480 mijl en we verwachten er op ons gemakkie een dag of 4 over te doen. We weten nog niet hoe we moeten bloggen met de satphone. (RTFM: read the f…….g manual). Dat gaan we nog wel leren, maar of het deze trip al lukt? Tot het volgende blog….