We liggen hier rustig, een beetje te rustig eigenlijk, het dorpje is nog niet bewoond. En wat minstens zo belangrijk is, we liggen hier te duur. We hebben weliswaar 50% korting, omdat we meedoen met de Atlantic Rally for Cruisers (ARC), maar dan nog kost een nacht in dit spookdorp €30,-. Dat is vergelijkbaar met de kosten voor een nacht in het centrum van Lissabon. Het idee, dat we hier €60,- voor een nachtje zouden moeten betalen is helemaal bizar. De faciliteiten zijn perfect voor elkaar. Het is extreem luxe en past bij het concept van dit resort. Het is de ultieme “gated community”. Een dorp met alleen maar rijken. Het personeel dat er werkt verdwijnt aan het einde van de werkdag weer door de hekken aan de ingang.
Het is een mooi project en het is zo goed als klaar. In december wordt het officieel geopend en hoopt men op de eerste gasten in dit oord. Het is gebouwd als een traditioneel havenstadje aan de zee, met aan de haven een terrasje en een restaurant. Iets hoger in het dorp is een pleintje, waar meer café’s en restaurants komen en ook winkeltjes. De huizen zijn allemaal vergelijkbaar qua stijl, maar toch individueel vormgegeven. Beneden en aan de noordkant zijn het appartementen, maar boven in het dorp zijn ook een paar villa’s met garages. Dat is wel plezierig, want de rest van het dorp moet de auto parkeren in één van de twee parkeergarages. Het personeel parkeert de auto buiten de poort. In het dorp is één weg voor al het gemotoriseerde verkeer. Op de andere wegen mogen geen auto’s komen. Golf buggy’s zullen bij de huizen met garages zeer in trek zijn.
Het moet een uitermate plezierig dorp zijn om te verblijven. Het heeft alles wat een echt dorp ook heeft, maar gelukkig geen arme of zelfs maar gewone mensen. Hoewel, is dat eigenlijk wel zo? Door die grote verschillen tussen de appartementen en de villa’s en de parkeergelegenheid heb je eigenlijk meteen weer die verschillen. Armoe is uiteindelijk net zo relatief als rijkdom.
De haven is klaar. Niet erg groot en er is weinig ruimte voor grote schepen. Dat is bij een project als dit heel lastig in te schatten. In Brighton marina is dat bijvoorbeeld helemaal fout gegaan. Toen dat werd ontwikkeld was een boot van 36 voet nog een heel best schip en daar waren de meeste ligplaatsen dan ook op berekend. Sindsdien is de maat van de gemiddelde boot alleen maar groter geworden en is ook de verhouding motorboten en zeilboten dramatisch veranderd. In Brighton zijn de ligplaatsen die bij de huizen horen dan ook veelal leeg. Als voor deze haven de passanten van belang blijven, dan zijn de tarieven erg hoog.
Voor ons zijn ze, zelfs met de aanzienlijke korting, te hoog. De haven ligt helemaal aan het uiterste oosten van het eiland en om ergens, waar dan ook, te komen, moet je bus, taxi of huurauto nemen. De bijkomende kosten om het eiland te kunnen zien worden daardoor behoorlijk hoog. Hanneke en ik gaan er van uit, dat er per dag sightseeing voor ons tweetjes €40 bij komt. de huurauto is dan het meest efficiënte alternatief, maar daar hebben we geen zin in. We besluiten dan ook om niet in deze haven te blijven. Echte alternatieven zijn er niet. De haven in Funchal is niet echt goedkoper, maar heeft bovendien geen plaats. Ankeren rondom het eiland kan hier en daar wel, maar dan moet je het weer scherp in de gaten houden, want de ankerplaatsen bieden slecht bij beperkte windrichtingen beschutting. Ook is de ankergrond op dit vulkanische eiland van wisselende kwaliteit en dan durven we de boot niet echt onbeheerd achter te laten. Dat is jammer, want wat we in die paar dagen van Madeira gezien hebben is wonderschoon. We hadden graag meer van de wandelingen langs de Levada’s gemaakt en wat van de andere dorpen en stadjes bezocht.

Als we van de haven naar het “dorpje” lopen, zie je dat het echt zo is opgezet. Er is zelfs een kerkje gebouwd boven op de muur die het dorp tegen de zee (en het zoutwaterzwembad) beschermt. We weten niet en krijgen ook niet te horen wat de bedoeling van dat kerkje is, maar het zal wel een multifunctionele ruimte worden.

Het geheel is erg leuk opgezet met plezierige architectuur, en alle functies van het dorp heben een plaats gevonden zoals dit restaurant in de vorm van een vuurtoren, waar gelukkig ook broodjes verkocht worden. Dat is overigens het enige wat je nu hier kunt kopen. Voor boodschappen is er een shuttle service naar een half uur verderop gelegen stadje. Een goede service, maar voor ons is er pas over drie dagen plaats in de shuttle.

Het resort wordt met veel zorg aangelegd en er wordt veel aandacht besteed aan de beplanting. Er zijn prachtige bloemen en planten en ook de palmbomen die worden geplant zijn ‘op leeftijd’ zodat het nergens het gevoel heeft van een nieuwbouwwijk.

Genoeg over dit project. We hopen voor de investeerders, dat het succesvol zal zijn. Of het concept klopt weet ik niet, zeker in deze barre tijden, maar de uitvoering is met liefde, zorg en smaak gebeurd en verdient zeker succes.
Wij besluiten nu echter naar de echte wereld te gaan en reizen met de bus, de lokale bus naar Machico en vandaar met de Express bus naar Funchal. De rit met de lokale bus is erg leuk en geeft een goede indruk van dit prachtige, goed onderhouden eiland. De Express bus gaat over de moderne grote weg, met veel tunnels en onder de startbaan van het vliegveld van Funchal door. Die startbaan is verlengd met behulp van een waar woud van betonnen palen.
We komen op respectabele hoogte bij Funchal aan en zien daar in de haven drie cruise schepen liggen, onder andere de Adventure of the Seas van Royal Carribean, een van de grotere schepen in deze industrie. Daarbij vergeleken zijn de andere twee maar kleintjes, maar we rekenen uit dat er toch gauw 10.000 toeristen op Funchal losgelaten moeten zijn. Dat kan de stad goed hebben. Het is een grote, mooie, ruim opgezette stad, met ook hele karakteristieke kleine straatjes.

De toren is van de mooie kathedraal van de stad. Een elegante kerk met ranke pilaren en een mooi gemaakt houten dak.

Mooie gebouwen, leuke straten, prachtige kathedraal met houten plafond.

Het standbeeld is van hr. Zarco, die hier naar toe werd gestuurd door Hendrik de Zeevaarder.

In het Grand Café uit 1848 ga ik even naar boven gluren naar de oude grandeur.

Ook hier natuurlijk weer een mooi wijnhuis.

Er hangen vreemdsoortige grote vruchten in deze boom.

We lopen door een parkje en komen dan deze malle man tegen. Hij wil met zijn camera een foto van Hanneke maken met de papegaai op haar schouder, maar wat moeten wij met zo’n foto bij ons aan boord? Of, wat moeten we met zo’n foto.

Overigens is Hanneke ook wat terughoudend. Ze is geen held met papegaaien anders hadden we nog wel wat onderhandeld of we met de eigen camera een foto voor de blog hadden kunnen maken, maar een flinke beet in een ver verleden laat ook nu nog de sporen na.

Ook is er een uil voor een foto opportunity. Het is een prachtige uil, geboren in gevangenschap en waarschijnlijk weet hij niet beter, maar of dit nou zo’n leuk leven is? Dit stel stond in een van de vele mooie parken en goed verzorgde tuinen in Funchal.

Mooi gelegen fontein.

Door de hele stad zijn de trottoirs zo verzorgd met donkere en lichte stenen in verschillende patronen.

We gaan op zoek naar een supermarkt in Funchal en komen nog een mooi pleintje tegen. Funchal is een mooie stad, maar er is nog iets anders wat we juist vandaag kunnen meemaken en daarom nemen we de Expressbus naar Machico. Daar vindt de jaarlijkse processie plaats ter gelegenheid van het religieuze feest ter ere van de “Lord of Miracles”.

Dit is een van de oudste kerken van Madeira. In 1803 werd hij verzwolgen door een landverschuiving, maar later herbouwd. De beeltenis van de Lord of Miracles werd de zee in gezwiept , maar werd 3 dagen later gevonden en aan de kathedraal van Funchal geschonken. In 1813 toen de kerk in Machico weer herbouwd was, kreeg de beeltenis zijn oude plek weer terug. Duizenden mensen vanuit het hele eiland komen meedoen of kijken naar de still, devote rondgang.

Deze dames zijn er klaar voor. Ze gaan 2 uur lang een ronde om het centrum lopen met kaarsen van minstens anderhalve meter lang.

De tent voor de muzikanten.

Prachtige dikke heel oude bomen.

De stille rondgang is begonnen.

Mensen lopen zeer devoot van 20.00 tot 23.00 rondjes met hun kaars of met gevouwen handen.

Het is een mooi gezicht, die 2 rijen die de berg af komen lopen.

De volgende dag gaan we paardrijden en als we binnenkomen worden we zeer enthousiast ontvangen door ongeveer 16 honden. Wat een feest!

Deze was niet meer weg te slaan bij Pim.

Dit is volgens mij de allerbeste manier om het eiland te bekijken! Paulo is zeer vriendelijk en bekwaam, de paarden zijn in goede conditie en dit is echt een aanrader. www.quintadoriacho.com

We beklimmen de Pico de Suna. Hoogte: 1131m.
Het uitzicht is spectaculair en de flora overweldigend.

Dit is een van de Levada’s. Er ligt zo’n 1400 km. van dit soort irrigatiekanaaltjes voor de suikerindustrie uit vroeger tijden.

Wat is het hier mooi!

Vandaag gaan we hier weer weg. We kopen nog wat broodjes en maken alles klaar voor de oversteek naar de Canarische eilanden.

In het kantoor van de makelaar staat de maquette van Quinta do Lorde. Hij loopt rond met een echtpaar, waarvan zij te hoge hakken heeft en hij kennelijk meedoet met de Trofeo Maserati. Het wordt tijd om te vertrekken.