Met gemengde gevoelens vertrekken we eerder dan gedacht uit Madeira. Een mooi eiland, maar de logistiek maakte het moeilijk voor ons om daarvan te genieten. Bovendien zien de weerberichten er erg gunstig uit om weer verder te gaan. Op naar de Canarische eilanden.

Onderweg vanuit Madeira helaas weer geen dolfijnen gezien. Tja, je moet iets te klagen hebben, want verder was het een soepele tocht. 300 NM in 44 uur, dat is niet slecht en toch ging het heel relaxed allemaal. De weersverwachting voorspelde weinig wind. We rekenden op windkracht 2 voor het grootste deel van de tocht en misschien 3 tegen het einde. Bij vertrek lag de oceaan er bij als een gladde spiegel. Windkracht 0! De motor dan maar en die bleef 22 uur lang draaien. Tegen de middag begin het een klein beetje te waaien en begon de boot wat te bewegen op een beginnende deining, maar het was nog steeds niet de moeite om het grootzeil te hijsen. Tijdens de lunch merkte Hanneke ineens dat het iets meer begon te waaien. Na de afwas bleek bovendien, dat de wind ook een beetje was gedraaid. Zeilen omhoog en fok erbij. In plaats van de 6 knoop die we op de motor varen gingen we geen 5 knoop meer, maar die rust is zo geweldig. Hanneke ging spontaan een dutje doen. Tijdens die dut liep de snelheid op tot ruim 7 knoop en dat bleef zo tot het vallen van de avond. Omdat we duidelijk meer wind hadden dan was voorspeld namen we geen risico en legden voor het ondergaan van de zon een rif in het grootzeil. De snelheid viel nauwelijks terug en in de loop van de nacht gingen we steeds harder, zodanig, dat Pim zelfs de fok voor een groot deel wegrolde. We liepen om de beurt onze wachten en Nelly Rose vergde daarbij nauwelijks aandacht terwijl ze met een kleine 8 knoop over de golven dartelde.

Ruim eerder dan verwacht komen we aan in het haventje van Isla Graciosa, maar worden door de havenmeester meteen teruggefloten. Het is vol. We moeten maar gaan ankeren in Baya Francesa. Tussen de 20 boten , die er al liggen vinden we een plekje. Eerst alles netjes opruimen en de hoezen over de zeilen doen en gauw het blog schrijven, voordat het internet tegoed op is. En dan nog even een paar rondjes om de boot zwemmen om wat op te frissen. De buitendouche heeft gelukkig warm water, zodat het zout er snel is afgespoeld.
Dat douchen betekent, dat we best wel veel zoet water verbruiken. We hebben een tank met 250 liter van dat spul aan boord. Omdat we nu niet in een marina liggen, hebben we geen walstroom en geen waterleiding. We moeten helemaal voor ons zelf zorgen. De zonnecellen (of is dat tegenwoordig zonnencellen. Oh nee, zonnecellen is natuurlijk een uitzondering op de spellingsregels die uitzonderingen….) zorgen voor onze elektriciteit en we hebben ook een watermaker. Die hebben we tot nu toe nog niet gebruikt, maar aangezien we hier tot de 20e willen blijven liggen is daar nu geen ontkomen meer aan. Pim heeft het apparaat zelf ingebouwd en dat maakt het in gebruik stellen extra spannend. De reden dat we er tot nu toe mee gewacht hebben is niet het in gebruik stellen, maar de verplichting om hem daarna regelmatig in gebruik te houden. Het is nogal bewerkelijk om hem voor meer dan een paar dagen buiten gebruik te stellen. Dat moet als je langere tijd in een jachthaven ligt. Dat zal pas in Las Palmas weer het geval zijn, dus tot 14 november maken we ons eigen water.
De zonnecellen leveren als we voor anker liggen in de praktijk met mooi weer een goede 80 ampère per dag. Daarmee kunnen we een brood bakken, 25 liter water maken en zelfs nog wel een filmpje kijken of een PC opladen, als de ijskast niet te vaak wordt opengezet, maar dan is het ook wel zo goed als op. Da’s jammer, zou je zeggen, want een beetje verlichting op zijn tijd is toch ook wel leuk. Dat klopt, maar daarvoor gebruiken we nauwelijks nog stroom. Alle halogeen lampjes zijn vervangen door LED lampjes, die nog geen tiende gebruiken van de halogeentjes die er eerder in zaten. Bovendien hebben we een klein zonnecel-schemerlampje, dat ook op de buitentafel kan staan. Toen we die LED lampjes nog niet hadden geïnstalleerd zaten we ‘s avonds te lezen met een mijnwerkers lamp op het hoofd. Dat hoeft nu niet meer.

Pim blaast “Klontje” op op het voordek, terwijl achter hem de Glass Bottom Boat zijn 1e rondje doet. Die toeristenboot komt hier een paar keer per dag voorbij. De jachten voor anker zijn een toeristische attractie. We worden steeds handiger met het te water laten van Klontje en het er aan hangen van de toch wel zware motor. We hebben veel plezier van die zware motor. Ook nu is het best een eind om vanuit de ankerbaai naar het dorp te forenzen.

Voor dat het echter zover is gaan we klussen op de boot. Zo zoekt Hanneke de zwemvinnen in het luik onder onze matras en komt ze erachter dat er 2 flessen zijn gesneuveld; een fles Port of Rotterdam (we hebben er nog één over Harm) en een fles witte wijn. Dat betekent meteen dat alles eruit gehaald moet worden en ook gelijk een schoonmaakbeurt krijgt. Zo blijf je lekker bezig!
s’Middags varen we met Klontje naar het dorp. Heen doen we dat tegen de wind en de golven rustig en hebben we er een kwartier voor nodig. De terugweg gaat in 8 minuten.
We vergapen ons aan de zandstraten en de Arabische invloeden.

Het is hier zo anders dat we ons heel ver weg voelen van onze normale wereld. Allemaal lage witte huizen met platte daken tegen een achtergrond van kale vulkaangrond.

Er heerst hier een zeer relaxte sfeer, mede door de dagjesmensen, die met de ferry uit Lanzarote komen en schaars gekleed door het dorp wandelen. Er is gelukkig een Mercado om wat dingen in te slaan. Er is ook een heel contingent mensen die hier kennelijk op de een of andere manier zijn beland en zijn blijven plakken. We zouden hen vroeger hippies noemen. Ze maken en verkopen op een marktje allerlei sieraden en snuisterijen en zien er uit als vrijbuiters. Rasta haren en makkelijk zittende kleding.

Het is vanaf de ankerplaats 15 min. varen met Klontje naar de haven. Er is een Cibercafé zoals ze dat hier noemen, waar ik deze blog even kan posten en kan skypen met Harm en Floor. Erg leuk dat ik dan kan zien hoe hard Michiel groeit! Zo kon ik ook Facetimen met Leonie en haar feliciteren
met de halve marathon, die ze gerend heeft.