We zijn aan de vooravond van de serieuze laatste voorbereidingen voor de grote oversteek en een heleboel feestjes en feesten op weg daar naartoe. Het doet Pim een beetje denken aan de keer dat hij ging parachute springen. Alles en iedereen om hem heen was toen maar met één ding bezig, die sprong uit het vliegtuig. Hier zijn we met honderden mensen bezig met wat voor velen van ons de eerste grote oversteek is. We hebben het er allemaal over en we zijn er allemaal mee bezig. Net als het toen logisch was om op 5 kilometer hoogte uit een vliegtuig te stappen zal het straks logisch zijn om de trossen los te gooien en koers te zetten naar een land duizenden kilometers ver weg. Goed, we hebben tegenwoordig alles wat zo’n trip makkelijk en overzichtelijk maakt, maar het blijft een groot onoverzichtelijk avontuur.
Naast de serieuze kant van de voorbereidingen blijft er een heleboel tijd over voor een hoop flauwekul. Sofie, de dochter van onze Noorse vriend Eirik, komt over uit Noorwegen om een week bij haar vader door te brengen. Sofie is 14 en ze is enerzijds heel wijs en voelt zich op haar gemak met ons als volwassenen, terwijl ze ook nog heel gezellig kan spelen met kinderen die een paar jaar jonger zijn. Als de fotografe van de ARC langs komt om van die kinderen een foto te maken zakt ze als vanzelf een stukje naar beneden om te verbergen dat ze eigenlijk al een hoofd groter is. Ze krijgt ook de volwassenen mee in haar gezellige geestdrift en zo zie je opeens drie blonde vrouwen, die met vlechten aan elkaar verbonden zijn.

De dochter van Eirik, Sofie, vlecht haar haren en die van Hanneke en Lynn aan elkaar.

Overdag wordt er serieus gewerkt. We hebben gezien, dat ons grootzeil te lijden zou kunnen hebben van de lange rakken voordewind die we verwachten op de oversteek. We willen versterkingen laten aanbrengen op de plekken waar het grootzeil de zalingen raakt. Die plekken moeten worden gemarkeerd in het grootzeil. We wachten al dagen op de juiste weersomstandigheden om dat te doen, maar het gaat ons niet lukken met zijn tweetjes. Er is steeds teveel wind. We vragen Eirin, die vaak in de mast van zo’n groot Noors zeil trainingsschip is geklommen om de zeilen op te doeken, om ons te komen helpen. Onverdroten laat zij zich de ruim 15 meter omhoog hijsen om stukken tape in het zeil te plakken waar de patches moeten komen. Wij doen samen het werk aan dek wat nodig is om haar omhoog en het zeil bij de zalingen te krijgen.

Eirin heeft plezier in deze klauter partij. Ze is volkomen op haar gemak op weg naar boven. Haar ervaring op het tall ship gevaren is veel extremer dan deze eenvoudige rit in een stoeltje naar boven. Vroeger stond ze regelmatig boven op een ra en is daardoor totaal gewend aan grote hoogtes en wiebelen in een mast. Het duurt niet lang of de klus is geklaard en het zeil kan op de steiger opgevouwen worden en naar de zeilmaker gebracht.

Pim haalt de karretjes, waarmee het grootzeil in de mast vastzit, en de zeillatten uit het zeil. Beter om het met zo min mogelijk dingen die kwijt kunnen raken naar de zeilmaker te brengen.

Het is de laatste avond van Sofie voordat ze weer terug gaat naar haar moeder in Noorwegen. Ze heeft onze boot nog niet gezien en daarom komt het hele spul voor ‘Sundowners’ – het dagelijkse happy hour – nog even bij ons een glaasje fris drinken. De gitaar wordt er bij gehaald en onder begeleiding van vader Eirik zingen Sofie en Pim het mooie Noorse volkslied Tir na Noir. Daarna vertolkt Sofie nog een solo. Ze kan werkelijk prachtig zingen (14 jr.). Ze vertolkt het lied.
Aansluitend gaan we door naar Sundowners in het Dinghypark. Dan moet je wel je ARC- pasje bij je hebben, anders kom je er niet in. Dus als we op pad gaan is het net als in de wintersport: “Pas bij je?”
Je maakt voortdurend kennis met allerlei mensen uit alle windstreken. De Nederlanders kennen elkaar snel allemaal, maar je ziet ze ook voortdurend praten met Engelsen, Australiërs, Duitsers, Scandinaviërs en ga zo maar door. Het gaat overal en nergens over. Over de voorbereidingen en de a.s. oversteek, stoere verhalen over de reis tot nu toe en over alles wat er te zien is geweest. Het gonst allemaal van die zelfde begeestering. Leuk om al die malle mensen, die net zo gek zijn als wij te ontmoeten.
Aansluitend aan de Sundowners lopen we naar de welkomstparty, die wordt gesponsord door de lokale watersportwinkel, die hier natuurlijk een fortuin aan ons allemaal verdient. Als we daar gaan winkelen moeten we nummertjes trekken, net zoals bij de bakker op zaterdagmorgen. Menigeen moet een uur wachten voor ze aan de beurt zijn. Onbegrijpelijk wat mensen zo op het laatste moment nog nodig kunnen hebben.
Het is een fantastische partij met een echte topband. De leadgitarist is een echt karakter. Hij kwam op zijn Harley net op tijd voor het optreden aanknallen.

De mannen zijn goede showmasters en de zanger is een kei. Ze zouden een goede Deep Purple coverband kunnen zijn. We genieten en ook aan de inwendige mens wordt gedacht. Dat is maar goed ook, want de drank is gratis en ‘plentifull’.

Dit is Oliver (Engels) met zijn echtgenote Carlotta (Spaans). Wij hebben hen eerder ontmoet in St. Catherines Haven in London op een van onze proefvaarten. Zij varen met de kleinste boot die meedoet, een Rival 32.

Mooie partij! Wij genieten tot en met de laatste toegift van de band en de rode wijn. Morgen een verjaardagspartij, maar vanaf donderdag wordt het allemaal wat serieuzer. Dan komt Thomas om te helpen met de laatste technische problemen en beginnen de workshops. Sundowners blijft er wel bij horen, maar een alkoholluwe dag mag ook wel eens.