We gingen gisteren over de eerste vouw in de kaart, en dat is reden voor een feestje. Een enkel biertje om 5 uur met lekkere tapas erbij. We waren ook wel aan een feestje toe, want we hebben de ijskast uit moeten ruimen, omdat er een pak melk langs de dop had gelekt. Wat een zooi. Toen we dat net voor elkaar hadden vergat Pim, dat hij op de kaartentafel een vol blikje Cola had staan. Op het heilige der heiligen een los blikje. Niet handig, maar de kaartentafel is nu weer helemaal schoon.
We zijn inmiddels op de hoogte aangekomen waarop we naar St. Lucia kunnen gaan sturen. Het weer begreep dat en we hadden ineens een hele mooie dag met temperaturen tot 29 graden. Kon de boter eindelijk een beetje zacht worden. De watertemperatuur is inmiddels 27,7 graden en dat betekent, dat het ‘s nachts ook iets comfortabeler begint te worden, maar we dragen dan nog wel lange broeken en fleeces.
We controleren de boot regelmatig of alles nog goeed functioneert. Bij een van die controles zagen we water in de bilge staan. Dat hoort niet, want de elektrische bilge pump moet dat water automatisch afvoeren. Er komt altijd wel wat water binnen langs de mast en we hebben de afgelopen dagen een paar keer een forse bui gehad en ook komt er af en toe ook water over het dek en kajuitdak, dat ook via de doorgestoken mast in de bilge kan belanden. Dat verklaarde de zoute smaak van het water, maar we waren er niet gerust op. Dat bleek terecht, want vanmorgen stond er weer water en daar was nu geen zinnige verklaring voor. Waar kan het binnenkomen? Het is niet veel en kleine beetjes zijn moeilijker te vinden dan grote hoeveelheden. Alle afsluiters zijn dicht dus moet het van de motor of het roer komen. Bij de motor zijn we regelmatig om de filters in de gaten te houden. Dat moet, want ergens op onze reis hebben we vuiligheid in de tank gekregen. Vandaag hebben we de hele omkisting verwijderd en de motor laten draaien. Niets te zien, er komt geen water vrij. Dan moet het het roer zijn. We haalden de bakskist (reserve water, genaker en nog wat van dat spul) leeg en haalden wat planken weg. Er lag inderdaad wat water bij het roerlager en dat hoort niet.
Terwijl we dat met elkaar zaten te bespreken, zag Pim ineens, dat de kop van de roerkoning bewoog. Oepss. Dat betekent, dat het grote roerlager ook bewogen heeft, waardoor er water naar binnen heeft kunnen komen. We hebben de kop van de roerkoning vast kunnen zetten en dat hebben we te danken aan een vroegere hobby van broer Pieter, toen hij optrad als monteur van Team Tiddens Racing. In die hoedanigheid had hij een prachtige hoeveelheid gereedschap nodig, waarvan het grootste deel nu aan boord van de Nelly Rose is. Zo hebben we altijd veel plezier van de ringratelsleutels, maar dit keer waren de lange moersleutels met kniegewricht aan de beurt. Met een gewone ring of steeksleutel hadden we het – zeker op open zee met nog steeds forse deining – niet voor elkaar gekregen. Nu zit het spul weer vast. Daar is het dan wel mee gezegd, want of het helemaal haaks op het grote roerlager is gekomen is niet erg waarschijnlijk. We houden de bevestiging en de doorvoer strak in de gaten en ook de waterstand in de bilge.
Dat het allemaal veel erger kan, bleek vanmorgen bij een overwachte oproep van de Poespas, een Engelse Amel 56 met thuishaven in La Rochelle. We werden opgeroepen, omdat hij ons op de AIS had gezien. Pim nam met een keurig Engels sprekende heer het verschillende wel en wee door. Bij hen was de espresso machine door de kajuit gevlogen. Ook zij aan de oploskoffie. Toen we aan het einde van het gesprek waren, spraken we af later op de dag nog een keer met elkaar te praten. “Dan kunnen we misschien ook een beetje Nederlands proberen te praten” sprak de man iets of wat aarzelend, maar eigenlijk accentloos. Hij is dertig jaar geleden uit Nederland vertrokken, maar komt uit Den Haag. De boot heet Poespas, omdat hij maar niet op een geschikte naam kon komen en hij bedacht, dat het hele zoeken naar zo’n naam toch een geweldige Poespas was. Blijkt, dat we in ieder geval gemeenschappelijke kennissen en stukje verleden in Veere en Zierikzee hebben. Wat is de wereld toch klein. It always happens. Ook midden op de Atlantische Oceaan. Na dit gezellige gesprek speurden we de horizon af en ja hoor, de eerste boot die we in vier dagen hebben gezien, de Poespas.
We hebben de afgelopen 24 uur 203 mijl afgelegd. De groeten vanaf 19 graden 10 minuten Noord en 030 graden 00 minuten West