Het is pokkenweer vandaag. dat zijn we helemaal niet meer gewend. We hadden gisteren al met verbazing naar het weerbericht gekeken en zagen, dat het zou gaan regenen en ongezellig fors zou blijven waaien de komende dagen. Tijd voor een belangrijk besluit. We schrappen Barbuda, met pijn in het hart, en blijven een paar dagen hier liggen. Net als we dat besloten hebben zien we naast de boot een schildpad, die zo nu en dan zijn kleine hoofdje boven water uitsteekt en daarmee wat knikt alvorens weer onder water te verdwijnen. Onze camera schiet voor dat detail werk op afstand helaas te kort. Op termijn zal er toch iets met een telelens aan boord moeten komen.
We gaan op verkenning met de dinghy. Iets verder in English Harbour is nog een goed geconserveerd overblijfsel uit ‘Georgian Times’. Het had vroeger een wat andere functie, opslag voor pek en teer, maar het is nu de Admiral’s Inn.
Op weg daar naartoe zien we eerst een rij kolommen uit het water steken waarvan we ons afvragen wat het zou kunnen zijn. We dachten eerst aan een scheepshelling, maar daarvoor lijkt de constructie niet helemaal handig.

Tussen de palen ligt een laag wit zand, maar daarnaast ligt een kanaal. Dat is voor een helling niet zinvol.

Dichterbij gekomen, denken we te zien, dat het kanaaltje er echt bij hoort.

Dan moeten we maar aan land om uit te vinden waarvoor de constructie ooit gediend heeft. In de pilot en op wikipedia komen we er niet achter.

De Admiral’s Inn heeft een prachtige aanlegsteiger en ze zetten er een voortreffelijk bakje koffie.

Deze foto laat duidelijk zien, dat het kanaaltje onderdeel was van de oorspronkelijke constructie.

Het uitzicht leidt ons even af van onze oorspronkelijke missie. Het is een prachtig plekje. Er ligt een koffietafel boek met allemaal prachtfoto’s van Antigua en Nelson’s Dockyard. In dat boek staat een mooie foto van de pilaren met als tekst er onder ‘the Careening Yard’. Geschiedvervalsing! Het ‘careenen’ van de schepen, het hellen van de schepen, gebeurde even terug met behulp van enorme kaapstanders, daar komen nog foto’s van. Een schip werd dan aan zijn ankers vastgelegd midden in het vaarwater en met lijnen aan de mast schuin getrokken, zodat er aan de onderkant van de boot gewerkt kon worden. Deze mooie pilaren hadden er niets mee te maken.

De man aan de balie kon ons niet meer vertellen dan dat het de oude sail loft, de zeilmakerij was. Wij zagen in onze fantasie al hoe de zeilen tussen de palen werden gespannen om er aan te werken, maar dat leek ons ook niet echt handig. Er bleef ons niet anders over dan een bezoek te brengen aan het lokale museum, nou, ‘museum’. De mevrouw die daar de shop bemande kon ons eindelijk het verhaal vertellen.
Het gebouw was inderdaad de zeilmakerij. Dat was een houten gebouw boven op de pilaren met een mooie vlakke houten vloer en een grote sleuf boven het kanaaltje. De zeilen werden met roeiboten daar naartoe geroeid en in het kanaal gesleept, zodat ze vandaar naar boven getakeld konden worden, de zeilmakerij in. Als het werk klaar was, ging het de omgekeerde weg.
Er bestaan helaas geen afbeeldingen van. We zullen het dus met deze bouwstenen en onze fantasie moeten doen.