Helaas hebben Pim en Leslie Saba moeten overslaan. Wij hebben in Nederland allemaal geleerd, dat het eiland Saba heet, maar hier zegt iedereen Seba. Waarschijnlijk hebben de Engelsen die naam eerst opgeschreven en zij schrijven Seba natuurlijk als Saba.
In ieder geval Pim en Leslie waren vol goede moed op weg naar Saba vanuit St. Kitts. De wind was ongewoon licht. Er stond niet meer dan 10-12 knoop wind in vergelijking met de 20 knoop waar we een beetje aan gewend zijn geraakt. We varen bijna altijd met het grootzeil twee maal gereefd, maar dit keer kwam al gauw de gedachte op, om dat tweede rif eruit te halen. De standaard wijsheid is, dat als je er aan denkt om te gaan reven, dat je dan meestal al aan de late kant bent. Als je overweegt om een rif eruit te halen, is het verstandig om eerst nog een kop thee te gaan drinken voor dat je dat werkelijk doet. Zo ook dit keer, maar het rif ging eruit.
Saba heeft weinig echt beschutte ankerplaatsen en de deining vindt meestal een weg rondom het hele eiland, maar dit keer leek het dat we geluk zouden hebben.

Toen we het kleine haventje van Saba passeerden, leek alles nog in orde. Het haventje is groot genoeg, zodat je er wel in kan met je dinghy en er is ruimte voor de ferry, maar daar houdt het wel mee op, We wilden daar niet voor de kust liggen, omdat het er luidruchtig is vanwege de steengroeve en vanwege de deining.

Om de hoek aan de westkust zijn er echter goede moorings en is er ruimte om te ankeren. Helaas, de wind draaide iets noordelijker en daardoor lag die westkust in een onvervalste ‘acceleration zone’ en hadden we plotseling 20-25 knoop wind. We hadden toch nog wel kunnen ankeren, want je kunt heel dicht onder de kust komen. De rotsen gaan bijna rechtstreeks door naar beneden met een smalle rand. Om dan echter op het eiland te komen moet je dan met de dinghy een kleine 2 mijl door stevige golfslag varen. Het werd allemaal te marginaal, zeker ook, omdat het al 5 uur was en er dus sowieso weinig tijd over bleef om iets van het eiland te zien. Het besluit om door te varen naar St. Maarten was snel genomen.

Jammer, want het eiland ziet er prachtig uit. De pilot is ook heel enthousiast over het eiland, de manier waarop het bebouwd is en de bevolking.

Het water ziet er relatief vlak uit en dat is typisch voor dit soort acceleratie zones. Het is maar een relatief kort stuk en daardoor krijgen de golven geen kans. De rotsformatie op de noord-west punt is indrukwekkend.

De kleurschakeringen in die rotsformatie zijn bijzonder.
Doorvaren betekende wel, dat we in het donker aan zouden komen in St. Maarten. Normaal gesproken is dat iets wat we proberen te voorkomen, maar we kennen de Simpson Bay en we weten waar Pelican Island ligt. Bovendien was het halve maan, zodat ook schepen voor anker, die lang niet altijd een toplicht aan hebben, ook redelijk goed te zien zijn. Je moet dan wel voorzichtig zijn met je nachtzicht en niet ineens licht aandoen.
Hoe dan ook, om half tien’s avonds lag de Nelly Rose weer veilig achter het anker in Simpson Bay, zodat we samen met Leslie de volgende morgen nog met zijn moeder naar Grand Case, de baai aan de zuidkant van St. Maarten met uitzicht op Anguilla konden gaan lunchen. Grand Case is een juweel, dat niet aan massa toerisme ten offer is gevallen en hopelijk zal dat ook niet gebeuren. Het zijn kleine hotelletjes, barretjes en restaurants rechtstreeks aan het strand. Het eten is Frans en de stemming is Caribbean.
Zondag is Leslie weer naar huis gevlogen en op maandag heeft Pim Nelly Rose naar een haven in de lagoon gevaren met hulp van Theo. Theo vaart met Michelle al jaren met hun prachtige Hutting 44 over de wereldzeeën. Samen hadden ze de boot snel geparkeerd bij Island Water World, waar Pim wat kan klussen, zodat Harm en Floor samen met Michiel de boot zonder zorgen kunnen overnemen. Nou, zonder zorgen, als we de afgelopen maanden iets geleerd hebben is het wel, dat er altijd wel wat te repareren is of komt. We hopen dat Harm daarvan gevrijwaard zal blijven.
Hanneke blijft deze week nog bij Barbara.

Ze zwemmen twee keer per dag, drinken af en toe een Pina Colada en verkennen iedere dag een ander stukje van het eiland. Zoals Barbara zegt: Het goede leven!