www.nellyrose.nl

De borrel aan boord van de Celebration van Steve en Lynn’s Hallberg Rassy was geweldig verzorgd. We werden eigenlijk verwend op een hele maaltijd. Deze tapas met de verschillende gerechten waren helemaal fantastisch. Terwijl we er van zaten te genieten zwommen er voortdurend schildpadden langs! Op een gegeven moment zagen we minstens 4 kopjes tegelijkertijd boven water komen. Een schildpad komt normaal 3-4 keer boven water om lucht te happen en gaat dan weer voor geruime tijd onderwater.

Het was erg leuk om Steve en Lynn van de Celebration (www.sailcelebration.blogspot.com ) en Chris en Anne van de Mr.Mac (www.sailmrmac.blogspot.com )te ontmoeten.
Steve werkte vroeger bij de Amerikaanse Luchtmacht. Toen zij tien jaar geleden naar Florida werden verplaatst was het erg lastig en vooral kostbaar om daar een geschikt huis te vinden. Zeker omdat ze in de buurt van de zee wilden wonen. Ze besloten toen op een boot te gaan wonen en kochten een Halsberg Rassy 41 uit 1977. Het was een project, maar Steve is een echte ‘tinkerer’. Hij vindt het heerlijk om te klussen.
In de eerste jaren was er geen sprake van om met de boot te gaan zeilen en bovendien hadden ze nog nooit gezeild. Ze besloten wel zeillessen te nemen en inmiddels zijn ze al weer 4 jaar aan het cruisen. In zijn jeugd heeft Steve snowmobiles geracet en hij was van plan om de overstap naar auto’s te gaan maken, maar daar heeft zijn vader een stokje voor gestoken. Jammer, want het is een klein pezig mannetje met behoorlijk wat drive.
Chris komt uit Oregon, waar zijn vader visser was. Hij had genoeg met zijn vader gevist om te weten dat het niet het soort bestaan zou zijn dat hij ambieerde. Zijn ‘day-job’ was ook niet zijn echte roeping. Hij schrijft science fiction. De meesten zullen nooit van hem gehoord hebben, maar hij wordt uitgegeven en verkocht. Een deel is self publishing via Kindle. In januari heeft hij op die manier 3000 boeken verkocht. Hij is erg blij met zijn Anne, die kennelijk een echte computer wizz is en die fungeert als zijn editor en publisher. Hij heeft het dan ook consequent over ‘wij’ als het gaat over de boeken.
Chris heeft net een trilogie geschreven over de Cheese Runners. Dat is een boek over aliens die op aarde komen waar blijkt, dat kaas op hen dezelfde gevolgen heeft als drugs op de mensen. Het gevolg is natuurlijk dat kaas verboden wordt. Chris vond het heerlijk om die analogie te volgen. Het geeft hem een vrijbrief om precies te vertellen wat hij van politici, orde handhavers en andere organen vindt.
De achterliggende gedachte is dat het eigenlijk waanzin is, dat de gehele maatschappij de prijs betaald van de ‘war on drugs’ ten behoeve van de bescherming van een hele kleine minderheid. Wij hebben net het eerste deel van de trilogie op onze Kindle gezet en zijn benieuwd wat we ervan zullen vinden. Dit soort zelf gepubliceerde boeken kost $3,60 en voor dat bedrag kunnen we er niet echt een buil aan vallen.

De volgende ochtend lezen we over de aanhoudende winter in Nederland en gaan dan weer lekker snorkelen. We zien eerst een spiny lobster, vervolgens een stingray en daarna nog een grote Hawksbill schildpad. Hij trok zich geen moer van ons aan, zodat we een hele tijd achter hem aan konden zwemmen. Kolossale elegantie. Het was echt Te gek voor een gemiddelde zondagochtend.
Als Hanneke s’middags in haar eentje nog even gaat snorkelen, ziet ze de bedreigde Hawksbill schildpad nog eens en ook mr. Barracuda. Tijd om weer aan boord te klauteren……
Steve en Lynn komen hier een borrel drinken. Zij namen zoals dat dan hoort hun eigen drank mee en een borrel hapje. Zo leer je weer een nieuw borrelhapje kennen: crackers met humus, heerlijk.

We genoten van een spectaculaire zonsondergang. Heel vaak wordt die toch door wat laaghangende bewolking op, de horizon verstoord, maar niet dit keer

Pim nam deze foto en een paar seconden na deze opname verdrinkt de zon. Ongelofelijk hoe snel dat proces verloopt. Je ziet de zon dalen. Dit keer zagen we ook voor het eerst hoe de oranje bal in de laatste seconde ineens fel groen wordt. Een volgende keer proberen we dat te fotograferen, maar dit keer wilde Pim het niet missen.

Uit solidariteit met Nederland, waar iedereen de aanhoudende winter moet trotseren, eten wij vanavond erwtensoep.

Op ons snorkelrondje s’ochtends kwamen we deze barracuda tegen. Hanneke had gelukkig haar horloge afgedaan, want glinsterende dingen vinden ze erg interessant.

Pim moest vandaag even naar een dokter. Zijn linker oog is helemaal rood. Waarschijnlijk het gevolg van het met de hand over de romp van de boot strijken om wat aangroei te verwijderen en vervolgens het recht duwen van een contactlens. Het voelt wat suf en het betekent, dat we in ieder geval twee dagen langer dan gepland hier moeten blijven liggen om te kijken of de behandeling aanslaat.
De kliniek was perfect voor elkaar en heel betaalbaar. Uiteindelijk bepaald natuurlijk de kwaliteit van de diagnose hoe tevreden we kunnen zijn over de medische behandeling, maar het wekte in ieder geval vertrouwen.
We moesten natuurlijk vragen waar de dokter was en vroegen dat aan een hele vriendelijke Angelina, die bedient bij Angry Nate.

In het normale leven is Angelina Miss Moore. Ze heeft gewerkt bij buitenlandse zaken en gaf les op ambassades van de VS. Nu doet ze dat zelfstandig en gaat straks naar Panama om daar te onderwijzen.
Wij vroegen aan Angelina of we met de normale mini-van taxi service naar de dokter zouden gaan. Dat zijn de taxi busjes, zoals je die hier op veel eilanden ziet. Je houdt ze aan en rijdt mee tot het punt,waar je uit wilt stappen en betaald dan $2 per persoon. Angeline vertelde dat we misschien wat moeite zouden hebben om van deze service gebruik te maken, omdat we “niet de goede kleur” hadden. Dat verklaart misschien ook waarom wij – in tegenstelling tot alle andere passagiers – op Antigua ooit $3 moesten betalen.
Uiteindelijk namen we toch een eigen taxi en we werden gereden door Laren Williams. Laren kwam oorspronkelijk uit Antigua, waar hij in de bouw zat. Het bedrijf waar hij voor werkte kreeg opdracht om een resort te bouwen op St. Croix, maar net nadat hij met het hele gezin hier naartoe was verkast werden die plannen uitgesteld. Oorspronkelijk voor een korte periode, dus ging hij voor een vriend een taxi rijden. Het lijkt erop, dat uitstel uiteindelijk toch tot afstel heeft geleid, want Laren was gekomen in de periode dat hier nog suikerriet werd verbouwd, en dat is in 1966 gestopt.
Laren heeft 8 kinderen. Die mededeling verbaasde ons enigszins. Ja, 8 kinderen levend en 2 miskramen. Die miskramen telden echt volledig mee. De eerste drie kinderen waren geboren op Antigua, maar de rest hier op St. Croix. Toen begrepen we het echt even niet meer en moesten we wel vragen hoe oud Laren eigenlijk was. Hij bleek 74 te zijn, maar als hij 60 gezegd had zouden we het ook geloofd hebben. Zijn oudste kind is 51 en de jongste 36, de leeftijd van onze Leonie. “Yes, we finished when you got started” zei Laren.