Het is vreemd dat je van een dag met zoveel problemen toch zo’n goed gevoel over kunt houden.

Het begon met het anker. Wij hebben twee voetschakelaars voor het anker. De schakelaar om het anker omhoog te halen is van meet af aan een beetje eigenzinnig geweest. Op St. Maarten dacht ik het probleem opgelost te hebben, maar de laatste dagen wordt het weer lastig met een geheel nieuw probleem gisterenmorgen. De schakelaar bleef hangen, terwijl het anker omhoog kwam. Het anker ging niet stoppen! Het kwam met de verkeerde kant naar voren omhoog en BANG, het stopte gelukkig toch, omdat de zekering van de lier door overbelasting eruit sloeg. Er ging dus gelukkig niets echt kapot, maar het anker zat verkeerd om in het boegbeslag en vast als een huis. Er was geen beweging in te krijgen. Dat was echter even een secundair probleem, want Hanneke riep van achter het roer, dat dit vast zat als een huis.

Onbegrijpelijk wat daar aan de hand kon zijn, maar het roer zat ook als een huis. We dreven gelukkig richting het open water op redelijke afstand van de catamaran die aan de mooring schuin achter ons lag. Het zal ook onbegrijpelijk blijven, want ineens was het roer weer normaal gangbaar. Oefff, een probleem minder.

We waren op weg van Southport naar de ankerplaats voor Cockburn, een kleine 4 mijl verderop. We voeren maar zo langzaam mogelijk, terwijl Pim zijn hoofd brak over het loswrikken van het anker. Vergeet het maar, er viel niets te wrikken. Muurvast is onwrikbaar vast. Er zijn wel moorings op die ankerplaatsen maar die zijn allemaal privé of voor de boten die daarvandaan komen duiken. Het anker zat vast tussen een kunststof rol aan de achterkant, zo’n zelfde – maar grotere – rol aan de onderkant en het RVS beslag aan de voorkant. Uiteindelijk greep Pim de boormachine en boorde het kunststof tussen de ankerstok en de kleine “stemroller” weg. Daardoor verviel een van de punten die het anker vasthield en kon hij het anker uiteindelijk toch vrij wrikken. We waren net op tijd om het anker naast de Mare Liberum te laten zakken. Later op de dag werden we op nog meer avontuur getrakteerd. Maar eerst de wandeling door Cockburn.

Dit is father Bean, de gepensioneerde rector, van de Anglicaanse Kerk. Hij vertelde enthousiast over het eiland en over zijn ontmoetingen met de astronauten John Glenn en Scott Carpenter en met, toen nog, vice president Lyndon. B. Johnson. Dat verbaasde ons allemaal behoorlijk, maar het blijkt, dat Grand Turk een centrale rol heeft gespeeld in het Mercury Space Program. De astronauten leerden hier niet alleen duiken om te wennen aan gewichtsloosheid, maar de Mercury capsules landden vlakbij Turks in het water en werden hier aan land gebracht. Bovendien stond een van de tracking stations hier op het eiland. Voor de jongere lezers, dit had allemaal te maken met de eerste bemande ruimtevluchten in het begin van de 60er jaren, die culmineerden in de eerste bemande vlucht naar de maan aan het einde van dat decennium.

In de library uit 1887 mogen we achter de PC , voor het eerst sinds dagen weer internet. We fluisteren naar elkaar, want er zitten mensen te studeren.

In het kleine museum van Grand Turk ontmoeten we Nicky, die ons veel vertelt over het wrak, dat hier gevonden is uit de “age of discovery”. Op elke reis die Columbus maakte met zijn vloot, verloor hij wel een paar schepen. In het totaal zijn er aan het begin van de 16e eeuw meer dan 100 schepen vergaan, maar er is er maar één van teruggevonden, en dat was hier op het rif van Caicos.


In het museum zien we de zorgvuldig gepresenteerde resten van dat wrak en bovendien veel informatie over het Mercury programma. Nicky wordt onze introductie met het leven op het eiland hier. Zij is Amerikaanse, heeft lang in Duitsland gewoond en is nu getrouwd met iemand van Grand Turk. Er wonen hier mensen van over heel de wereld, blank en zwart. We zien mensen uit Duitsland, Grenada, Zuid Afrika (leuk om Afrikaans en Nederlands met elkaar te spreken), Canada en nog meer.

Dit is Stephanie.

Zij heeft hier ooit de TCSPCA opgericht en komt nu nog regelmatig terug voor de spay and neuter clinic. Dat is een programma om de vele honden op het eiland te steriliseren en te castreren. Wilde honden vormen een probleem op het eiland. Mensen gaan hier heel anders om met hun huisdieren dan wij gewend zijn. Dat geldt voor alle eilanden. Als een hond puppies krijgt, dan worden die soms helemaal aan hun lot overgelaten. Sommigen verwilderen dan en sluiten zich aan bij een roedel of ze worden doodgereden, opgegeten of worden ziek. In ieder geval is dat allemaal niet leuk en Stephanie heeft een programma opgezet dat er in voorziet dat de huishonden en katten gesteriliseerd kunnen worden. Deze twee puppies zijn toch geboren en gaan mee naar Canada.