Deze aflevering van het blog is, onder de normaal zeer strenge regie van Hanneke, toch behoorlijk lang geworden. De tekst wordt dan ook tot een minimum beperkt.

Inmiddels wordt het wat minder met de visarenden en zitten er weer aalscholvers op de boeien. Het lijkt het IJsselmeer wel.

Als we de Chesapeake Bay invaren, is het weer slalommen geblazen door de vissersboeitjes met krabbenpotten eronder. Deze is makkelijk, met een vlaggetje er op. Dat is echt een hoge uitzondering en meestal alleen aan het begin van een heel veld van die dingen.

Ze zijn er in alle soorten en maten.

Sommigen kun je bijna niet zien. Let op de bruine kleur van het water, wel wat anders dan de Bahama’s.

Er is een zaterdagochtendwedstrijd aan de gang, maar ze zijn nog niet gestart. Dat zal ook niet gaan lukken met deze wind.

Eerst heb je geen idee wat voor een gedrocht er nu weer aankomt en dan blijkt het een dubbele duwbak met grind te zijn. Een koppelverband met indrukwekkende afmetingen.

Er reizen een paar meeuwen mee.

Met de Neuzen in de wind.

We hebben wat met sleep-en duwboten

Dit is de laatste vuurtoren, die wij in de Chesapeake Bay tegenkomen. Het is een prachtige baai, waar we graag een keer terug zouden willen komen. Even verderop gaan we het Chesapeake-Delaware Canal, het C&D Canal, in.
Het is hier een ware speeltuin voor de gemotoriseerde watersport. We komen steeds meer snelle bootjes tegen, zoals hier onder de vuurtoren. Verder van alles; van waterscooters tot brullende offshore racemonsters.

Ook hier een aantal mooie optrekjes.

Dit is weer eens iets anders en we hebben het al lang niet meer zo gezien. We komen weer in de drukker bevolkte wereld. Allemaal bovenop elkaar, maar wel lekker een buitenhuisje.

Als je goed kijkt, zie je aan de rechterkant het koppie van een jong. Eindelijk is de tijd aangekomen dat de eieren uitkomen. De nesten zijn nog steeds te hoog om er in te kunnen fotograferen.

Vlak vóór we de eerste keer vastliepen in de haveningang. (Zie verhaal ‘Supermoon’)

Een gewone en een spoorbrug. Tussen de beide bruggen kun je een witte lijn zien. Dat is een brug die een leiding over het kanaal brengt.
De spoorbrug staat vrijwel altijd open. De enkele keer dat hij dicht gaat, wordt dat een half uur van te voren op de marifoon gemeld.

Het ziet er smal uit en we zitten al vast. Toch wil de havenmeester nog, dat we helemaal doorvaren naar het eind. Dat gaat niet gebeuren.

Het lukte ook met geen mogelijkheid. Uiteindelijk werden we eraf getrokken en zijn we teruggegaan naar het kanaal en weer doorgevaren. In de Delaware Bay zijn we voor anker gegaan vlak voor het donker. Daar hebben we een paar uur geslapen en gewacht tot het tij gunstig was om verder te gaan.

Om 3.30 uur halen we het anker op en varen de Delaware af met harde stroom mee. De Supermaan is schitterend!
Op de Delaware zien we weer een aantal indrukwekkende vuurtorens.

Ship John Shoal Light is genoemd naar het schip “John”, dat op deze plek verging, toen het in 1797 op weg van Hamburg naar Philadelphia aan de grond liep. De passagiers en de lading hebben ze kunnen redden, maar het schip niet. In 1877 is uiteindelijk een 50 ft. hoge vuurtoren gebouwd, die later een aantal malen werd vergroot en verbouwd.

Miah Maull Shoal Light is genoemd naar Nehemiah Maull, een loods die schepen begeleidde op de rivier. Toen hij in 1780 met een schip naar Engeland wilde varen, is het schip vergaan op deze ondiepte en is Nehemiah verdronken.

Fourteen Foot Bank Light uit 1888 is in 2007 verkocht aan een advocaat in Nevada. Hij is van plan om er bier te gaan brouwen en met de opbrengst van de verkoop daarvan, het herstelwerk uit te voeren.

Brandywine Shoal Light. Hier heeft vanaf 1823 een lichtschip gelegen tot het wegens veroudering werd vervangen door een vuurtoren.

Luchtfoto. Eerst hadden ze een vuurtoren geplaatst op 9 palen, maar, door het kruiende ijs, is dat niet goed gegaan. Vervolgens hebben ze er 68 palen onder gezet, als een soort hek tegen het ijs. Daarna is alles vervangen door deze vuurtoren, die beschermd wordt door een muur van basaltkeien.
Er heeft hier tot 1974 nog een vuurtorenwachter in gewoond.

Uiteindelijk laten we het anker zakken in de baai van Cape May in New Jersey. Als we Puerto Rico niet meetellen, is dit de 4e staat van de VS waar we binnenlopen. Er varen hier veel snelle boten heen en weer en dat veroorzaakt wel wat golven, maar we zijn wel wat gewend intussen en zullen toch wel lekker slapen. De jachthaven is geen optie, want die kost hier $130,- per nacht. We gaan op de kop van de steiger liggen als de werkzaamheden worden uitgevoerd. De zeewaterpomp van de motor gaan we hier vervangen. In het begin lekte die maar een enkel druppeltje, maar nu is het toch meer dan een liter per uur.

We horen een raar geluidje klapperen en zoeken ons suf wat het kan zijn, maar komen er niet achter. Op een gegeven moment houdt het gewoon op. Welterusten!