We beginnen onze dag met een wandeling door Cuttyhunk met Susan, Jim en de Fransen. Susan en Jim zijn hier al veel vaker geweest en kennen de weg.

De bel, die vroeger geluid werd vanuit de vuurtoren als het mistig was.

We worden heel vriendelijk onthaald in het ‘Historical Society Museum’, waar we veel horen over de geschiedenis van de eilanden. Hoewel ze oorspronkelijk zijn ontdekt door een Engelsman, hebben ook deze eilanden een Nederlandse geschiedenis. Long Island heette vroeger – getuige deze kaart – Lang Eiland en Cuttyhunk was een van de Aalsmeerder Eilanden! De conservatrice van het museum, een enig mens, die dit museum, samen met haar al even gedreven en geestige man, heeft opgebouwd, wordt helemaal enthousiast als ze hoort, dat we uit Nederland komen. Ze haalt de kaart van de muur en duikt in haar archief, waar ze twee nummers van Oud Nuus, het tijdschrift van de Stichting Oud Aalsmeer, opduikelt met een stuk over de historie van (ene) Maarten ‘t Hart en een verslag van een bezoek aan Cuttyhunk van de heer F. Janssens.
We vinden het overigens knap, dat mensen met deze oude kaart hier durfden varen. Het is niet echt een heel getrouwe weergave van de werkelijkheid. Het vaargebied is niet zonder risico’s, omdat de eilandengroepen zijn ontstaan als morenen, die in de ijstijd door gletsjers werden voort geschoven. Niet al die morenen hebben de status van eiland gehaald en er zijn nogal wat rotsen, die net onder de oppervlakte blijven. De meesten staan op de kaart…..
Het museum laat vooral veel zien over de Fishing Club, Fishing with the gilded hook. Op dit eiland zijn ongetwijfeld hele belangrijke zaken besproken met grote invloed op het verloop van de Amerikaanse geschiedenis.

We klimmen de heuvel op en worden verrast door een uitzicht van 360 graden over zee. Dat maak je niet vaak mee.
Je kunt hiervandaan de route goed zien, die we moesten volgen om in de lagune te komen waar al de ankerboeien liggen.

De mevrouw van het museum had ook dit glas-in-lood raam gemaakt voor de enige kerk op het eiland. Er is maar een kerk, maar daar worden diensten gehouden voor de katholieken, de methodisten en de presbyterianen.

We ontmoeten de Pastor van de methodisten, die op de piano aan het spelen is om te oefenen voor de avonddienst. Hij leidt de methodistische dienst, maar verzorgt de muziek voor alle drie de groeperingen. Hij vraagt meteen of Pim mee wil zingen.
De pastor woont hier pas een week, maar hij voelt zich al helemaal thuis en eilander. De kerk is maar tien weken per jaar open. Daarna gaat hij weer terug naar het vasteland.

A church with a view! De kerk verkeert wel in een zorgwekkende staat van onderhoud. De pastor heeft zich voorgenomen om daar tijdens zijn korte verblijf veel aan te doen.

Het geheel kan wel een verfje gebruiken en van binnen ziet het plafond er ook niet al te rooskleurig uit. We doen een donatie voor de verf in de collecte pot.

Het is er allemaal. Van links naar rechts: de Town Hall, de bibliotheek en de school. Eerlijk gezegd is het er niet allemaal. Er is geen brandweer en er is geen medische dienst. In de zomer vaart de ferry tweemaal daags, zodat niet acute medische zorg geen groot probleem hoeft te zijn, maar in de wintermaanden komt de ferry maar eens per week. Dan is het een andere zaak. Zolang je gezond bent is het geen probleem en waarom zou je niet gezond zijn? Je moet je niet door je angsten laten leven, door de kans, dat er iets zou kunnen gebeuren. Dat is niet gezond. Je moet wel erg zorgvuldig leven met een goed oog voor de veiligheid. Wonden en breuken kun je veelal voorkomen, zo is de wijsheid hier.

Het postkantoor ligt er ook prachtig bij.

Het winkeltje, waar je ook boeken kunt ruilen. De meeste eilandbewoners shoppen online en laten dat met de ferry bezorgen. Ook de mensen van de vakantie huizen nemen, zoveel mogelijk, alles mee, maar iedereen vergeet wel eens wat. En zo zijn de prijzen in de winkel dan ook.

Nog een keertje terugkijken naar het kerkje. Vanaf hier zie je niet zo dat de verf eraf bladdert.

De Blues Brothers zitten aan het begin van de tuin, die is omgetoverd in Restaurant Sopranos, the islands finest – en enige – dining. Niet helemaal het enige ‘restaurant’. Er is ook een visserman, die op dinsdag en donderdag kreeft serveert.

We lopen terug naar waar Klontje ligt, langs deze lieslaarzen, die worden gebruikt bij het oogsten van oesters en andere schelpen.

De mannen werken hard door.

Het duurt niet lang of ook deze black bass moet er aan geloven.

De kreeftenkooien.

Tja, misschien kan ie een graatje meepikken.