‘s Ochtends om 09.00 laten we de mooring los, na het grondig schoonmaken van Klontje, die onder de waterlijn vol rare rode vlekjes zit. Aan het einde van de dag blijken die vlekjes in ieder geval niet UV bestendig te zijn geweest en zijn ze verdwenen.
Over rood gesproken, we tanken hier rode diesel! Gelukkig komen we voorlopig niet met de boot naar Nederland, want daar kun je dan eindeloos gezeur over krijgen.

Vuurtoren. Misschien niet de meest bijzondere die we gezien hebben, maar de echte mooie Wing’s Neck uit 1849 is net even te ver omvaren en die laten we dus maar links (eigenlijk stuurboord) liggen. Cape Cod barst trouwens van de mooie monumentale vuurtorens (16), die we allemaal gaan missen, want we gaan door het Cape Cod Canal. De oudste nog staande vuurtoren rond de Cape stamt uit 1816.

Lief scheepje met houten opbouw. Zij heet Smoothy. Het is ons opgevallen, dat heel veel jachten in de States geen namen hebben, maar ‘statements’. Ze heten niet Nelly Rose, maar ‘Nine till Five’; No Complaints; Rat Race; Why Worry; Cantagree; Child Play; Over Budget; Toy Time; Pier Pressure; Last Resort; On the Side of dergelijke geestige kreten. We blijven die namen sparen, maar, nu we verder naar het noorden in de meer traditionele watersport gebieden komen, lijken ook de namen traditioneler te worden. De zeilschepen hebben over het algemeen meer namen dan verklaringen.

De oude spoorbrug bij de ingang van het Cape Cod Canal. Net als bij het C&D Canal staat deze brug vrijwel permanent open.

De transparante torentjes op de brug waren een poging om dit industriële object iets gezelligs, of wat voor soort uitstraling dan ook, te geven.

Kunst langs het kanaal; onder de zinspreuk: “Geef uw bunker een kleurtje”.

Dit is veel meer functionele schoonheid dan de gekunstelde torentjes van de spoorbrug. Het is de logica van vakwerk, met haar duw- en trekbelasting ondergebracht in een mooie boogvorm.

Wij hebben onze trip door het kanaal zorgvuldig gepland, omdat er zelfs bij het doodtij van vandaag tot drie knoop stroom kan staan. Deze sleepboot kan zich die luxe niet permitteren. Hij moet gewoon door.

Na de oorlog zijn veel bunkers aan particulieren verkocht. Niet iedereen heeft ze een kleurtje gegeven, maar ze worden ook gebruikt als fundering en onderdeel van huizen.

Het is merkwaardig om te zien hoe het water mensen aantrekt. In Amsterdam een rondvaart maken is nog redelijk begrijpelijk, maar een rondvaart door het Cape Cod Canal is het beste te vergelijken met een rondvaart over het Amsterdam Rijnkanaal en dan nog met minder scheepvaart.

Het plannen van de doortocht door het kanaal dient ook nog een ander nut. Het stroomt hier zo hard, dat er golven ontstaan als het kanaal weer bij open water met de eigen stroomrichting in contact komt. Voor zo’n sleepboot is dat geen groot probleem, maar met een licht jacht heb je dan even weinig over de koers te vertellen en kan het oncomfortabel worden. Als er dan ook nog harde wind bij zou komen tegen de stroomrichting in, zou het echt spannend kunnen worden. Ik denk, dat Rijkswaterstaat minstens aan één kant van het kanaal sluizen zou hebben gebouwd.

Dit is een Whale Watcherboat. Wij zijn er geen tegen gekomen. Pim heeft één keer één dolfijn zien springen.

Vuurtoren op het puntje van Cape Cod. Er rijdt een auto over het strand.

Altijd indrukwekkend met hun wijde armen en sliert van meeuwen erachteraan.

We trekken een nachtje door en lopen weer wacht. Er staat helaas geen spat wind de hele nacht en Pim heeft vannacht de sterren in de zee zien spiegelen.

Pas in de ochtend steekt de wind een beetje op en kunnen we de zeilen hijsen.

Tegen de tijd, dat wij de zeilen weer strijken komt deze tweemaster ons tegemoet. We naderen Rockland Harbor en als vreemdelingen weten we dan niet wat ons te wachten staat. We hadden zeker nog een half uur verder kunnen zeilen, maar we waren al wat onrustig door de gigantische hoeveelheden boeitjes waar de kreeftenkooien aan hangen. Bovendien laten we graag voor de baai de dinghy weer in het water zakken, zodat we het voordek vrij hebben om te ankeren.

We krijgen het niet voor elkaar om een goede foto te maken van de kreeftenkooien. Deze foto laat in ieder geval zien hoe klein en moeilijk zichtbaar ze zijn. Er liggen hier velden vol met honderden van die kreeftenkooien in allerlei verschillende kleuren van roze tot en met zwart (onze favoriet). We slalommen er met de Nelly Rose omheen. Als het heel bont wordt, gaat Pim voorop staan om een pad er doorheen te zoeken. Zeilend heb je – in een boot met een klapschroef – niet echt last van die obstakels of is het gevaar in ieder geval minder groot, maar zodra de motor loopt moet je er echt vrij van blijven.
We vragen ons af, hoe dat in de mist zou moeten en zetten de radar aan. Op dit hele vlakke water blijken de boeitjes inderdaad zichtbaar te zijn. Je moet dan wel de automatische instellingen uitzetten en de gevoeligheid vrijwel vol opendraaien, maar dan krijg je ook een beeld waar je iets aan zou kunnen hebben. Misschien dat er in die staven bovenop die dingen iets radar reflecterends zit. Ze hebben overigens niet allemaal zo’n staaf.
In Europa, voor de Portugese kust, was je redelijk verlost van deze plaag als je dieper ging varen dan 70 meter. Hier treffen we de kooien aan in gebieden waar het tot 140 meter diep is. Laten we hopen, dat iemand in de gaten houdt hoeveel kooien er worden uitgezet en hoeveel kreeften daarmee worden gevangen. Het zou niet verrassend zijn als het rendement per kooi dalend is. We komen hier voor het eerst en mogen niet oordelen, maar het lijkt wel heel erg veel.

In het water onder de vuurtoren zie je weer zo’n kreeftenpotten veld. Je moet wel goed kijken, maar dan zie je ze echt. Je ziet ze overigens lang niet allemaal. Het stikt er hier van!

Deze vuurtoren is te voet bereikbaar. Hij staat aan het einde van de lange pier die de baai van Rockland extra bescherming geeft. Wij vinden er een mooi ankerplaatsje.

Om 18.00 uur laten we het anker in de baai van Rockland zakken. Achter ons ligt deze windjammer. Morgen gaan we naar de kant, maar nu lekker vroeg naar bed.