Na de emoties van het gadeslaan van de Friendship Sloop Society moeten we even een verfrissende versnapering tot ons nemen. Dit gebouw op palen lijkt ons daarvoor de ideale gelegenheid.

‘The Pearl’ is nog volledig leeg. Het is pas 12 uur, maar gezien de hoeveelheid personeel die er rond loopt, wordt verwacht, dat het storm zal gaan lopen. Het is immers hoogseizoen. The Pearl zal weer teleurgesteld worden. Het is hier overal rustig en tegenvallende bezoekersaantallen horen erbij. Het wordt geweten aan de crisis. Het blijft verrassend, dat Wallstreet een record boekt, maar de bevolking zich geen vakantie meer kan of durft te veroorloven.

Het is nog geen laag water. Op dit moment hebben we hier al 3 meter tijverschil, maar over een dag of twee, bij springtij, wordt dat 4.30 meter.

Rockland heeft een echt vuurtoren-museum en dat mogen we niet missen. Op weg daar naartoe komen we weer langs het tonnen magazijn. Onze fotografe heeft daar wat mee.

Deze verroeste kreeft doet ons uiteindelijk definitief besluiten, dat het nu hoog tijd is geworden om – na het bezoek aan het vuurtoren museum – ons eindelijk tegoed te gaan doen aan de resultaten van de vangst, die ons zo in de weg zit. Wees reëel; je vaart voortdurend om de kreeftenkooien heen, dan wil je er ook een keer van genieten.

Veel vuurtorens in Maine, en waar ook ter wereld, staan op behoorlijk afgelegen en moeilijk bereikbare plekken. Soms is er niet meer ruimte dan voor een toren, maar op een aantal andere plaatsen zijn het werkelijk hele aantrekkelijke woonstedes geworden.

Als er geen vuurtoren geplaatst kon worden bracht een lichtschip soms uitkomst? Daarover zijn heel veel verhalen te vertellen. Die werden ook in weer en wind bewoond. Daar waar het jammer is, dat het beroep van vuurtorenwachter goeddeels is weggeautomatiseerd, denk ik, dat er weinig mensen rauwig over zijn, dat dit voorbij is. Het Nantucket lightvessel heeft een roemruchte historie.

Vuurtorens hebben alles te maken met lampen en lenzen. De belangrijkste verantwoordelijkheid van de vuurtorenwachter was ervoor te zorgen, dat het licht bleef branden.

Dat heeft een hele evolutie doorgemaakt. De veiligheid van de scheepvaart was van groot belang voor de ontwikkeling van de economie van de VS. Zo belangrijk, dat het vuurtorenwezen viel onder de verantwoordelijkheid van de minister van financiën van de VS. Er werd veel geïnvesteerd in bouw en onderhoud, maar ook in de technologie. De eerste vuurtorens hadden een aantal olielampen en gekromde spiegels die ronddraaiden. Dat was een hele toer om dat aan de praat te houden. Toen bedacht mijnheer Fresnel uit de bekende zeevarende natie – en ook met een lange kustlijn – Frankrijk, een lens met allemaal prisma’s, die hij zeer bescheiden naar zichzelf de Fresnel lens noemde. Daardoor werd het mogelijk om meer licht, betrouwbaar over lange afstand te laten schijnen. De lenzen waren duur en het duurde een paar jaar, maar uiteindelijk werden ze overal ingevoerd. Wij weten nu best veel over Fresnellenzen.
In den beginnen stonden er in die lenzen nog olielampen. Het oliegarnituur was dan ook van groot belang voor de wachter. De lamp brandde erop, maar er was ook olie nodig om het mechaniek te smeren.

Als de vuurtorenwachter overleed, waren het hun echtgenotes, die het werk voortzetten. Daarover bestaan ook veel heroïeke verhalen. Vrouwen zoals Ida Lewis, die met een roeiboot schipbreukelingen in een zware storm ging redden, een andere vrouw, die tweemaal daags naar de vaste wal roeide zodat de kinderen naar school konden gaan. Er is een boek over de vuurtorenwachter, die met zijn laatste ademtocht tot zijn vrouw zei: “Keep the light burning”.

We zien een film met uitleg over de Fresnell-lamp. Dit is een categorie 2 lamp, de op een na grootste die ooit werd gebouwd. Deze is bijna 3 meter hoog. Een categorie 1 is niet veel hoger maar heeft wel een ruim grotere diameter.

In deze context misschien minder relevant, maar het blijft een mooi plaatje zo’n scheepstelegraaf.

Wel relevant is de relatie van het werk van de vuurtorenwachter met het reddingswerk op zee. Zij waren het immers, die veelal als eersten zagen, dat een schip in nood was geraakt en zij speelden vaak ook een belangrijke rol bij het redden der drenkelingen. Daarbij werd gebruik gemaakt van een kanon, waarmee een lange dunne lijn over het wrak werd geschoten. Met die dunne lijn kon dan een sterke kabel aan boord worden getrokken. Aan die kabel werden dan de schipbreukelingen aan land gehesen.
Als je een lijn met een kanon afschiet, mag hij natuurlijk nooit in de knoop lopen. De lijn werd daarom in een kist bewaard, opgeschoten over houten pinnen, zoals de foto hier in een glazen kist laat zien. Op de plaats des onheils aangekomen, werd deze kist dan op zijn kop gezet, zodat de lijn van de houten pinnen afgleed, en op een hoop kwam te liggen, waarvan hij geheel zonder knopen kon afwikkelen.
Ook de Kustwacht heeft hier een afdeling met videoshow van filmpjes, gemaakt door Thomas A. Edison in het jaar 1922, van de redding van schipbreukelingen van het Britse schip ‘Thistlemore’, dat hier voor de kust is vergaan.

Er staan hier veel modellen en er hangen afbeeldingen van allerlei soorten vuurtorens, zoals dit lange exemplaar, maar nu wordt het tijd voor alweer een hoogtepunt op deze dag: de lunch.

De Clam Chowder in het toepasselijk genaamde Chowder House is een voortreffelijke starter. Hij wordt hier, en dat hadden we nog nooit eerder gezien, met een paar cake-achtige muffins geserveerd.

En even later weten we weer waarom we naar Maine zijn gekomen!

We krijgen er gelukkig een uitleg bij, maar slagen er toch weer in om een zwijnenkeet van de tafel te maken. We gaan er van uit, dat we de komende weken nog wel wat extra oefening zullen krijgen. Het kost hier niet of nauwelijks meer dan bijvoorbeeld een chicken fettucini, en waarom zouden we die hier eten.
Daarna lopen we door de hoofdstraat en bezoeken het Puffin-Centre. We krijgen uitleg over de populatie en hoe die vrijwel uitgestorven was in het begin van de twintigste eeuw, omdat de veertjes het zo leuk deden in de hoeden van de dames (en omdat ze kennelijk erg lekker zijn). Op een paar eilanden waren ze zelfs helemaal verdwenen, maar ze hebben het voor elkaar gekregen om op een zestal eilanden weer levensvatbare kolonies te hebben. Puffins leggen maar een ei per jaar, zodat het lang duurt voor een kolonie om te groeien. De beestjes kunnen wel tot 30 jaar oud worden. Op de Far Oer eilanden schijnen ze nog steeds als delicatesse geserveerd te worden.

Dit is een Puffin. Ze komen alleen voor de voortplanting aan land. Zelfs de bevruchting doen ze zwemmend.

Pim verbreekt alle persoonlijke records en we bezoeken nog een museum. Hier wordt veel aandacht besteed aan de kunstenaarsfamilie Wyeth. Wij hadden daar nog nooit van gehoord, cultuurbarbaren die wij zijn, maar het werk van Andrew Wyeth is echt de moeite waard. In het begin heel knap, maar neurotisch realistisch en later met een mooie kijk op de dingen. Zijn vader was N.C. Wyeth en hoewel die naam misschien niet iedereen alles zegt, zullen leeftijdgenoten van ons in hun jonge jaren misschien boeken hebben gelezen zoals Treasure Island van Robert Louis Stevenson of The Mysterious Island van Jules Verne. De omslagen van die boeken waren van N.C. Wyeth, die ook veel illustraties maakte in die boeken. Die illustraties waren klein, maar de schilderijen waar ze van waren afgeleid waren grote doeken.

Nu houden we het voor gezien en gaan lekker aan boord een boterhammetje eten. Het was weer een dag vol verrassingen. Het begon met de Friendship Society en verder hebben we veel gezien. Zo gingen we ook naar het vroeg 20e eeuwse theater ‘the Strand’ kijken en konden daar nog net kaartjes scoren voor het optreden van John Hiatt op 13 augustus, de dag voor we naar Nederland vliegen. We hebben dus ook nog vele schone zaken in het verschiet.