Toen we Maine binnenvoeren werden we verrast door de hoeveelheid kreeftenfuiken die overal zijn uitgezet. We wisten dat het erg zou zijn, maar we waren toch nog verrast. Het was zo erg, dat Pim meteen visioenen kreeg van leeggeviste oceanen, van het opofferen van de natuur aan de dollar. Daar heeft het wel iets mee te maken, maar dan in een eerdere fase. De overvloed aan kreeft wordt veroorzaakt door het wegvangen van de natuurlijke vijanden van de kreeft, zoals de kabeljauw. Een beetje kabeljauw kan in één hap een kreeft van een pond opslokken, maar niet meer. De kabeljauw is hier bijna op.
De Amerikaanse overheid was als de dood, dat het volgende debacle zich aandiende bij de kreeftenvangst. Daar waar die vangsten jarenlang stabiel waren geweest, werd er vanaf de 90’er jaren steeds meer kreeft aan land gebracht. Op basis van die statistieken, en met de bekende oppervlakkigheid, die de politiek eigen is, werd besloten dat er vangstbeperkingen opgelegd moesten worden. Dankzij het werk van een aantal maritieme biologen, zoals Bob Steneck, de NederlanderJelle Atema en Diane Cowan, die net even verder keken dan de kade, waar de vangsten aan land werden gebracht, kwam met veel moeite en tegenwerking door de ‘instanties’ een diepgaander dialoog tot stand. De maritiem biologen, gebiologeerd door het werkelijke leven van de kreeft, leerden in relatief korte tijd veel over het onderwaterleven van de kreeften. Zij leerden zoveel, dat ze de overheidsmaatregelen een halt toe konden roepen. De door de vissers zelf ontwikkelde vangstbeperkingen bleken erg effectief te zijn. Het vissen met een minimum èn een maximum maat en het beschermen van de eitjes dragende vrouwtjes leidde uiteindelijk tot een groei van de vangst, jaar in jaar uit. Ook dit jaar wordt op een hogere opbrengst gerekend.
Door het volgen van de hoeveelheid larven en het in de gaten houden van de geboorteplaatsen waar die larven tot kreeft worden aan de ene kant en door diepzee onderzoek naar grote volwassen kreeften heeft men een dusdanig goed beeld van de populatie, dat men bijna de oogst voor het volgende seizoen kan voorspellen.
De avonturen van deze dwarsliggende biologen, en de gevolgen van hun werk voor de gemeenschap op de kleine eilanden, die afhankelijk zijn van de kreeftenvangst, zijn vastgelegd door Trevor Corson. Een multi getalenteerd individu, die niet kon kiezen tussen een leven als filosoof, hij studeerde filosofie en bestudeerde het Buddhisme in China en Japan, een leven als journalist of een als kreeftenvisser. Na zijn studie ging hij twee jaar met Bruce Fernald mee vissen als ‘sternman’ op de Double Trouble. Daarna ging hij schrijven. Hij was dan ook een logische keuze toen Atlantic Monthly een artikel wilde publiceren over de wetenschappelijke achtergrond van de kreeftenvisserij. Corson is vandaag op Little Cranberry, maar we zullen hem met rust laten. We zijn gisteren door de hoofpersonen uit zijn boek met open armen ontvangen.

Het boek verscheen voor het eerst in 2004 en als pocket in 2005. Het kreeg excellente recensies en wordt nog steeds herdrukt. Het was voor ons een aanleiding om een bezoek aan het eiland in te plannen.

Bruce Fernald woont in Islesford op Little Cranberry genoemd. Als je op www.islesford.com klikt en dan naar: where is islesford , kun je goed zien hoe ver verwijderd dit is van Nederland.

‘s Morgensvroeg is er dit keer geen mist in onze baai. Er is ook geen wind. We besluiten om deze foto ondersteboven op de Nelly Rose Facebook pagina te zetten.

We varen Somes Sound uit en manoeuvreren tussen de duizenden kreeftenboeitjes door in de richting van Little Cranberry Island.

We komen langs de door Peter zelfgebouwde Friendship Sloop ‘LucyBelle’. De LucyBelle is 38 voet lang. Dat werd bepaald door de garage waar ze gebouwd is; die was 40 voet lang. De bouw heeft meer dan 10 jaar geduurd.

Als we het eiland naderen, worden we weer helemaal gestoord van de gigantische hoeveelheden vissersboeitjes. Het lukt gelukkig om er ongeschonden doorheen te komen.

We beginnen het bijzonder te vinden om gebouwen van baksteen te zien. Dat is hier echt een zeldzaamheid. Dit is het historische mseum van Cranberry Island. We komen te laat, het wordt net gesloten, maar de Ranger wil het best nog even voor ons openen. Er wonen op dit eiland 75 mensen gedurende het hele jaar en in de zomer worden dat er 300. Bruce en zijn vrouw wonen er het hele jaar. Alleen toen hun tweeling op de middelbare school zat, hebben ze een aantal jaren een huis op Mount Desert Island gehuurd.

We gaan op zoek naar Bruce. Misschien dat ze in het restaurant/bar weten, waar hij woont.

De pottenbakkers wisten het niet. Zij zijn Summerpeople.

De baas van het restaurant stuurt ons naar boven in het dorp, voorbij de kerk.

We vragen ons af wat dit voor een rare toren is. We vragen het aan een mevrouw, die haar vader uit het huis haalde om daar alles over te vertellen. De eigenaar van het huis, midden in het dorp, wilde toch graag de zee zien en bouwde bovenop zijn huis een kamer. Toen kon hij de zee noch niet zien en werd er nog een verdieping op getimmerd. Het was weer niet hoog genoeg en dus kwam er nog een derde verdieping bij, zodat het echt een toren werd, maar daarna vond zijn vrouw het genoeg. Je hebt nog steeds geen goed uitzicht op de zee.

In zijn moestuintje groeien de meest bijzondere bonen. Helemaal links: to bean or not to bean!

De vriendelijke mijnheer blijkt de dominee van het dorp te zijn. Hij heeft de begrafenis van de vader van Bruce geleid. Het blijkt, dat we voor het huis van de moeder van Bruce staan en hij sleept ons mee naar binnen en stelt ons voor aan Mother Ann, die ons enthousiast ontvangt. Het is een warm onthaal. Ze verteld over haar zoons aan de hand van foto’s aan de muur.

Aan de muur hangt de foto van de begrafenis van Warren, haar man. Hij wilde graag een goede kreeftenpartij als afscheid. Dat is dus goed gelukt!

Dan ziet ze Bruce op straat voorbij lopen en nemen we hartelijk afscheid. We gaan met Bruce een biertje drinken.

Het wordt een geanimeerd gesprek. Hij vraagt honderd uit en legt ons van alles uit. Het zijn bijzonder mensen hier. De vrouw van Bruce maakt sieraden en houdt een leuk blog bij (www.barbarasfernald.com). Ook zij krijgt niet genoeg van de beelden, die we in de Maine Mist te zien krijgen en plaatst daar foto’s van.

We lopen weer terug naar Klontje langs een partij kreeftenpotten.

Bruce werkt vanaf de bakboordkant. Anderen werken vanaf stuurboord.

Veel van deze boten worden genoemd naar de echtgenote. Alleen de vorige boot van Bruce heette Double Trouble, die hij liet bouwen ter gelegenheid van de geboorte van de tweeling.
We zouden hier graag willen blijven plakken, maar we doen het maar niet.