Eind goed al goed.

We waren gisteren toch behoorlijk geschrokken. Het is een raar gezicht,als je terug komt bij je boot en je denkt, dat hij niet meer helemaal op dezelfde plaats ligt. Ik nam een dwarspeiling op de kant en hield het in de gaten en ik kon geen beweging vaststellen. Ik nam aan, dat ik me toch vergist had en dat de wind gewoon wat gekrompen was, waardoor het leek alsof de boot, waar we eerst naast lagen, nu voor ons lag.

Het hield me toch bezig en onze reactie was dan ook snel, toen we duidelijk begonnen te krabben. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk? Een paar nachten geleden schreef ik nog op het blog, hoe tevreden we zijn over ons Delta anker en de ketting.

Je moet er niet aan denken, wat er zou zijn gebeurd, als we een uur later op zoek waren gegaan naar Nelly Rose. Dan hadden we haar waarschijnlijk tegen de oever terug gevonden. Vlak naast het 5-6 meter diepe plateau, waar we voor anker lagen, lag de vaargeul, die 9-13 meter diep is. Eenmaal daar zou het anker met ketting de boot niet meer echt hebben afgeremd en meteen daarna is de wal.

Toen we eenmaal opnieuw hadden geankerd, bleef ik me natuurlijk afvragen, waarom het anker losgebroken kon zijn. Zou er iemand tegen onze ketting aangevaren kunnen zijn? Dat is niet onmogelijk, maar ook niet erg waarschijnlijk. We hadden eerder in Black Point met nog meer wind en veel meer golfslag gelegen, en toen had het anker het goed gehouden. Dat was echter op een mooie compacte zandbodem en hier is het soms modder, soms klei. Toen we aankwamen woei het ook al 20 knoop en daarom had ik al extra ketting gezet. Op 5-6 meter diep met ongeveer 40 cm tijverschil moet 35 meter ketting toch genoeg zijn. Na aankomst lag de boot echt goed op haar plaats en we zijn pas na een uur of vier van boord gegaan. In die tijd was het al harder gaan waaien. Maar er leek geen reden tot ongerustheid.

We weten niet hoe laat de wind nog verder is opgestoken, want toen zaten we beschut in de stad en meestentijds zelfs binnen. Het anker was kennelijk pas kort voor onze terugkomst begonnen te krabben, want zover van de oorspronkelijke plaats lagen we niet. Goede raad was duur. Hoe konden we herhaling voorkomen. Uiteindelijk besloot ik om 10 meter meer ankerketting te zetten. Je kunt dat ook niet onbeperkt doen in verband met alle boten om ons heen. Waarschijnlijk belangrijker was het verminderen van de windweerstand. Onze fok is strak opgerold en de hoes er omheen wordt met een rijglijn strak en klein gehouden. Dat zal het wel niet zijn geweest, maar de huik van het grootzeil zit er alles behalve strak omheen en bolt helemaal op, als de wind er onder slaat. Ik heb daar omheen een rijglijn gebonden, zodat ook dat pakketje compact bleef. Waarschijnlijk heeft dat er toe bijgedragen, dat de nacht zonder verdere drama’s is verlopen. Geschrokken waren we wel degelijk. Zeker als je aan de mogelijke gevolgen denkt.