Neem vooral een kijkje op het menu onder positie. Pieter heeft er weer een mooi kaartje opgeplaatst van de ICW.

Het is flink moerassig hier en er zijn geen huizen te bekennen. Het kanaalstuk is indertijd gegraven door slaven. Omdat ze dit moeras goed leerden kennen, hebben velen het als een vluchtweg naar de vrijheid gebruikt, toen het noorden van de U.S wel al de slavernij had afgeschaft.

Het is heerlijk weer en geen schip te zien hier op dit stukje.

Als het water ietsje breder wordt, worden we ingehaald door dit moderne jacht. Hij vaart hier even rustig, terwijl hij ons inhaalt en geeft daarna weer ruim gas. Dit soort schepen varen tot drie keer de afstand, die wij bij daglicht kunnen afleggen. Ook zij varen niet ‘s nachts. De beroepsvaart doet dat misschien wel op de ICW, maar voor de pleziervaart wordt het echt afgeraden. Dit soort jachten varen gewoon hard en verstoken daarbij kostelijke hoeveelheden brandstof. Hoewel, de diesel kost hier minder dan €0,75 per liter.

Amerikanen houden van hun airco en dus moet je dan de hele boot van plastic hoezen voorzien. Het ziet er niet uit. Overigens zal het nu niet zijn om de kou binnen te houden, maar de warmte. Het is echt van dat typische herfstweer. In de zon en uit de wind is het lekker en is een enkele polo warm genoeg, maar in de wind en uit de zon moet je meteen twee extra lagen aandoen. Toch snap ik de lol niet van het jezelf opsluiten in zo’n plastic tent. Je wilt toch buiten spelen?

Geen lawaai, niks, alleen midden in de natuur. Voor ons zeevaarders is dat groen wel weer eens leuk.
We ankeren in de eerste verbreding van het vaarwater, die ook diep genoeg is om de vaargeul te verlaten. In het eerste deel stond er naast de vaargeul misschien maar een meter water en konden alleen kleine vissersbootjes er komen. Hier is het ook nog maar 3 meter diep. De route van de ICW wordt aangegeven in landmijlen; ongeveer 10% korter dan de zeemijl. We hebben vandaag 60 landmijlen gevaren. We gaan vroeg naar bed. Morgen door, of eigenlijk een stukje terug, naar Elisabeth City. Dat ligt aan het einde van de alternatieve route door de Dismal Swamp.

Vlak vóór Elizabeth City komt de Coast Guard overvliegen. Ze hebben hier hun luchtvaart afdeling en trainingscentrum voor piloten. Hiervandaan worden vluchten gemaakt om ijsbergen op de Atlantische Oceaan in de gaten te houden en om de Amerikaanse kust te bewaken.

Elisabeth City, waar we 48 uur voor niks aan de Citydock mogen liggen. En ja, je bent Hollander of je bent het niet!

We worden zeer hartelijk welkom geheten door een comité van de plaatselijke VVV. Met wijn, bier en kaas met crackers en een gloedvol betoog van de mevrouw om toch vooral het museum te gaan bekijken. We mogen morgen bij haar kantoor fietsen komen lenen om boodschappen te gaan doen. Alle bootvrouwen krijgen een echte roos aangeboden en de kapiteins een vliegenmepper.
Ze doen dit feestje als er 5 nieuwe boten zijn binnengekomen, dus iedereen blij dat wij ook nog kwamen als vijfde. We raken natuurlijk gezellig aan de praat met de bemanningen van de andere boten en wisselen ervaringen uit over de ICW. Het echtpaar van een van de andere boten is, hoewel ze Amerikaans zijn, in 2003 naar Cuba gevaren. Gewoon stiekem. De Cubanen zeiden er niets van, ze stopten papieren als een los velletje in het paspoort, zodat de Amerikaanse douane bij terugkomst er niets van merkte.

We liggen hier middenin de stad aan het Waterfrontpark.

Meeuw met maar één poot.