Je hebt eigenlijk nooit enig idee waar je nu weer gaat belanden. Je hoort er over van andere mensen en je leest erover in de gidsen en dan ben je toch weer verrast. In St. Augustine blij verrast.

We gaan naar de wal langs de toeristenschoeners. Die voorspellen op zich nog niet veel goeds.

Eerst een kopje vieze Amerikaanse koffie. Dat is het althans volgens Hanneke, maar het is Amerikaanse koffie. Die is gewoon anders. We zijn nog steeds neutraal in onze ideeën over St. Augustine.

De enige hoogbouw in de stad.

Natuurlijk een Midgetgolf, maar wel een leuke. We besluiten, dat we dit gaan doen. Gewoon voor de gein. Het is wel het soort plannen dat als eerste sneuvelt, omdat er andere dingen zijn, maar – in principe – we gaan het doen.

Dit is een standbeeld van Ponce de Leon, hij was gouverneur van Puerto Rico en claimde dit gebied – zo ging dat nog in die tijd – voor de Spaanse kroon. In 1565 stichtte admiraal Pedro Menéndez de stad, die daarmee de oudste continue bewoonde stad van de VS is.

De oude markt, nu een plek om souvenirs te verkopen, we zijn nog steeds niet verbaasd en blijven redelijk neutraal, maar het is wel lekker weer.

Het geheel ademt wel een heel andere stijl. Het is immers oorspronkelijk Spaans.

De wereldse hoogbouw overschaduwd de ‘Cathedral Basilica of St. Augustine’ een beetje.

De kathedraal werd gebouwd van 1793 tot 1797 ter vervanging van de eerdere kathedraal die door Sir Francis Drake werd verwoest.

De historie van de cathedraal, het is nog allemaal redelijk zoals het hoort, maar dan…

…..komen we binnen in de kathedraal en klinkt daar de Pacherbell canon en niet zomaar. Het komt levend uit het orgel. Het moge een wat platgetreden muziekstuk zijn, maar dat komt, omdat het hele mooie harmonieuze toegankelijke muziek is, die kan ontroeren en zeker als je totaal onverwacht ermee geconfronteerd wordt en het goed wordt gespeeld; als het mooi wordt gespeeld. We gaan er maar even voor zitten. Na Pacherbell speelde de mevrouw een paar losse frases; kennelijk om knelpunten van haar repertoire even door te nemen. Vervolgens een stuk dat we niet kennen, maar dat begon met een enthousiaste wandeling over het voetklavier, een wandeling over een terrein waar de organist kennelijk heel vertrouwd mee was. Er kwamen natuurlijk ook geëxalteerde hogere tonen bij en werden alle registers opengetrokken. Temidden van dit muzikaal absoluut verantwoorde geweld kwam een andere mevrouw binnenlopen en zei “Hi Janet” tegen de organiste, die zich daardoor geheel niet uit het veld liet slaan, maar enthousiast doorspeelde. Toen het stuk ten einde was applaudisseerden wij en zwaaide de mevrouw van achter het orgel ten dank. Vervolgens deed ze weer een paar losse frases en Pim liep ondertussen naar de andere mevrouw, die waarschijnlijk de kosteres is. Pim vroeg hoopvol of deze organist ook concerten gaf in de kerk en dat werd bevestigd. Ze had net afgelopen vrijdag een concert gegeven. Het zou wel weer even duren voordat ze weer hier zou spelen. Dat was jammer dus. Vandaag was Janet zich aan het voorbereiden voor een huwelijk, dat om twee uur zou gaan beginnen. Het was inmiddels half twee en de repetitie was dan ook helaas ten einde.

Het is overigens ook een mooie kerk met prachtig glas in lood.

Een van de vele goed bewaarde oude huizen in de stad. Het bouwmateriaal is een lokale mergelsteen.

We duiken de toeristische massa in en genieten er van meet af aan van. Het ziet er gezellig uit, gezellig druk onder de palmbomen en het heeft een eigen gezicht, geen eenheidsworst met Gucci en de andere merken en winkelketens, maar eigen lokaal vermaak.

Gezellige straatjes in het Colonial Quarter.

Leuke pleintjes.

Alligators zijn in principe beschermd, maar ze gaan natuurlijk toch soms dood en dan komen hun kopjes hier op de tafel te liggen.

Pim heeft geen nieuwe zonnebril gekocht?