We liggen verwaaid in St. Augustine. Vannacht om half een stak ineens een heftige wind op. Op de Facebook pagina van Nelly Rose staat een link naar het weerrapport. Daar kun je zien waarom we het ene moment nog lekker lagen te slapen en we het volgende moment recht overeind zaten, terwijl de wind door het wand gierde. We wisten dat het zou komen en gisteren bij het laatste daglicht hadden we de lijnen naar de mooring nog gecontroleerd, maar we waren toch nog verrast door de heftigheid. Het was ineens windkracht acht en dus ging Pim toch maar even aan dek om alles nog een keer na te lopen. De rijglijn van de fokkehoes kon wat strakker, maar verder was er niets te doen. De boei van de mooring werd bijna helemaal onder water getrokken door de combinatie van de twee tot drie knoop stroom en de wind, die eensgezind vanuit het noorden hun krachten op Nelly Rose uitoefenden. We sliepen wat onrustig en toen het tij rond een uur of vijf begon te draaien, werd het helemaal een wat onrustige dans aan de mooring. De wind bleef de tuigage van de boot hardnekkig naar het zuiden duwen, terwijl de eb stroom probeerde het onderwaterschip naar het noorden te duwen. Meestal won de wind, maar als die even afzwakte begon de boot meteen op de stroom te draaien. Het duurde nooit lang tot de volgende vlaag kwam en we weer terug werden gezet met de neus min of meer op de wind. We waren blij, dat we niet op zee zaten en ook met de kwaliteit van de mooring waar we aan liggen.
We komen vandaag niet van boord. Er staan redelijk hoge golven in de rivier en als we met Klontje naar de kant zouden gaan, dan zouden we zeker als een stel verzopen katten aan de kant komen en waar kun je dan nog naartoe? We schrijven daarom ons laatste blog over St. Augustine en wachten op beter weer, voordat we weer verder zullen varen. Misschien morgen al, maar vrijdag lijkt waarschijnlijker. Op dit moment staan er nog golven van 5 meter hoog buiten en daar hebben we geen zin in. Het duurt meestal een uur of twaalf voordat die golven zich weer hebben aangepast aan een afgezwakte wind en dat afzwakken verwachten we niet voor het begin van de avond.

We hebben gisteren als laatste bezienswaardigheid het uitermate succesvolle fort van St. Augustine bekeken. Het is een aantal malen door vredesonderhandelingen in andere handen gekomen, maar nooit door gevechtshandelingen. Vanaf de zeekant ziet het er al imposant uit, maar als je er dan overheen loopt, raak je pas echt onder de indruk van dit Fort.

Merkwaardig om te zien hoe wapentuig in 1740 nog mooi versierd werd.

De stad werd goed beschermd, maar men kon toch niet voorkomen, dat de Britten alles tot de grond toe afbrandden in 1702. De bevolking trok zich tijdens de belegering, die toen volgde, terug in het fort, zodat ze daar met 1500 man zaten te wachten op de versterking, die uit Cuba kwam. De Engelsen zijn toen meteen zonder verdere slag of stoot afgedropen naar St. John’s River.

Hier stond iemand op wacht zonder zelf gezien te worden en goed beschermd tegen vuurgeweld.

Op het water komt ondertussen dit zelfgeconstrueerde vervoermiddel voorbij. 2 surfplanken aangevoerd door een buitenboordmotor. Je moet er maar op komen!

Dit is een mortier. Dat was de grootste bedreiging voor een fort, omdat het in een boogje over de muren zou kunnen schieten, als ze dichtbij genoeg in stelling gebracht zouden worden. De vijf tot zes meter dikke muren kapot schieten lukte niet, omdat de poreuze Coquina steen, waarmee het fort was gebouwd, de kanonskogels als het ware absorbeerde. De kogels drongen soms wel een meter in de muur door, maar dat was het dan. De structuur bleef onaangetast.
De Engelse elite troepen die belast waren met het plaatsen van de mortieren werden verrast en uitgeschakeld.

In 1845 werd Florida de 27e staat van de Verenigde Staten. Daardoor kwam het fort in Amerikaanse handen en werd het onderdeel van een minder eervol programma. Tussen 1875 en1878 werden hier Indianen vastgezet, die uit de Great Plains en het Zuidwesten verbannen werden .

Het was natuurlijk niet erg ruim, als je hier met 1500 mensen bivakkeert. Gelukkig was er een natuurlijke bron, dus water was er genoeg. Ook in 1740 beschoten en belegerden de Britten het fort nog een keer. Die keer gaven ze na 27 dagen op.

Het fort is gebouwd volgens dezelfde richtlijnen als Naarden Vesting en Leusden, met bastions in de vorm van pijlpunten en – in dit geval – slechts één ravelijn.

We luisterden naar de uitleg en geschiedenisles van deze zeer enthousiaste gids. Leuk!

We krijgen net het bericht dat het boek van Adam en Leonie volgende week klaar is. Je kunt het al bestellen op : www.elenaopreis.nl
Of de Facebookpagina: Vijftig tinten Blauw