We gaan weer cruisen. Het was een beetje een merkwaardige maand. We waren met hele andere dingen bezig. Natuurlijk hebben we genoten van de uitjes naar de Miami Dolphins en de Miami Heat. Hanneke van haar reis met een terugweg vol hindernissen naar het huwelijk van haar nichtje in Californië, waar ze ook haar broer weer eens zag. Pim ondertussen in een heus huis in Miami om te werken aan de vertaling naar het Engels van zijn boek de Macht van Tien, dat in januari in productie gaat. ‘s Avonds gewoon televisie kijken naar de tv-serie Scandal, die kennelijk in Nederland nog niet te zien is. Inkopen bij een soort Makro, de Costco, waardoor we nu niet meer kunnen slapen in de zeekooi, omdat die vol ligt met van alles veel. Dat kan ons in de eerste maanden in Cuba alleen maar gaan helpen. Helemaal niks mis mee met dat landleven, maar nu moeten we toch maar weer eens verder.
We varen eerst in één keer naar Key West, onze laatste stop in de Verenigde Staten.
Het is prachtig weer en we zijn blij om weer op zee te zitten. We kunnen meteen zeilen hijsen en gaan 7,5 knoop. Er zijn in het begin nog wel wat vierkante golven, omdat de oostenwind het uitstromende water van de New River en het getij tegenkomt.
We varen weer dicht onder de kant om de golfstroom te ontlopen. Tot 25 meter diepte valt het met de tegenstroom wel mee, maar zodra het dieper wordt, heb je voor je het weet 1-2 knoop stroom tegen. We zien Miami vrijwel meteen al liggen.
Vuurtorens zien er anders uit hier.
We zitten eindelijk weer met T-shirts aan; de temperatuur is 28 graden. Als we ‘s nachts wacht lopen kunnen we zonder grote verkleedpartijen vanuit het bed meteen aan het werk; heerlijk.
Onze Amerikaanse courtesyflag is helemaal vergaan. Normaal gesproken zouden we het niet meer hoffelijk vinden om deze vlag te laten staan, maar dit is ons stille bezwaar tegen het volledig gebrek aan respect voor onze nationale driekleur. Die wordt bedrukt met grote letters OPEN in de witte baan om te laten zien dat een winkel niet gesloten is. Het wordt tijd om dit land achter ons te laten.
Allerlei soorten wolken met op de achtergrond dreigende buien, maar hier schapenwolkjes.
Dit is het soort dia’s, waar we vroeger na de vakantie urenlang naar moesten kijken. Dia’s waarbij de toelichting altijd ging over wat er nėt niet op de foto te zien was. Hier stonden de meters even allemaal op de zelfde stand: 2 sec. vóór de foto gingen we 6.9 knoop en ook over de grond, dus geen stroom en het was 6.9 m. diep. Voordat je dan die camera in de hand hebt, is dat moment natuurlijk weer verdwenen. Het wordt vroeg donker, maar er is ruim een halve maan en we blijven de hele tocht lichten van de kust zien.
We schrikken bij het wisselen van de wacht om 03.00 uur nog wel van een hoog baken, waar we op 50 m. langs varen. Je weet natuurlijk wel dat het er staat, maar niet dat het niet verlicht zou zijn. Lampje kapot zeker.
Het eerste deel in het duister varen we nog buiten het rif, omdat er daarbinnen een paar krappe passages zijn, waar we in het donker absoluut geen zin in hebben, maar zodra we die voorbij zijn, duiken we achter het rif. Daar heb je wel de wind, maar vrijwel geen golven, de stroom helpt ons af en toe zelfs mee. Zoals de mensen uit de Keys ons al verteld hadden, het is een joy-ride. Het gaat heerlijk. De Keys zijn een rijtje lage eilanden – er zijn er 800 in totaal – die met een hele serie bruggen allemaal met elkaar verbonden zijn. Een aantal zijn bewoond met kleine dorpjes. Key Largo, Marathon en Key West zijn de wat grotere plaatsen.
We varen het kanaal naar de stad in en zien meteen al het vertier voor de toeristen; aan een ballon de lucht in, voortgetrokken door een raceboot.
Op de toeristen-catamaran zitten allemaal hekken om te zorgen dat niemand overboord valt.
Het achterste schip is de Majesty of the Seas, ook van de maatschappij waar Naomi voor werkt. Dit is een van hun kleinere schepen.
Er kunnen aan de voorkant toch nog boten de haven uit varen.
Het gaat niet goed met deze dinghy. We zijn vlakbij onze ankerplaats in de buurt van de ‘Aurora’ van Jeff en Rachel. Er liggen meer van dit soort wrakke projecten hier te vergaan. Bovendien is dit voor veel Cubaanse vluchtelingen de eerste plek waar ze in het beloofde land aankomen. Dat gaat volgens het principe wet feet/dry feet. Als ze met beide voeten boven de vloedlijn staan, dan hebben ze droge voeten en mogen ze blijven. Staan ze nog tot hun enkels in het water, dan worden ze met ongekende regelvastheid weer ingepakt en teruggebracht naar Cuba.
Nelly Rose ligt bij de blauwe stip.
Enkele schoeners uit Maine brengen hun winterseizoen hier door. Ze doen sunset-tours. Welterusten.
Recent Comments