1 januari 2014 21.56

Simple pleasures

Greg and Bev dropped by and asked if we would like to join them for a simple
diner at a private house, a casa particular. It would mean a short ride in a
Cuban cab and the total cost of a dinner for two including a beer or two and
the cab ride there and back was expected to be less than 200 pesos nacional,
the equivalent of US$8,-. As it is not easy for us to buy chicken or meat
here, that sounded very tempting indeed. We met Bev and Greg at 5.30 pm and
were joinmed by Michel from Canada, who was the expert on the restaurant and
getting us there, and Sally in the Galley, who was given the night off from
her cooking duties.
We positioned ourselves along the road and waited for one of the old
American cars that function as taxis along the main road. They work on a
sector system, for each sector you pay ten pesos nacional. In principle
tourists are not allowed to ride these taxis. We have to ride in the far
more expensive taxis that have to be paid in CUCs, because the hard currency
is needed. However, if there is a free space, the drivers hate to let that
go to waste and most will pick you up. However it is important to keep a low
profile and not to give the driver an opportunity to discuss a tariff with
you, because then you will without fail end up paying too much or the driver
will take off. You have to let them know you know the system and that you’re
not just another tourist waiting to overspend.
The taxis are filled or rather packed to capacity. You sometimes see more
than five people in the back and at least three, including the driver, in
the front. It was therefore obvious, that we would not make it as a group
and that we would have to split up. Hanneke, Sally and I were newcomers to
this form of transport, so we split ourselves in two groups. Hanneke would
go with Bev and Greg and Sally and I would ride under the supremely
confident guidance of Quebecois Michel. The first taxi to stop had enough
space to squeeze Hanneke and her party in there. As soon as Hanneke sat
down, someone placed a box with a cake of some sort in her lap and they took
off. We waved our goodbyes and hoped to see each other again within the near
future.
It took quite a while for another taxi to stop for us , but then I finally
had my first experience of riding in one of these Cuban taxis. It is a far
cry from the ride we are used to get from modern cars, but it got us in the
right direction until we were stopped by the police. This is potentially
worrying, especially for the driver, as we have no right to be in the car.
He got out immediately, but since his deliberations were taking place behind
the vehicle – we didn’t want to turn around and show our tourist faces any
more clearly than strictly necessary; especially not my blond curly hair
which is a bit of a rarity here in Cuba – I can’t give an accurate account
of what went on, but after a few minutes the driver came back and continued
the journey. We got to the place where we wanted to get off and were happily
reunited with the others.
A short walk into a side street brought us to a gate, where we pushed a
doorbell. It was immediately obvious from the body language of the guy that
opened it, that we were not going to have dinner there. Whether there was a
private function going on or that they were just closed because of the
New-year celebrations that go on here for the whole week, we don’t know, but
it wasn’t going to happen. Michel was not going to be denied and using a
unique blend of Canadian French and English decorated with the odd word of
Spanish, the guy at the door came up with an alternative. It would not be a
Peso Nacional restaurant, but a CUC place, where he could organise a dinner
for us for $2.50 (a CUC is written as $) per plate. Beers would be $1.50.
He made a phone call to the restaurant and made sure we would be welcome. By
now it was dark, but we found our way back to the main road in search of a
taxi. A local old men with a dog wanted to help us and tried to make us wait
for a WaWa. That is a bus that costs virtually nothing to ride, but that is
usually filled to capacity. We will have to wait for that experience for
another time because a empty taxi stopped for us. Four of us jumped in the
back, Hanneke on my lap, and two in the front. Thanks to the instructions of
the helpful old guy we stopped after another short ride in front of the
restaurant, where we were met by Alexander, who was already expecting us.
Not quite clear about where we were we almost entered the private house of
the family living on the grounds, but eventually we were seated on an
terrace built in the water a few metres from the shore. It turned out we
could see the Marina Hemingway from where we were seated. We enjoyed our few
beers and had an excellent meal before we walked back to the Marina.

Eenvoudige geneugten

Greg en Bev kwamen langs en vroegen of we zin hadden om hun te vergezellen
naar een etentje in een privé woning, een Casa Particulár. We zouden een
korte rit in een Cubaanse taxi moeten maken en de totale kosten voor een
diner voor twee inclusief een biertje of twee en de taxirit heen en terug
zou naar verwachting minder dan 200 Pesos Nacionál bedragen; dat is minder
dan €6,-. Omdat het voor ons hier niet makkelijk is om vlees of kip te
kopen, en zeker niet voor minder geld dan die €6,-, was dit een erg
verleidelijk idee. Om 17.30 verzamelden we bij de ingang van de marina. Bev
en Greg en Michel uit Canada, hij is de expert die het restaurant kende en
wist hoe we daar met de taxi moesten komen, en ook Sally in de Galley. Zij
had een avond vrij gekregen van haar kookplichten op de Japanse catamaran.
We gingen aan de hoofdweg staan en wachtten daar op een van de oude
Amerikaanse auto’s die hier als taxi worden ingezet. De taxi’s hanteren
tarieven op basis van een sector systeem. Voor iedere sector, die je geheel
of gedeeltelijk aflegt, betaal je tien peso’s nacionál. Van hier naar het
centrum van de oude stad kom je kennelijk door een stuk of vijf sectoren,
zodat zo’n rit je vijftig peso’s nacionál zou kosten. In principe is het
deze taxi’s niet toegestaan om toeristen te vervoeren. Wij horen ons te
verplaatsen in de veel duurdere taxi’s, die in CUC’s betaald moeten worden,
omdat de regering echt heel hard deviezen nodig heeft. Als er echter nog een
vrij plaatsje is, dan vinden de chauffeurs het zonde om een nog onbezette
plaats vrij te laten en de meesten zullen je toch meenemen. Het is dan wel
belangrijk om onopvallend te blijven en de chauffeur geen gelegenheid te
geven om over de prijs te gaan praten, want dan betaal je zonder mankeren
uiteindelijk teveel of de chauffeur laat je staan. Je moet in je
lichaamstaal duidelijk maken dat je het systeem kent en dat je niet zomaar
een toerist bent die bereid is om teveel te betalen.
De taxi’s zijn vol, of liever volgepropt, totdat er echt niets of niemand
meer bij kan. Je ziet soms meer dan vijf mensen achterin en minstens drie
mensen, inclusief de chauffeur, voorin. we konden er dan ook van uit gaan,
dat we niet met zijn zessen in een enkele taxi zouden belanden en we moesten
ons dan ook opsplitsen in twee groepen. Hanneke, Sally en ik waren
nieuwelingen in dit soort reizen en wij werden dan ook opgesplitst. Hanneke
ging met Bev en Greg mee en Sally en ik zouden reizen onder leiding van de
uitermate zelfzekere leiding van Quebecois Michel. De eerste taxi die
stopte, had net genoeg plaats voor de ploeg van Hanneke. Zij zat nog niet in
de auto of ze kreeg al een grote taartdoos op haar schoot geplaatst, en de
taxi vertrok. We zwaaiden nog een keer en hoopten elkaar in de nabije
toekomst weer te zien.
Het duurde inderdaad een tijdje, voordat er weer een taxi langs kwam waar
wij met zijn drieën in konden, maar eindelijk had ik mijn eerste ervaring
met een rit in een van deze Cubaanse taxi’s. Het is een heel groot verschil
met de een rit in het soort moderne auto’s die wij inmiddels eigenlijk
vanzelfsprekend vinden, maar het ging in de goede richting, totdat we door
de politie werden aangehouden. Dat was in principe vooral voor de chauffeur
een zorgelijke ontwikkeling, omdat wij, zoals gezegd, eigenlijk niet in deze
auto’s mogen meerijden. De chauffeur stapte meteen uit maar omdat het
gesprek met de overheidsdienaar achter de auto plaatsvond de auto en wij
onze toeristen hoofden niet overduidelijk wilden presenteren door ze om te
draaien – vooral mijn blonde krullen zijn best wel een beetje zeldzaam hier
in Cuba -, kan ik geen accuraat verslag geven van wat er zich afspeelde. Na
een paar minuten stapte de chauffeur weer in en vervolgde, zonder verder
iets te zeggen, zijn weg. We kwamen bij de afgesproken plaats en werden
gelukkig weer verenigd met de anderen.
We liepen een klein stukje een zijstraat in en kwamen bij een ijzeren deur
van een ommuurde tuin, waar we aanbelden. Het gezicht van de man die ons
opende verried ons meteen, dat we hier niet zouden gaan eten. Of er nou een
privé feestje aan de gang was of dat ze gewoon gesloten waren vanwege de
nieuwjaarsviering die hier de hele week duurt was niet duidelijk, maar het
ging niet gebeuren. Michel gaf niet zomaar toe en met een unieke mix van
Canadees Frans en Engels, opgeleukt met een enkel Spaans woord slaagde hij
erin de man aan de deur zover te krijgen dat hij met een alternatief
voorstel kwam. Het zou geen Peso Nacionál restaurant zijn, maar een $(CUC)
restaurant, waar hij voor ons een diner kon organiseren voor $2,50 per
couvert. Bier zou $1,50 kosten. Hij telefoneerde met het restaurant om zich
ervan te overtuigen dat we ook terecht konden.
Het was inmiddels pikkedonker geworden, maar we vonden de hoofdweg weer
zonder problemen, in de hoop daar weer een taxi te kunnen bemachtigen. Een
lokale oude man met een hond wilde ons bereidwillig helpen en probeerde ons
ervan te overtuigen, dat we moesten wachten op een WaWa. Dat is een bus
waarmee je vrijwel voor niets kunt reizen, maar die daarom ook altijd
absoluut stampvol is. We zullen tot een andere keer moeten wachten om ook
dat een keer mee te maken, want er stopte een lege taxi voor ons. We
sprongen met zijn vieren achterin, Hanneke bij mij op schoot en twee man
voorin. Dankzij de instructies van de oude man stopten we na een korte rit
voor een restaurant, waar we verwelkomt werden door Alexander, die ons al
verwachtte. Het was ons niet helemaal duidelijk waar we waren en we liepen
bijna de privé woning binnen van de familie die op dat terrein woonde, maar
we werden door de tuin geleid naar een terras boven het water, een paar
meter van de vaste wal. We konden vanaf het terras de Marina Hemingway zien.
We dronken een paar biertjes en kregen een uitstekend maal voorgeschoteld,
zodat we uiteindelijk geheel voldaan terug wandelden naar onze Nelly Rose.