4 januari 2014 22.22

Normal things

We’re currently living life at a rather moderate pace, in tune with Cuba,
that sees this period as a holiday.
We met Genevieve, a charming lady from the Netherlands, who runs her own
company hear to assist foreign companies who want to invest in or trade with
Cuba. She had been living here for over 16 years now and obviously knows het
way around here really well. It was very nice and very educational to speak
with her. She will be very busy in the coming week with a Dutch trade
mission coming over and – in my eyes at least as important – Feyenoord, the
famous Dutch socker team, coming over here to run a clinic for local socker
talent.
Yesterday Hanneke and I tried to see if it would be possible to get a local
prepaid phone, like we have done in virtually all the countries where we
have been up to now. We took the bus to the office centre Miramar, where
many foreign companies have an office and where there are a couple of
offices of Cubacel, the phone company. This is also where the office of Air
France/KLM is located. Usually we arrange our travels back to the motherland
through the internet, but here we decided to actually visit the airline’s
office. That was highly disappointing, because such official channels lead
to very official prices; way over budget. We’ll have to find some decent
internet somewhere.
But back to the attempts to secure a local SIM card for our phone. Genevieve
had already warned us, people don’t wait here in the shops, but form a queue
outside. You walk up to the people gathered outside and call out ‘ultimo?’
and then the person who was latest in line sticks up his hand. That is the
only person now that you have to keep an eye on. When the next person comes
to join the queue and calls out ‘ultimo?’ it is your turn to stick up your
hand. Now you are all set to wait for your turn. The Cubans are really great
at queuing. Of course we joined the queue for the wrong shop first, so we
had to repeat the same process again at the proper shop. It is funny to see
the smiles on the Cuban faces when they see that you know the rules and
don’t try to jump ahead, which could be accepted – we bring in foreign
currency – but would never be appreciated.
Anyway, the whole mission was in vain, because the cost would be horrendous.
We would have to hire a line (a number) for $3 per day and on top of that we
would have to purchase the SIM Card ($30) and pay for each call. We are
better off using the Satphone, however impractical lugging that thing around
might be.

Today we went to the weekly farmer’s market in the village near the marina
and bought our fruits and vegetables for the week. The products here taste
absolutely great. They may look like they have actually been grown in nature
and not like they have been manufactured on an assembly line, but boy do
they have taste. Bananas, pineapple, guava, tomatoes, peppers, cucumbers,
carrots, onions, potatoes – both sweet and normal – you have to queue to get
them, but they taste great and are very very cheap. We spent less than $4 on
a weeks supply of lovely stuff and that included our lunch (hamburger with
guava juice). That is because we did all this shopping in National Money and
not the convertible Peso.
A Cuban earns, according to the book from 2007 about Cuba, about 400 pesos
per month. That is equivalent to US$16!. The Cubans get very heavily
subsidised food. Their basic monthly ration of rice, beans, meat (almost
never available) vegetables, eggs and other food items like sugar and milk
costs them about 17 pesos per month. The rest of the money is available to
buy things at such a farmer’s market as we just visited, for cheap transport
and other items someone might need. However other necessities like
toothpaste, soap and many other things we are used to are hardly available
in Pesos. However, this is the standard of living for Cubans. Can you
imagine what happens if tourists walk in and spend $16 dollar in a day or
even in an hour, without even thinking about it. It introduces things in
this society that doesn’t help to bring out the best in all people. It
suggests a wealth abroad that is most certainly not available to all.

Gewone dingen

We doen het even rustig aan, passend bij Cuba, waar de Nieuwjaars tijd een vakantie periode is tot 6 januari. Dan begint het leven weer volop.
We hebben eergisteren Geneviève ontmoet; een Nederlandse vrouw, die hier haar eigen bedrijf runt. Dat bedrijf assisteert buitenlandse bedrijven bij het ondernemen of opereren in Cuba. Ze woont hier inmiddels al 16 jaar en weet hier dan ook verdomd goed de weg. Het was erg gezellig en leerzaam om met haar te praten. Ze heeft een drukke week voor de boeg met een handelsmissie vanuit Nederland en – volgens mij minstens even belangrijk – een bezoek van Feyenoord, dat hier een clinic geeft voor de lokale voetbal talenten.
Gisteren zijn Hanneke en ik in de weer geweest in een poging om een lokale SIM kaart voor onze GSM te pakken te krijgen, zoals we dat tot nu toe in vrijwel alle landen, die we hebben bezocht, hebben kunnen doen. We namen de bus naar het commerciële centrum Miramar waar veel buitenlandse bedrijven een kantoor hebben en waar ook een paar kantoren van Cubacel zijn. Ook KLM/Air France heeft hier een kantoor. Normaal gesproken regelen wij onze reizen naar het vaderland per internet, maar hier werden we min of meer gedwongen om het kantoor van de luchtvaartmaatschappij te bezoeken. Dat was uitermate teleurstellend, want dat soort officiële kanalen leiden tot de officiële prijzen; ruim boven het budget. We dachten dat we dan maar op zoek moesten gaan naar fatsoenlijk internet, maar uiteindelijk hebben we met de satphone via mijn zusje bij Arke reizen voor een redelijk tarief vanaf Varadero een vlucht naar Amsterdam kunnen boeken. We komen op 13 februari in Nederland aan en vertrekken weer op 12 maart naar Cuba. De boot blijft in die periode gewoon in de marina Hemingway.

Terug naar onze pogingen om een lokale SIM kaart te pakken te krijgen. Geneviève had ons al gewaarschuwd, mensen wachten hier niet in, maar in de rij voor de winkel. Je wandelt naar de verzamelde mensen voor de deur en vraagt de groep ‘ultimo?’ en dan steekt de persoon, die als laatste in de rij is gaan, staan de hand op. Dat is nu verder de enige persoon die je in de gaten hoeft te houden. Als er weer iemand komt, die aan wil sluiten in de rij en uitroept ‘ultimo?’ moet je zelf even de hand opsteken en oogcontact maken. Nu ben je helemaal klaar om rustig je beurt af te wachten. De Cubanen zijn fantastisch in de rij. Natuurlijk stonden we eerst in de rij bij de verkeerde Cubacel winkel, zodat we het proces nog een keer konden oefenen bij de volgende winkel. Het is geestig om de lachende gezichten van de Cubanen te zien, als ze merken dat je de regels kent en respecteert en niet voor probeert te dringen. Dat zou worden geaccepteerd – wij brengen deviezen het land in -, maar nooit worden gewaardeerd.
Dat alles terzijde, want de hele missie was vergeefs, want de kosten zouden buiten proporties zijn. We zouden een lijn (een nummer) moeten huren voor $3 per dag en daarbovenop zouden we voor $30 een SIM kaart moeten kopen. Daarna begint de meter per gesprek te tikken. We zijn dan ruim goedkoper uit met onze satelliet telefoon; hoe onpraktisch het ook moge zijn om dat apparaat mee te slepen.

Vandaag zijn we naar de wekelijkse boeren markt in het dorp bij de marina geweest, waar we groenten en fruit voor een week hebben ingekocht. Die producten smaken hier werkelijk helemaal fantastisch. Ze zien er dan misschien wel uit alsof ze gewoon buiten in de natuur gegroeid zijn, en niet alsof ze geproduceerd zijn op een of andere productie band, maar wat hebben ze een smaak. Ze hebben alleen niet altijd alles. We wilden graag van die hele lekkere banaantjes hebben,maar die waren er nou net niet. Er was wel ananas, guava, tomaat, paprika, komkommer, wortels, uien, aardappelen – zowel zoet als normaal – en je moet er voor in de rij om er aan te komen, maar dan heb je iets wat lekker smaakt en bovendien onvoorstelbaar goedkoop is. We hebben vanochtend minder dan €3 uitgegeven voor groente en fruit voor een hele week en voor de lunch (een hamburger en een glas guava sap). Dat is mogelijk, omdat op de boerenmarkt betaald wordt in nationaal geld en niet in de converteerbare Peso.
Een Cubaan verdient, volgens een gids over Cuba uit 2007, ongeveer 400 Pesos Nacional per maand. Dat is het equivalent van €12! Daarmee kunnen ze het gesubsidieerde maandelijkse basis rantsoen rijst, bonen, vlees of vis (meestal niet beschikbaar), groente, eieren en andere zaken zoals suiker en melk kopen. Dat rantsoen kost ongeveer 17 pesos per maand en je kunt er in principe op overleven. De rest van het geld is dan beschikbaar voor aanvullende voedselaankopen op de boerenmarkt, voor het goedkope openbaar vervoer en andere zaken die je nodig zou kunnen hebben. Andere benodigdheden zoals tandpasta, zeep en vele andere zaken zijn echter nauwelijks verkrijgbaar in pesos nacional. Die nationale munt bepaalt echter de standaard van leven voor de meeste Cubanen. Kun je je voorstellen wat er gebeurt als er een toerist binnenkomt en €12 in een dag of soms zelfs in een uur uitgeeft, zonder daar zelfs maar over na te denken. Dat introduceert dingen in deze samenleving, die niet uit alle mensen het beste naar boven haalt. Het suggereert bovendien een welvaart in de grote buitenwereld, die ook daar zeker niet voor iedereen beschikbaar is.