8 januari 2014 17:00

Stereotypical

Even to my American friends it won’t come as a surprise, that the stereotype
of the American abroad is not necessarily one they would want – and for that
matter need – to identify with. In fact almost all of the Americans I know
or have met on this last trip don’t really begin to resemble this stereotype
of loud, ignorant and rude behaviour. Exceptions may be some (!) of the
uniformed government personnel as we found in Key West within the CBP and
the guy who was sailing alongside us on our way to Oriental and wanted to
bear away and loudly berated us on the VHF that we were idiots for not
giving him the right of way, while we were hard to windward just laying the
next mark. He went as far as to suggest that the American have different
rules when it comes to a windward sailing vessel staying clear of the
leeward boat. At moments like that even we would exclaim – unjustly so –
‘typical American, often wrong, but never in doubt’. Most people we met were
hospitable, friendly and very welcoming to us as passers-by. Like basically
in any country, there are always some jerks, but by and large we met very
nice individual people; far removed from any stereotype.
It is nice however, when Americans tell stories that seem to substantiate
the stereotype image of the American. As we were sitting together with some
American cruisers and an also cruising English couple we were exchanging
stories and they very often revolve around a well defined set of issues.
Problems with heads (blocked toilets) are a regularly recurring theme,
fridges or other systems going on the blink and of course near misses are
also popular topics. Another item that always gets a lot of attention is
anchoring. This may be about particularly beautiful spots, difficult
currents and the need for more anchors, the type of anchor, being on rode or
chain; plenty of stuff to tell or argue about. Anchoring is part of the
individual sailor’s religion and he or she swears by the choice for a
particular setup, a choice usually made a long time ago, only to follow up
the story about the best possible choice by the one story where it almost
all went wrong. This story by the American lady however topped them all.
She was in a West Marine shop (also a favourite theme of derision when
cruising in the States) during the high season in Marathon, when the totally
agitated manager of the local boat charter company came rushing in and
turned to his friend who ran the West Marine store and said in a loud voice:
‘I need four frigging anchors. Can you believe it I need FOUR frigging
anchors!’ Said friend responded with a questioning look on his face: ‘What
on earth would you need four anchors for? You’ve never bought four anchors
at once. What happened?’ ‘I’ll tell you exactly what happened’ said the guy
from the charter company. ‘You won’t believe it, but I will tell you
regardless. This morning I get a phone call from the idiot who chartered my
43′ Catamaran and he asks me where I store the anchors on board. Now that
question in itself surprised me a bit because they are basically in full
view on each bow and on the stern. So I told him where the anchors should
be. Then he tells me, that he has seen those, but wants to know where the
other anchors are. When I tell him that there are no other anchors on board
he gets really angry. He shouts that he has rented the boat for seven days,
so he needs more anchors. The bloody fool has used, dropped, left FOUR
anchors at sea in his first four nights sailing and now wants another three
for the rest of the trip.’ And then he sighed: ‘Man, the idiots I have to
put up with in this business.’

Stereotypisch

Zelfs mijn Amerikaanse vrienden zullen niet verbaasd zijn over het
stereotype, waarmee de Amerikaan in het buitenland wordt afgeschilderd. Zij
zullen – en hoeven – zich daarmee niet te vergelijken. Eigenlijk past dat
stereotype niet bij mijn Amerikaanse vrienden en bekenden of bij de
Amerikanen die we op onze reis zijn tegengekomen. Ze lijken niet op dat
stereotype met het luidruchtige, onwetende en botte gedrag. Er zijn
misschien enkele (!) uitzonderingen, zoals het geüniformeerde personeel van
de Customs and Boarder Patrol in Key West en de hufter die naast ons zeilde
op weg naar Oriental en die af wilde vallen en ons op de marifoon luid ter
verantwoording riep, omdat we niet voor hem opzij gingen, terwijl wij aan de
wind voeren en het volgende baken maar net konden bezeilen. Hij ging zover,
dat hij zelfs beweerde, dat in de Amerikaanse wateren andere regels gelden
voor ten aanzien van het vrij blijven door een schip dat aan loef van het
lijwaartse schip vaart. Op dat soort momenten verzuchten ook wij wel eens
tegen elkaar: “Typisch een Amerikaan. Hij zit er vaak naast, maar twijfelt
nooit”. De meeste mensen die we hebben ontmoet waren warm, vriendelijk en
gastvrij ten opzichte van ons als passanten. Eigenlijk net zoals in ieder
land. Sommige mensen zijn hufters, maar meestal heb je te maken met
vriendelijke individuele mensen, die helemaal niet passen bij een of ander
stereotype. Het blijft echter wel leuk, als Amerikanen verhalen vertellen
over hun landgenoten, die dat stereotype geheel lijken te bevestigen.
Zelfspot geeft de humor extra charme.
We zaten met wat Amerikaanse en Engelse cruisers bij elkaar om verhalen uit
te
wisselen. Dat soort bijeenkomsten hebben een aantal vaste thema’s die
doorgenomen moeten worden. Problemen met gasten en verstopte WC’s worden
regelmatig uitgediept. IJskasten of andere systemen die de geest geven en
dingen die bijna helemaal verkeerd gingen, zijn ook populaire
gespreksonderwerpen. Een ander thema, dat vrijwel altijd veel aandacht
krijgt,
is ankeren. Dat kan gaan over prachtige plekjes waar je kunt ankeren, maar
ook over plaatsen met veel stroom, waar je een extra anker moet zetten. Het
gaat over het soort anker en of je met ketting of lijn werkt (Amerikanen
hebben vaak een korte voorloop met ketting en zetten dan tot wel 100 meter
lijn) en zo is er voldoende om over te vertellen of over te discussiëren.
Het soort anker dat je gebruikt is onderdeel van de religie van de
individuele zeiler en hij of zij zweert zonder uitzondering bij de ooit
gemaakte keuze, om meteen daarna een verhaal te vertellen over die ene keer
dat het bijna helemaal mis ging, omdat het anker toch begon te krabben. Dit
verhaal van deze Amerikaanse mevrouw sloeg echter alle verhalen.
Zij was midden in het hoogseizoen in een West Marine filiaal (ook een
favoriet thema om over te klagen onder zeilers in de States) in Marathon Fl.
toen een totaal opgewonden manager van het lokale bootverhuurbedrijf binnen
kwam stormen en recht op zijn vriend de filiaalmanager afstapte. Vanaf een
afstand zei hij al met luide stem: “Ik heb vier fucking ankers nodig! Hoor
je me? Kun je het geloven? Ik heb VIER fucking ankers nodig!” Met totale
verbazing op zijn gezicht antwoordde de filiaalmanager: “Waar heb je in
hemelsnaam vier ankers voor nodig? Je hebt nog nooit vier ankers in een keer
gekocht. Wat is er gebeurd?” “Ik zal je precies vertellen wat er gebeurd is”
zei de man van het verhuurbedrijf. “Je zult me niet willen geloven, maar ik
vertel het toch. Ik kreeg vanochtend een telefoontje van de idioot die mijn
43 voet Catamaran gehuurd heeft en die vraagt me waar de ankers aan boord
opgeborgen zijn. Nou verbaasde die vraag mij behoorlijk, want die zitten
eigenlijk direct in het zicht op de boegen van de boot en op de reling
achter. Ik vertelde hem dus waar die ankers horen te zitten. Zegt die gast
mij, dat hij die wel heeft gezien, maar dat hij nu wil weten waar de andere
ankers zijn. Ik vertel hem dat er helemaal geen andere ankers zijn en de man
wordt razend. Hij schreeuwt in de telefoon, dat hij de boot heeft gecharterd
voor een week, een week heeft zeven dagen en dus wil hij meer ankers hebben!
De dwaas heeft vier ankers VERBRUIKT, laten vallen en laten liggen tijdens
zijn eerste vier nachten onderweg en nu wil hij nog drie ankers voor de rest
van zijn trip.”
Daarna verzuchtte hij moedeloos: “Man, je hebt geen idee met wat voor dwazen
ik allemaal te maken krijg in dit vak.”