14-1-2014 18:18

Viñales

In the dark the bus finally arrived in Viñales. It was immediately obvious
that we had arrived in a town where tourism was a major industry. The houses
were all brightly lit and clearly very well painted in a great variety of
colours. They all had lovely porches with swinging chairs and virtually each
and every house we could see had the sign that they were a Casa Particular,
signifying that they have rooms to let. The bus finally stopped at what
turned out to be the village square, but it was nigh on impossible to get
off the bus for the horde of people blocking the exit in an attempt to lure
the few passengers that did not have a reservation for the night in one of
the Casas Particulares. It is a cut throat business to be in. I elbowed my
way through the very pushy lot mumbling that I already had a reservation and
Hanneke followed right on my heels. This reservation was made by Rubens from
La Havana and he had made it with a lady called Dary, whom we had kept
appraised both of our delay and of our expected time of arrival. So we were
not a little surprised as a guy pushed his way towards us with a piece of
paper with ‘Hanneke and Pim’ written on it. He made himself known as
Roberto. Roberto was not very tall, probably about 5 feet, but had a very
lively presence. He started talking to us in very rapid Spanish, and that is
saying some in Cuba. I wondered whether ‘despacio’ was no longer the word
for ‘slow’ as it seemed to have no effect on him at all. Our reservation
with Dary was for an address on the Avenida Principal, but Roberto took us
of the main street onto a rather less well paved road past some unlit
houses, so for a bit we were slightly worried whether this was going to be
alright. But, as so often has happened in Cuba, when you allow yourself to
be guided by the locals things seem to turn out alright. We arrived at a
brightly lit house carrying the name ‘Roberto “El Macho”‘, in clear humour
of his diminutive appearance but nonetheless clear presence. He showed us
our very clean room with a nice double bed and our private bathroom with hot
and cold running (well…. trickling) water. We had already agreed with him
that he was going to cook for us and as we sat down on the porch with a nice
cold beer he set about cooking what turned out to be a fine meal for us.
As we sat there reflecting on the events of the day, a girl walked by with a
guitar strapped to her back. We asked where she would be performing that
evening and she told us to turn right at the end of the street and then to
walk down about half a block ( un media quadra; a word that I had just
learned the previous day). This turned out to be a very fortuitous chance
meeting, because if we had not met the girl we most certainly would have
turned left going into town after dinner. Now I don’t like to judge what
could have happened if I had followed a different direction, but we couldn’t
imagine afterwards how it possibly could have turned out any better than the
evening we were about to experience.
During dinner Roberto, still with great contempt for the word ‘despacio’ and
therefore having to repeat each and every phrase at least two times – which
he did with great enthusiasm and at unabated speed – had been telling us
what we should do the following day and then we told him what we wanted to
do. We wanted to go riding; like on the back of a horse. Something that
comes fairly natural to Hanneke but always remains a great challenge to me.
Riding is however absolutely the best way to see the valley, much better
than hiking, because you can see over things. It gives you a constant
horizon rather than the limited vision the hollow roads and the foliage
allow you when going on foot. So riding it was to be; this to the great
enthusiasm of Roberto, who immediately volunteered to call someone who would
take us riding. Of course we had prepared ourselves and we came armed with
our own addresses, but we decided to follow Roberto’s lead and he called and
not much later introduced us to Pupi (pronounced Poopy). Pupi spoke
excellent English and we agreed upon a two hour riding tour the following
morning at 8 o’clock in an attempt to beat the heat. We finished dinner and
got ready to hit the town.
We did turn right and found the cafe after about half a block, but there was
no live music at that moment. Instead there was a couple dancing on pre
recorded music, and I mean they were dancing. The place was crammed so we
squeezed in to watch it all with our backs against the wall, but a nice
couple on a table invited us to draw up chairs from outside to their table.
We ordered the somewhat obligatory Mojito and sat in awe of the dancing
couple that was dancing a Rumba as the couple at our table told us. They
followed that by a Salsa in great flowing and exciting style. It resembled a
great mating ritual with extroverted wide dancing moves by the Sammy Davis
Jr. look alike, Borsalino hat and all, and the far more subtle but very
erotic moves of the attractive lady. We would love to learn to salsa.
The couple left the dance floor and the band took its place on stage and it
turned out that the girl that had got us here was the leader of a fine band
that played traditional Cuban music. They were good musicians with lovely
vocals that brought three couples to the dance floor, that continued where
the professionals had left off. They were obviously locals, out on their
Saturday night off to go dancing, and they had been doing this for years and
were good. There was no way Hanneke and I were going to hit the floor
ourselves that night. Not because we would be disgracing the floor with our
clumsy moves, but because we enjoyed spectating far too much.
I was getting a bit restless in the meantime, because the guys at the table
next to us were smoking cigars and I didn’t have any, nor did they have any
at the bar. We had introduced ourselves to Leonardo and Dyaned at our table
and I asked where I could get a cigar. His eyes lit up and he told me to
wait. He came back with a very fine cigar without any brand or
identification on it. It turned out that Leonardo was a planter and in
charge or the owner of a tobacco plantation. He invited us to come and see
him the following day. At precisely that point who entered the bar but Pupi.
He waved to us and came to embrace Leonardo and Dyanet. It was quickly
agreed, that we would ride to Leonardo’s plantation the following morning.
From then on Pupi had very little time for us as he was totally occupied in
fine style on the dance floor with a very attractive French lady, who
obviously had taken a lot of salsa lessons in France before coming here on
holiday.
Around midnight all the locals left and as we had finished our second mojito
and because we had an early start the following morning we took Pupi’s
advise and also called it a night, an excellent night.

Viñales

Het was donker, toen de bus eindelijk aankwam in Viñales. Het was meteen
duidelijk, dat we waren aangekomen in de Cubaanse versie van Valkenburg, met
toerisme als heel belangrijke bron van inkomsten. De huizen waren allemaal
fel verlicht en zaten strak in de verf met een grote variëteit kleuren. Alle
huizen hadden een veranda met schommelstoelen en op vrijwel ieder huis
konden we het teken zien dat het een ‘Casa Particular’ was, het Cubaanse
equivalent van ‘Zimmer Frei’ in Zandvoort. De bus kwam eindelijk tot
stilstand op het dorpsplein, maar het was vrijwel onmogelijk om uit te
stappen vanwege de hordes huiseigenaren, die de uitgang blokkeerden in een
poging de laatste passagiers te snaaien, die voor die nacht nog geen
reservering hadden in een van de Casas Particulares. Het is een keiharde
business. Ik baande met behulp van mijn ellebogen een weg door de
opdringerige massa, mompelend dat ik al een reservering had, met Hanneke op mijn hielen.
De reservering was geregeld door Rubens vanuit La Havana. Hij had
gereserveerd bij een dame die Dary heette, en die wij gedurende de reis over
onze vertraging en uiteindelijk over onze verwachte aankomsttijd op de
hoogte hadden gehouden. We waren dan ook enigszins verbaasd toen een klein
mannetje zich een weg naar ons toe baande met een bord waarop ‘Hanneke y
Pim” geschreven stond. Hij introduceerde zichzelf als Roberto. Roberto was
niet erg groot, waarschijnlijk nog geen een meter vijftig, maar compenseerde
dat door een zeer levendige aanwezigheid. Hij begon in hoog tempo in het
Spaans tegen ons te praten en dat wil nogal wat zeggen in Cuba. Ik vroeg me
af of ‘despacio’ in deze streek niet de betekenis ‘langzaam’ had, want het
woord leek geen enkel effect op Roberto te hebben.
Onze reservering bij Dary was op een adres aan de Avenida Principal, maar
Roberto nam ons mee in zijstraat in, die duidelijk minder deugdelijk was
geasfalteerd. Hij voerde ons langs een aantal onverlichte huizen, zodat we
ons toch nog even afvroegen of dit allemaal wel goed zou komen. Maar, zoals
wel vaker in Cuba, als je bereid bent om de lokale bevolking te volgen komt
het toch allemaal prima voor elkaar. We kwamen aan bij een helder verlicht
huis met op een bord de naam ‘Villa Roberto “El Macho”‘, met duidelijke
zelfspot ten aanzien van zijn gestalte en desalniettemin duidelijke
aanwezigheid. Hij liet ons vol trots een schone kamer zien met een lekker
dubbel bed en onze eigen badkamer met warm en koud stromend (nou ja…
druipend) water. We hadden al met Roberto afgesproken dat hij voor ons zou
gaan koken en hij ging dan ook aan het werk, nadat hij ons met een lekker
koud biertje op de veranda had geïnstalleerd.
Terwijl we de gebeurtenissen van de dag nog even de revue lieten passeren,
kwam er een meisje voorbij met een gitaar op haar rug. We vroegen haar waar
ze die avond zou optreden; waarop ze antwoordde dat we aan het einde van de
straat rechtsaf moesten slaan en dan nog een half blok door moesten lopen
(un media quadra; een woord dat ik net de dag ervoor had geleerd). Dit bleek
een uitermate fortuinlijk toeval, want als we dat meisje niet hadden
aangesproken, dan zouden we na het eten zeker links af, terug de stad in,
zijn gegaan. ik houd er niet van om de dingen, die we niet hebben gedaan van
een oordeel te voorzien, maar we konden ons achteraf niet voorstellen hoe
het op enige manier nog leuker had kunnen verlopen dan de avond die we
zouden gaan beleven.
Terwijl we zaten te genieten van zijn voortreffelijke maal vertelde
Roberto – nog steeds met de grootste minachting voor het woord ‘despacio’
waardoor hij iedere zin minstens twee keer moest herhalen, wat hij deed met
groot enthousiasme en zonder ook maar iets van zijn snelheid terug te
nemen – wat wij de volgende dag zouden moeten gaan doen en daarna vertelden
wij hem wat wij wilden gaan doen. We wilden gaan paardrijden. Dat is iets
redelijk vanzelfsprekends voor Hanneke, maar het blijft voor mij altijd een
uitdaging, die ik alleen aan durf te gaan in het volste vertrouwen dat men
voor mij een lief en vooral ook aardig paard weet te vinden. Het verkennen
van dat terrein gaat echt het beste te paard, omdat je dan over allerlei
dingen heen kunt kijken. Het zorgt, dat je voortdurend de horizon kunt zien,
omdat je zicht niet wordt beperkt door de holle wegen, die door het oude
landschap lopen en het vele blad van de rijke begroeiing, zoals het geval is
wanneer je te voet zou gaan.
Het zou dus paardrijden worden, dit tot groot enthousiasme van Roberto, die
meteen voorstelde om een kennis te bellen, die met ons zou kunnen gaan
rijden. Nou hadden we ons goed voorbereid en we kwamen eigenlijk al gewapend
met onze eigen adresjes, maar we besloten toch om Roberto’s voorstellen te
volgen. Hij telefoneerde en niet veel later stelde hij ons voor aan Pupi
(zeg ‘Poepie’). Pupi sprak uitstekend Engels en we spraken met hem af, dat
we de volgende ochtend om acht uur, om de warmte voor te blijven, zouden
gaan rijden. We sloten het diner af met een smakelijk toetje en maakten ons
klaar om de stad in te gaan.
We gingen inderdaad rechtsaf aan het einde van de straat en kwamen na een
half blok bij een café, waar op dat ogenblik geen live muziek speelde, maar
waar een paar aan het dansen was op opgenomen muziek. En dan bedoel ik
dansen. Het café was stampvol, dus wij wurmden ons naar binnen, zodat wij het
allemaal goed konden zien, terwijl we met onze rug tegen de muur leunden. Een
aardig stel nodigde ons uit om een paar stoelen van buiten naar binnen te
slepen en bij hen aan tafel te komen zitten. We bestelden een wat obligate
Mojito en vergaapten ons aan het dansende paar, dat een Rumba aan het dansen
was, zoals het paar bij ons aan tafel ons vertelde. Die dans werd gevolgd
door een Salsa in een hele vloeiende en opwindende stijl. Het leek op een
totale paringsdans met grote extroverte danspassen door the Sammy Davis Jr.
kloon, compleet met borsalino en puntschoenen rondom de veel subtielere maar
daardoor niet minder erotische van de aantrekkelijke vrouw. We zouden het
prachtig vinden om de salsa te leren dansen.
Het danspaar verliet de vloer en de band nam zijn plaats op het podium in.
Het orkestje werd aangevoerd door het meisje, dat ons de weg hier naartoe had
gewezen. Ze speelden goede traditionele Cubaanse muziek. Het waren goede
muzikanten met voortreffelijke stemmen en zij lokten daarmee al snel drie
dansparen op de dansvloer, die doorgingen waar de professionals waren
opgehouden. Het waren duidelijk lokale mensen die op hun vrije zaterdag
avond graag gingen dansen en dat al jaren deden. Ze waren zonder
uitzondering goed. Er was geen sprake van, dat Hanneke en ik die avond ons
op de dansvloer zouden gaan vertonen. Niet zozeer niet omdat we ons
belachelijk zouden maken met ons gestuntel, maar omdat we genoten van het
schouwspel. Ik werd wel een beetje onrustig ondertussen, want aan de tafel
naast ons zaten wat mannen sigaren te roken en ik had er geen meer. Ook aan
de bar hadden ze alleen maar sigaretten. We hadden inmiddels kennis gemaakt
met Leonardo en Dyaned aan onze tafel en ik vroeg hen, waar ik een sigaar zou
kunnen kopen. Leonardo begon te glunderen en vroeg me om even te wachten.
Hij verdween en kwam even later terug met een voortreffelijke sigaar zonder
enig merk of andere identificatie. Het bleek dat Leonardo een tabaksboer
was, de eigenaar of de manager van een tabaksplantage. Hij nodigde ons uit
om hem daar de volgende dag te komen bezoeken. Voordat we ons konden
afvragen, hoe we bij hem zouden kunnen komen, kwam ineens Pupi de kroeg in.
Hij zwaaide naar ons en kwam Leonardo en Dyaned omhelzen. Het werd snel
geregeld, dat we de volgende dag te paard naar Leonardo’s plantage zouden
gaan. Verder had Pupi weinig aandacht meer voor ons, want hij ging totaal op
in het dansen met een hele mooie Franse vrouw, die duidelijk veel Salsa
lessen had genomen in Frankrijk, alvorens hier in haar vakantie naartoe te
komen.
Tegen middernacht vertrok de lokale bevolking en omdat wij onze tweede
Mojito ook net op hadden en we de volgende dag vroeg in het zadel moesten
volgden we het advies van Pupi op en maakten een einde aan deze avond, een
waarlijk prachtige avond.