20 januari 2014 17:41
Nothing like fresh fish
We are quietly continuing our journey to the south coast of Cuba. We’re day
sailing and covering about 40-50 Nautical Miles per day. That brought us to
Cayo Leviso last night, where the entrance was as tricky as we expected it
to be. The entrance is shoaling probably constantly, because neither ‘A
Cruising Guide to Cuba (Agirre and Virgintino; 2013), nor the Navionics
charts on the iPad, nor the maps in Nigel Calder’s: Cuba, A Cruising Guide
proved to be accurate and we did actually run a ground shortly, whilst slowly
trying to find our way. Calder’s guide has great maps, but having been
revised last in 1999 and reprinted in 2010 has to be considered way out off
date for the information it contains with regard to Cuban life. We still
find it very helpful, but discretion is advised. The jury is still out on
the value of the Virgintino book. Yesterday’s experience makes us cautious.
We took sometime to determine what would be a safe anchoring spot and
decided on one that was still pretty far from the shore and the dock, but we
wanted to make sure we kept enough water under the keel at all times, even
when swinging full circle around our anchor, whilst enjoying optimum shelter
from – although unexpected – any squalls that might hit us. Steve kindly put
his dinghy in the water, so that we wouldn’t have to inflate ours and
ferried all of us to the dock, where the dockmaster told us we were not
allowed on shore and should return to our boats where the Guarda Frontera
would come to see us shortly. That was a shame, because that would take us
past nightfall and we wouldn’t be able to go back on shore to inspect the
island. Apparently there is something like a hotel there and judging by the
flags on the shore they either had or expected guests from Germany, England,
France and Italy.
Once back on board the Guarda showed up indeed in a large Powerboat that
doubled as a commercial dive vessel. We were all on board of Emma Louise,
where Sheryl had started to prepare the lovely fish they had caught that
day. It was some type of mackerel with at least a good 3 pounds of lovely
filets on it. The Guarda official first cleared Emma Louise and then Steve
ferried him and myself to Nelly Rose for her inspection. He took some pain
to explain to us, that he could only clear us to the next official port, Los
Morros about 150 miles away, and not to any of the intermediate anchorages
we requested. We may be refused on one of our planned overnight stops and
then again, we may not even see someone there. We’ll just have to wait and
see. The Guarda promised to return at 8 o’clock the following morning to
allow us plenty time to reach our next destination, Punta Alonso de Rojas.
Another difficult entry with bombies strewn along our course. We hope that
they will all have been marked on our charts, but we will have to maintain
visual vigilance.
We enjoyed our delicious meal on board of Emma Louise and learned about
variations for cooking rice. Steve took us back to Nelly Rose where we spent
a very quiet night, to wake up again at seven in time for our 8 o’clock
appointment with the Guarda, who arrived shortly before nine.
We are on our way now on engine as the Gulf of Mexico is totally devoid of
wind and waves. Good for the batteries. The batteries did enjoy being on
shore power in Marina Hemingway and seem to have a much better performance
than before. Not giving them a full 24 hour charge for a long time is not
really the best idea. Electricity and living on batteries is one of the
favourite topics amongst cruisers, and not without good reason. I just
wonder whether the investment in tow-generators, wind-power and more solar
cells is warranted by a much longer battery life. Replacing the batteries
after 3 years is still a lot cheaper than buying all that kit. A discussion
to be continued. Currently I would favour the addition of a good tow
generator, because that would give us 24 hour power when sailing overnight.
We now have to run the engine about two hours a day, which according to the
specialists is not a bad idea anyway. To be continued.
Er gaat niets boven verse vis.
Rustig vervolgen we onze reis op weg naar de zuidkust van Cuba. We zeilen
alleen overdag en leggen dan etappes van 40-50 mijl af. Gisteren eindigde de
etappe in Cayo Leviso, waar de ingang net zo lastig bleek te zijn als we al
dachten. De ingang verzilt en verzand kennelijk voortdurend, want noch de ‘A
Cruising Guide to Cuba (Agirre en Virgintino; 2013) noch de Navionics kaart
op de iPad, noch de kaarten in het boek van Nigel Calder ´Cuba, A Cruising
Guide´ bleken accuraat en we liepen zelfs even aan de grond, terwijl we
langzaam naar de doorgang zochten. De gids van Calder heeft veel
fantastische kaarten, maar aangezien ook de herdruk van 2010 voor het laatst
herzien is in 1999, is de gids behoorlijk verouderd als het gaat om het leven
in Cuba. we vinden de gids nog steeds erg nuttig, maar je kunt er niet
blind op varen. We zijn nog lang niet overtuigd van de kwaliteit van het
boek van Virgintino. De ervaring van gisteren noopt ons er voorzichtig mee
om te gaan.
We namen rustig de tijd om een veilige ankerplek te vinden en besloten
uiteindelijk het anker op een behoorlijke afstand van de kust en de steiger
te laten zakken. We wilden zeker weten, dat we voldoende water onder de kiel
zouden houden, als we helemaal rondom ons anker zouden cirkelen en
tegelijkertijd wilden we voldoende beschutting hebben, als we – onverwacht, toch – getroffen zouden worden door een squall. Steve legde heel vriendelijk zijn dinghy in het water, zodat we die van ons niet op zouden
hoeven te blazen, en vervoerde ons allen naar de kant, waar de dockmaster
ons vertelde, dat we niet aan land mochten komen en dat we terug moesten gaan
naar onze boten. Daar zou de Guarda Frontera ieder ogenblik komen om ons in
te klaren. Dat was jammer, want dat zou zeker gaan duren tot na
zonsondergang en we zouden geen kans meer hebben om het eiland te bekijken.
Er schijnt iets van een hotel te zijn en aan de wapperende vlaggen te zien,
zijn er of worden er gasten verwacht uit Italië, Duitsland, Frankrijk en
Engeland.
Eenmaal terug aan boord duurde het inderdaad niet lang tot de man van de
Guarda langszij kwam in een grote motorboot, die kennelijk ook commercieel
gebruikt wordt als schip voor duikers. Wij zaten met zijn allen aan boord
van de Emma Louise, waar Sheryl was begonnen met het bereiden van de
verrukkelijke vis, die zij die dag hadden gevangen. Het was een of andere
makreel, waar Steve op zijn minst anderhalve kilo filets van af had gesneden.
De Guarda inspecteerde eerst de Emma Louise en daarna bracht Steve de man en
mij in de dinghy naar de Nelly Rose voor die inspectie. Hij slaagde erin ons
uit te leggen, dat hij ons alleen maar clearance kon geven tot de volgende
officiële port of entry, Port Morros ongeveer 150 mijl verderop, en niet
naar de verschillende etappeplaatsen die wij hadden aangevraagd en waar wij
tussendoor nog willen ankeren. Het kan zijn, dat we op een van die plaatsen
geweigerd zullen worden, maar het kan ook zijn, dat we daar niemand te zien
zullen krijgen. We moeten het maar afwachten.
De Guarda beloofde ons dat hij vanochtend om 8 uur zou terug komen om ons
uit te klaren, zodat we voldoende tijd zouden hebben om Punta Alonso de
Rojas, onze volgende bestemming bij daglicht te bereiken. Dat wordt weer een
lastige ingang, met bombies (koraal rotsen, die als grote paddenstoelen uit
de verder vlakke bodem oprijzen) die hopelijk allemaal op onze kaarten
staan. We zullen echter visuele navigatie nodig hebben om dit scherp in de
gaten te houden.
We genoten vervolgens van een voortreffelijk maal aan boord van de Emma
Louise en leerden bovendien wat over verschillende variaties voor het koken
van rijst. Steve bracht ons uiteindelijk terug naar de Nelly Rose, waar we
een rustige nacht hadden, zodat we uitgerust om zeven uur op konden staan,
en we konden zwemmen en ontbijten vóór onze afspraak om acht uur met de man
van de Guarda, die kort voor negenen arriveerde.
We vertrokken snel daarna en varen nu op de motor over de Golf van Mexico,
die er bij ligt als een spiegel. Goed voor de accu’s. De accu’s hebben
duidelijk genoten van de walstroom in de marina Hemingway en lijken nu weer
een veel betere prestatie te leveren dan daarvoor. Het is niet echt goed
voor de accu’s, als ze niet af en toe goed worden doorgeladen gedurende meer
dan 24 uur. Elektriciteit en het leven op batterijen is een van de favoriete
gespreksonderwerpen voor cruisers en dat is niet voor niets. Ik blijf me
afvragen of de investering in sleep generatoren, windgeneratoren en extra
zonnecellen wordt gerechtvaardigd door een langere levensduur van de accu’s.
Het vervangen van accu’s na drie jaar is een stuk goedkoper dan het
aanschaffen van al die spullen (met hun eigen levensduur, onderhoud en
problemen). Ik ben er echter zeker nog niet uit. Momenteel zou ik graag een
goede sleep generator willen hebben, omdat die ons 24 uur stroom geeft
tijdens een oversteek. Nu moeten we dan ieder dag twee uur de motor laten
draaien, iets wat volgens de motormensen overigens sowieso een goed idee is.
Wordt vervolgd.
Recent Comments