28 januari 21:46
Arrival in Isla de la Juventud
We couldn’t leave Maria la Gorda at 8 o’clock on Saturday morning as we had
to clear out with the Guarda, who agreed to help us at 8 o’clock. When
Hanneke and Steve arrived there exactly at the agreed time, the man
obviously was still asleep in his little cabin that doubled as his office.
We managed eventually to hoist the anchor at nine o’clock, resigned to a day
of motoring as there was only a very fluky 4 knots of wind at most. We set
out without having a clear idea where we would be going. We would have loved
to go to the Laguna de Cortes on the west side of the Golfo de Batabano, but
had to decide to skip that as we most likely would not be able to get in.
That basically made us decide not to sail through the Golfo de Batabano on
our way to Isla de la Juventud, but to stay on the south side of the Cayos
de San Felipe. The weather forecast indicated light winds from the north
east and the weather appeared to be stable; making this a viable option. The
south side of the keys is completely open to the south on what is basically
the Caribbean Sea and can get very unpleasant if the seas would come from
that direction. Virtually all the passages in between this particular string
of islands that connect the Golfo with the open sea are shallow and we
wouldn’t be able to run for cover on the north side. All this was not
expected so we felt happy to commit to this route. It would not be possible
to reach the islands by day light and we therefore had to find an
intermediate stop. Calder’s guide suggested that in this type of conditions
La Furnia, just to the west of Cabo Frances, should be a decent anchorage,
although he hadn’t been there himself.
We headed there and found it to be a pleasant stop under these conditions,
but really only when the winds are east to north east and the seas are calm.
The holding depends on the ability or the luck of being able to place your
anchor in one of the thin sandy patches, as otherwise it will land on rock
or grass. Emma Louise’s Rocna anchor dug in nicely, whereas our heavy Delta
refused to do so. With enough chain it held us in place for the night
nonetheless.
La Furnia must be a good fishing ground. Steve caught a large fish on his
way there and cut it in half. We sailed by Emma Louise with the boat hook
extended and he kindly hung our half on it in a plastic bag. It tasted
really very nice, but before preparing it we watched with total amazement
and admiration the fishing antics of the locals. One guy, seated on what
looked like a large tractor tyre, paddled himself around whilst fishing with
nothing more than a line and a hook, straight from his hand. Another guy did
the same, but seated on a large lump of Styrofoam. two other guys actually
had the luxury of a small rowing boat. The pictures to support this story
will be placed at some time in the future.
The Sunday brought yet again a day’s motoring, but with the prospect of a
great day’s sailing towards the following day. We motored to Cayo Real, the
first island of the Cayos de San Felipe, where we arrived early and where we
enjoyed the afternoon reading and swimming until a guy in a row boat came
telling us, that we were in the middle of the main shipping lane past the
island (Not. We were anchored against two barely submerged bits of reef) and
he told us to anchor further in shore. You don’t argue with authority here,
especially if your language skills are not up to it, so we obliged.
The following morning dawned indeed with all the great promise of a splendid
day. The wind was around 10 knots for most of the day and we steered 35 – 40
degrees of the apparent wind. Nelly Rose loves those conditions and easily
gave us 7,5 knots allowing us to leave Emma Louise for dust. They have a lot
more storage space and creature comforts, but days like today confirm to us
that we made the right choice when we chose our type of boat. We arrived in
the Marina Siguanea three hours before Emma Louise, who did have to tack to
make it here. It’s not a race, mind you; it really isn’t. It’s just the
effortless passage making that Nelly Rose gives us. We love it and we don’t
really miss the creature comforts all that much.
Marina Siguena unfortunately isn’t what we hoped it would be. We knew, that
it would be highly unlikely that we could make it into the marina, that has
shoaled at the bar to probably 1.50 meters. We would need at least 2,1
meters. The disappointment is much more that we are not allowed to leave
here and anchor a mile further north where there is a resort hotel for
divers. We can only bring the dinghy ashore in the marina. Nowhere else. The
Guarda is hanging on to our Despacho as long as we are in his area. We can’t
find out if he is just being difficult or under strict orders from the
military that seem to have a large presence in the area.
The man was trying to be helpful and he brought in a friend to translate,
expecting or fearing our lack of fluency in Spanish. We don’t quite know
what the friend did, apart from repeating, by and large in Spanish, what the
guy from the Guarda said. He did however speak slower, using less and
sometime different and simpler words, so that we ended up understanding each
other more or less, but not managing to convince the authorities that we had
other plans. We wanted to follow Nigel Calder’s suggestion to rent a car in
the resort and discover the island from there. Unfortunately that wasn’t
possible. The resort said that the car rental is in Nueva Gerona, so that’s
where we will head tomorrow. Calder writes, that we are not always allowed
in there. We’re ready to be surprised.
Aankomst in Isla de la Juventud
We konden zaterdagmorgen niet al om 8 uur weg, omdat we niet voor acht uur
konden uitklaren. Toen Hanneke en Steve stipt om 8 uur bij het kantoor, dat
ook dienst deed als de slaapkamer, aankwamen, lag de beambte nog in bed en
moesten ze even wachten. We gingen uiteindelijk om 9 uur anker op voor een
dagje varen op de motor, want de wind was variabel en nooit meer dan een
knoop of vier. We vertrokken zonder een duidelijk idee over onze bestemming
die dag. We zouden heel graag naar de Laguna de Cortés aan de westkant van
de Golfo de Batabano zijn gegaan, maar we durfden dat niet aan, omdat we
waarschijnlijk te diep steken om de laguna in te komen. Als een gevolg van
dat besluit, besloten we meteen om niet door de Golfo de Batabano te varen
op weg naar Isla de la Juventud, maar om zuidelijk van de Cayos de San
Felipe te blijven. Het weerbericht voorzag in stabiel licht weer voor de
komende dagen met wind uit het noord oosten, waardoor dit een haalbare optie
was. De zuidkust van de keys is volledig onbeschermd naar het zuiden,naar de
Caribische Zee en kan heel onplezierig worden, als wind en golven van die
kant komen. Vrijwel alle passages die tussen deze rij eilanden liggen en die
de Golfo met de open zee verbinden zijn verzilt en hebben daardoor
onvoldoende diepgang om bij opkomend slecht weer naar de bescherming van de
noordkant te komen. Dat werd allemaal niet verwacht en we aarzelden dan ook
niet om voor deze route te kiezen. Het zou echter niet mogelijk zijn om de
eilanden bij daglicht te bereiken en we moesten dan ook een tussenstop
maken. Daar komt eigenlijk maar één plaats voor in aanmerking en dat is La
Furnía, net ten westen van de Cabo Francés. Volgens Calder zou dit een
redelijke ankerplaats zijn bij de juiste condities en dat bleek te kloppen.
Het kan echt alleen als de wind uit noord oost tot oost komt en de zee kalm
is. De bodem is niet ideaal om te ankeren en veel hangt af van je
vaardigheid of je mazzel om het anker op een van de kleine zandplekken te
laten zakken. Daarnaast is rots of gras. Het Rocna anker van Emma Louise
groef zich keurig in een klein zandplaatje, terwijl onze zware Delta er
bovenop bleef liggen (het laagje zand is heel dun). Het maakte niet veel
verschil, want we zetten gewoon een heleboel ketting en bleven daarmee de
hele nacht keurig op onze plaats liggen.
La Furnía moet een heel goed plekje zijn om te vissen. Steve ving een forse
vis op weg daar naartoe en sneed die doormidden. Wij voeren langs de Emma
Louise met een uitgestoken bootshaak, waar Steve onze portie in een plastic
zak aan hing. Het was een heerlijk visje, maar voordat we er aan toe kwamen
om het te bereiden, keken wij vol verwondering en met bewondering naar de
capriolen van de vissende lokale bevolking. Eén man zat in een grote tractor
band en peddelde zichzelf met zijn voeten voorwaarts, terwijl hij met enkel
een lijn en een haak vanuit de vrije hand aan het vissen was. Een andere man
deed hetzelfde, gezeten op een groot blok piepschuim. Twee andere mannen
genoten van de luxe van een heuse roeiboot. De foto’s bij dit verhaal zullen
te zijner tijd zeker verschijnen.
Zondag werd weer een dagje motoren, maar dit keer met de volgende dag als
ideale zeildag in het vooruitzicht. We motorden naar Cayo Real, het eerste
eiland van de Cayos de San Felipe, waar we vroeg aankwamen en genoten van
een heerlijke rustige middag met een boek en wat zwemmen, totdat een of
andere man ons kwam vertellen, dat we moesten gaan verliggen, omdat we
midden
in de vaargeul langs het eiland zouden liggen. (Nonsens, we lagen naast twee
bijna eilandjes van nauwelijks onder water liggende stukken rif.) We moesten
dichter bij de kust gaan liggen. Je gaat hier niet in discussie met de
autoriteiten, zeker niet als je taalvaardigheden daar onvoldoende voor zijn,
en we voldeden aan ‘s mans wensen.
De volgende ochtend bracht inderdaad de verwachte prachtige dag. De wind was
gedurende vrijwel de gehele dag ongeveer tien knoop en we stuurden 35-40
graden van de schijnbare wind. Nelly Rose geniet van dat soort condities en
sneed met zeven en een halve knoop door het vlakke water, zodat we Emma
Louise snel op de horizon achter ons zagen verdwijnen. Zij hebben veel meer
opslagruimte en luxe aan boord, maar het zijn dagen zoals deze, die ons keer
op keer weer bevestigen dat wij – voor ons – de juiste keuze hebben gemaakt,
toen wij voor ons type schip kozen. We kwamen drie uur voor Emma Louise aan,
ook omdat zij nog een slag hadden moeten maken om hier te kunnen komen. Het
is echt geen wedstrijd; echt niet. Het is gewoon genieten van de moeiteloze
manier waarop wij met de Nelly Rose dit soort dagen varen. Wij houden
daarvan en missen de extra luxe niet.
Marina Siguena is helaas niet wat we ervan verwacht hadden. We wisten dat
het onwaarschijnlijk was, dat we de marina in zouden kunnen varen, omdat de
drempel voor de ingang tot 1.50 meter verzilt is. Wij zouden minstens 2.10
meter nodig hebben. Wat we niet wisten, is dat we alleen hier in de marina
met de dinghy aan land mogen en niet bij het hotel twee kilometer verderop.
De Guarda houdt onze despacho vast, totdat we zijn gebied weer verlaten. We
komen er niet achter of de man gewoon moeilijk doet of handelt volgens
strikte orders van de militairen, die hier een oefenterrein hebben.
De man probeerde ook behulpzaam te zijn en had een vriend meegenomen om te
vertalen, vanuit de verwachting of de angst, dat wij geen Spaans zouden
spreken. We weten nog steeds niet wat het werkelijke nut van de
desbetreffende vriend was, want eigenlijk deed hij niet veel meer dan het
herhalen van hetgeen de Guarda zei, vrijwel uitsluitend in het Spaans. Hij
sprak wel langzamer en gebruikte daarbij minder en soms misschien
eenvoudiger woorden, zodat we elkaar allemaal wel min of meer begrepen, maar
we slaagden er via hem in ieder geval ook niet in om de autoriteit er van te
overtuigen, dat we eigenlijk hele andere plannen hadden. We wilden eigenlijk
Calders suggestie volgen en een auto huren in het resort om daarmee het
eiland te gaan bezichtigen. Ook dat bleek niet mogelijk. We belden het
resort, en hoorden dat we alleen in Nueva Gerona een auto kunnen huren. Daar
gaan we morgen dan maar naartoe. Calder schrijft, dat we daar niet altijd
binnengelaten zullen worden. We laten ons graag verrassen.
Recent Comments