4 februari 21:42

Lobster with your fingers

We do realise that we lead a rather special life, but sometimes it gets
extra special; memorable and probably unforgettable even. We left Nueva
Gerona and aimed for Cayo Campos as we were advised to do by the French
people that welcomed us in Gerona. We set off an hour later than planned and
therefore arrived rather late, but we immediately found a very nice place to
anchor in excellent holding ground on the south west tip of the island, as
indicated in Calder’s book. We ate on board and enjoyed a quiet evening.
Sometime midmorning the following day a few people came up to Emma Louise
and offered them lobster; for free. Steve asked for two small lobsters (dos
por favor; pequeño), but was silly enough to give them a bucket to put them
in. When he hauled it aboard, there were six lobsters in the bucket and
certainly not all of them small. Apart from that, the guys invited Steve and
Sheryl to come for lunch on the island at noon. Steve accepted the
invitation also on our behalf. Nevertheless the guys also came to us and
offered us lobster, which we declined. We have enough food on board for a
crossing and don’t really want to throw anything away. We did however
confirme that we would love to come for lunch.
At noon we took our dinghy to the small dock where we could tie up. We had a
bit of a problem getting there, because it was shallow and the prop of the
outboard converted some of the grass on the bottom to something resembling
spinach. On arrival we were told immediately to approach and leave the dock
in the same direction as the dock. Then we wouldn’t have the same problem on
our subsequent trips. It turned out that we had landed in the ‘Microestacion
Biologica de Flora y Fauna’. The three men were the responsible keepers of
the Estacion. Apart from them nobody lives on the island. They work here for
30 days in a row to be relieved by a similar crew, normally consisting of 4
persons. One of their shift however was ill and hadn’t joined them for the
trip, which is why they were only three strong now: Papo the boss, Xavier
his right hand man and Daniel the cook. The island has monkeys (makaks),
iguanas, Jutia Conga (a rodent similar to the ones we had already heard of
but not seen in the Bahamas, a cross between a rabbit and a guinea pig, that
only comes out at night), sea turtles that lay their eggs on the beaches,
crocodiles and a variety of birds. The men feed the monkeys and did so as we
came out. There are about 85 of them on this island and about 75 on the
neighbouring island.
After we had participated in the feeding of the monkeys we were invited into
their cabin, where the table was laid for four, that is to stay, there were
four chairs around the table. Next to the table stood two bunk beds and a
television, that runs of batteries charged by solar power. We sat down and
in front of us Daniel placed a plate of fried bananas (plantain/platano), a
huge bowl of white rice and a bowl of lobster in a really nice sauce. They also had
four plates for us and spoons, but that was it. We had brought something to
drink for the men and ourselves and enjoyed the very tasty meal. Halfway
through the meal Papo came in carrying a huge fish – related to the tuna –
and asked us if we would like to come back for dinner that evening. No
debate, we loved the idea.
After this magnificent lunch we walked the central path of the island and
then returned to our boats for a swim and a rest in preparation for an
eagerly anticipated return that evening. Our combined Spanish now makes it
possible to extract a lot of information from the guys and they also seemed
to enjoy our company. They told us, that we were the second and the third
boat to pass through here this year. We went back there after having enjoyed
a very nice sunset from our boats. This time we were welcomed on the beach
by three pigs, that also roam around, waiting to make a very fine meal in
the months to come. Next to the cabin there was a huge barbeque, just about
big enough for the fish that was already being prepared. When the fish was
ready it was served and the guys left us to enjoy our dinner amongst the
four of us. After that they came back and invited Steve and me to come with
them the following day to go fishing for lobster, an invite we readily
accepted.

Kreeft eten met je vingers en die er bij aflikken

We realiseren ons, dat we een behoorlijk apart leven leiden, maar soms wordt
het extra speciaal; gedenkwaardig en onvergetelijk zelfs. We hadden Nueva
Gerona verlaten en koers gezet naar Cayo Campos, op aanraden van de Fransen,
die ons in Gerona hadden verwelkomd. We waren een uur later vertrokken dan
gepland en kwamen dan ook nogal laat aan, maar we vonden zonder problemen
een goeie ankerplaats met een mooie zandbodem aan de zuidwest kant van het
eiland, zoals aangegeven in Calder’s boek. We aten aan boord en genoten van
een rustige avond.
Halverwege de volgende ochtend voeren een paar mannen met een bootje naar de
Emma Louise en boden hen kreeft aan; gratis. Steve vroeg om twee kleine
lobsters (“Dos por favor; pequeños), maar was zo onhandig om hen een emmer
aan te geven om de beestjes in te doen. Toen hij de emmer weer aan boord
haalde bleken er zes kreeften in te zitten en zeker niet allemaal klein.
Daarnaast hadden de mannen Steve en Sheryl uitgenodigd om rond het middaguur
op het eiland te komen lunchen. Steve had de uitnodiging ook namens ons al
geaccepteerd, maar de heren kwamen toch nog even bij ons langs varen om ook
ons kreeft aan te bieden, maar daar hebben wij voor bedankt. We hebben
genoeg voedsel aan boord voor een redelijk oversteek en we willen echt niets
weggooien. We bevestigden nog wel, dat we graag zouden komen lunchen.
Om 12 uur voeren we met onze dinghy naar de steiger waar we konden
vastmaken. We hadden een beetje problemen om er te komen, want het was
ondiep en onze schroef blenderde het gras op de bodem tot een spinazie
achtige substantie. Bij aankomst werd ons meteen gewezen hoe we dit konden
voorkomen, door precies in het verlengde van de steiger binnen te komen en
weg te varen. Het probleem herhaalde zich niet bij onze volgende trips.
Het bleek, dat we waren aangekomen bij het ‘Microestación Biologica de Flora
y Fauna. De drie mannen bleken de verantwoordelijke opzichters te zijn. Zij
zijn de enige bewoners van het eiland en werken daar 30 dagen achter elkaar,
waarna ze worden afgelost door de andere ploeg. De ploeg bestaat normaal uit
4 personen, maar een van de mannen van deze ploeg was ziek en was niet
meegekomen, zodat ze maar met zijn drieën waren: Papo de baas, Xavier zijn
rechterhand en Daniël de kok. Op het eiland leven apen (makaken), iguanas,
Hutias (een knaagdier waar we ook al van gehoord hadden in de Bahama’s, maar
wat we ook nu niet hebben gezien, omdat dit dier, dat het midden houdt tussen
een konijn en een kavia, alleen ‘s nachts tevoorschijn komt), zee
schildpadden die op het strand hun eieren leggen, krokodillen en een
verscheidenheid aan vogels. De mannen voederen de apen en waren daarmee bezig
toen wij aankwamen. Op dit eiland leven 85 apen en op het naburige eiland
nog eens 75.
Nadat we hadden meegedaan met het voeren van de apen werden we in de hut
genodigd, waar de tafel klaarstond voor vier personen. Dat wil zeggen er
stonden vier stoelen rondom de tafel. Naast de tafel stonden twee
stapelbedden en een televisie, die gevoed werd met een stel batterijen, die
door zonnecellen worden opgeladen.
We gingen zitten en Daniel plaatste een bord met gefrituurde bananen
(plantano), een grote kom rijst en een kom met kreeft in een heerlijke saus
voor ons. Ze hadden ook nog vier verschillende borden voor ons en lepels,
maar dat was het. We hadden zelf wat te drinken meegenomen voor onszelf en
de mannen en genoten van het verrukkelijke maal. Halverwege kwam Papo
binnenlopen met een grote vis, familie van de tonijn, die hij ‘s morgens had
gevangen en hij vroeg ons of we die ‘s avonds wilden komen eten. Geen
discussie, we omarmden het idee.
Na de smakelijke lunch wandelden we over het centrale pad van het eiland en
keerden daarna terug naar onze boten om een beetje te zwemmen en te rusten
in afwachting van hetgeen de avond ons zou brengen. De optelsom van ons
verzamelde Spaanse kennis maakt het mogelijk om een heleboel informatie uit
de mannen te halen en zij leken ook ons gezelschap te waarderen. Ze
vertelden ons, dat wij de tweede en de derde boot waren die dit jaar op
bezoek waren gekomen.
Nadat we hadden genoten van de zonsondergang vanaf het dek van onze boten
gingen we weer aan wal, waar we dit keer werden begroet door drie varkens
die ook los rond bleken te lopen in afwachting van het moment dat ze een
heel smakelijk maal zullen worden in de komende maanden.
Naast de hut was een grote barbecue gebouwd, net groot genoeg voor de vis
die er al op werd bereid. Toen de vis klaar was serveerden ze hem en de
mannen lieten ons gevieren genieten van het moment. Daarna kwamen zij weer
binnen en nodigden Steve en mij uit om de volgende ochtend er mee op uit te
gaan om kreeften te vangen, een uitnodiging die we met beide handen
aannamen.