We maken een tocht naar La Brea in het zuidwesten van Trinidad. Er is daar een asfalt meer.

Er zijn hier op het Caraïbisch plat, scheuren in de aardkorst waar tussen dit naar boven komt. Ooit ontdekt in het jaar 1595 door Sir Walter Raleigh, die het meteen gebruikte om zijn boten waterdicht mee te maken.

Er wordt nog steeds asfalt uit het meer gehaald en geexporteerd. Sommige straten van New York zijn ermee geasfalteerd. Onze gids legt van alles uit over de verschillende soorten en stadia van opdroging en warmte.

We lopen over soms zachte dan weer harde ondergrond over dit vreemde meer met plassen olieachtig water ertussen.

Blij dat vandaag de zon niet schijnt, want dan schijnt het lastig lopen te zijn.

Door het heldere water heen, kun je zo’n scheurtje in de aardkorst zien.

Onze gids stopt er een stok in en haalt er slijmerig asfalt mee naar boven.

Het voelt warm aan.

Asfalt-afdrukken!

Hij probeert met een aansteker om het omhoogborrelende gas te laten ontvlammen, maar het waait te hard en de aansteker waait alsmaar uit.

Op de achtergrond zie je de fabriek, die het asfalt eruit haalt en exploiteerd. Ieder jaar zakt het niveau ongeveer een voet.

Het is een vreemd landschap waar we doorheenlopen.

Toch groeit en bloeit er van alles, ook vogels zien we er van alles tussenuit pikken. Lijkt me niet lekker, dat olieachtige goedje.

Zelfs prachtige bloemen.

Ooit stond het meer net zo hoog als de weg aan de rechterkant.

Deze bankjes laten zien, dat een Trinidadiaan het liefste niet rechtop zit, maar onderuit hangt. Dat noemen ze hier ‘Limen’.

Hanneke komt nog een mevrouw tegen uit New York, die haar haar prachtig heeft gevlochten. Ze vertelde dat het 6 uur had geduurd voor het klaar was!

Later rijden we langs een van de olieraffinaderijen van dit rijkste der Caraïbische eilanden.