Narganá is een bijzonder dorp. Het gaat ons westers getrainde
bevattingsvermogen een beetje te boven. Toch vinden we het kennelijk wel
heel boeiend. Zo boeiend, dat een Frans stel, eerst vanaf hun catamaran en
vervolgens vanaf het vaste land, meenden het geheel in beeld te moeten
brengen met behulp van een camera in een drone. Ik vraag me af wat deze
mensen bezield. Wij lopen hier als toeristen rond en dat is al indringend
genoeg. De tijd, dat de San Blas een redelijk onontgonnen gebied voor
cruisers was, is voorbij. Het dreigt een vakantie bestemming te worden van
een bier drinkende feestende massa. Zonder voldoende respect voor de lokale
cultuur, komen we hier om de uitwassen van onze cultuur te laten zien.
Hoewel, nu overdrijf ik. Zo erg is het nog niet. Maar ik werd wel erg boos
van die Fransozen met hun drone. Het is toch wel heel iets anders of ik op
straatniveau door het publieke deel van een samenleving loop of dat ik met
een drone in hun achtertuintjes kijk en hun dakloze ‘outhouses’, de wc’s
boven het water, laat zien.
Narganá is een bijzonder dorp, omdat ze de traditionele leefwijze van de
Kuna’s vaarwel hebben gezegd. Ze vormen in die zin een brug tussen de
Panamese en Colombiaanse maatschappij. Er lopen hier net zoveel mensen in
klederdracht als in westerse kleren. De mensen drinken hier wel een biertje
en ze beoefenen westerse sport. Zowel Narganá Yandup als Corazon de Jezus
(Akuanusatupu) hebben een basketbal veld, waar de jeugd uitermate trefzeker
de basket weet te vinden. Hoe is het in hemelsnaam mogelijk, dat het op één
na kleinste volk ter wereld, de Kuna’s, basketbal als sport hebben
uitverkoren. Ik zou graag een keer een foto zien van Lebron James op het
veld omringd door een stel Kuna’s. Hij zou twee keer zo groot lijken.
Op Narganá hebben ze ook televisie. En dat was gisteren voor de cruisers
community van groot belang. Een groot aantal Amerikaanse boten had de weg
gevonden naar Narganá, waar in het lokale biljart café een televisie stond
opgesteld met de Spaanse ESPN. Het was de dag van de Super Bowl, het
equivalent van de Champion’s League van American Football. De meeste lezers
van dit blog zullen thuis waarschijnlijk een iets groter scherm hebben, maar
het was wel een flat screen. en we konden er met 30-40 mannen en vrouwen
goed naar kijken. Bier kostte een dollar en een maaltijd met kip, sla en
gebakken banaan (Plantain) kostte $4. We zijn er maar eens goed voor gaan
zitten.
De wedstrijd ging tussen de New England Patriots en de Seattle Seahawks en
werd gespeeld in Phoenix in Arizona. De Amerikanen waren vooral voor de
Seahawks, zodat ik mij solidair verklaarde met de minderheid, die de Patriots
aanhingen. Ik ken New England redelijk goed en ben eigenlijk nooit in
Seattle geweest, dus het was wel goed zo.
Het was een uitermate spannende wedstrijd, die maar eens te meer weer heel
duidelijk liet zien hoe sport een afspiegeling kan zijn van de maatschappij.
De Patriots waren zeer gedisciplineerd, zorgvuldig en werkten onder
aanvoering van hun Quarter Back Tom Brady zeer zorgvuldig aan hun aanval.
Als een goed geregisseerde tank rolden zij het hele veld over en namen de
leiding. De Seahawks werden in het begin een beetje overspeeld, maar al snel
bleek, dat hun QB een voortreffelijke pass kan gooien en dat er ook wat
mannen behoorlijk goed konden vangen. Het werd gelijk.
Nog in de eerste helft met nog twee en een halve minuut op de klok kwam de
tank van de Patriots weer op gang en denderde in twee minuten over het hele
veld heen en wist weer te scoren. In ons voetbal is dat niet zo bijzonder,
maar in het Amerikaanse voetbal hadden ze daar wel 8-10 ‘plays’ voor nodig,
die met dodelijk efficiency werden uitgevoerd. Het werd 14-7 en we dachten
dat het daarmee voor de rust wel gedaan zou zijn. Niet zo dus. Een geniale
pass van de QB van de Seahawks bracht het spel weer in de buurt van de End
Zone van de Patriots. De klok werd iedere keer gestopt door de bal over de
zijlijn te lopen of een time out aan te vragen, zodat het maximale uit de
dertig seconden kon worden geperst. Niet alleen door de lucht waren de
Seahawks uiterst effectief, maar ook over de grond was er een zekere Lynch,
die heel moeilijk af te stoppen was. Het was allemaal wat geëxalteerder dan
de ambachtelijke aanpak van de Patriots, maar binnen de reguliere speeltijd
van de eerste helft werd de stand toch weer gelijk 14-14.
Aangeslagen zochten de Patriots de kleedkamers op en zo kwamen ze ook in de
tweede helft uit de startblokken. Het duurde niet lang voordat de Seahawks
weer een touchdown scoorden voor 14-21. De Patriots maakten een fieldgoal
zodat de spanning zinderend bleef met een score van 17-21. Het gebeurde
allemaal in het vierde kwart. De Patriots maakten een touchdown en de klok
was op weg naar het einde met een stand van 24-21. De Seahawks hadden de bal
echter weer in het bezit en waren weer als een sneltrein op weg naar een
touchdown. De QB van de Seahawks gooide een snoeiharde pass vanaf de 15 yard
lijn recht in de richting van de handen van een van zijn receivers, maar als
een duveltje uit een doosje had één van de verdedigers van de Patriots een
geniaal moment – misschien wel het enige werkelijk geniale moment voor de
Patriots tegenover een heleboel geniale acties van de Seahawks – en kwam
onder de handen van de receiver van de Seahawks vandaan gedoken en graaide
de bal zomaar voor zijn neus weg: intercepted. De Patriots speelden de
laatste 20 seconden in balbezit en op safe. Zege voor de Patriots.
Het blijft een raar spel en ik vind ons voetbal zeker zo aardig, maar het
maakte er de spanning niet minder om. Het was bovendien een hele bizarre
avond met al die zeilers, waarvan sommigen al meer dan vijf jaar uitsluitend
hier in de San Blas en in Panama rondvaren, tussen de Indianen.