We gaan eens een kijkje nemen op het eiland achter ons: Tiadup genaamd. We worden door kleine meisjes verwelkomd, als we met de dinghy aan komen varen.

De dametjes nemen ons ons mee voor een wandeling over hun eiland. “Before they pass away” Dit is een van die bijzondere culturen, die geen lang leven meer beschoren zullen zijn helaas. Oma kan niet meer goed zien, maar op het gevoel kan ze nog wel kralen rijgen, die de vrouwen om hun kuiten dragen.
De traditionele keuken is keurig opgeruimd. Ze hangen gewoon alles aan touwtjes op. Er is een bron met zoet water, waar het zout is uitgefilterd door de aarde en het koraal. Je kunt het wel gebruiken om, zoals hier je kleren mee te wassen of jezelf, maar je kunt het niet drinken.
Deze stapel kokosnoten ( vroeger betaalmiddel) ligt klaar voor de Colombiaanse opkopers. ($ 0,45 per stuk) Ze wonen misschien primitief in onze ogen, maar helemaal bestand tegen het klimaat hier met zijn, zo nu en dan felle regenbuien.
Eén van de meisjes is een albino. Het is een gevolg van het feit, dat Kuna indianen niet met andere mensen mogen trouwen en tja, dan krijg je inteelt… Tania heeft dus een zonnebril op en een hoofdbandje om, ter bescherming tegen de zon. Gelukkig is er veel schaduw van de palmbomen.
Ze wil wel graag op de foto en gaat dan ook echt meteen in de houding staan. Waar halen die meisjes dat toch vandaan? Geen slechte plek om te wonen toch?
Lekker groen allemaal.
We kopen nog wat sinasappels van de vrouwen,(De mannen zijn aan het vissen)en gaan dan weer naar Klontje, die we zolang aan een omgevallen palmboom hadden vastgebonden. Wij hebben geen harde bodem onder onze dinghy en moeten dus heel voorzichtig zijn. We kunnen hem niet zomaar de kant optrekken, want dan zou de onderkant beschadigen en tja, het is natuurlijk wel onze “auto”.
We hebben ze geprobeerd, maar ze zien er uit als mandarijnen, smaken als citroenen en stikken van de pitten. Wel prima om citroenlimonade van te maken. Later komt één van de vissers een visje brengen als ruil voor het vullen van zijn waterjerrycan. Edwino’s vrouw komt haar zelfgemaakte Mola brengen, waar we heel blij mee zijn. Ze wil niet dat haar baby aan de zon wordt blootgesteld.