Dit is ‘White Shark’, het motorjacht van de President van Panama. Doe mij de ‘Groene Draeck’ maar.

Pim’s kroon wordt er weer ingeplakt.

De patientendossiers zijn nog niet in de computer ingevoerd.

We doen eigenlijk altijd trouw onze bejaardencheck om te kijken of we niets zijn vergeten. We hebben eens een keer een Kindle in een vliegtuigstoel laten zitten, maar verder verliezen we eigenlijk weinig spullen. Afgelopen woensdag dreigde dat ineens extreem te veranderen. We hadden boodschappen gedaan en hadden vanwege de volle tassen een taxi terug naar de ankerplaats genomen. De boodschappen tussen ons in en de rugzak op de stoel naast de bestuurder. We stapten uit en verdeelden de tassen met boodschappen en liepen de steiger af naar het dinghy dock. Ineens miste Pim het gevoel van de rugzak op zijn rug en zag, dat ook Hanneke hem niet op de rug had zitten. Korte communicatie bevestigde dat de rugzak in de taxi was blijven liggen. We holden met onze tassen terug naar boven, maar zagen dat de man reeds was weggereden.

Pim sprintte op een andere taxichauffeur af, die kennelijk instinctief begreep wat er aan de hand was. “Seguia este Taxi” riep Pim, in de hoop, dat dit “volg die taxi” zou betekenen. Hij sprong achterin, de man draaide zijn taxi met een elan alsof ook hij zijn hele leven hier al op gewacht had. Hanneke kwam nog roepen dat echt alles (iPad, Kindle, MacBook) in de rugzak zat en met piepende banden schoten we er vandoor. We haalden op de oprit de eerste twee auto’s al in, tot grote woede van de bestuurders en kwamen op de Causeway en reden in de richting van de stad. De kilometerteller steeg regelmatig tot boven de honderd en de remmen werden zwaar belast als tegenliggers ons het inhalen onmogelijk maakten. De eerste taxi die we inhaalden was het niet, de tweede ook niet, maar de derde had alle kenmerken van het voertuig waar we in gekomen waren. De chauffeur reed de auto met de telefonerende chauffeur klem. De man wist even niet wat hem overkwam, maar overhandigde daarna snel de rugzak.

Om ons heen stond iedereen inmiddels luid te toeteren, want wij versperden de doorgang uitermate effectief. Met de adrenaline nog volop in controle reden we vrijwel net zo snel als tijdens de achtervolging weer terug naar haven. De chauffeur wilde $4,- afrekenen voor de rit, maar maakte geen bezwaren toen Pim hem ruim het dubbele gaf. Eind goed al goed.

We gaan met de bus naar het Museum bij de Miraflores-sluizen, waar we net doorheen gevaren zijn. De Panamezen staan keurig in lange rijen op de bus te wachten, zeer gedisciplineerd allemaal.

In 1884 werkten er bijna 20.000 mensen aan het Kanaal. De meesten kwamen uit Barbados, Jamaíca en andere Caribische eilanden.

60 Miljoen pond Dynamiet is niet niks!

Als we de volgende dag naar de kant varen, zien we een dinghy met roeiers. We slepen hen naar het dinghydock. Goeie daad weer gedaan vandaag.

We hebben een afspraak met Captain Pusztai, die ons heeft uitgenodigd om de schepen-simulator te komen bezichtigen.
Een schip van Royal Carribbean Cruise Lines onder de Bridge of the America’s.

We stappen in een soort cabine, die de brug van een PostPanamax ( grootste schip dat in de toekomstige sluizen zal passen) (366 m.) voorstelt. Als achtergrond wordt er een panorama Mesdag geprojecteerd op de ronde muren.

De begeleider legt uit hoe het in zijn werk gaat, als hij hier les staat te geven aan kapiteins in spé.

We varen zogenaamd met dit enorme containerschip voor de tweede keer onder de Bridge of the America’s door, maar nu in tegenovergestelde richting.

We zien onszelf op een van de contrôleschermen bewegen en als we door de ramen van de brug naar buiten kijken, zien we in de verte de toekomstige sluizen liggen. Ze hadden in 2014 klaar moeten zijn, maar het wordt nu toch zeker wel 2017.

Het doet inderdaad zeer reëel aan allemaal. De simulatie kan alle omstandigheden, zoals duister, regen, onweer en mist prima nabootsen.

Ze kunnen de beelden ook omdraaien, zodat je van voren kunt zien, hoe je die sluis in aan het varen bent.
Aan de rechterkant zie je 3×3 waterbassins. Die zullen gaan zorgen voor 60% waterbesparing. Op die manier wordt het milieu veel minder belast.
Het is reuzeleuk om dit een keer te hebben mogen meemaken. We horen veel over het project, zoals ook over de onzekerheid over de manoeuvreerbaarheid van de schepen in deze sluizen, die geen locomotieven krijgen.

Dit is de Controlekamer, vanwaaruit alles wordt gestuurd door deze mevrouw.