Weggestuurd!

Het is een beetje gênant om het te vertellen, maar we zijn weggestuurd uit het Parque National Galápagos. We zijn weggestuurd, omdat we niet voldeden aan de Resolución 50-2013, die betrekking heeft op de aangroei van de onderkant van de boot. We moesten meteen weg. We moeten 40 mijl (heen en terug. In totaal 14 uur) buiten de grenzen van het park varen en daar onze bodem schoon gaan maken, midden op de oceaan.
Laat ik allereerst dit zeggen. Je kunt er geweldig over gaan piepen en zeuren dat het overdreven is en nog veel meer, maar het zijn de spelregels van dit unieke natuurmonument en daar hebben we ons aan te houden. Er is ongetwijfeld discussie geweest tussen de biologische lobby en de toeristische belangenbehartigers en de biologen hebben gewonnen ondanks economische argumenten. Ik kan daar heel best mee leven. We wisten voor vertrek uit Panama waar we ons aan te houden hadden.
We hebben in Panama op de vrijdag voordat we op zondag vertrokken de bodem van Nelly Rose nog laten reinigen door een ‘professional’. Hoe goed dat is gebeurd, laat ik in het midden. Ik heb het pas geïnspecteerd toen we al bij San Cristobal voor anker lagen en schrok toen zelf van de bodem. Niet dat er een grote baard aan hing en er een hele schelpentuin op groeide, maar er was duidelijk een groene zweem over de hele laag antifouling te zien en er zaten overal witte stipjes van jeugdige beginnende ‘barnacles’. Ik heb toen nog zo goed en zo kwaad mogelijk getracht te redden wat er te redden viel en we dachten dat we aan de dans ontsnapt waren toen de hele ploeg mensen die aan boord kwam voor onze toelating in het park weer weg was en wij onze autografo in bezit hadden. Er was een duiker onder de boot doorgegaan en die had kennelijk niets alarmerends gezien. Wat wij toen echter nog niet wisten, is dat deze duiker gewapend was met een GoPro! Het bestuderen van de beelden daarvan later op kantoor zal tot onze verdoemenis hebben geleid.
We zijn wel wat teleurgesteld in onze antifouling, hoewel ook daar een kanttekening bij gemaakt kan worden. De boot is voor het laatst behandeld in Trinidad, nu acht maanden geleden. Normaal moet de Micron 66 het dan nog heel best doen ook al zijn er in de vuile havens van Santa Marta, Colón en vooral de ankerplaats bij Panama harde aanvallen van alle aangroeiers geweest. In Trinidad stelden we eigenlijk al vast, dat wij zelf al bezig waren met het aanbrengen van ‘onze’ zevende laag antifouling. Hoeveel lagen de vorige eigenaar erop heeft gesmeerd weten we niet, maar het zou ons niet verbazen als wij – zeg maar – aan de vijftiende laag bezig waren. Ik ben geen verfspecialist, maar ik zou mij kunnen voorstellen, dat antifouling een complex is van werkzame delen die met een verflaag op zijn plaats worden gehouden. Die verflaag blijft staan, terwijl de werkzame delen uitspoelen. Uiteindelijk heb je dan een soort van puimsteen onder de boot zitten met een gigantisch groot oppervlak dat snel uitspoelt en een uitermate dankbare groei bodem wordt voor van alles wat je er niet op wilt hebben.
Misschien kan iemand mijn theorie bevestigen of vervangen door de werkelijke gang van zaken, maar het hele verhaal komt er op neer, dat we in Trinidad al hadden besloten, dat in Nieuw Zeeland de bodem kaal moet. “Hadden we maar”zeggen we nu.
We balen er wel van, maar we zijn ook content dat er goed op dit unieke park gepast wordt. Ik hoop alleen, dat de oceaan er straks net zo vlak bij ligt als toen we vanochtend vertrokken. Het geheel betekent een onverwachte dag en nacht op zee. Daar gaan we dan maar van genieten