Het gaat ons goed. Ondanks onze technische problemen, maar dankzij de
geïmproviseerde verstaging komen wij goed vooruit. We worden daarbij stevig
geholpen door de equatoriale stroming, die ons een extra 1,5-2 knoop per uur
cadeau geeft. Hoewel we uitermate alert trachten te blijven, kunnen we ook
genieten van de bijzondere momenten die deze reis ons te bieden heeft.
Daarbij maken we ten dele onze eigen momenten, die we dan kunnen vieren.
Nelly Rose is een droog schip, maar niet kurkdroog. Zo zijn er bepaalde
hoogtepunten die het rechtvaardigen om een enkel biertje uit de ijskast te
trekken. Het terugzetten van de klok is zo’n gebeurtenis. Dat gaan we deze
reis drie keer mee maken. Het bereiken van de helft van de overtocht is een
ander belangrijk evenement. En dan hebben we ook nog het wisselen van de
kaart. Wij volgen onze voortgang op een zogenaamde overzeiler. Dat is te
vergelijken met een kaart van Europa, waar je een tocht van Stavanger naar
Sicilië op zou kunnen plannen, een kaart met alle E-wegen. Overigens zou
onze reis niet op een kaart van heel Europa passen, want we gaan ongeveer
5500 km afleggen. Dat kan in Europa alleen als je rondjes rijdt. Het is
zelfs zo, dat die trip te lang is voor een enkele kaart van de Stille
Zuidzee. Die oceaan is zo groot, dat we er twee kaarten voor nodig hebben.
Het overgaan van de ene kaart op de andere is dan een ware happening, die
gevierd kan en mag worden; met een pinda er bij. Dat komt neer op vijf
biertjes in ongeveer 25 dagen. Dat is net zo zeldzaam, dat ze extra lekker
smaken. Als het anker er straks, hopelijk zonder verdere schade en
vervelende avonturen, in gaat, dan gaan we wel even echt los. Twee biertjes
achter elkaar en dan zijn we Total Loss. Het is best vermoeiend zo’n reis.
Je bent toch dag en nacht bezig met de boot. We lopen wachten, drie uur op
en drie uur af. We komen dus best wel aan onze slaap, maar opgedeeld in
stukjes.
Het bereiken van één derde van de afstand (na ruim 1000 mijl en nog 2000
mijl te gaan) werd droog maar daarom niet minder met een heerlijk diner
gevierd. Hanneke
bereidde een recept van Jamie Oliver met onze laatste tomaten, een aubergine
en Mozzarella.
Er zijn ook andere feestelijke momenten, die gewoon gebeuren, zoals deze
ochtend. Ik had om zes uur de wacht overgenomen van Hanneke en had net de
zon zien opkomen toen ik activiteit zag in het water: Dolfijnen. Jammer voor
Hanneke, maar daar halen we elkaar voor uit bed. Ik riep “Dolfijnen” en
zonder aarzeling kwam ze terug “Ik kom”!
Het waren er best veel. Ze kwamen van stuurboord achter en waren op een
koers naar het Zuid Westen. Wij voeren naar het westen dus onze wegen
kruisten elkaar. De eerste dolfijnen zwommen dicht tegen elkaar aan in een
groepje van zeven. Links en rechts van hen zaten andere groepjes, groter
zowel als kleiner. Ze sprongen uit het water als om ons goedendag te zeggen
en doken onder de boot door, maar bleven niet echt bij de boot. Dat kon ook
niet, want er zaten nog veel meer dolfijnen achter hen aan. Ik bedoel heel
veel meer. Ze waren kennelijk met zijn allen ergens naartoe op weg. Wij
hadden de school gekruist, maar ze bleven komen, nu van bakboord achter.
Alsof ze ons allemaal even sterkte wilden wensen of zelf ook wilden zien.
Een enkeling maakte echt een hoge sprong het water uit, maar de meesten
spongen naast ons voorwaarts, dicht op elkaar, vervolgens onder de boot
door en dan weer linksaf achter de hele school aan. Dit ging minutenlang zo
door; tien, misschien wel vijftien minuten. Honderden dolfijnen. Het was een
onvergetelijk gezicht. De laatste dolfijnen moesten een helemaal zuidelijke
koers zwemmen om weer aansluiting te krijgen bij de groep. Ze zijn allemaal
even langs geweest. Ongelofelijk.