Er wonen achtduizend mensen op de Markiezen. Drie-en-twintig-honderd op Nuku Hiva, waar we nu zijn, twee duizend op Hiva Oa waar we al waren en drie duizend mensen op Ua-Pou, waar we niet naartoe gaan. De rest woont verspreid over de andere zes grotere eilanden. We kunnen niet alles zien, maar Ua-Pou is ook heel bijzonder. Er wonen veel vogels en geiten en de paarden hebben er heel harde spitse hoeven, zodat ze op de steile bergwanden kunnen grazen. Dat hoorden we allemaal van Sabine waar we vandaag mee zijn gaan paardrijden. Sabine heet niet Sabine, maar heeft een prachtige naam in het Markiezisch, die ik precies één keer kon herhalen en toen was ik hem alweer vergeten. Maar echt, een prachtige naam en het is een bijzonder mens.
De echte onvervalste hengst, waar ik op plaats mocht nemen, heette Koa-Ne. Dat is zoiets als Fregatvogel. Het was een lief dier zonder hengstige kunstjes. Het is al spannend genoeg zo’n rijtoer. Het was bovendien onvoorstelbaar mooi. We reden over de hoogvlakte. Een kratermond op 900 meter hoogte. Een deel van het landschap was nog oorspronkelijk, een deel was drie jaar geleden door een brand zwaar beschadigd en een deel was vol geplant met grove den. Dat is gebeurd in 1969 en de bomen staan veel te dicht op elkaar, zodat de stammen in concurrentie om het licht keihard de hoogte in zijn geschoten, maar allemaal dunne sprieten zijn gebleven, zodat het hout commercieel niet bruikbaar is. Hout voor de bouw moet uit Tahiti komen.
Dat zijn zo van die projecten, die waarschijnlijk bedacht zijn op een kantoor in Parijs, waar ambtenaren zich druk hebben zitten te maken over de hoge kosten van de eilanden en waar een of andere wetenschapper of expert heeft gezegd dat het zo wel zou kunnen. Of het in het oorspronkelijke plan of in de uitvoering daarvan is fout gegaan kunnen wij niet achterhalen. Daar zou een Franse parlementaire enquête mogelijk uitkomst kunnen bieden, maar de oorspronkelijk flora heeft behoorlijk veel last van deze grove den als indringer, omdat die boven alles uitgroeit en de veel mooiere en gevarieerde oorspronkelijke begroeiing in de schaduw zet.
De boerderij van Sabine was een huisje van een ander onzalig plan, dat halverwege de uitvoering opgegeven is. Nadat honderden hectaren platgebrand waren, is daarop in de tachtiger jaren aarde gestort afkomstig uit Nieuw Zeeland. Daar is gras op aangeplant, zodat er koeien gehouden konden worden. Dat je melkvee toch ook wat Mais en andere bijvoeding moet geven was of niet voorzien of werd overbodig geacht, in ieder geval is het plan na een aantal jaren, met achterlaten van de gebouwtjes en redelijke weilanden, verlaten. De weide wordt wel steeds slechter, omdat de paar koeien, maar vooral de paarden die er staan alleen de lekkere stukken gras er tussenuit eten en de oorspronkelijk grassoorten of onkruid dat nog is meegekomen uit Nieuw Zeeland laten staan. Onderhoud van de weide bleek voor Sabine een onbekend begrip. De natuur moet haar beloop hebben. Zij zit hier als een soort kraker met haar zestig paarden. De oorspronkelijke project ontwikkelaars laten zich nooit meer zien, maar de kans, dat ze ineens wel op de stoep staan, blijft.
Sabine verbouwt van alles. Prachtige fleurs de coeur in kokosnoten afval, tomaten, citroen, piment, bananen – de honden eten die graag. Ze pellen een banaan tussen de voorpoten – komkommers, orchideeën, avocado’s en nog veel meer. Van alles genoeg, nooit teveel. Ze leeft als een vrouw in het paradijs zonder appelboom. Het was genieten bij haar.