Dit is het soort eilanden waar we helemaal weg van zijn. Raroia is klein. Er
wonen niet meer dan een paar honderd mensen (60-70 gezinnen) en er is
nauwelijks sprake van enig toerisme. Eens in de paar weken komt de Taporo
IX, een schip dat de belangrijkste benodigdheden naar het eiland brengt.
Tegenwoordig komt het vliegtuig twee keer per week. Het is een klein
vliegtuig van Franse makelij, vergelijkbaar met onze eens zo trotse
Nederlandse Fokker Friendship. Dat vliegtuig vliegt een rondje langs 4
eilanden en neemt wat vracht mee en kinderen die naar school moeten. Net als
het eventuele ziekenvervoer wordt dat betaald door de Franse staat.
De enige bezoekers van buitenaf zijn eigenlijk alleen de cruisers. Er is
iemand die ook wel eens een kamer verhuurd aan de enkele toerist die komt
invliegen, maar er is geen restaurant, geen hotel en geen resort. De twee
winkeltjes fungeren ook een beetje als bar. Je kunt daar ook een biertje uit
de ijskast kopen en zittend op een boomstam of hangend tegen een palmboom
een praatje aanknopen met de lokale bevolking. De jeugd gaat hier tot 12
jaar naar het lokale schooltje waar een meester en een meesteres met zijn
tweeën vier klassen runnen. Daarna gaan de kinderen naar Makemo voor de
volgende twee jaren. Ze verblijven dan bij familie en als die er niet is
naar een internaat. De vervolgopleiding is echt feest. Dat is in Papeete. De
kinderen hebben nu vakantie en we spraken met een van de jongens die in
Papeete op school gaat. Hij vond het er geweldig; vooral de meisjes.
De mensen vinden het leuk dat er reizigers naar hun eiland komen en ze zijn
dan ook hartverwarmend vriendelijk. Zo werden we gisteren uitdrukkelijk
uitgenodigd om naar het feest te komen ter afsluiting van het school
semester aan het begin van een vakantie van een maand. Het was een prachtige
partij. De kinderen traden op en voerden, begeleid door de juf en de mevrouw
van het postkantoor en nog een mevrouw traditionele Tahitiaanse dansen op in
traditionele kledij. Die optredens werden afgewisseld met dansen van de
volwassenen. We kunnen ons voorstellen hoe zeelui zich voelden als ze daar
op getrakteerd werden, nadat ze zes waanden op zee hadden gezeten.
Het optreden werd afgesloten door een ´Haka´ – bekend vooral vanuit Nieuw
Zeeland, dat ook tot Polynesië behoort – maar nu in hedendaagse kledij.
Daarna werden de stoelen aan de kant geschoven en kwamen er allerlei hapjes
op tafel zoals popcorn, brownies, pannenkoeken met jam of chocolade pasta en
pizza punten. We werden aangemoedigd om van al die lekkernijen mee te
genieten, terwijl alles en iedereen met ons wilden praten. We zijn hier geen
bron van inkomsten, maar een welkome afwisseling van het dagelijkse
gebeuren.
Het was uitermate knus en we kunnen goed begrijpen dat Leonie en Adam en de
kinderen indertijd tien dagen lang zijn blijven hangen. Dat zal ons niet
gebeuren, maar we zijn ook nog lang niet weg. We willen nog een paar keer
gaan duiken, zoals gisterenmorgen. De Toucan heeft een compressor aan boord,
zodat we de tanks kunnen vullen. We hebben gisteren net buiten de pas
gedoken vanuit de dinghy’s. We ankerden op een vlak stuk rif en lieten ons
uit de boot rollen. Dat vlakke rif is prachtig met heel mooi en gezond
koraal en een grote verscheidenheid vissen en visjes. Na een meter of dertig
gaat het dan ineens stijl naar beneden tot bijna drie duizend meter diep.
Daar zagen we onder andere de unicorn, een vis die als een eenhoorn een
uitsteeksel uit zijn voorhoofd heeft groeien. Daarnaast natuurlijk ook wat
haaien en haaitjes, maar gelukkig van het vriendelijke soort. Een volgende
keer gaan we een driftduik door de pas maken.