De slipway om boten te water te laten wordt voornamelijk gebruikt als zwembadingang.

Als je goed kijkt, zie je dat het waterniveau aan boord van Klontje erg hoog is. Dit is de tweede lading die we er uit moesten halen. Het heeft 6 uur aanhoudend heel hard geregend. Er viel in die periode 9 cm water. Het onweer kwam op een gegeven moment zó dichtbij, dat we dachten dat er een boot werd geraakt. We zijn die avond heel voorzichtig langzaam teruggevaren naar de Nelly Rose , die aan de andere kant van de baai aan een mooring ligt.

Dit is een officiele outfit. De heren hebben handtasjes, want kennelijk zitten er geen zakken in hun rokken.

Groot contrast met de schoenen van deze mevrouw in een bar.

Deze grote boom is de trots van de stad : een Ironwood tree. De hardste houtsoort ter wereld.

Nog een grote boom, die dienst doet als hangplek.

Hele vreemde tomaat!

Op de markt stapelen ze hun paprika’s netjes op.

Bananen kopen we niet. Ze zijn meestal allemaal tegelijk rijp en dan weet je niet wat je er mee moet doen: bananen brood, cake, smoothie, shake enz…

Helaas nemen de plastic bakken het over van de prachtige zelfgevlochten, ecologische manden.

De vrouwen wachten tot hun waren zijn verkocht.

Maniok wordt het meeste aangeboden.

Iemand geeft een verjaardagspartij aan de haven en het wordt feest en dus wordt er weer een varken aan het spit gedraaid. De kok drinkt ondertussen zijn biertje. De jeugd vermaakt zich hier iedere middag uitstekend door van de pier af te springen. Niemand heeft een zwempak. Je springt gewoon met kleren en al te water.

Vanaf de boot hebben we een mooi uitzicht op de stad Neiafu.  Het lange witte gebouw is het Paradise Hotel. De katholieke kerk met zijn enorme pastorie vallen ook  goed op in dit licht. Geen idee hoeveel huishoudsters die pastoor had…

Tot nu toe hebben we onze eigen reisbesluiten genomen, maar voor de laatste etappe naar Nieuw Zeeland hebben we besloten de hulp in te roepen van een weatherguru: Bob MacDavitt. Het is 1400 mijl varen en het is een lastig stuk, vergelijkbaar met Biskaje. Bovendien is weersvoorspellen op het zuidelijk halfrond anders dan op het noordelijk halfrond. Daar wordt het weer gedomineerd door statische hogedrukgebieden, zoals bij de Azoren. Hier zijn de hoge drukgebieden steeds in beweging van west naar oost en worden gevolgd door lage drukgebieden met troggen of ‘frontal bands’ ertussen. De hoge drukgebieden worden voorafgegaan door een squash zone en meer van dat soort complexiteiten. Bob Mc Davitt dus. Hij stuurde ons twee dagen geleden een beetje onverwacht een mail met de vraag of we klaar zouden zijn om te vertrekken. Er kwam een goed ‘window’ aan, die ons als alles mee blijft zitten, in een keer naar Whangarei zou kunnen brengen.

We zijn er klaar voor, dus gaan we uitklaren, jerrycans vullen, nog wat appels op de markt halen (verdere verse dingen zit er even niet in. De gigantische voorraad blikvoer moet zoveel mogelijk gegeten worden), afscheid nemen van cruiservrienden, die hier nog blijven enz.  Gisteren hebben we de kleine fok erop gezet en de kooi voor Tim opgeruimd. Hij vaart met ons mee dit allerlaatste stuk. Dat maakt in ieder geval ook het wachtlopen makkelijker. 3 uur op en dan 6 uur af!