Op deze plek, the petrified forest, zijn resten van fossiele bomen te zien van 180 miljoen jaar geleden.

Het is even zoeken, maar dan begin je er oog voor te krijgen en zie je ze ineens overal. Waanzinnig dat ie al zó oud is!

Zo ligt hier dus een heel bos!

We komen door prachtige valleien met kleine dorpjes.

Deze mevrouw verzamelt theepotten in alle soorten en maten. Of je maar 2 $ in een potje wilt stoppen als je een foto neemt. Je krijgt je eigen gevoel voor humor en doet er iets mee als je geïsoleerd en afgelegen woont. Er was ook nog een poppentuin.

De meeste huizen zijn vrij saaie bungalows, maar soms staat er nog een leuk oud huis tussen. In het stalletje ervóór verkoopt ze zelfgekweekte planten met een doos met een gleuf erin voor de betaling.

We stoppen om even een boterham te eten bij een meer met veel zwarte zwanen. Bij ons een dierentuindier en hier de norm.

Deze twee paarden hebben net 2 uur op het strand gereden en mogen nu even uitrusten en grazen, vlak naast ons.

In Dunedin, waar we dwarsdoor heen rijden, komen we deze muurschildering tegen. Het is een erg leuke stad en iedereen die over highway one rijdt moet er doorheen. Er is geen rondweg om de stad. Er zijn hier sowieso nauwelijks grote wegen. Alles is enkelbaans met af en toe een inhaalstrook die van te voren wordt aangekomdigd, zodat je meteen goed gas kunt geven om langs de vrachtauto’s en de grotere campers te komen. Die mogen maar 90 km/u en staan hier bekend als mobile roadblock.

We rijden naar de peninsula van Dunedin. Helemaal aan het einde ervan (24km) zit het Royal Albatros centre.

De koeien staan op steile hellingen te grazen.

We zijn verbaasd dat een Albatros zó groot is. We hebben ze natuurlijk op de oceaan zien vliegen, maar dan is er geen referentiekader als ze boven je langs komen. Het zijn wel heel elegant vliegende vogels, maar dat ze tot ruim drie meter spanwijdte kunnen hebben zie je er op zee niet aan af.

Albatrossen worden in hun voortbestaan bedreigt door de visserij, vooral door het long line fishing. Ook de Petrel en andere meeuwen komen vaak in de haken van deze industriele vissers terecht, die met kilometers lange lijnen met meer dan 2500 haken met aas verantwoordelijk zijn voor de bijvangst van wel 100.000 vogels per jaar (https://nl.wikipedia.org/wiki/Langelijnvisserij). Ook zeeschildpadden en bedreigde haaiensoorten zijn het slachtoffer. Dat is nog eens bovenop de gevaren van de enorme overbevissing.

We lopen over een meeuwenscheitpaadje naar de rand van de klif om te kijken of we ze nu ook weer kunnen zien.

We zien ze inderdaad hoog in de lucht langzaam zien zeilen door de lucht. Foto maken heeft geen zin helaas, Maar hier vliegen ze met andere meeuwen met normale grootte, zodat je ineens ziet hoe veel groter de albatros is. Het is overigens uniek, dat ze hier op het vaste land van Nieuw Zeeland nesten en broeden. Verder wonen ze op afgelegen eilanden.  In het albatros centrum leren we weer veel over deze gigantische vogels.