Onze zeiltocht zit er op en het blog gaat dus ook ophouden.

Met heel veel plezier heeft vooral Hanneke de afgelopen jaren onze belevenissen vastgelegd op ons blog. Gezien het aantal ‘hits’ heeft ze heel veel mensen daarmee een groot plezier gedaan. Ook voor ons is het blog erg leuk, omdat het een dagboek is van een geweldige belevenis. Ruim drie jaar met boeiende ervaringen, heerlijke zeiltochten en vele ontmoetingen. Een kleine impressie van alle indrukken ter afsluiting.

We vertrokken in augustus 2012 vanuit Rotterdam en hebben het varende deel van de tocht in oktober 2015 afgerond in Nieuw Zeeland, waar we Nelly Rose in de verkoop hebben gezet in Whangarei. Van daaruit zijn we met een camper verder gegaan.

Toen we begonnen aan de reis wisten we niet hoe lang die zou gaan duren en hoe ver die ons zou brengen. We zouden doorgaan tot we het niet meer leuk zouden vinden of tot het niet meer zou gaan. Zo zwart-wit is de beslissing om op te houden echter niet gevallen. Als je gaat vertrekken, dan is de focus op dat vertrek en zie je eigenlijk vooral de realisatie van iets wat je lang alleen als droom hebt gekoesterd. Eenmaal onderweg wordt het echter gaandeweg ook duidelijk dat er schaduwzijden zijn van het leven van de droom, dat die droom als het ware ook een kostprijs heeft. Die kostprijs bestaat uit veel verschillende elementen en dat worden er meer en ze gaan zwaarder wegen, totdat het op een gegeven moment duidelijk wordt dat de balans begint te neigen naar ophouden.

Op dat moment zijn we heel hard gaan nadenken. Zo hebben we geprobeerd om ons een voorstelling te maken wat de reis ons nog te bieden zou hebben en hoe die balans zich zou kunnen gaan ontwikkelen. Voor mij werd erg zwaarwegend dat ik meer wil gaan doen aan het promoten van de gedachten die ik heb verwoord in mijn boek De Macht van Tien. Zeker Hanneke had best nog wel verder willen varen, maar de gedachte om meer in de buurt van kinderen, kleinkinderen en vrienden te zijn, maakt heel veel goed. We weten niet precies wanneer het besluit is gevallen, maar toen we eenmaal in Papeete waren aangekomen was het duidelijk dat er een einde aan de zeereis zou gaan komen. We moesten toen alleen nog besluiten of dat in Nieuw Zeeland of in Australië zou gaan gebeuren. Het is Nieuw Zeeland geworden.

We hebben een geweldige reis achter de rug waarbij we in totaal ruim 23.000 zeemijlen hebben afgelegd. Dat is bijna 43.000 km; meer dan de omtrek van de aarde ter hoogte van de evenaar. Dat komt omdat we helemaal naar het noordoosten van de Verenigde Staten zijn gevaren. We vertrokken vanaf 51graden 54 minuten noorderbreedte, de Veerhaven, en je kunt aan de oostkust van de VS niet zo ver noordelijk komen. Het puntje van Maine was het meest noordelijke punt na ons vertrek op 44 graden en 20 minuten noorderbreedte.

Het grootste gedeelte van de tijd hebben we heerlijk tussen de keerkringen in de zone gevaren waar de passaatwinden het zeilen tot een groot genoegen maken en het leven op zich is, dankzij het lekkere water, uitermate comfortabel. Zelden echt onaangenaam warm en altijd heerlijk om te zwemmen en af te koelen. In Nieuw Zeeland kwamen we op het zuidelijkste punt van onze route op 35 graden en 7 minuten zuiderbreedte. Even voor het begrip, de zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland in Invercargill is op 46 graden en Kaap Hoorn, de zuidelijkste continentale punt ligt op 55 graden zuid. Het noordelijk halfrond ziet er echt heel anders uit dan het zuidelijke deel van de aardbol.

Op weg hiernaartoe kwamen we over de lengtegraad waarbij we de helft van de aardbol hadden omzeild. We waren toen nog niet in de buurt van Nieuw Zeeland. We zijn toen op de kaart gaan puzzelen waar ‘Down under’ nou echt zou liggen en toen bleek, dat we niet de eersten waren die dat hebben bedacht. Op 49:41’ S en 178:48’ E ligt het eilandje Antipodes, waarschijnlijk het eilandje dat het dichtstbij is bij het punt waar je uit zou komen als je vanuit London recht naar beneden zou gaan graven.

Sinds ons vertrek uit Rotterdam is Nelly Rose ongeveer 28.000 uur ons huis geweest. Daarvan hebben we een kleine 5000 uren varend doorgebracht. Dat is nog geen 18%. Je moet natuurlijk ook wel iets meer zien dan alleen maar water. De motor heeft in die hele tijd 1150 uur gedraaid. Meestal was dat als we voor anker lagen om stroom te draaien en ook al zeilend ging de motor om de twee of drie dagen een paar uur aan om de batterijen op te toppen. Voor korte tochtjes waren we te lui om de zeilen te hijsen. Als het alleen op de fok kon, dan maakte het niet veel uit hoe dichtbij iets was, maar als het tegen de wind in was of als er maar weinig wind stond werd alles onder de 15-20 mijl op de motor afgelegd. Dat was altijd meteen goed voor de accu’s. Op de terugweg van Maine hebben we heel veel – vrijwel alles – op de motor gevaren door gebrek aan wind, maar verder hebben we nauwelijks grote periodes van windstilte gehad. Zelfs in de doldrums bij de Galapagos hadden we 12-15 knoop wind en konden we lekker doorzeilen. Het mooie van Nelly Rose is natuurlijk dat ze ook met weinig wind, zolang die niet pal van achteren komt, nog heel makkelijk meer dan 4-5 knoop kunt varen. De brommer hebben we al varend dan ook zelden gehoord, zeker nadat we Piet, onze onvermoeibare Hydrovane hadden geïnstalleerd en we de elektrische autopilot niet meer nodig hadden.

Dan de andere rekensom. Wij zijn aan deze reis begonnen nadat mijn werkzame leven er min of meer op zat. Ik heb berekend, dat ik in de bloeitijd van mijn maatschappelijke carrière naast werken, slapen, hobby’s en sporten hooguit 25% van mijn tijd over had voor mijn gezin. Het meeste daarvan was dan natuurlijk tijdens de vakanties en in de weekenden. Die verhouding kwam van de ene dag op de andere behoorlijk veel anders te liggen. Op een boot ben je 24/7 samen en is de slaap eigenlijk het enige moment dat je niet met elkaar bezig bent. Als je ervan uit gaat dat iemand hooguit 8 uur slaapt, dan ben je gedurende 70% van de tijd met elkaar in de weer, en dit keer niet alleen met fuifjes, maar gewoon met de dingen van alledag. Dat was best even wennen zullen we maar zeggen; voor beiden, maar uiteindelijk is het gewoon heerlijk om zo’n reis met elkaar te kunnen en te mogen maken en er samen van te kunnen genieten. ‘Happiness is only real when shared.’ Wat een avontuur.

Gelukkig was het weer eigenlijk nooit avontuurlijk. Varend hebben we nooit meer dan 35 knoop wind op de meter gezien. Dat het anders had gekund hebben we in de havens meegemaakt. Op Culebra lagen met ruim 40 knoop wind voor anker. In Chesapeake Bay kwam Hurricane Andrea langs en toen we in Colombia waren hebben we in Santa Marta 70 knoop wind (!) op de windmeter gezien. Zeilend hebben we nooit echte storm meegemaakt. Wel hadden we het zwaar toen we in Biscaye tegen de wind in moesten, maar dat werd ruim goedgemaakt door de bizar mooie zeiltocht van Lissabon naar Porto Santo. We hebben toen één enkele keer gegijpt om de haven van Porto Santo binnen te kunnen varen en verder dagenlang de zeilen niet aangeraakt.

Op weg naar Santa Marta hebben we ook nog een paar uur veel wind gehad, maar dat konden we toen al veel beter de baas. Toen we op de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland 30-35 knoop op de neus hadden, konden we met het derde rif er in en maar een paar slagen in de high aspect fok zes knoop blijven varen.

We zijn ook een keer plat gegaan met de gennaker op. Die is eigenlijk de rest van de reis in de tas gebleven. We hadden hem gewoon nooit nodig. Nelly Rose loopt met weinig wind altijd al 4-5 knoop en dan is zo’n groot zeil met zijn tweeën een onnodig risico. Toen we schade aan het wand hadden was dat vooral enorm schrikken en het duurde een paar dagen voordat we vertrouwen in onze reparatie hadden. Daarna konden we weer gewoon genieten van onze langste oversteek van 23 dagen.

Mensen willen veelal graag weten wat de mooiste belevenis is geweest. Daar is geen eenduidig antwoord op te geven omdat hele verschillende dingen om verschillende redenen absoluut onvergetelijk waren. De tijd in Maine was zoiets. We hebben daar veel moois gezien, boeiende mensen ontmoet en genoten van de prachtige kust en eilanden. Cuba was om dezelfde veelzijdige redenen onvergetelijk. Île a Vache was uniek. Een dieptepunt was de Dominicaanse Republiek. We waren blij toen we daar weg konden.

Verder hebben we overal in de Caraïben enorm genoten, maar het gebied heeft door het uitgebreide toerisme veel aan zijn charme verloren. Dat neemt niet weg dat duiken in Bonaire heel erg mooi is. Mijn wandeling naar de Verloren Stad in Colombia zal ik nooit vergeten, zeker ook dankzij de ontmoetingen daar met de Indianen. De Kuna Indianen van de San Blas zijn een unicum op deze wereld. Helaas is de groeiende invloed van de westerse wereld daar zichtbaar aan het worden. Daar wordt het niet leuker van.

Het leven met de natuur op de Galapagos, waar de beesten gewoon niet bang zijn voor de mens, zou je graag veel vaker willen zien. De boobies, de pinguins, de Iguanas, de zeehonden en niet te vergeten de joekels van Manta’s hebben we allemaal kunnen testen op hun aaibaarheidsgehalte. De zeehond valt dan een beetje tegen en blijkt een tikkeltje een humeurig karakter te hebben; iets van ‘laat mij met rust’.

Frans Polynesië is prachtig en lang niet overal verworden tot vakantieland, zoals Bora Bora. Het is daarna echt leuk om in Niue terecht te komen. Dat is een veel oorspronkelijker omgeving. In Tonga hebben we met de walvissen gezwommen. Op een paar meter van die prachtige kolossen met hun kind, terwijl zij zich niets van je aantrekken. Dolfijnen zijn wat dat betreft veel geïnteresseerder. Dat bleek duidelijk uit de gigantische school met honderden dolfijnen die onze koers kruiste en die tijdens hun passage de koers steeds aanpaste, zodat de hele school ons even goedendag kon zeggen. Dat was onvergetelijk.

Het is grappig om je te beseffen, dat ik dankzij deze zeiltocht te weten ben gekomen hoe dol ik ben op paardrijden. We hebben gereden op Madeira, Cuba, Île a Vache, Nuku Hiva, op het Noord Eiland van Nieuw Zeeland en op het Zuid Eiland. Dat wil ik nog veel vaker doen.

We hebben de natuur op zijn mooist gezien, maar we hebben ook gezien hoe vaak en hoe ernstig die bedreigd wordt. We hebben heel veel verschillende soorten mensen gezien en helaas vastgesteld hoezeer zij beïnvloed worden door onze westerse wereld.

Het was wat dat betreft een fantastische reis, maar echt niet alleen maar leuk. We zijn er van overtuigd, dat de visstand bedreigd wordt. De tonijn vangst wordt links en rechts strenger gereglementeerd, maar dan hoor je dat vissers gevangen tonijnen ‘in reserve’ houden, om te kijken of ze nog een grotere kunnen vangen, om zo hun quotum te maximaliseren. We hebben kennis gemaakt met het fenomeen ‘shark finning’ waarbij een haai gevangen wordt voor zijn vinnen en de rest van het beest gemutileerd terug wordt gegooid. Naar de haaien zogezegd.

Cruisers zijn hele verschillende mensen, maar ze zitten wel allemaal in hetzelfde schuitje. Dat schept een band. De een maakt er meer van dan de andere. Ik vond het stel bijvoorbeeld erg leuk dat les ging geven op de scholen op de eilanden waar ze langs komen.

Het is echter lang niet meer de verzameling van ruige avonturiers die dit soort reisjes 30-40 jaar geleden maakten. We zijn voortdurend via satelliet of internet als een navelstreng met het thuisfront verbonden en komen daar ook niet meer van los. Dat was anders in de zeventiger jaren. Mensen die dan naar de Azoren voeren besloten na een dag of twee of drie dat het hoog tijd werd om eens even naar huis te bellen om de mensen daar te informeren dat ze nog leefden. Nu hebben we de ‘sociale media’.

Heel veel van de oversteken zijn niet langer dan een week. Dan heb je eigenlijk overal ter wereld perfecte informatie over het weer beschikbaar. Wij wachtten altijd tot er een goed weer ‘window’ was en dan gingen we ook. Daarom hebben we nooit storm gehad. Dat was vroeger echt wel anders. Voor de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland hebben we zelfs een routeerder in de arm genomen. Sommige zeilers doen dat al sinds ze van huis vertrokken zijn.

En nu zijn we al een paar maanden door Nieuw Zeeland aan het trekken. Dat was echt nog zo’n ontdekkingsreis waarvan we de lezers van het blog graag mee wilden laten genieten. Die trip houdt op 29 december op. Dan vliegen we naar Australië. Daar gaan we niet echt meer reizen, maar bezoeken we familie en vrienden. Het einde van dit jaar is dan ook een mooi natuurlijk moment om te zeggen dat we ervan genoten met jullie allen te reizen, maar vanaf 2016 moeten jullie het zelf maar gaan doen. Dat kunnen we van harte aanbevelen.

Namens ons beiden en de Nelly Rose wensen we iedereen van harte een gezond, gezellig en voorspoedig 2016 toe, met meer aandacht voor de dingen die deze aardbol ook voor onze kindskinderen een veilige haven kunnen maken.