We rijden naar Rincon en naar het mooie uitzichtpunt waarbij je de hele vallei kunt overzien tot en met de zoutbergen in het zuiden aan toe.

Gekken en dwazen….

De begraafplaats ziet er mooi uit.

Met hele mooie namaak rozen.

We wilden weer geitestoof gaan eten bij de Rose Inn Garden, maar die is op woensdag helaas gesloten, zodat we bij de plaatselijke Chinees terechtkomen. Prima nasi trouwens. Deze mevrouw zit er al uren en gezamenlijk wordt er heel wat gedronken te zien aan het aantal flesjes op tafel.

De kerstversiering is ook erg fantasierijk. s’Middags gaan we uitklaren en de crewlist wordt aangepast, daar Machteld en Frank met ons meevaren naar Curacao.

s’Avonds belanden we in de tent waar ze voor de cruisers $8 hamburgers doen op de woensdag. Bert en Nelie van de Biba en Gaby van de Foxy Lady zijn ook present.

We vertrekken om 08.00 uur met her en der wat regenbuitjes, maar daar merken wij, op de regenboog na, niks van. Er is echter een groot probleem: de instrumenten laten het volledig afweten. Gelukkig vind Frank het leuk om te sturen en vind Pim het niet vervelend om zo het Spaanse Water in Curacao op te varen, daar we dit gebied al hebben verkend. Hanneke staat voorop als we door de smalle ingang varen en na 5 en half uur leggen we in Seru Boca Marina aan op precies dezelfde plek als de vorige keer.
Het bezoek gaat hier na een erg gezellige paar dagen weer van boord en het is ineens stil aan boord. Nou maar eens kijken hoe we iemand vinden, die de electrische apparatuur weer kan herstellen.

Frank en Machteld komen een paar dagen logeren. Ze kunnen het mooi combineren met een bezoek aan haar broer, die in Curacao woont. Het is een gezellig weerzien. We hebben met hen vele malen samen in Valbella geskied in de tachtiger jaren. Nu zitten we met zijn vieren aan boord van de Nelly Rose. Het is vol maar heel gezellig. Ze genieten van ons cruisers bestaan.

Op ons rondje door Bonaire om hen het eiland te laten zien, komen we gelukkig ook weer flamingo’s dichtbij de weg tegen. We hebben echt mazzel, want daarna zien we ze alleen nog heel ver weg in het water staan.

We gaan naar het Mangrove info center om een tocht per kayak te maken. Als we daar binnenkomen wordt er net een zielige uil binnengebracht. De eigenaresse van het centrum zorgt ook voor zieke dieren en het tellen van de uilen op het eiland.

We maken een uitgebreide tocht per kano door de mangrove en horen veel wetenswaardigheden over deze unieke vegetatie. Halverwege de 2 uur durende tocht gaan we ook nog te water om te snorkelen en zien allerlei mooie vissen en ronde bolvormige kwallen, maar vooral de aangroei van kleurrijke sponsen aan de wortels van de bomen. De enige soort die hier veelvuldig voorkomt is de rode mangrove, die er tegen kan om voortdurend met de voeten in de plomp te staan. De witte en de zwarte moeten af en toe lucht aan de wortels hebben.

We laten natuurlijk ook Jibe City zien met de prachtige kleuren water waar we nog een wandeling in maken. Je kunt kniehoog tot aan het rif lopen.

De heren hebben gewonnen met O’Hellen! De uitslagen worden door Frank altijd nauwkeurig bewaard, ook die van 20 jaar geleden.

Dit is een beroemde duikplaats. Je gaat dan met je zware duikfles op je rug de duizend ( nou ja, veel in ieder geval) treden af om de zee in te gaan.

Redelijk indrukwekkend, te meer als je bedenkt dat je hier ook met een boot naartoe kunt.

Er zit een mooi gecamoufleerde Iguana net te doen of ie er niet is.

Frank is van de plattegronden. Hij wijst aan, waar we zijn. We zijn bij het Gotomeer, een van de plekken waar de flamingos zich in grote hoeveelheden ophouden, maar dan wel zo ver mogelijk van alles wat op mensen lijkt. We zien heel veel roze stippen.

We zijn niet meer het enige schip in de haven met thuishaven Rotterdam. De Noordam doet vandaag ook Bonaire aan. Holland Amerika Lijn, mooi logo. De Amerikaanse passagier van deze Rotterdamse boot heeft nietsvermoedend een fout voetbal-shirt gekocht. Hij begreep na onze uitleg, dat dit eigenlijk echt niet kon en beloofde op zoek te gaan naar een Feyenoord shirt. In de stad, die hier Playa wordt genoemd, waar we moeten  zijn om nieuwe muggenhorren te laten maken, zien we hoe de Noordam  als enorm flatgebouw boven alles uit torent. De Philippijnse bemanning profiteert snel even van de goede internetverbinding voor ze weer aan boord aan het werk moeten. Dit zijn Seagrapes, maar voor ons oneetbaar. Ach wat ligt ze er weer mooi en schoon bij na die fikse regenbui!

Deze iguana zit lekker bovenop het dak te zonnen.

We lopen langs een kerkhof met vrolijke Caribische kleuren.

Hier zijn nog wat plekjes vrij.

We zijn op zoek naar een klein soldeerapparaatje dat op gas werkt, maar ze hebben hem niet. Wel ook vrolijk gekleurde plantenbakken.

Ja, die heb je hier echt nodig!

Dit is een van de mooie overheidsgebouwen Bonaire, waar we langslopen op weg naar onze afspraak met Hélène en Frank.

Het wordt weer een gezellige avond en we blijven nog even naar de Salsaband luisteren.

Deze twee jochies varen al de hele dag samen zonder zwemvest op de oude surfplank in de hoop een visje te vangen.

s’Avonds zijn ze nog steeds aan het vissen en paddelen.

Samen met Laura en Jaap van de Margalliti wachten we op het busje, dat ons naar de supermarkt brengt.

De taximevrouw heeft nog een verrassing voor ons : een artikel in de krant met een foto van Pim erin. Helaas kunnen we hem niet lezen, want hij is in het Papiaments. Even voor de duidelijkheid en om misverstanden te voorkomen. Pim wilde niet aan Plasterk vertellen wat er in Bonaire moet gebeuren. Dan zou hij zich net zo bevoogdend opstellen als de Nederlandse regering aan de hand van de Eilandraad. Na jaren van koloniaal bewind is er een datum geprikt met grote gevolgen voor de toekomst. Die datum had aan het einde moeten komen van een lang project dat de eilandbevolking had kunnen voorbereiden op de keuze die er die dag gemaakt zou moeten worden. Nu is die keuze gestuurd door machtsgroeperingen en gemaakt met een schijntje democratie. Dat vinden we jammer. Als je dit soort cruciale processen al niet kunt begeleiden voor zo’n heerlijk dorp met haar diverse bevolking, dan is dat wel heel erg triest.

Dit is de boot van de Nederlandse Shelly. Ze is een solozeilster, die nu een half jaar op Bonaire werkt en daarna weer een half jaar naar Nederland gaat voor haar eigen bedrijf.

Het seizoen van de Cruiseships is begonnen. Ongeveer 3 x per week komen ze aan en soms met twee tegelijk. De straten van Kralendijk zijn dan overladen met toeristen, die bij de snel opgezette kraampjes hun souvenirs kopen. Toen dit schip vanmiddag vertrok en aan de andere kant van Klein Bonaire was, kregen ze een MayDay (Help!) oproep. Er was een vissersschip aan het zinken. Het is kennelijk allemaal wel goed afgelopen gelukkig. Een onvermoede extra attractie voor de passagiers, die toeschouwer mochten zijn bij de onfortuinlijke  avonturen van een ander.

We houden met zijn vieren kantoor bij El Mundo, onze favoriete plek met Free Wifi, waar ze ook heerlijke uitsmijters of pannekoeken hebben.

Op de terugweg naar Nelly Rose komen we langs dit ludiek geverfde schip. Het lijkt op een savanne ofzoiets.

s’Middags krijgen we twee mensen aan boord van TV Bonaire voor een interview. De mevrouw die ons op de Radio had geinterviewd, had ons een mailtje gestuurd met de vraag of we wilden meewerken aan een programma.

Na anderhalf uur bracht Pim ze weer naar de wal. We zijn benieuwd hoeveel minuten ervan overblijven. Het was een leuke ervaring!

Naar aanleiding van het vorige blog, worden we uitgenodigd voor een hapje eten bij Hélène en Frank.

Het uitzicht is schitterend en we hebben een zeer gezellige avond.

We liggen toevallig weer aan dezelfde mooring en dus horen we weer veel duikers onder de boot doorkomen.

Dit is de Freewinds, het cruiseship van de Scientology Church. Het komt hier iedere zondag. Er is een bioscoop aan boord, waar je naar toe kunt. Afgelopen week draaiden ze Alien met natuurlijk Tom Cruise in de hoofdrol. Die film vonden we op de Quantum al vreselijk, dus dat hebben we overgeslagen.

Alle flipflops die aandrijven op het strand worden hier opgehangen.

Sinterklaas komt ook in Bonaire, waarbij de bruine pieten zwart worden geschminkt.

Minister Plasterk kwam op bezoek op het eiland. Tijd voor een demonstratie teneinde een referendum voor onafhankelijkheid af te dwingen. De uitkomst van het referendum van 10-10-’10 heeft een andere invulling gekregen, dan een groot deel van de inwoners voorzien had. Het is niet aan mij om daar inhoudelijk op te reageren. Daarvoor is mijn informatie vele malen te oppervlakkig. Toch heb ik uit vele verschillende hoeken van de samenleving op Bonaire kritiek gekregen over de manier waarop Nederland met het eiland en haar bewoners omgaat. Ik herken mij er in, omdat het mij deed denken aan het referendum over de Europese grondwet. Ja of nee, en de politiek schreeuwde om het hardst wat er zou gebeuren, als we voor of tegen zouden stemmen. We zouden gebeten worden door de kat of door de hond, maar waar het over ging wist niemand.

Het interview met www.caribischnetwerk.com, dat de volgende ochtend op de radio te horen was.
Zo ook het referendum op Bonaire. De lokale politiek voorspelde kennelijk gouden bergen, maar de uitkomst schijnt voor vele mensen van de lokale bevolking desastreus te zijn. Er heerst ontevredenheid en vele inwoners willen een nieuw referendum. Een absolute zeperd voor het koloniaal bewind vanuit Den Haag. Als je er niet in slaagt om met de – toen – 12.000 inwoners van het eiland te communiceren, hoe wil je dat dan ooit met de Nederlandse bevolking doen, laat staan met de cultureel nog veel gevarieerdere Europese bevolking.
Dat is de reden dat ik me vrij voelde met de demonstranten in gesprek te gaan. Vooral als schrijver van “de Macht van Tien”, een boek dat er voor pleit om juist bij grote beslissingen de bevolking te betrekken, teneinde draagvlak te creëren voor de uiteindelijke beslissing, maar ook als Nederlander, die vindt dat wij ons koloniale verleden kennelijk niet los kunnen laten. Bevoogdend bepalen ambtenaren vanaf een grote afstand wat goed zou moeten zijn voor de mensen hier. Als twee PvdA’ers hun sturing krijgen vanuit Turkije, moeten ze het veld ruimen, maar als Nederlanders hier de dienst willen uitmaken, is dat normaal. We zien het eiland nog steeds als ons bezit.
Goed, we gingen de demonstranten dus sterkte wensen met hun actie. Dat werd op prijs gesteld. We kwamen in gesprek en vroegen hen of ze het boek van Trix van Bennekom “De Tragiek van Bonaire” kenden. Dat bleek voor de meesten niet het geval. Het boek, dat zeker ook een politieke lading heeft, schildert duidelijk wat er sinds 10.10.’10 gebeurd is. Het leek mij een goed idee om dat aan Plasterk aan te bieden, dus stelde ik een exemplaar ter beschikking, zodat de mensen hem dat aan konden bieden. Dat leidde weer tot een interview voor de lokale radio en uiteindelijk de suggestie dat ik het boek aan Plasterk zou geven. Hij kon ieder moment uit zijn vergadering met de Eilandraad naar buiten komen. Ik overwon mijn initiële aarzeling op aandrang van de lokale mensen en sloot mij aan bij de rij van geduldig wachtende mensen.
Na geruime tijd kwam de minister naar buiten en stond de pers te woord. Hij werd door de charmante reporter hard geattaqueerd en leek daardoor even verrast. Hij viel in ieder geval terug op vertrouwde retoriek. Hij legde uit, dat de Eilandraad, de democratisch gekozen Eilandraad, de gesprekspartner is van de Nederlandse regering en dat het via die democratische weg mogelijk zou zijn om invloed op het beleid te hebben. Dat herhaalde hij op verschillende manieren op de vragen die daarna volgden. Hij zei een lesje op.
Daarna was ik aan de beurt. “Excellentie, mag ik u dit boek aanbieden. Het is geschreven door een makamba (zeg maar het equivalent van een allochtoon), die vermoedelijk partijgenoot van u is en die ook vindt, dat u beter naar de bevoolking zou moeten luisteren. Er zijn veel dingen niet goed gegaan.” De minister probeerde ook mij te sussen met het verhaal over de democratisch gekozen Eilandraad, waarop ik zei, dat democratie slechts een keuze biedt, soms tussen twee kwaden, maar dat het toch mogelijk zou moeten zijn een wat minder eenvoudiger, een wat menselijker benadering te kiezen. “Democratie is iets anders dan luisteren naar de mensen. Mensen zijn nu niet gelukkig met wat ze hebben.” Plasterk antwoordde toen, dat dit ook in Nederland kon gebeuren en dat het ook wel voorkwam dat in ‘Europa’ besluiten werden genomen, waar bijvoorbeeld de mensen in Amsterdam niet zo gelukkig mee waren, maar dat was nou eenmaal niet anders.
Na die ongepaste vergelijking stapte hij snel in de auto. Europa en Amsterdam vergelijken met Nederland en Bonaire? Alsof de enige maatstaf hiërarchie is. Ik hoop, dat hij het boek wel zal lezen.

Zoals zo vaak gaan dit soort goed bedoelde acties in de anonimiteit verloren, maar dat was dit keer niet helemaal het geval. Nog dezelfde dag hoorde Helène, de echtgenote van een vroegere baas van mij, het interview op de radio. Zij wonen alweer tien jaar op het eiland. Toen de volgende ochtend bij een andere nieuwsuitzending ook Hanneke aan het woord kwam met een oproep aan de Nederlandse regering om in ieder geval AOW aan de ouderen uit te keren, wist ze het zeker. Pim en Hanneke zijn in de stad. Helène toog naar de demonstranten en vroeg hen, waar ze ons zou kunnen vinden. Die vertelden haar, dat wij op een boot zaten en dat de douane waarschijnlijk wel meer zou weten. Daar kwam Helène Jaap van de Margalliti tegen, die ons weer wist te vertellen, dat Helène en Frank die avond bij Karel’s zouden borrelen. Het werd een hele gezellige avond!

Als dank voor het zich inzetten voor hun zaak, krijgt Pim dit mooi roze petje van Bonaire. Roze, vanwege de flamingo’s.

Pim biedt het boek “De Tragiek van Bonaire” geschreven door Trix van Bennekom aan Minister Plasterk aan.

Misschien helpt het?

We zijn blij om te zien dat er nog zoveel vissen zijn.
Scholen vol!

Er groeit van alles aan de pilaren van de pier.

Honderden oogjes, die je bespieden!

Je stapt uit het water, doet je duikkleren uit, legt de lege flessen achterin de Pick-up en dan rijdt je langs de zoutwinningsvelden weer naar de boot.het is allemaal erg makkelijk hier.Er is wel nog een waterspatje op de camera achtergebleven.

In Kralendijk is inmiddels een megajacht aangekomen. Hij is van de tweede man van Microsoft en heeft als een van zijn speeltjes een zeilbootje bij zich, dat net zo groot is als de Nelly Rose!

Beschilderde kabeltrommels doen goed dienst als hangtafels in de Kanti Awa ( aan de waterkant) bar.


We zeilen rustig op het fokje in ongeveer 6 uur naar Curacao. Een heerlijke zeildag en het is fijn om weer op zee te zijn. We genieten extra, daar het even gaat duren voor het weer zover is. Vanuit Curacao vliegen we voor een paar weken naar Nederland.

We zijn op dit moment vanuit Curacao in Nederland aangekomen voor een bezoekje aan kinderen, kleinkinderen, vrienden, tandartsen, doktoren enz. We zijn nog steeds achter met de foto’s, maar daar werken we aan. Hieronder dus nog foto’s van onze duiktrip in Bonaire:

We laden 4 duikflessen in onze achterbak, die keurig op een speciale pallet liggen, zodat ze niet heen en weer kunnen schuiven.

Dit is de Zoutpier waar we onder gaan duiken.

Hier zie je weer een van die pilaren, dit keer een blauwe, waar de boten hun anker voor konden laten vallen, als tenminste de blauwe vlag gehesen was.
Meestal zie je deze wuivende koraalwaaiers als ze al kapot zijn, maar deze is echt helemaal goed.

Grappig visje.

Trumpetfish, die zich verticaal verstopt.

Dit is een french angelfish, die zie je hier best wel regelmatig.

De pilaren van de pier zijn begroeid en er zitten veel vissen.

Parrotfish zijn kleurrijk en kunnen heel groot worden.

Yellowtailklas.

Het is een favoriete duikplek dus we komen nog meer liefhebbers tegen onder water.

Dit is een queen angelfish, een van onze favorieten.

Pim, voor wie hem niet herkent.

Een soort paarse orgelpijpkoraal; later zien we nog grotere.

Dit is de tanker die we gaan wegtrekken van zijn ligplaats. De loods is al aan boord van de Strofades. Hij vertelt waar hij de sleepboten wil hebben en wat er moet gebeuren.

De mannen vinden het varen het leukste. Aan de kant moeten ze onderhoud plegen en rapporten maken.

De mannen bovenop de tanker gooien een dunne lijn naar beneden. Daar wordt een voorloper aan bevestigd waarmee uiteindelijk  de zware sleeplijn naar boven gehesen kan worden met behulp van een lier op het dek van de Strofades.

De Smit Tahiti gaat aan de achterkant van het schip duwen om het op de plaats te houden als de meertrossen gelost gaan worden.

Het losmaken van de trossen gebeurt door  de linehandlers, die met dit kleine slepertje aan komen varen.
De sleepbootkapitein is Bonairiaan, maar heeft de zeevaartschool in Curacao gedaan. Hij kan met de hendels en het stuurwieltje de boot perfect op de plek houden, totdat het sein komt  dat we moeten gaan trekken.

De trossen zijn los en worden binnengehaald.

De Smit Tahiti neemt nu afstand.

Wij krijgen het sein van de loods dat we kunnen gaan trekken. De Strofades gaat zelf langzaam vooruit varen.
De boeg is ver genoeg van de kant en de achtersteven kan nu vrij doordraaien. Wij gaan weer langszij en nemen de sleeptros weer aan boord.

De Smit Tahiti haalt de loods van boord met behulp van het trappetje aan de zijkant.

We zijn weer bij Kralendijk terug.

We hebben een prachtdag gehad! Veel dank aan de mensen van de Smit Lamnalco Lucaya! Veel dank ook aan Harm!