Het was een grijze dag met de neus in de wind. We willen opschieten en dus accepteren we maar een dagje motoren. Morgen draait de wind en komt er ook iets meer, zodat we weer eens lekker kunnen zeilen.

De zon schijnt weer, we hebben tot hier kunnen zeilen en nu zijn we weer terug in Norfolk, Navy Capital of the US.

Blokkertentje bovenop het vliegdekschip

Raar gezicht als ie niks hoeft te duwen.

Ze staan er weer keurig opgesteld voor het weekend bij.

Deze man zit op de boegspriet van de ‘American Rover’, een oude driemaster, waarmee toeristen rondgevaren worden langs al het Navygeweld. We liggen weer een nachtje in de Waterside Marina, zodat we de was kunnen doen en lekker lang onder de douche kunnen staan. We gaan bovendien twee keer naar de bioscoop. De eerste avond naar Gravity en de tweede avond naar Rush. Rush is wat ons betreft de duidelijke winnaar.
De Waterside Marina ligt op het startpunt, de 0-mijl, van de Intra Coastal Waterway, waar we zondag morgen in alle vroegte aan zullen beginnen. Het eerste stuk is lang en er zitten een hoop bruggen in, die op weekdagen in de spits niet draaien. Dat betekent in de praktijk in deze tijd van het jaar, dat je pas om half tien door de eerste brug kunt, en dan moet je die dag al na een mijl of 20 de reis afbreken, omdat de volgende stop dan niet meer haalbaar is. We gaan dus zondagmorgen met de eerste zonnestralen onderweg. We zijn benieuwd.

Het is woensdag en er staat werkelijk geen zuchtje wind als we ‘s morgensvroeg de rivier afvaren. Het duurt 2 uur voor we op het punt zijn, waar we eergisteren de rivier opdraaiden vanuit de Chesapeake Bay. Het was echt de moeite waard.

Bij de ingang naar Oxford ligt een bataljon vissersboten.

Pim spot al een pelikaan. We komen weer in iets warmere streken.

De plaatsen waar op de heenweg de visarenden hun nest hadden, zijn nu ingenomen door aalscholvers.

Een sleepboot met zo’n driehonderd meter erachter een grote bak.

Als we net voor anker liggen na deze windloze dag, komt deze mevrouw in haar kano met een eend achter haar aan, langs. Het dier volgt haar, sinds haar geboorte een half jaar geleden, overal. Ze worden ongeveer 25 jaar oud. Thuis hebben ze een soort eendenkooi gebouwd. Wel overdekt, want nadat een van haar vorige eenden haar nek had gebroken, terwijl ze amoureus werd bejegend door een mannetje, vond ze het wel genoeg. Ze aait het beest en de eend luistert als het vrouwtje zegt dat ze in de kano moet springen. Ze wordt zelfs meegenomen op vakantie en in de auto.

Eindelijk kunnen we aan het eind van de middag weer buiten blijven zitten en een boek lezen.

Dankzij onze lessen in St. Michaels herkennen we ‘s ochtends als we wegvaren van Solomons Island dit vaartuig meteen als een Oesterboot, die met een dreg aan een hijskraan oesters ophaalt.

De buit wordt binnengehaald. Het is ongelooflijk om te zien hoe de korf keer op keer afgeladen vol met oesters naar boven komt, zonder dat de boot van plaats verandert.

De schipper en zijn vrouw/vriendin/werkneemster sorteren de vangst, maar kunnen het tempo maar net bijhouden. Je kunt zien hoe vol de korf is en zo komt hij iedere keer weer naar boven. We kunnen ons niet voorstellen hoe de bodem er hier uit moet zien. Als wij snorkelen of duiken in de warme heldere wateren verder naar het zuiden, dan ziet het er heel anders uit. Veel opgeruimder zullen we maar zeggen.

We varen ongeveer 10 uur naar Fishers Bay vandaag.

Aan stuurboord komt het Naval Airforce trainingcenter in zicht. Om 08.00 uur wordt net het ‘Star Spangled Banner’ getoeterd en nog geen 5 min. daarna stijgen de eerste jets op. Even later zijn er twee jets een hele serie steile bochten aan het vliegen met de naverbrander aan. Wat een ongelooflijke herrie maakt dat.

De eerste signalen dat we weer in warmere streken komen!

We ankeren ‘s avonds in een rustig baaitje, waar we geen internet hebben. Lekker boekjes gelezen.

De Delaware is een oude voetgangers pont.

In het stuurhuis krijg je een aardig idee van het gemak, waar we tegenwoordig de boot mee kunnen besturen. Hier vind je een heel indirect roer. De hendel om voor- of achteruit te schakelen komt naast de schipper uit de vloer, maar het gas hendel zit achter de schipper. Verder staat er een motor in met een laag toerental en een knots van een vliegwiel, zodat het geheel maar erg langzaam op toeren komt. Vooruitdenken is een voorwaarde voor schadevrij varen met dit houten schip. Schepen van hout, schippers van staal; zo luidt het oude gezegde.

De eerste motorboten waren omgebouwde zeilboten, maar het duurde niet lang of de motorboot kreeg zijn eigen ontwikkeling. De Drakeboat was een van de eerste ontwikkelingen om mee te gaan tongen naar oesters. Lang en smal, zodat ze snel was, maar het was geen erg stabiel schip. De vissers stonden met die lange tongen op het gangboord. Een nat pak zal ongetwijfeld af en toe het gevolg zijn geweest.
Rondom de waterkering zie je een lijn lopen, die midscheeps aan een houten hendel zit. Met die lijn en de hendel kon het roer bediend worden, zodat je overal op de boot kon sturen.

Oesters uit blik, was vroeger heel normaal. Het was, in tegenstelling tot kreeft en zalm, wel altijd een luxe.

Het inblikken van oesters was zwaar werk.

Oorspronkelijk werden in de Chesapeake Bay alleen oesters gevangen met de ‘tong’, twee harken die als een schaar aan elkaar zaten. Toen de Long Island sound was leeggevist met de daar gebruikelijke sleepkorven, kwamen die vissers met hun boten naar de Chesapeake. Met die sleepkorven kun je veel dieper vissen, maar oorspronkelijk kozen deze vissers de makkelijke weg en gingen op de ondiepe gebieden de concurrentie aan met de traditionele vissers, die de tong bleven gebruiken. Dat werd de oorzaak van de eerste oester oorlog. Uiteindelijk werd de baai opgedeeld in ‘dredging’ en ‘tonging’ gebieden. Op de meest rechtse boot wordt gevist met de tong. De boot daarnaast is uitgerust met duikapparatuur. Een duiker in een klassiek pak met zo’n grote bronzen helm daalt af, terwijl de lucht van bovenaf wordt aangevoerd. Daarmee breng je de bodem het minste schade toe. Je pakt immers alleen op wat je nodig hebt, maar het was gevaarlijk en omslachtig. De zeilboot is een Skipjack waarmee sleepkorven over de bodem werden gesleurd. Per trek kwamen geweldige hoeveelheden oesters, maar ook een heleboel andere dingen, naar boven. De boot helemaal links, gebruikt een hijskraan met een grijpbak eronder. Dat was de manier om op nog grotere dieptes te gaan vissen, toen de oesterstand al behoorlijk ver was teruggelopen.

Lincoln, in zijn jonge jaren als advocaat, trakteerde graag op oesters.

Een skipjack in het museum geeft een goed beeld, hoe het er aan toe ging. De vissers bleven soms dagen op zee en de oesters werden door runners opgehaald om ze naar de kant te brengen.

De rode gebieden zijn de gebieden die waren voorbehouden aan het tongen en in de lichtblauwe gebieden mocht gesleept worden. Overtredingen tegen alle bepalingen waren aan de orde van de dag. De oestervissers kenden twee soorten overtredingen, die waarvoor je betrapt en beboet kon worden en die waar niemand achter kwam. Gebiedsoverschrijdingen en overtredingen van de vangstbeperkingen leidden regelmatig tot ware veldslagen. De tongers tegen de slepers, het ene gebied tegen het andere en met zijn allen tegen de oesterpolitie.
Uiteindelijk mocht het allemaal niet baten en, hoewel het langer duurde dan in de Long Island Sound, werd uiteindelijk ook de Chesapeake Bay leeggevist. Op onze heenreis waren we in Oxford getuige van de pogingen om de oester weer terug te brengen in de baai. Oorspronkelijk zat er zoveel vis in de Chesapeake Bay, dat John Smith op zijn eerste ontdekkingsreis aan het begin van de 17e eeuw schreef, dat hij zelfs probeerde om met een koekenpan vis te vangen. Hij moest vaststellen, dat de koekenpan niet erg geschikt is om vis mee te vangen, ongeacht de grootte van het aanbod.

Hier kun je de route van de trekvogels zien. Ze komen allemaal over de Chesapeake Bay. Dat betekende, dat er ook flink op gejaagd werd. Er is een hele cultuur ontstaan rond de jacht op waterwild.

Dit is een zinkboot, die werd bij de eendenjacht gebruikt. Op de brede randen zetten ze dan de houten lokeenden. Met behulp van deze boot kon er zelfs gejaagd worden als er ijs lag.

Lokeendenwerkplaats.

Sommigen zijn echt prachtig.

Alle soorten en maten.

Het was niet echt een weidelijke jacht. Het ging om het resultaat en met twee lopen kun je meer dan met een enkele loop. die gedachte werd natuurlijk ontwikkeld tot ridicule proporties.

Er is veel ontwikkeling geweest, voordat we terecht kwamen bij het huidige jachtgeweer. Hanneke dacht eerst, dat dit een giek voor het bootje was, maar het is een enorm lang en groot kaliber geweer.

Als we teruglopen naar Klontje, is het vloed. Het water is aardig boven normaal gestegen. Dat heeft ook te maken met de enorme hoeveelheden water die uit de lucht is komen vallen.

Leuk binnenplaatsje.

Dit huis stamt uit 1870 en is bijzonder, omdat het van baksteen is. Wat een leuke dag was dit. Heel blij dat we St.Michaels niet hebben overgslagen. Tevreden kruipen we aan boord voor een lekker glas wijn om de dag mee af te sluiten. Morgen vroeg op om de volgende 50 mijl te varen. Er wordt helaas geen wind verwacht.

Het is een museum dat een groot gebied beslaat met meerdere gebouwen, waarin exposities zijn over de historie van en het leven in de baai. De bodem onder het museum bestaat voor een groot deel uit oesterschelpen. Oesters waren een belangrijke bron van inkomsten hier en het tart de verbeelding, als je je een voorstelling maakt van de bergen oesters, die hier ooit aan land werden gebracht.

De eerste loods wordt gebruikt voor het restaureren van schepen. Het museum heeft een aantal schepen gerestaureerd, die op zichzelf nu als nationaal monument worden gezien. Het museum organiseert ook cursussen in houtbouw en restauratie, zodat belangstellenden kunnen meehelpen met de restauratie van de oude schepen. Pim zou het wel weten als hij hier zou wonen.

Pim staat dan ook geboeid met een van de scheepstimmerlui over de verschillende projekten te praten. Vorige week is net de Rosie Parks voor het eerst te water gelaten. Voor het eerst, zodat de romp kan dichttrekken. Daarna gaat ze weer de kant op om het staand en lopend wand te installeren en de romp nog een keer te breeuwen. Tijdens de oesterfeesten in november is dan de officiële tewaterlating.

Voor het lopend wand heeft het museum nog voor heel veel schepen blokken in voorraad; allemaal afkomstig van schepen die niet meer in de vaart zijn. Zo’n schip versleet, maar de blokken moesten bruikbaar blijven, zodat ook op een schip, dat alleen nog maar geschikt is voor de sloop, nog goede blokken te vinden te zijn.

Met deze modellen kun je de verschillende fases zien van een romp die over de spanten wordt gebouwd.

Buiten liggen er een aantal historische schepen, die allemaal nog kunnen varen. Hier ligt ook de Rosie Parks, een skipjack, zoals die boten hier genoemd worden. Ze is net te water gelaten. Ze lijken behoorlijk veel op de Friendship Sloops, die we in New England tegenkwamen. Deze skipjack werd in 1955 oorspronkelijk gebouwd door Bronza Parks voor zijn broer Orville Parks en genoemd naar hun moeder Rosie. Het was een van de laatste skipjacks, die ooit is gebouwd. Dat jaar 1955 was ook het jaar van Rosa Parks, de zwarte vrouw, die in Alabama in de bus weigerde op te staan voor een blanke en vervolgd werd voor burgerlijke ongehoorzaamheid. De mevrouw van het museum zei, dat de boot naar Rosa Parks was genoemd. Dankzij Wikipedia weten we beter, maar het is een mooi toeval. Het incident van Rosa Parks vond plaats op 1 december, en toen lag de Rosie Parks allang in het water.
Jammer van de condens in de lens. Daar heeft de kleine Nikon helaas af en toe last van.

Tussen de gebouwen door in de baai erachter ligt Nelly Rose.

We gaan nog een kijkje binnenin de vuurtoren nemen.

Het is er zeer eenvoudig. (Helaas weer condens.)

Boerenbont was hier ook al ‘in’.

Hout of kolen? Alles wat brand.

Krabben werden gekookt en verpakt. In het begin van de 20e eeuw werd door Frederick Jewett, van de ‘black-owned’ onderneming van Coulbourne en Hewitt, een kwaliteitsgradatie voor ingeblikte krab ontwikkeld (regular, claw, special, backfin, lump) geïntroduceerd, dat vandaag nog wordt gebruikt.
Het schoonmaken van de krabben was een arbeidsintensief karwei, en er werd gezocht naar machines om de hordes vrouwen en kinderen te vervangen. Dit apparaat heeft in ieder geval nooit goed gewerkt. Er kwamen teveel schaalresten in het vlees mee.

Hij wordt dan ook niet meer gebruikt. We konden niet uitvinden of het tegenwoordig wel machinaal gaat. Daar blijven we nieuwsgierig naar.

Ook oesters waren heel belangrijk als bron van inkomsten. Er werd een film vertoond, waar we de meer dan manshoge bergen konden zien van de aan land gebrachte oesters, die ook ingeblikt werden. De schalen liggen onder het museum.

Het zicht op het museum vanuit de oester afdeling.

Oesters werden met ‘tongs’ naar boven gehaald. Pim heeft hier zo’n tong in de hand en haalt oesters naar boven.

Er zitten er zowaar een paar in. Deze zijn vandaag al een aantal keren gevangen…

Op de heenweg hebben we genoten van Oxford. We vonden dat een prachtig stadje, maar de bewoners zelf zeiden, dat we zeker ook St. Michaels aan moesten doen. Daar kwam het toen niet meer van, maar we hadden het voor de terugweg naar het zuiden in onze planning opgenomen. Dat is maar goed ook. Het is echt de moeite waard. Eigenlijk hebben we haast. Het wordt hier snel behoorlijk veel kouder. Het water is inmiddels, na alle regenval en door het gebrek aan zonneschijn, afgekoeld tot minder dan 20 graden, terwijl het de vorige week – toen we in de Sassafrass rivier waren – nog meer dan 25 graden was. Daar moeten we het dus niet meer van hebben en de luchttemperatuur is ook rap aan het afnemen. Voor maandag aanstaande wordt hier, we zijn hier ruim 100 zeemijlen landinwaarts, verwacht, dat het kwik niet boven de 12 graden zal komen. Voor Norfolk wordt dan nog 17 graden verwacht. We hebben dus haast. Ons eerstvolgende echte doel zou ons volgende week maandag nog ruim 20 graden te bieden hebben. Het leven zonder kachel kent een andere planning dan het leven met een kachel.
Dat neemt niet weg, dat we geen spijt hebben van onze uitstap naar St. Michaels.

We liggen hier in een hele kleine baai vlak voor het stadje. In de zomer schijnt het hier heel erg druk te worden en moet je echt rond het middaguur al binnenlopen om een plaats aan de kade, in de marina of in deze baai te hebben. Rondom het Chesapeake Bay Maritime Museum kun je aan de kade of zelfs in een box. Ook verderop zijn er veel mogelijkheden om aan te leggen, maar, zoals gezegd, dat ligt zomers helemaal vol. Bovendien wordt het hier dan serieus warm. Temperaturen kunnen oplopen tot 40 graden en dan is het bovendien vaak windstil. De maanden mei en juni en september/oktober zijn echt ideaal om van de baai te genieten. Het Maritime Museuem is hier gekomen als alternatief voor de olie raffinaderij, die eerst was gepland om de gevolgen voor de lokale economie van de ingestorte oester markt op te vangen. Daar waar de Long Island Sound door overbevissing al aan het begin van de negentiende eeuw bevrijd was van de oesters, heeft het hier veel langer geduurd, voordat de baai leeg was, ondanks de komst van de vissers uit die Long Island Sound. Daarover verderop meer.
De raffinaderij werd gepland in de zestiger jaren, maar stuitte – god zij geloofd en geprezen – op heel veel verzet. Dat verzet had een kans, omdat heel veel mensen uit Washington hier hun weekenden en vakanties doorbrengen. Als alternatief werd het museum voorgesteld. Dat paste ook veel beter bij de redelijk kleine bevolking. In die periode werd het Hooper Strait Lighthouse geautomatiseerd en het oorspronkelijke lighthouse werd hier naartoe verplaatst als start van het museum.

Door dat museum werd de toekomst van dit gezellige stadje, met al haar mooie en leuke huizen, veilig gesteld. Het is veel minder miljonairderig dan Oxford, maar het is daarom niet minder geliefd.

Het is hier lekker groen.

Er waren hier vroeger scheepswerven en oester vissers en daarom veel relatief kleine huizen.

Dit is Tar House. Het dateert uit het midden van de 17e eeuw.

De Main Street is verfrissend in vergelijking met veel andere toeristische winkelstraten. Het heeft eigen producten en een eigen stijl. Op het ogenblik wordt veel aandacht besteed aan Halloween en dat gebeurt heel creatief en met groot gevoel voor humor. Een bijkomend voordeel van die aandacht voor Halloween, dat op 30 oktober wordt gevierd, is dat de kerstversiering in ieder geval tot daarna wordt uitgesteld.

Dit is een van de evenementen, die we hier zullen gaan missen. Een terriër race; wie bedenkt er zoiets. Verder is er de 20e een lezing over de Oesteroorlogen, en het leven in de 19e eeuw, waar we graag naartoe zouden willen. Ook Halloween en de oesterfeesten de week daarna zijn weer erg leuk.

Halloween zal hier groots gevierd worden.

Dit is een van die producten, die uniek zijn voor deze winkel. Het zijn echt Ongelofelijke Handtasjes. Aan de overkant worden kleden verkocht en cursussen om die te leren maken. Het moge allemaal kneuterig lijken, het straalt wel een echte gezelligheid uit.

Deze heks is tegen de lantarenpaal aangevlogen. Haar bezemsteel is tegen de muur geplakt.

Het kan nog gekker.

We gaan een café in voor een kop koffie en nemen een tafel naast deze trompe l’oeil.

Het onderschrift bij dit schilderij is:”I told you so”

Herfstkleuren

Zo’n begraafplaats geeft altijd een goede indruk van de familienamen in zo’n stadje en laat zien, wanneer de historie hier begon. Triest zijn de kleine steentjes bij sommige graven. De graven zijn van de ouders; de kleine steentjes, soms meerdere bij een graf, van de kinderen die op jonge leeftijd zijn overleden.

Te Koop.

Eendjes in de zon, die eindelijk weer schijnt. Het is een heerlijke dag.

Op de ‘Patriot’ doen ze : Narrated historical tours. Daar wordt onder andere verhaald over de manier waarop de Engelse vloot in de luren werd gelegd in de oorlog van 1812. De Engelsen voeren in 1813 (echt) de rivier op en wilden de scheepswerven van St. Michaels bombarderen. De bevolking verduisterde de stad en stak allemaal kaarsen aan op een stuk land er dichtbij. Dat land werd vervolgens plat gebombardeerd. De stad en de werven bleven gespaard.

John Smith, een Engelsman voer met dit soort zwaardbootjes naar de kant, toen hij de Baai – door hem Chesapeake Bay genoemd – verkende.

Main Street veranderde afgelopen vrijdag avond nog in een rivier. Het water in de haven stond werkelijk tot aan de rand en hier en daar zelfs een beetje daaroverheen.

Het was die avond een gezellig weerzien met onze Duitse vrienden, die we lang niet gezien hadden. De Antares en de Trinity zijn ook in Maine geweest, maar we waren er alle drie net op een andere tijd. De Antares hebben we nog wel een avond gezien, maar dat was het. Het was leuk de overlappende en de afwijkende ervaringen met elkaar uit te wisselen.

Zondag avond eten we nog een keer met elkaar, maar dit keer is het echt afscheid. Ute en Wolfgang vliegen terug naar Nassau op de Bahama’s waar hun boot ligt en de anderen blijven nog in Annapolis voor allerlei technische zaken.

Helemaal in de verte zien we weer die prachtige hexagonale vuurtoren. De foto die we op de heenweg daarvan gemaakt hebben siert nu de cabine van de Nelly Rose. We hebben hem in Nederland laten afdrukken en laten plastificeren. Een blijvende herinnering aan de Chesapeake Bay. We hebben overigens ook de foto van de vroege ochtend in Somes Sound opgehangen. We varen nu aan de andere kant van de baai omdat we op weg zijn naar St.Michaels.

Het is meer een baken dan een vuurtoren, maar waar leg je de grens?

Er staan vele ‘witte huizen’ langs de waterkant.

We gaan bij St.Michaels voor anker in een rustig baaitje. Even bijkomen van de hectiek van de grote stad.

We hebben het de afgelopen dagen erg druk gehad. Dat is natuurlijk een beetje een relatief begrip, maar laten we zeggen dat we het druk hebben gehad. Zaterdag zijn we met een van de havenmeesters van Annapolis boodschappen gaan doen. We hadden Stanley in juni, toen we hier voor het eerst zijn geweest, al ontmoet. Hij was toen in zijn functie als havenmeester en we raakten toen meteen aan de praat. Hij was toen herstellende van een zware hartaanval en was aan het wachten op zijn oproep voor een open-hart operatie. Die heeft hij in augustus ondergaan en hij is langzaam bezig op te krabbelen. Hij vond het leuk, dat we contact met hem zochten en we maakten een afspraak om weer te gaan winkelen. We gebruiken dan zijn klantenkaart en krijgen daardoor korting. Hij krijgt bovendien korting op zijn volgende tankbeurt bij de supermarkt. Dankzij onze volgeladen boodschappenkar krijgt hij de volgende keer dat hij gaat tanken $0,35 korting per gallon. Hij had nog een paar van dit soort uitjes in het verschiet en zijn volgende tank zou verdomd goedkoop worden.

Het was gezellig met Stanley. Hij woont alleen op zijn boot de Corsaire, waar hij vroeger veel mee gecruised heeft. Hij kent de oostkust goed en zijn tips zijn dan ook nuttig en leuk om te horen. We reden ook nog langs de liquor store – in veel Amerikaanse staten mag er geen alcohol verkocht worden in de supermarkt – en West Marine en een tuincentrum. In het tuincentrum kocht ik een nieuw spuitpistool voor op de slang van de dekwaspomp. Daar gaat zout water doorheen en hoewel die dingen vrijwel helemaal van plastic zijn, zitten er toch net een of twee ijzeren piefjes in, die daar helemaal niet tegen kunnen. We hadden gelukkig een reserve aan boord toen de eerste het begaf en nu hebben we weer een nieuwe reserve.

Inmiddels was het lunchtijd geworden en Stanley stelde voor om naar ‘Naval Bagel’ te gaan. Wij weten niets van bagels, en kennelijk is dat de beste bagel in de staat. Daar in de buurt gekomen veerde Stanley ineens op en vroeg of we van ‘Knockwurst with Kartoffelsalad’ houden. Er was geen twijfel over mogelijk, dat hij enthousiast was over dat idee. Ik zei dat ik dat een heerlijk gerecht vond en hij vertelde over ‘Regina’. Een Duitse vrouw, Regina, die na de oorlog met een GI mee terug was gekomen uit Duitsland en daar een ‘diner’ wilde beginnen. Ze kreeg – als vrouw – van de bank geen lening (zie All in the Family ‘Edith versus the Bank’ http://www.youtube.com/watch?v=_F3Ic1-Lvhc voor het tijdsbeeld) en begon op heel kleine schaal Duitse gerechten te verkopen. Ze bouwde zonder enige hulp van de bank een bloeiende tent op, die vandaag door haar kinderen wordt gerund en onder de naam Regina loopt als een trein (geen Fyra).

Stanley en ik namen een ‘Bockwurst mit Kartoffelsalat”, terwijl Hanneke zich volstrekt te buiten ging aan een gigantische portie ‘French Toast’ (wentelteefjes). We ondervroegen Stanley vooral over de Intra Coastal Waterway. We willen daar op zijn minst een stuk van varen, maar de verhalen erover zijn zo dramatisch, dat we er meer tegen opzien dan een Atlantische oversteek. Stanley stelde ons gerust en we kregen er weer meer vertrouwen in.

’s Middags hadden we een grote teleurstelling. We wilden in de Naval Academy naar het museum, waar een grote tentoonstelling was over de ‘naval battles of the 1812 war’, de tweede oorlog van de Amerikanen tegen de Britten en hun kolonies om de onafhankelijkheid veilig te stellen. Helaas, ‘due to the sequester’ was het museum gesloten. Daar hadden we goed de pest in. We hadden het toch in juni moeten doen toen we er ook alle kans toe hadden.

Zondag zijn we weer naar de beurs gegaan. Dit keer voor een lezing over de ICW, de Intra Coastal Waterway. Die heeft duidelijk twee stukken. Het eerste stuk tot Beaufort gaat eigenlijk over meren en heeft nauwelijks (dat is het spannende woord) restricties voor onze diepgang van een kleine 2 meter. Het tweede deel heeft behoorlijk forse tijverschillen tot meer dan twee meter en de daarbij behorende harde stroom. De lezing bevestigde de indianenverhalen die de Amerikanen ophangen over de ICW. In het eerste deel zijn vooral de sluizen heel erg eng. Nou zijn we in Nederland iets meer gewend aan sluizen, maar als je met een hele vloot boten naar binnen vaart die het niet gewend is en die het eng vindt, dan wordt het dat ook weer.

Toch was het verhaal nuttig voor ons en we hebben besloten om in ieder geval tot Beaufort over de ICW te gaan. Daarna zien we dan wel weer. Over dat tweede stuk was ook Stanley iets voorzichtiger, hoewel hij er ook enthousiast over was. We zien wel wat we doen na Beaufort. We hebben de keuze om de kust langs te varen of binnendoor te gaan. We willen in ieder geval naar Charleston, want dat schijnt echt leuk te zijn. Die beslissing betekende wel dat we meteen op de beurs zaken moesten doen. We hebben een pilot en een kaart nodig en vooral ook een verzekering voor de sleepdienst van TowBoat US. We worden lid van Boat US en krijgen daarmee een geweldige korting op de verzekering voor de sleepdienst. TowBoat US heeft op een heleboel plaatsen, zowel langs de kust als in de ICW, bootjes liggen om je los te trekken als het toch fout is gegaan. Het schijnt onlosmakelijk met het bevaren van de ICW te zijn verbonden en ook de inlets en de kustwateren van South Carolina en Georgia hebben veel ondieptes en wandelende zandbanken. Ik hoop, dat we over een paar maanden zeggen, dat het echt zonde van ons geld is geweest.

We kopen ook nog een ClampTite van AKcooltools (www.akcooltools.com). De foto’s verduidelijken wat dit wonderbaarlijke apparaatje mogelijk maakt. Om een ons bekende Nederlander te citeren: “Hoe hebben we ooit zonder gekund.”

’s Avonds hadden we een afscheidsdiner met onze Duitse vrienden. Zij blijven om verschillende redenen nog langer hier hangen en Wolfgang en Ute gingen weer terug naar hun boot op de Bahama’s. Wij zijn nu op weg naar St. Michaels aan de oostkant van de Chesapeake Bay. Dat schijnt heel leuk te zijn. De zon schijnt eindelijk weer, dus de camera wordt binnenkort ook weer in gebruik genomen.

Wat een regen hier. Het duurde echt even voor Pim Klontje droog had. Dat moet, anders krijgt Hanneke natte billen.

We kregen bezoek van de havenmeester. Vandaag had men ineens bedacht, dat we in de vaargeul zouden liggen. We discussiëren in Amerika niet met de autoriteiten. Dat vinden ze niet prettig. Bovendien had de man een vrije mooring. Aangezien we de hele dag op de kant zijn, vonden we dat een schone zaak. De achterbuurman lag echt in de vaargeul. Ook hij moest verkassen op last van de havenmeester.

We zijn nog op dinghysafari onder de brug door geweest en dan zie je dit aan een steiger achter een huis liggen.

Lekker rustig idee.

Het is snertweer en alleen de echte fanaten zijn gekomen. Dat zijn er nog genoeg. Je moet er niet aan denken, dat het een mooie zonnige dag zou zijn. Dan wordt het erger dan de Bijenkorf voor de feestdagen. Schuifelen over steigers in de hoop dat je er niet afvalt. Er liggen veel van de Usual Suspects zoals Jeanneau, Beneteau, Bavaria, Hanse en ook Amerikaanse ‘volume boatbuilders’ maar ook heel mooi spul wat we in Nederland of Dusseldorf niet zo vaak te zien krijgen. Wij kijken eigenlijk vooral bij de kleine accessoire standjes. Vooral de kaarten van de Intra Coastal Waterway en de kustwateren van hier naar Florida. We neigen er steeds meer toe dat te doen. De Amerikanen zeggen dat het echt een leuke ervaring is.
We wilden naar een lezing over de ICW, maar die was uitverkocht. We proberen nu voor zondag een plaatsje te krijgen.

Heerlijke band erbij. Dat zouden ze op de Hiswa ook best kunnen gebruiken.

Hamburgertje erbij in de absolute stortregen.

Veel Jeanneaux.
Er lag ook een X-44XP. Een prachtig schip, maar met alle liefde voor de X jachten, zou ik hier niet met een XP willen varen. Die hebben een torpedovormige bulb, die uitsteekt voor de kiel. Dat is een echte lobsterpotcatcher.

Heerlijke dag.

Mooi systeem om je zeilen netjes te bergen.

Die balletjes heten : kloten. Daar komt het woord echt vandaan.

Weer aan boord en extra donkere wolken pakken zich samen boven de tentoonstelling…..

We waren gisteren toch behoorlijk geschrokken. Het is een raar gezicht,als je terug komt bij je boot en je denkt, dat hij niet meer helemaal op dezelfde plaats ligt. Ik nam een dwarspeiling op de kant en hield het in de gaten en ik kon geen beweging vaststellen. Ik nam aan, dat ik me toch vergist had en dat de wind gewoon wat gekrompen was, waardoor het leek alsof de boot, waar we eerst naast lagen, nu voor ons lag.

Het hield me toch bezig en onze reactie was dan ook snel, toen we duidelijk begonnen te krabben. Hoe was dat in hemelsnaam mogelijk? Een paar nachten geleden schreef ik nog op het blog, hoe tevreden we zijn over ons Delta anker en de ketting.

Je moet er niet aan denken, wat er zou zijn gebeurd, als we een uur later op zoek waren gegaan naar Nelly Rose. Dan hadden we haar waarschijnlijk tegen de oever terug gevonden. Vlak naast het 5-6 meter diepe plateau, waar we voor anker lagen, lag de vaargeul, die 9-13 meter diep is. Eenmaal daar zou het anker met ketting de boot niet meer echt hebben afgeremd en meteen daarna is de wal.

Toen we eenmaal opnieuw hadden geankerd, bleef ik me natuurlijk afvragen, waarom het anker losgebroken kon zijn. Zou er iemand tegen onze ketting aangevaren kunnen zijn? Dat is niet onmogelijk, maar ook niet erg waarschijnlijk. We hadden eerder in Black Point met nog meer wind en veel meer golfslag gelegen, en toen had het anker het goed gehouden. Dat was echter op een mooie compacte zandbodem en hier is het soms modder, soms klei. Toen we aankwamen woei het ook al 20 knoop en daarom had ik al extra ketting gezet. Op 5-6 meter diep met ongeveer 40 cm tijverschil moet 35 meter ketting toch genoeg zijn. Na aankomst lag de boot echt goed op haar plaats en we zijn pas na een uur of vier van boord gegaan. In die tijd was het al harder gaan waaien. Maar er leek geen reden tot ongerustheid.

We weten niet hoe laat de wind nog verder is opgestoken, want toen zaten we beschut in de stad en meestentijds zelfs binnen. Het anker was kennelijk pas kort voor onze terugkomst begonnen te krabben, want zover van de oorspronkelijke plaats lagen we niet. Goede raad was duur. Hoe konden we herhaling voorkomen. Uiteindelijk besloot ik om 10 meter meer ankerketting te zetten. Je kunt dat ook niet onbeperkt doen in verband met alle boten om ons heen. Waarschijnlijk belangrijker was het verminderen van de windweerstand. Onze fok is strak opgerold en de hoes er omheen wordt met een rijglijn strak en klein gehouden. Dat zal het wel niet zijn geweest, maar de huik van het grootzeil zit er alles behalve strak omheen en bolt helemaal op, als de wind er onder slaat. Ik heb daar omheen een rijglijn gebonden, zodat ook dat pakketje compact bleef. Waarschijnlijk heeft dat er toe bijgedragen, dat de nacht zonder verdere drama’s is verlopen. Geschrokken waren we wel degelijk. Zeker als je aan de mogelijke gevolgen denkt.

We hebben de afgelopen tijd eigenlijk weinig gezeild. Hoe mooi Maine ook was, we hadden er vaak erg weinig wind en voeren er korte stukjes, zodat we het makkelijke alternatief kozen. De afgelopen dagen konden we ons hard weer ophalen. Ook vandaag waren de zeilcondities weer heerlijk, ook al moesten we ons er behoorlijk voor inpakken. We zijn op weg naar Annapolis naar de boatshow. Nog even onder de brug door en dan stuurboord uit ligt Annapolis. We voeren alleen achter de genua aan. Met dat ene zeil haalden we toch een gemiddelde snelheid van bijna 7 knoop!

Het is een totaal circus in Annapolis. Het is een van de populairste boten tentoonstellingen in de USA en die neemt de stad natuurlijk over, maar dit soort gezellig straatjes blijven onaangetast leuk.

De hele middenstand leeft natuurlijk optimaal naar dit evenement toe en de etalages worden extra aangekleed. Deze luxe snoepwinkel is daarmee ook meteen klaar voor het ‘trick or treat’, de grote snoepjesjacht op 30 oktober als het Halloween is.

Binnen in deze reuze lollies zitten echte appels. De buitenkant losbandig, de binnenkant gezond.

We zien het allemaal weer met nieuwe ogen.

Deze hoedenwinkel wordt druk bezocht. Ze hebben van alles voor op het hoofd en zelfs voor op de lamp..

Als we terugkomen bij het dinghy dock zien we, dat het water hoog is opgestuwd door wind en tij.
Er is vandaag heel hard gewerkt voor de opening van de tentoonstelling. We zullen morgen proberen wat foto’s te maken om een beeld te geven van de tentoonstelling en alles wat er bij komt kijken. Het zal niet een van de beste tentoonstellingen worden, want het weer is de laatste uren behoorlijk verslechterd en het wordt de komende dagen niet beter. Het is ook fors harder gaan waaien. De dinghy tocht op de terugweg na een borreltje ter gelegenheid van het weerzien met onze Duitse vrienden en de pizza op de kant was dan ook allerminst comfortabel. Op weg naar de boot had Pim bovendien de indruk dat ons anker aan het krabben was en dat we behoorlijk naar achteren waren geschoven. Er leek echter op het eerste zicht niets aan de hand, maar we zaten nauwelijks binnen, toen Pim, die toch onrustig bleef, ineens het grote jacht dat schuin achter ons lag, naast ons zag opdoemen. We kwamen meteen in actie. Hanneke startte de motor, terwijl Pim het anker binnenhaalde. de eerste poging om opnieuw te ankeren – in het stikke donker – had niet het gewenste succes. We kwamen op te diep water te liggen en niet lekker ten opzicht van ander schepen. De tweede poging lijkt beter geslaagd, maar Pim zal vannacht waarschijnlijk niet erg rustig slapen.