Overal zie je bijenkisten staan in de velden. Als er bord langs de kant van de weg staat ‘Honey Shop’ besluiten we een kijkje te gaan nemen.

We rijden een oprit op, die langer blijkt dan verwacht en die ons over een rivier leidt.

Om de bocht zien we dit huisje staan, maar er is niemand in de buurt.

Je wordt geacht je geld in het mandje te stoppen. Er staat hier dure honing, het zijn geen appels of walnoten voor een paar stuivers, maar echte Manuka honing in verschillende gradaties. De duurste  is $ 95 ! Wij weten er niet genoeg van en gaan naar het grote huis.

We worden verwelkomt door een enthousiaste Border Collie, die natuurlijk wil dat wij zijn bal een eind weg gooien.

De Honingmevrouw komt alles uitleggen en kletst honderduit over haar vak. Het is een van de leukste dingen van zo’n reis als de onze, dat je met allerlei vogels van diverse pluimage in aanraking komt. We kunnen natuurlijk niet alles onthouden wat ze ons vertelt, maar een potje honing zal nooit meer zomaar een potje honing zijn. We vertrekken zeer tevreden met vier soorten, waar we allemaal gezonder van worden.

We zijn bijna aan het einde gekomen van ons bezoek aan het land van de Silver Fern. We kunnen het iedereen, die de kans krijgt om hier naar toe te komen, van harte aanraden. Het is gewoon overweldigend mooi!

Tegen borreltijd arriveren we in Tairua aan de oostkust van het schiereiland. Hier woont Miriam, het zusje van de echtgenoot van Pim’s Italiaanse nichtje. Lekker vrij uitzicht met gegarandeerd nooit iemand die achter hen komt wonen, want dat is een soort moeras.

Ze hebben een vreemde vetplant.

Miriam is getrouwd met een echte surfdude. Hij heeft al een paar planken zelf gefabriceerd en hoopt daar in de toekomst zijn inkomen uit te genereren. De eerste eigen exemplaren getuigen van vakmanschap en liefde voor het detail.

Ze hebben een stel vrienden uit Auckland te logeren en gezamenlijk gaan we op deze mooie avond Fish and Chips eten bij het strand. Het is een prachtige laatste avond in Nieuw Zeeland.

Er is bijna niemand meer behalve wat meeuwen. De Norfolk Pine tree heeft naalden, die omhoog groeien.

Groot respect voor Miriam, die werkt bij een Kindermisbruik bureau. Ze geeft ook voorlichting op scholen. Nieuw Zeeland is  vanuit het zicht van haar vakgebied best een moeilijk land. Het pioniersbloed stroomt nog bij iedereen door de aderen. Sport is erg belangrijk. Het land heeft een ‘can do’ en ‘never say die’ mentaliteit. Winnen is belangrijk en gevoelens worden niet altijd geaccepteerd. Dat maakt het in sommige streken een hard land waar weinig ruimte is voor compassie.

In het laatste licht probeert deze man nog een visje te vangen.

Dit is dan echt de laatste zonsondergang van dit blog. De dag na dit bezoek rijden we terug naar Auckland om de campervan in te leveren en dan vliegen we naar Tasmanië om bij vrienden te logeren, daarna nog naar vrienden in Sydney en familie in Melbourne en dan keren we eindelijk terug naar ons koude kikkerlandje, kinderen en kleinkinderen en vrienden. Breda, here we come! (Half Febr.)

Hanneke zal het maken van het blog missen, maar aan alle goeie dingen komt een einde. Het waren drie en een half memorabele jaren, waarin we duizenden foto’s hebben gemaakt en Pim veel verhalen heeft geschreven. Veel dank voor het virtuele meereizen met de lotgevallen van de bemanning van de Nelly Rose.

Er volgt nog één afsluitend verhaal en dan stoppen we met dit blog.

We zijn nog op route 309. Het is een onverharde weg en eigenlijk mag je daar met een camper niet komen. De mevrouw van de VVV had ons echter aangeraden dat aan onze laars te lappen, want die 309 wilden we echt niet missen.
Dit was ook onze kans om Kauri bomen te zien. Prachtige bomen die in hun voortbestaan bedreigt werden ,omdat iedere timmerman bij het zien van het hout van de Kauri helemaal warme gevoelens krijgt. Het is een uitermate langzaam groeiende lang levende boom die 40-50 met hoog kan worden en waarbij de eerste 20 meter geen vertakkingen heeft, zodat er weinig knoesten in zitten. De bomen kunnen duizenden jaren oud worden. De oudste die helaas gesneuveld is, was 4000 jaar oud.

Eerst stoppen we bij een waterval. We hoorden de waterval al ruim vóór we hem zagen tussen de bomen door.

Daarna gaan we naar de Kauris. Die staan in een speciaal natuurpark en we moeten onze schoenen afspuiten met een of ander spul voor we naar binnen gaan. Men is ernstig bezorgd over de mogelijkheid dat de Kauris besmet worden. Het zijn zeldzame bomen, die kwetsbaar zijn voor allerlei ziektes die uit de gemondialiseerde wereld het land binnen kunnen komen. Nieuw Zeelanders zijn daar heel zorgvuldig in. Ze houden van hun natuur. Toen de vallei waar we deze foto’s maakten tijdens de tweede wereldoorlog werd aangewezen om het hout daar te kappen als bijdrage in de financiering van de oorlogsinspanning, kwam de bevolking in opstand en ging dat feest toen niet door. Anders waren deze kauris nu zeker weg geweest.

De Kauri is niet de hoogste boom in Nieuw Zeeland. Er is een hogere, de Kahikatea, maar die krijgt niet zo’n grote diameter en levert dus minder hout. De bomen zijn nu beschermd en er wordt er slechts hoogst zelden nog een gekapt. Terwijl we in NZ waren was er eentje die op de nominatie stond om gekapt te worden, en daar ketenden aktivisten zich om de beurt in vast om dat te voorkomen.

We gaan over bruggetjes door dicht regenwoud.

De Kauri bomen steken met kop en schouders boven alle anderen uit.

Deze boom is een jonkie van 600 jaar oud, maar je kunt hem met vier volwassenen maar nauwelijks omvatten.

Bij deze boom beginnen de eerste takken beginnen pas op ongeveer 16 meter hoogte. Erg indrukwekkend. Je wordt er stil van.

De bast lijkt wel versteend als je hem aanraakt.

Dit zijn jonkies, pas 200 jaar oud en de dunnetjes op de achtergrond zijn 90 jaar oud.

Dit waren oorspronkelijk twee aparte bomen, maar ze stonden zo dicht op elkaar dat ze samengegroeid zijn. In die zin is de naam ‘Siamese Kauris’ dus niet helemaal correct, maar het verduidelijkt het beeld wel.

Regenwoud, zo immens groen!

We zijn er bijna doorheen! Hier de eerste plaatjes van het prachtige (wanneer gebruik je die kwalificatie in dit land eigenlijk niet?) Coromandel schiereiland.

The tide is out! Dit is laag water bij het stadje Thames in Coromandel. Vandaag wilden we een vlindertuin daar bezoeken, maar het is eerste kerstdag en alles is natuurlijk gesloten. Het weer zit ook niet echt mee. Het heeft hard geregend. Daar zijn ze hier heel blij mee, want het is al een hele tijd droog en de waarschuwingsborden voor branden staan op rood.

Thames ligt bij een goudmijn en het stadje heeft ook echt de uitstraling van een old golddiggertown. De straten zijn vandaag uitgestorven.

De mijn.

Nog niet eerder gezien : kruidentuin bij de gemeenschappelijke keuken van de kampeerplaats.

Hanneke kookt gewoon aan boord met haar ene pit een eenvoudig kerstmaal. Pim doet de garnalen.

Voor het eerst sinds drie jaar is het toetje weer een echte Christmaspud met warme custard, zalig! Die konden we in dit land met zijn Engelse traditie weer makkelijk krijgen.

Tweede kerstdag rijden we opnieuw door Thames verder naar het noorden van het schiereiland. Kilometers lang staan er Pahutukawabomen vlak langs de kust. Heel toepasselijk om vandaag onderdoor te rijden.

Dit land blijft je verwonderen. Na iedere bocht valt je kaak weer naar beneden en zeg je oh en ahh!

Zo ook hier….

Er liggen lokale vissersboten in deze baai. We denken dat ze gebruikt worden voor het onderhoud van de eindeloze viskwekerij aan de overkant, echt kilometers lang.

Voor het gemeentehuis van de stad Coromandel staan drie Kauribomen met drie godenbeeldjes.

We rijden over de 309 naar de oostkust en komen over het terrein van Stewart. De varkens van Stu lopen er los rond en zijn een toeristische attractie, die ook op de route beschrijving van route 309 staat. Route 309 staat in de top 20 van ‘must see’ dingen in Nieuw Zeeland.

De man houdt 70 varkens als huisdieren. Hij is een bezienswaardigheid op deze toeristische route. We raken met hem aan de praat. En hij vertelt meteen honderduit over zijn hobby. Als hij een varken aan zijn zij aait, laat dat varken zich meteen omvallen om er volop van te genieten.

Pim krijgt een big op zijn arm. Ongeveer twee weken oud.

Ze zijn er in alle kleuren en poepen overal.

Stu raakt niet uitgepraat over zijn huisdieren. Hij verkoopt ze wel aan mensen die beloven ze ook als huisdieren te houden, maar dat is zijn enig manier om de kudde een beetje in de hand te houden. Verder vertelt hij dat er door de jeugd uit de buurt soms jacht gemaakt wordt op de beesten en door het voorbij rijdend verkeer sneuvelen er ook nog wel een paar per week.

Deze interessante man met bijzondere eigenschappen loopt er op blote voeten tussendoor.

We zijn bezig met de laatste verhalen van ons blog. We hebben nog niet alle foto’s van Nieuw Zeeland geplaatst en die willen we nog graag op het blog zetten. Er komen nog een drietal afleveringen met foto’s en dan een samenvatting van onze reis.

We zijn weer onderweg naar het zuiden.

Het wordt bijna eentonig zo mooi is het hier overal.

Je kunt hier heel goed riggels zien, die in vrijwel iedere heuvel in Nieuw Zeeland zijn gegroefd. Het zijn schapenpaadjes, die op de heuvels zijn uitgesleten, omdat de schapen keurig als kudde eenzelfde weg kiezen als ze lopen te grazen. Schapen hebben de tijd gehad om de paadjes uit te slijpen. Ze werden voor het eerst in NZ geintroduceerd in 1834 en werden snel een van de belangrijkste steunpilaren van de economie. Hoewel het aantal terugloopt zijn er nog steeds rond de 40 miljoen schapen in het land. De wolspinnerij is bijna helemaal uit NZ verdwenen en overgenomen door China.

De motor levert ineens geen vermogen meer. Het lijkt alsof de turbo van de motor niet meer werkt, maar we weten niet of er een turbo in zit. We komen nauwelijks de heuvels meer op. We stoppen en de motorkap gaat open. Er blijkt inderdaad een turbo in te zitten. Pim checkt meteen hoe het met de olie staat. Als we weer wegrijden doet de turbo het ook weer. Onbegrijpelijk.

We rijden de scenic route van Russell naar Whangarei en we kronkelen langs de kust, omhoog en omlaag.

We hadden deze bloem nog nooit in het wit gezien.

Als we een bord zien met ‘Café + Gallery + View’ slaan we af en gaan een kop koffie drinken.
In de tuin staan mooie beelden en er is een indrukwekkende collectie moois in de gallery te bewonderen.

In de vijver zitten een aantal enorm veel lawaaimakende brulkikkers.

Toen Pim nog bij de papierfabriek werkte waar papier werd gemaakt voor de golfkarton industrie, zocht hij geregeld naar cadeautjes op basis van golfkarton. Dat was lang niet altijd makkelijk of zinnig.

Dit zijn speelgoed dozen waarmee prachtige golfkartonnen beesten gemaakt kunnen worden.

Koffie met uitzicht.

Als we weer langs Sheep World komen, waar we op de heenweg naar Whangarei een demonstratie schaap scheren hadden gezien, zien we dat ze hun schapen rood hebben gespoten in het kader van de kerstsfeer. Het was ooit als een geintje begonnen, maar toen zo aangeslagen dat ze het nu ieder jaar doen.

We zijn bijna bij onze volgende kampeerplek en zien her en der bomen, waarvan de bovenkant heel erg geel is. Geen bloemen, maar gekleurde blaadjes. Het blijkt een Golden Elm te zijn. De stier kijkt ons verbaasd aan.

Uitzicht vanuit de achterdeuren. Er is hier helemaal niks in de buurt, maar wel een pool met vulkanisch warm water. 38′ heerlijk!

Er loopt een vreemde vogel over de picnictafel naast onze camper. Het blijkt een Californian Quail te zijn. Geintroduceerd voor ‘de sport’.

Hij heeft een klein kuifje.

We zwaaien Jack en Marce uit. Dat afscheid nemen is nooit leuk, want je hebt werkelijk geen idee of je ze ooit nog gaat zien. Zij gaan weer naar de volgende mooie baai.

We gaan naar de Flagstaff. Bovenop de heuvel bij Russell staat een vlaggemast die 4 keer is omgehakt door Maori’s, die het niet eens waren met de overeenkomst die getekend was door één van hun chiefs en de Engelsen. Uiteindelijk hebben de Maori’s de mast op eigen initiatief weer teruggeplaatst.

Bovenop heb je natuurlijk een schitterend uitzicht over dit prachtige gebied. Het is maar 3 uur rijden ten noorden van Auckland.

De Bay of Isles is heel erg mooi en een eindeloos cruisegebied met talloze ankerplekken.

Russell van bovenaf bij de Flagstaff.

Deze Tui’s maken ons ‘s ochtends wakker met hun dramatische gefladder en mooie fluwelen gezang. Ze hebben een leuk wit befje.

Daar komt de Weka weer kijken of we nog een beetje brood over hebben. Hij pakt meerdere stukjes in zijn bek en loopt dan snel naar zijn nest om zijn vermoedelijke kroost te voeren of het op zijn gemak in zijn eigen huis op te eten.

We staan op een heerlijke plek en kijken tegen de stam van een Pahutukawa boom aan.

Wel toepasselijk zo met de kerst. Dit noemen ze de Nieuw Zeelandse Kerstboom en ze zijn prachtig!

We gaan weer naar Opua. Dit keer om Bregt en Lynn te verwelkomen, die na een pittige tocht vanuit Fiji als een van de laatste cruisers dit seizoen de sprong naar Nieuw Zeeland hebben gemaakt.

We gaan lopend met de pont naar Opua. Er kunnen 25-30 auto’s op. Wel wat meer dan die van Kinderdijk naar Krimpen aan de Lek.

Pohutukawa in volle bloei.

Bij Bregt en Lynn op hun ‘Boxing Kangaroo’ drinken we een glas van een van Nieuw Zeelands’ fijnste producten en verwelkomen hen in dit mooie land.

Ze hebben een redelijke tocht achter de rug van 11 dagen vanaf Fiji, soms geen wind, soms te veel en met water in de kuip, dat maakte het wel even spannend. Fijn dat ze heelhuids hier zijn nu!

Na de vroege borrel gaan we met de pont weer terug richting Russell. We willen de musea gaan bekijken. De Kerstboom op de pont ziet er gezellig uit.

Het eerste museum houdt zich vooral bezig met de volkerenkundige geschiedenis van de streek, en kijkt naar de visserij, de walvisvangst en de handel. De vissers brachten deze 7 kilo wegende grote kreeft ooit aan land.

Ook het schip waarmee Cook zijn eerste tocht naar Nieuw Zeeland maakte, de Endeavour, staat hier nagemaakt met een schaal 1:5. Het is gebouwd door de lokale orgel bouwer en het is op toernee geweest door heel Nieuw Zeeland alvorens het hier een vaste plaats kreeg.

Blokken

White Shark kaken.

Dit oude gebouw uit 1842 was een franse missionarispost, genaamd: Pompallier Mission. Het was ooit een drukkerij. Hier drukten de vlijtige missionarissen bijbels in Maori en gaven die gratis aan belangstellenden om ‘Het Geloof’ verder te verspreiden.

Er was een leerlooierij bij de drukkerij om de bijbels van een mooie kaft te kunnen voorzien. Huiden werden eerst in een bak met urine gedumpt alwaar ze twee weken inlagen. De urine werd opgehaald bij de lokale uitspanningen. Daarna kwamen de huiden in deze kelders waar ze net zo lang in bleven liggen totdat ze de zwarte kleur van de oplossing hadden gekregen. Daarna werden ze op rekken gespannen om te drogen.

Dit is de proefpers in de zetterij. De letters werden met de hand gezet en opgespannen in een raam. Pim heeft ooit nog met dat hele proces te maken gehad in zijn eerste werkzame jaren bij de Lettergieterij Amsterdam voorheen N. Tetterode. Hij moest er dan ook met de neus bovenop.

De proefdruk, dit keer van een ‘Kupferstich’ wordt onder druk gezet.

Het resultaat mag er zijn.

Het inbinden van de boeken was een heel bewerkelijk proces, maar met een bijzonder fraai eindresultaat dat een lange levensduur garandeerde.

Religieuze spanningen zijn van alle tijden.

Live music aan het water voor het terras.

Er komt een mooie schoener langs varen.

Russell heette oorspronkelijk Kororāreka en het was het centrum van de eerste bewoning van Nieuw Zeeland, tot men besloot dat te verleggen naar Auckland. Het was een ruige bende en er is nog steeds een kroeg die aan die tijden herinnert, genaamd ‘The Hell Hole’.

De lieflijke prachtkleuren in al die bomen verbergen die rauwe historie.

Maar het was vroeger een centrum van de walvisvangst.

Ze gingen de zee op met een groot zeiljacht en lieten dan dit soort kleine boten te water als ze een walvis hadden gespot. Dan werd er geroepen: “There he blows” en met groot gevaar  voor eigen leven, gingen ze er naar toe en staken hun lange harpoenen met flinke weerhaken in het slachtoffer. Als je dat soort avonturen met succes overleefde, dan was de Hell Hole precies de juiste plaats om dat te vieren.

We lopen langs de waterkant letterlijk en figuurlijk naar de andere kant van stadje. Daar is het historisch museum gevestigd in het huis van de Franse bisschop. De boom aan de linkerkant is weer zo’n Nieuw Zeelandse Kerstboom: de Pohutukawa.

De schors is door de jaren heen behoorlijk gerimpeld en verkleurd.

Bij de giftshop van het museum, waar we morgen naar toe gaan, want het is nu te laat, staat dit mooie boeket.

Het is nu vijf uur en tijd voor een drankje in de ‘Duke of Marlborough’. Dit is een van de alleroudste nog bestaande etablissementen in Nieuw Zeeland. Allang niet meer in het oorspronkelijke gebouw, maar het bier smaakt er niet minder om.                  De zwaardvis, die boven de bar hangt, blijkt niet overdreven groot, want de volgende dag in het museum zien we een hele oude foto met een man, die zijn gevangen zwaardvis naast hem heeft staan, die woog 450 pond en stak flink boven de man uit qua grootte.

De diningroom van dit etablissement heeft een gezellige borrelhoek bij de open haard.

Marce en Jack leerden we al in Hiva Oa op de Markiezen kennen en het is natuurlijk leuk om weer even verhalen uit te wisselen op het terras van de Duke.

Groeit gewoon in de berm!

Als we van de pont afkomen, vinden we dit mooie plekje om even te lunchen.

Als we Russell binnenrijden op weg naar onze volgende campingground, zien we deze prachtige paarse boom. Er staan er meerdere in dit kleine stadje.

Aan het eind van de middag rijden we weer terug naar de pont en parkeren de van. We steken lopend over dit keer om samen met Marce en Jack van ‘ Escaped Velocity’ een hapje te eten in Opua op de jachtclub. Onderweg komen we weer langs ons lunchplekje. Het is met laag water een totaal ander aanzien! Er worden hier oesters gekweekt.

Links zie je de touwtjes hangen waaraan ze de oesters bevestigen.

Dit is een majestueuze boom, die al veel heeft meegemaakt.

De volgende dag gaan we naar de Christmas Parade kijken met Marce en Jack, die inmiddels hun catamaran hebben omgezeild hiernaartoe. De wagen is versierd met Agapanthus, die hier gewoon in de bermen groeien en tussen vangrails.

Er wonen zo’n duizend mensen in Russell en de parade heeft dan ook maar 8 wagens en iedereen doet mee, ook de peuters.

De Kiwi vonden we erg leuk.

De wagens rijden door de hoofdstraat, die geflankeerd wordt door die paarse bomen.

Natuurlijk is Santa Cllaus er ook!

Dit zijn openbare toiletten in de stad Kawakawa, 13 km zuidelijk van Opua. Ze zijn gemaakt door de architect- kunstenaar Hundertwasser, die hier de laatste 27 jaar van zijn leven heeft gesleten. Hij was hier niet beroemd zoals in Europa en kon zich vrij tussen de mensen bewegen.
De boom in het midden groeit dwars door het dak heen, dat totaal begroeid is met mossen en grassoorten.

Aan de linkerkant van dit ‘raam’ kun je je handen wassen.

De Dames.

De Heren hebben een houten bril en een RVS pot.

Hundertwasser had weinig op met een lineaal. Zelfs de vloer is niet plat en recht.

Het hele stadje ademt de sfeer van Hundertwasser, maar alleen de Kawakawa toilets zijn van zijn hand. De rest is gemaakt door lokale artiesten in de stijl van.

Zo is ook dit niet door hem gecreëerd, maar lokale kunstenaars. Zoekplaatje, waar is Pim?

Een muur is tegelwerk, de andere muren zijn volledig beschilderd.

De straatlantaarn is geniaal. De voet heeft handen en voeten.

Met rare poten.

Overal kom je zijn invloed tegen.

Pilaren à la Hunderwasser, maar deze zijn nagemaakt.

Het is een oud mijnstadje. Het transport van erts ging met de trein dwars door de hoofdstraat. Die trein is nu voor het toerisme weer in ere hersteld en iedereen moet er voor wijken, terwijl hij door de straat kruipt.

We verlaten dit fantasierijke stadje en gaan met de ferry over van Opua richting Russell.
Er staat een reuzegrote Pahutukawa (NZ-kerstboom)over het water gebogen. Die bomen staan nu echt overal in bloei.

Dit bord staat bij een kroeg in Picton.

We zien overal in Nieuw Zeeland monumenten voor de gevallenen van de ‘Great War’.(1914-18) Deze is wel heel groot. Zij hebben vooral heel hard gevochten bij Galipoli.

Inmiddels zitten we weer op de Inter Islander Ferry naar Wellington op het Noordeiland. Deze berg lijkt wel een soort beer met voorpoten.

Bakens en vuurtorens vinden we nog steeds leuk.

De ferry steekt over naar Wellington. We rijden daar doorheen, maar blijven er niet. De stad ziet er levendig uit en  ligt prachtig aan het water.

We komen weer langs besneeuwde bergtoppen.

Dit soort grote vrachtauto’s halen we vaker in. De houtindustrie speelt een belangrijke rol in NZ.

Onderweg naar het noorden stoppen we in een kleine stad. Dit malle gebouw huisvest het plaatselijke VVV kantoor en de Honey Shop. De lekkerste honingen ooit liggen daar op de plank in tientallen soorten. De duurste pot kost $96,00
Ze hebben er ook heerlijke Chutneys.

We komen dicht langs het racecircuit Pukekohe vlakbij Auckland en gaan natuurlijk even kijken. Er is totaal geen aktie, niet op de paardenrenbaan in het midden en niet op het circuit, maar het is dan ook echt heel erg nat.

Keurig op borreltijd komen we aan bij Iman en Mariette, die ons hebben uitgenodigd om bij hen te komen eten. We rijden door Clevedon heen alsmaar verder naar boven tot we op de top terechtkomen. Ze wonen op een prachtplek! Als je naar het westen kijkt kun je de ingang vanaf de Tasman Sea zien en kijk je naar het oosten dan zie je de Pacific. Clevedon zelf is een hele prettige voorstad van Auckland.

Er zijn twee ezels en twee honden bij de familie.

We worden warm verwelkomd met een gezellig drankje. Het is fijn om weer eens in een huis te zijn.

Ze hebben een mooie B & B bij het huis, maar wij slapen gewoon in onze campervan op de oprit. Dan hoeven we ook niks in of uit te pakken. Het ontbijt doen we wel mee en is voortreffelijk verzorgd met zelfgemaakte yoghurt en perziken uit eigen oogst enz..Zo zijn we het al lang niet meer gewend al die verwennerij.

Iman en Mariette wonen al 25 jaar in NZ. We blijken gemeenschappelijke vrienden te hebben en de wereld is weer klein. Aan de muren hangen prenten en aquarellen van Veere, dat ons ook zo na aan het hart ligt. Kortom we hebben een gezellige tijd met elkaar.