In het netje aan het plafond ligt bijna niks meer. De regels in Nieuw Zeeland zijn nogal streng en alle verse dingen moeten op zijn als we daar aankomen. Ook honing en popcorn mogen het land niet in.

We zijn de bocht om en varen eindelijk weer vóór de wind; lekker rustig en makkelijker koken.

Tim geniet als solozeiler van het feit dat ie nu zomaar een paar uur achter elkaar kan slapen.

Er wordt overleg gepleegd over wel of niet vannacht de boom laten staan.

We zijn inmiddels binnen de territoriale wateren van Nieuw Zeeland en de vlaggetjes worden gehesen.

‘Land Ho’ roept Tim, als ie de kust van NZ ziet opdoemen.
Straks is het nog maar 100 NM langs de kust in de luwte van het land tot Whangarei

Tim kijkt in het boek van Leonie en Adam: www.vijftigtintenblauw.nl en is onder de indruk!

Mooi licht op het melkmeisje.

Na enige aarzeling besluiten we toch om de binnenbocht te nemen.

Pim nog even aan het roer.

Ook Tim geniet zichtbaar van die laatste mijlen.

De vuurtorenwachter woont heel idyllisch, maar wel heel alleen.

Het stroomt hier aardig door dat gat heen.

Flinke klif.

We vieren onze veilige aankomst in Nieuw Zeeland met een glaasje wijn en de laatste brokjes kaas.

Onze laatste avond aan boord van dit heerlijke schip! Morgen slapen we in een motel bij de marina en gaan we de boot leeg halen. Het zijn merkwaardige emoties.

Piet, de onvermoeibare Hydrovane, is onze beste vriendin.

Alsof de duvel er mee speelt. Pim ziet de Hydrovane een beetje bewegen! Onmiddelijk wordt de bakskist leeggeruimd en Pim trekt zijn zwemvest met harnas aan en klimt op het zwemplatform om de bouten met de moment sleutel vast te draaien, terwijl Tim in de bakskist kruipt om de moeren tegen te houden.

Dit soort zonsondergangen zullen we straks enorm gaan missen.

Het scheurtje in het grootzeil wordt gerepareerd.

We spotten de eerste Albatrossen!

Opnieuw begeeft de WC het en moet Pim weer klussen. Dit soort dingen gaan we dus niet missen. Hij kan inmiddels de pomp blindelings uit elkaar halen en weer monteren. Hij roept wel iedere keer de steun van Hanneke in om de plunjer schoon te maken. Ieder zijn deel.

Wat zeilt ze toch heerlijk!

Mooi! Maar een goede kijker ziet de reparatie een beetje los komen. We hebben niet echt de instructies uit het dikke boek dat we ooit van A Small Nest hebben gekregen opgevolgd. Het hield gelukkig tot Whangarei (spreek uit Fangarei) en het zeil is inmiddels bij de North loft in Opua.

Het stel voorop.

De kapitein is lekker verzonken in zijn e-reader. Vele uren heerlijk verzonken in een boek terwijl Piet, de onvermoeibare Hydrovane het werkelijke werk deed.

De skipper.

We komen met een omweg in de buurt. Dat is vanwege de heersende winden. Als je rechtstreeks zou gaan is de kans dat je in zuidwestelijke winden komt erg groot en dan wordt het zwaar.

Eindelijk hebben we weer een langzame internetverbinding, zodat we wat foto’s van de oversteek kunnen laten zien.

Op de tweede dag horen we een flinke knal. We onderzoeken wat het geweest kan zijn, maar bovendeks is er niets bijzonders te zien. Na 24 uur komen we erachter dat onder de gootsteen de trekstang is afgebroken. Dat betekent dat de mast niet meer stabiel is.
Nadat bekend wordt wat de schade is, meldt Pim het direct aan de verzekering.

Er wordt een dynemalijn om de zaling gesjord en vastgezet.

Zo blijft de mast tenminste in balans.
View from the galley.
S’ochtends vroeg, als de zee nog redelijk kalm is, gaat Pim de mast in om nog een dynemalijn via de zaling te bevestigen.
We voelen ons weer redelijk veilig en kunnen weer genieten van een mooie zonsondergang.
En een lekkere tortilla.

Na 23 dagen komen we aan bij de Markiezen eilanden. De kust rijst dramatisch recht uit zee omhoog.

Aan bakboord is niet te zien dat er wat aan de hand is

We zijn aan de laatste etappe begonnen. Waarschijnlijk bereiken we woensdag Hiva Oa. Na ruim twee weken voor de wind varen, zijn we drie dagen geleden op gaan loeven. In plaats van van boord tot boord te schommelen liggen we nu weer ‘op één oor’. We eten ons ontbijt weer cardanisch om te zorgen, dat de melk niet uit de bordjes in onze schoot vloeit.
Op 10 mei vierden we de 20e dag van de oversteek. Onze Atlantische oversteek was 19 dagen. Toen waren we bovendien met zijn drieën en doen we het nu samen. Het gaat – ondanks de problemen – goed en daar zijn we best wel trots op.
‘s Nachts op 9 mei zag ik op mijn wacht overigens een schip! Het eerste teken van ander menselijk leven na 18 dagen. Ik dacht er even over om Hanneke te wekken voor dit gedenkwaardige moment dat het toch niet helemaal dezelfde emotionele waarde had als een school dolfijnen. Dit bleek bij wisseling van de wacht een goede inschatting te zijn geweest.
Morgen is het overigens drie jaar geleden dat we aan boord zijn gaan wonen. Dat is dan toch ook weer een gedenkwaardige dag. Het volgende bericht heeft misschien al weer foto’s!

We zitten al weer 18 dagen op zee en na de Amerikaanse vloot de eerste
nacht(?) hebben we alleen nog maar wat eeuwen, een booby en wat zeezwaluwen
gezien. En natuurlijk heel veel vliegende vissen. Die hebben we zelfs aan
boord gehad. Een ochtend heb ik er 25 van het dek kunnen rapen. Dat was wel
bizar veel. Een andere keer stond Hanneke ‘s nachts bij het wisselen van de
wacht op zo‘n vis die (tot op) dat moment nog leefde. Hanneke sprong bijna
overboord van schrik. Hij glibberde en bewoog nog, toen ik met enige moeite
voldoende greep op zijn staart kreeg om hem terug te zetten.
Achttien dagen op zee en we hebben het nog steeds naar ons zin. Dat is zeker
ook aan het weer te danken, dat bijna de hele tijd  uitermate prettig mee
werkt. Onze vorige langste oversteek was de Atlantische Oceaan in 2012. Toen
waren we met Brian er bij met zijn drieën. Het was afwachten of het met zijn
tweeën net zo soepel zou gaan, maar dat doet het.
We draaien 24 uur lang onze wachten, drie uur op en drie uur af. ‘s Nachts
wisselen we elkaar zo snel mogelijk af, maar overdag is het socialer. We
ontbijten, lunchen en dineren samen. Ook zitten we om vijf uur ‘s middags
met een nootje en een glas cola gezellig in de kuip wat te leuteren, voordat
Hanneke gaat koken. Vanavond is dat trouwens met een biertje, want de broer
van Hanneke is grootvader geworden. Zijn dochter is bevallen van Samantha.
Het is wel leuk, dat we in deze tijden met dat soort gebeurtenissen kunnen
meeleven.
‘s Morgens doe ik de administratie, die vanwege de malheur met de tuigage
wat meer omvat dan anders.  Verder moet de boot gezeild en alles
gecontroleerd worden en er zijn altijd wel wat klusjes die aandacht en tijd
vragen. We lezen veel en we dutten ook tijdens de dag, iedere keer als we
geen wacht hebben, 1-1.5 uur. Zo komen we over het algemeen aan een uur of
acht slaap per dag en dat heb je bij dit bestaan in de buitenlucht ook echt
wel nodig. Daardoor voorkomen we dat we echt moe worden, zodat een onrustige
nacht als eergisteren geen probleem is. Toch weten we nu al dat als we
eenmaal voor anker liggen we de eerste nacht ongelooflijk lekker en lang
zullen uitslapen. Daar verheugen we ons op, maar het mag en zal nog best een
weekje duren. We hebben nog zo’n 750 mijl voor de boeg. 

We zijn niet de enigen met problemen onderweg. Eigenlijk zijn wij zeurpieten
vergeleken bij een paar anderen en we hopen dat het zo blijft. Sofia heeft
gaandeweg bijna alle zalings verloren. Eerst ging de eerste D2 snel gevolgd
door die aan de andere kant van de mast  en toen ze net dachten dat ze de
zaak gestabiliseerd hadden ging er nog een stel. Ze zijn gelukkig bijna bij
de Markiezen en hebben diesel gekregen van een ander jacht, zodat ze in
ieder geval een haven kunnen bereiken. Of de mast er dan nog opstaat is
afwachten, want er staat behoorlijke zeegang zo vlak na volle maan en het
daaraan gekoppelde springtij.
Wandering Dream heeft ook schade aan de zalings, maar die zijn nu bijna bij
Hiva Oa, dus die hebben het ergste gehad. Aan boord van French Curve heeft
iemand zijn hand ergens tussen gehad en heeft een ‘hand crush injury’. Al
die boten kunnen met elkaar lief en leed delen met hun Single Side Band
zender en ontvanger. Wij hebben zo’n ding niet, maar we krijgen email van de
Macushla, die ons goed op de hoogte houdt en ook anderen over onze
vorderingen informeert. Wij houden hen via de email, die we per satelliet
telefoon versturen op de hoogte.
Wij sturen hen en nog een paar boten in de buurt iedere dag ox 12 uur een
update van de stand van zaken. Het belangrijkste daarbij voor ons is
eigenlijk de ‘sea-state’ of The Waves. Eergisteren was dat een zootje. De
golven kwamen van alle kanten en we schreven de – vooral – Engelstaligen dat
de golven ‘Hutsekluts’ waren. Niet echt een nautische terx, xaar de xeesten
zullen wel begrijpen wat ik daarxee bedoel. Het bleek de nacht daarna nog
erger te kunnen en dat leidde tot de volgende update:

Nelly Rose progress report.
We put the clock back another hour as we passed 120 degrees longitude
yesterday.
Our position at 20.00 UTC was 5:11.78 S and 122:16.03 W
Our course is 255 degrees
Boat Speed 5.5 knots. SOG 7 knots
Wind: SE 6
Waves: let’s introduce hutsekluts plus

Here’s a good moan about the weather. I need to get it off my chest. It is
nowhere near as nice as the pictures in my daughter Leonie’s book about her
circumnavigation suggest.
It started last night. As the sun went down and we were ready to look at the
moon rise, we only saw cloud settling in. In fact, we didn’t get to see the
moon at all, all night. It remained totally overcast all night long and it
still is
now. The least we got from that overcast sky was an all penetrating drizzle
that alternated with
spells of rain, all this interspersed by the odd regular downpour.
The wind had a real problem of finding a suitable direction and varied from
SE all
the way to ENE and if it was unsettled about its direction it wasn’t any
clearer when it came to speed. That varied from 9 to 23 knots.  As soon as
it seemed to settle on a choice for one or the other and we had adjusted
sail area and sheet as well as our indefatigable helm, our Hydrovane Pete,
to suit the latest conditions – soaking us in the process -, it decided to
dislike said choice and tried something else, whilst throwing one of the
variations of precipitation at us as we again made amends. I stopped
bothering about changes of clothing.
You can imagine what all that did to the waves and what is behind the idea
of hutsekluts plus. It was a restless night,
but things looked a bit more stable during my morning watch. I didn’t see
the sun rise – it just got lighter -, but at least the rain seemed to
desist.
I could finally take a book outside and read a little. That’s when the
breaker came and hit me full in neck and back. Soaked…..
It has been ages since we had weather like this. Aren’t we lucky! Currently
we have a bit more wind than we would like and that may persist at 20 knots
plus for the next 24 hours. We have reefed the jib to size handkerchief.

Toen we dit allemaal achter ons hadden en we ons al instelden op nog zo’n
periode van 24 uur, begon de lucht op te klaren en hadden we in korte tijd
een strak blauwe lucht. De wind stabiliseerde vanuit Oost-Zuid-Oost en werd
een constante 20-23 knoop waar we nu nog steeds van genieten. Normaal hebben
we aan het begin van de avond – als ik van wacht af ga en naar bed wil om 9
uur – nog wel een tijdje dat het wat instabiel is, maar zelfs dat was nu
niet aan de orde. De zee heeft zich lekker ingesteld op deze wind en we
zwaaien wel redelijk fors van bakboord naar stuurboord en terug, maar in een
redelijk (let wel: nooit meer dan redelijk) betrouwbaar ritme. Zowel Hanneke
als ik hebben dan ook goed kunnen slapen en dat was wel prettig na de
onrustige voorgaande nacht. 

Het gaat – naar omstandigheden – goed aan boord van de Nelly Rose. Wel
worden we in onze zeil technische opties sterk gelimiteerd door de
technische problemen. Zo viel afgelopen nacht de wind weg en die paar knoop
die over bleven kwamen uit het oosten. De golven bleven echter onverminderd
denken dat het nog wel windkracht vijf was en dan gaat de fok invallen en
weer vol knallen. Dat is normaal al niet goed voor het zeil, maar nu durven
we dat zeker niet aan met onze toch niet volwaardig gestaagde mast. Een
oplossing is dan om op te sturen tot ruime of zelfs halve wind, maar dan
komen wij snel te zuidelijk uit en dat geeft alleen maar meer zorgen. Even
gijpen is er niet bij. We besloten om de motor te starten en die koers te
varen die we wilden hebben. Na drie uur was de wind weer terug en was de
accu extra blij met deze actie. Normaal draait de motor alleen als we brood
bakken, eens in de drie dagen.

We zijn nu 14 dagen op zee en hebben de afgelopen 13 dagen geen andere boot
meer gezien. Het is dus erg rustig. Dat geeft ons de tijd om de vernieuwde
omgevingsfactoren goed op ons te laten inwerken. We zien de grote beer nog,
die als steelpan net over de horizon tuimelt. We zien ook het Zuiderkruis en
dat is toch wel heel bijzonder. De storingen die op het noordelijk halfrond
bij onze Atlantische oversteek nog van stuurboord kwamen, komen nu van
bakboord. We hebben er tot nu toe weinig last van. Een enkel buitje, maar
meer is het niet. En dan de zon. De zon staat echt waar de Meester op de
lagere school zei dat hij nooit kon staan. Hij staat echt noordelijk van
ons. Dat wordt duidelijker naarmate op het noordelijk halfrond de zomer
vordert en wij hier dieper de winter in duiken, maar het is onmiskenbaar:
Hij staat noordelijk van ons.
Wij zetten ieder 15 graden westerlengte de klok een uurtje terug. Zo ook
vandaag weer als wij de 120 graden passeren. Dat gaat nog één keer gebeuren
tot we op 139 graden bij Hiva Oa aankomen. Nog zo’n 1200 mijl te gaan. We
worden dapper geholpen door de stroom en als dat zo zou blijven, hetgeen
niet de verwachting is, dan zouden 3150 mijl afleggen door 2800 mijl te
varen.

Het gaat ons goed. Ondanks onze technische problemen, maar dankzij de
geïmproviseerde verstaging komen wij goed vooruit. We worden daarbij stevig
geholpen door de equatoriale stroming, die ons een extra 1,5-2 knoop per uur
cadeau geeft. Hoewel we uitermate alert trachten te blijven, kunnen we ook
genieten van de bijzondere momenten die deze reis ons te bieden heeft.
Daarbij maken we ten dele onze eigen momenten, die we dan kunnen vieren.
Nelly Rose is een droog schip, maar niet kurkdroog. Zo zijn er bepaalde
hoogtepunten die het rechtvaardigen om een enkel biertje uit de ijskast te
trekken. Het terugzetten van de klok is zo’n gebeurtenis. Dat gaan we deze
reis drie keer mee maken. Het bereiken van de helft van de overtocht is een
ander belangrijk evenement. En dan hebben we ook nog het wisselen van de
kaart. Wij volgen onze voortgang op een zogenaamde overzeiler. Dat is te
vergelijken met een kaart van Europa, waar je een tocht van Stavanger naar
Sicilië op zou kunnen plannen, een kaart met alle E-wegen. Overigens zou
onze reis niet op een kaart van heel Europa passen, want we gaan ongeveer
5500 km afleggen. Dat kan in Europa alleen als je rondjes rijdt. Het is
zelfs zo, dat die trip te lang is voor een enkele kaart van de Stille
Zuidzee. Die oceaan is zo groot, dat we er twee kaarten voor nodig hebben.
Het overgaan van de ene kaart op de andere is dan een ware happening, die
gevierd kan en mag worden; met een pinda er bij. Dat komt neer op vijf
biertjes in ongeveer 25 dagen. Dat is net zo zeldzaam, dat ze extra lekker
smaken. Als het anker er straks, hopelijk zonder verdere schade en
vervelende avonturen, in gaat, dan gaan we wel even echt los. Twee biertjes
achter elkaar en dan zijn we Total Loss. Het is best vermoeiend zo’n reis.
Je bent toch dag en nacht bezig met de boot. We lopen wachten, drie uur op
en drie uur af. We komen dus best wel aan onze slaap, maar opgedeeld in
stukjes.
Het bereiken van één derde van de afstand (na ruim 1000 mijl en nog 2000
mijl te gaan) werd droog maar daarom niet minder met een heerlijk diner
gevierd. Hanneke
bereidde een recept van Jamie Oliver met onze laatste tomaten, een aubergine
en Mozzarella.
Er zijn ook andere feestelijke momenten, die gewoon gebeuren, zoals deze
ochtend. Ik had om zes uur de wacht overgenomen van Hanneke en had net de
zon zien opkomen toen ik activiteit zag in het water: Dolfijnen. Jammer voor
Hanneke, maar daar halen we elkaar voor uit bed. Ik riep “Dolfijnen” en
zonder aarzeling kwam ze terug “Ik kom”!
Het waren er best veel. Ze kwamen van stuurboord achter en waren op een
koers naar het Zuid Westen. Wij voeren naar het westen dus onze wegen
kruisten elkaar. De eerste dolfijnen zwommen dicht tegen elkaar aan in een
groepje van zeven. Links en rechts van hen zaten andere groepjes, groter
zowel als kleiner. Ze sprongen uit het water als om ons goedendag te zeggen
en doken onder de boot door, maar bleven niet echt bij de boot. Dat kon ook
niet, want er zaten nog veel meer dolfijnen achter hen aan. Ik bedoel heel
veel meer. Ze waren kennelijk met zijn allen ergens naartoe op weg. Wij
hadden de school gekruist, maar ze bleven komen, nu van bakboord achter.
Alsof ze ons allemaal even sterkte wilden wensen of zelf ook wilden zien.
Een enkeling maakte echt een hoge sprong het water uit, maar de meesten
spongen naast ons voorwaarts, dicht op elkaar, vervolgens onder de boot
door en dan weer linksaf achter de hele school aan. Dit ging minutenlang zo
door; tien, misschien wel vijftien minuten. Honderden dolfijnen. Het was een
onvergetelijk gezicht. De laatste dolfijnen moesten een helemaal zuidelijke
koers zwemmen om weer aansluiting te krijgen bij de groep. Ze zijn allemaal
even langs geweest. Ongelofelijk.

Nelly Rose moet er onderwater behoorlijk angstaanjagend uitzien. Ik kan mij er iets bij voorstellen. Ben je net rustig met je klasje van de vliegende vissen school bezig met het ochtendonderricht in deze normaal vrijwel uitgestorven wateren en dan komt er opeens een grote schaduw op je afschuiven. Voor ons hierboven ziet het er dan uit alsof het water kookt. Wel honderd vliegende vissen en visjes zoeken een veilig heenkomen. Het spat als ze opstijgen en ook als ze een stukje verder weer tegen het water aan smakken.
In goede doen komt Nelly Rose aanstuiven, maar tegenwoordig komen we aanschuiven. We houden de boot zo veel mogelijk in bedwang om de krachten op de beschadigde tuigage in toom te houden. De snelheid kunnen we door het reven behoorlijk controleren, maar het golvenspel laat zich niet dicteren. Ik ben daarom vanochtend door mijn dappere echtgenote in de mast gehesen om nog weer een lijn, nu vanaf een kikker via de onderste zaling en door een blok op de voetrails naar de lier van het grootzeil, vast te zetten. De gebroken trekstang, die normaal vastzit aan een plaat die met een twaalftal bouten op het verticale hoofdschot zit geschroefd, is nu vervangen door de kraanlijn, de checkstay, de grootzeilval en twee dynema lijnen die om de onderste zaling, één aan bakboord van de mast en één aan stuurboord tussen het verticale hoofdwant en het diagonale want in. Al die lijnen zorgen er nu voor dat de spanning die ooit via die één duim dikke RVS trekstang verdeeld wordt over zeven punten langs de romp dek verbinding.
We hebben inmiddels redelijk vertrouwen in onze noodvoorzieningen en de kunst is nu om ervoor te zorgen dat we niet overmoedig worden. Het is zo aantrekkelijk om een halve knoop harder te varen. Het lijkt niet veel, maar over de dag tikt het behoorlijk aan. Gelaten accepteren wij de zelf opgelegde maximum snelheid van 5 knoop. Iedere drie uur controleren we de situatie en we spitsen voortdurend onze oren. We schrikken op bij ieder onverwacht geluid, en blijven duimen dat het weer en het water zich rustig houden. Duimt u met ons mee? 

Het is dag 7, vijf dagen na de knal en vier dagen nadat we er achter kwamen
wat er aan de hand is. De eerste dagen waren behoorlijk hectisch. Er moesten
noodvoorzieningen getroffen worden, we moesten communiceren met thuisfront,
verzekering, X-Yachts en andere jachten hier in de buurt. We hebben ook alle
veiligheidsequipment opnieuw getest en de noodvoorraden voor het vlot
ververst (onze lekkere repen zitten nu daar in, terwijl wij de spullen die
over de datum waren met lange tanden verorberen). Ondertussen moesten we ook
de boot varen en dat betekende dat we haar even helemaal opnieuw moesten
leren kennen. Wat durven en kunnen we aan? Welke geluiden zijn nieuw en eng?
Welke koers varen we en hoe maken we het beste gebruik van de wind. We varen
lager als er meer wind is en we moeten reven, zodat we kunnen opsturen als
de wind heel dun wordt, zodat we ook dan onze 5 knoop kunnen blijven halen.
De golven maken het ons soms moeilijk. Ze zijn of plezierig en komen van
achteren of ze gaan volledig hutsekluts, zodat je er de koers niet op kunt
aanpassen. Dat zijn eigenlijk de vervelendste momenten, zeker in het donker.
We voeren dan een extra controle van de noodvoorzieningen uit. We
controleren de noodvoorzieningen overdag iedere drie uur en nu we meer maan
beginnen te krijgen kunnen we ook ‘s nachts de dingen goed in de gaten
houden. De situatie lijkt stabiel te blijven en de weersverwachtingen
blijven voor de komende dagen hetzelfde als nu.
De reacties van iedereen zijn hartverwarmend en er wordt goed op ons gepast.
We beginnen ons nu een beeld te vormen van de toekomst. In de Markiezen zal
er niet veel aan de boot gedaan kunnen worden, maar we kunnen daar wel een
nieuwe trekstang naartoe laten sturen. Die kunnen we zelf plaatsen. Dan is
de boot in principe weer zeewaardig. Wat er verder aan onderhuidse schade is
opgetreden kunnen we nu niet overzien. Dat kan op zijn vroegst misschien in
Tahiti, waar een grote huurvloot is en waar dus ook wel vakmensen zullen
zijn. Waarschijnlijker is het, dat we daar pas in Nieuw Zeeland echt aan
toekomen. De verzekering vroeg ons of we niet liever naar Panama wilden
terugvaren, omdat daar faciliteiten voor reparatie zouden zijn en het ‘maar’
1500 mijl varen is. We zijn natuurlijk best wel lang in Panama geweest en
van die reparatie faciliteiten waren we daar niet echt onder de indruk. We
durfden echter vooral die 1500 mijl tegen wind en golven echt niet aan. We
zouden dan over bakboord moeten zeilen en dat is, ook met de getroffen
noodvoorzieningen geen optie.
We varen veel langzamer dan normaal. We proberen het tot 5 knoop te
limiteren in plaats van de 7 knoop die we normaal makkelijk halen. Dat
scheelt een kleine 50 mijl per dag en daarom zullen we er een week langer
over varen dan bij de huidige weersomstandigheden mogelijk zou zijn. We zijn
echter snel door de doldrums gekomen, dus de totale tijdschade kan goed
meevallen. Een klein minpunt daarbij is wel, dat mijn e-reader tegen de
vlakte is geknald en ten gevolge van die val is gesneefd. Ik had daar
voldoende ‘literatuur’ op staan om mij de komende weken aardig mee te
verpozen. Helaas ben ik nu aangewezen op de serieuzere boeken die ik – ten
dele als sinds ons vertrek drie jaar geleden – als huiswerk aan boord heb.
Dat is dan waarschijnlijk een positief gevolg van deze nare situatie.
Kortom: De situatie is stabiel, maar blijft voortdurende aandacht en mazzel
vragen. We hebben het goed met elkaar en werken aan een goede afloop.