Trinidad, uitklaren bij de Douane, maar dan moet je wel opletten wat je aantrekt!

Vertrek uit Trinidad,vlaggetje van Venezuela staat in het want.

Vlak vóór Blanquilla komen we langs de rotsen van Los Hermanos( tussen de giek door in de verte).

Nachtje door naar Blanquilla.

Spectacle show van de pelikanen.

Mooie zonsondergang.

Bij video staat het filmpje van de goed werkende Hydrovane.

Het is niet te geloven, maar we zijn weer onderweg. Eindelijk hebben we Trinidad, na een verblijf van ruim 8 weken, kunnen verlaten. Het heeft allemaal veel langer geduurd dan gedacht, vooral omdat DHL en de vakanties in Europa ons parten speelden. Wij hadden onze kluslijst conform planning in twee weken afgewikkeld, maar de schade aan het roer was groter dan gedacht, zodat we onderdelen moesten laten komen uit Denemarken. Die konden pas op 5 augustus verstuurd worden. Het voordeel daarvan was dan weer dat we konden wachten op de tweede toerail uit Denemarken, nadat DHL de eerste had kwijtgemaakt.
We hadden ongelooflijke mazzel, dat we in het appartement van het neefje van Hanneke konden verblijven. Vier weken samen met hem en zijn vriendin en drie weken met zijn tweetjes, terwijl de vaste bewoners op verlof naar Nederland gingen. We hadden met geen mogelijkheid op de boot kunnen blijven, terwijl die op het droge stond. Vanwege alle klussen moesten we regelmatig alle spullen verhuizen van voor naar achteren en weer terug en was er geen ruimte om te leven. Fop en Leontien willen we dan ook van harte bedanken voor de geweldige gastvrijheid.
Als je in deze regio problemen hebt met een boot , of als je een boot voor langere tijd op het droge wilt stallen,dan kunnen we Peakes Marina, waar we op de kant stonden, en Dynamite Marine, die het leeuwendeel van het werk heeft uitgevoerd, van harte aanbevelen. Marc, Graham, Curtis, Afsal, Jonas, Colin, Richard en Falco (hij hielp ons op de dag van vertrek nog snel even met het oplossen van een koelwater probleempje) hebben voortreffelijk werk geleverd. Dank daarvoor. Dankzij hun flexibiliteit en vakmanschap bleef het gezellig en kwam het werk uiteindelijk toch af.Theresa hielp met de jacht op de transporteurs en hield vanaf kantoor het overzicht, zo dat ook de administratieve kant voor elkaar was.
Het lijkt nu allemaal weer goed te werken, maar de nieuwe windvaanstuurinrichting hebben we nog niet kunnen proberen. De wind is variabel 3-5 knoop en we varen dus op de motor naar Los Roques. Daar begint ons echte cruisers bestaan weer. We hopen daar vrijdag in de loop van de dag aan te komen.

De propspeed is op de schroef geverfd. Hierdoor blijft de schroef veel langer vrij van rotzooi.

Het roer gaat er weer onder, dus Nelly Rose moest weer even in de slingers van de travellift hangen om dat voor elkaar te krijgen.

De Hydrovane ( windvaanstuurinrichting) is nu ook meteen het noodroer.

We rijden iedere dag langs deze oude Cortina, die kennelijk wordt bewoond en deze keer zien we ook wie erin slaapt.

Dit is een van de talrijke ‘gated communities’ in dit land.

We gaan nog een keer uit eten om samen met Bert om vast Pim’s verjaardag te vieren.

Toch zijn we wel benieuwd, hoe deze vogels het voor mekaar krijgen om zulke hangnesten te fabriceren.

Het is D-day om het water in te gaan, maar het zit toch nog even tegen. We krijgen te horen, dat de Travellift kapot is en dat kon wel eens even duren.
In plaats van 13.00 wordt het misschien 14.00 uur.
We gaan nog even snel naar een mevrouw,die voor € 1 Pim’s broek repareert binnen 3 min.

En ja hoor, om 14.15 uur gebeurt het. Er staat een filmpje onder het hoofdstuk Video als ze in de steunen van dat mooie voertuig hangt.

Je ziet haar glimmen!
Morgen nog even de verse dingen aan boord halen, uitklaren, het ‘Rent-Wreck’ inleveren en afscheid nemen. Dat blijft altijd lastig, maar er lonken weer nieuwe horizonten. Ons eerste doel wordt Los Roques, een eilandengroep ten noorden van Venzuela. We moeten ongeveer 40 NM uit die kust blijven vanwege piraterij. De andere boten waar we oorspronkelijk mee zouden opvaren zijn daar al of misschien al weer door naar Bonaire, wie zal het zeggen. Het leven van cruisers is ongewis. Het betekent wel, dat we een poosje geen internet zullen hebben, maar we zullen zo nu en dan via de satellietverbinding een update geven. Voorlopig hebben we weer veel zin om te gaan zeilen.

We staan op de eerste verdieping waar een lunchtentje is en ineens zitten er 3 verschillende vogels vlak bijelkaar in een boom naast ons.
Als we vragen wat voor vogels het zijn aan Ann-Marie schrijft ze dit terug:

The bird to the left is a Carib Grackle, the one in the middle is a blue grey tanager and the one on the right is a great keskidee.

Het zijn kennelijk allemaal zeer gewone beesten, die hier talrijk voorkomen.

Er wordt hard gewerkt om de voetrail op zijn plaats te krijgen, maar eerst moet de oude eraf. Gezien de hoeveelheid grijze taai die er onder zit, denk ik dat Maarten (X-Yachts Nederland) hem al een keer eerder eraf heeft gehad en weer heeft terug gezet.
Wat glimt Nelly Rose mooi hè.

Gelukkig is de rail goed vastgezet en zijn de schroeven ingebed met ‘spul’, zodat alle schroeven op één na goed loskomen. Die dwarse schroef hebben we er ook mooi uitgekregen.

Dat is nog niet zo makkelijk, want er zit een soort lijm onderop.

Grappig geverfde boot.

Zo worden sommige boten beschermd tegen vogelpoep enz. Het mag niet helemaal dicht geseald worden, want het is hier veel te vochtig en dan verrot de boot van binnenuit.

Dit is de Trinity van Robert en Kerstin, die nu met touwen aan de grond vastgenageld staat tegen orkanen.

Ze is weer keurig opgeknapt en bijna klaar om het water in te gaan.

‘Jonas the Rigger’ wordt nog even de mast ingehesen om te kijken hoe de spinakerval kon door schavielen en alle bedradingen en stagen te controlleren.

Normaal 19 meter boven het water, nu ruim 21 meter boven de grond.

De Hydrovane staat erop en straks gaan we leren hoe ie werkt. Het betekent in ieder geval, dat we een noodroer hebben en dat we straks vele malen minder energie verbruiken dan met de automatische piloot, want die zuigt veel Ampères.

Croton kan zo’n prachtige kleur hebben! We rijden voor de zoveelste maal naar de Douane om te kijken of de 2e voetrail is aangekomen vanuit Denemarken.

Zelfs bij de Douane zijn ze blij voor ons dat het ding er eindelijk is.
Graham van Dynamite’s Yachtservices komt ook met zijn vrachtauto. Hij is niet zwaar, maar wel onhandig lang.

Hier zie je de oude voetrail met de 2 deuken en de nieuwe, die ze morgen gaan monteren.

De 2e voetrail, die is opgestuurd vanuit Denemarken, is vanochtend in Port of Spain aangekomen! Nu moet ie nog in een vrachtwagen (4m lang!) naar de haven van Chaguaramas komen. Daar wordt ie dan bij de douane afgeleverd, waarna hij eindelijk kan worden gemonteerd. Dat wordt nog spannend, want als het goed is, wordt donderdag Nelly Rose in de slingers van de bootlift gehangen aan het einde van de dag. Dan kunnen ze het roer er weer onder hangen met de seals die vrijdagmiddag zijn gearriveerd en kunnen we de volgende ochtend als eerste het water weer in. Verder is de watertank en ook de dieseltank weer vol en het onderwaterschip is klaar.
Het begint er op te lijken….

Deze bananen zijn nog in het beginstadium.

Er komt weer een evenement op het sportveld en de bimini’s schieten als paddestoelen uit de grond. Er zal wel weer luide muziek bij zijn zoals dat hier hoort.

Vandaag is de boatshowday van de Powerboats, die op 23 augustus gaan racen van Trinidad naar Tobago. Dat ligt hier ongeveer 60 NM vandaan. Filmpje met die luide muziek, die goed doordrong tot onze 13e verdieping, staat onder ‘Video’.

Het wordt vast weer een mooie zonsondergang.

Welterusten.

X-Yachts Denemarken (waar Nelly Rose is gebouwd) heeft tóch een andere voetrail bij DHL op transport gesteld en het schijnt (durf nauwelijks te hopen) dat ie a.s. vrijdag aankomt. Dan moet ie eerst nog door de douane en dan kunnen ze hem er maandag op monteren. We wachten af of het dit keer wel gaat lukken. Dat zou betekenen, dat we dan dinsdag te water zouden kunnen. De afspraak met de Travellift is in ieder geval provisorisch gemaakt.
Voor het roer hebben we ook nog een onderdeel nodig, dat inmiddels in Engeland is aangekomen en we zijn benieuwd wanneer dat in Trinidad zal verschijnen. Het is ook in handen van DHL.

Daar komt weer een flinke bui aan, maar het blijft lekker warm gelukkig. Even later was het zicht compleet verdwenen.

Er ligt een bootkraan in de haven.

Onderweg kwamen we deze ‘Flamboyant’ tegen. Hij lijkt dood, maar hij staat op het punt om te gaan bloeien. Je ziet de eerste rode bloemetjes al voorzichtig beginnen. Grappig hoe recht die electriciteitsdraden zijn in tegenstelling tot de vorm van de boom.

Niet veel later zal ie er ook zo uit gaan zien en daarna zal het groen het aanzicht steeds meer overnemen en verdwijnen de rode bloemen. Uiteindelijk komen er ook nog lange peulvruchten in te hangen. Het is de nationale boom van Puerto Rico, maar hier ook volop vertegenwoordigd.

Ze glanst weer!

De nieuwe klapschroef zit er weer onder.

Nu moet ie nog behandeld worden met Propspeed.

Ze hebben hier wel geld vanwege de olieproductie, maar niet iedereen mag daarvan meegenieten.

Ook hier zijn ze krom.
We gaan met veel plezier nog even tanken met onze ‘Rent a Wreck’. Hele tank volgegooid voor € 13 ! Pim heeft met Ducttape de bumper en de koplamp aan de motorkap vastgeplakt, want die dreigden er af te vallen.

Streperige zonsondergang.

De schroef is gisteren bij de douane aangekomen en door Pim opgehaald.
De boiler is vandaag aangekomen, maar het is vandaag een of andere nationale feestdag dus we wachten tot maandag met het ophalen ervan, daar we anders overtime bij de customs moeten betalen.
De voetrail is een heel verhaal. Nadat we via het Track en Tracenr. zagen dat het eerst via leipzig naar Madrid was gestuurd vanuit Denemarken, hebben we aan de bel getrokken bij X-yachts Holland alwaar we hem besteld hadden. Daarna zagen we dat ie terug ging naar Leipzig en vervolgens naar Cincinatti op 16 juli. Daarna bebeurde er niets meer. Telefoontjes naar Nederland, maar daar waren ze inmiddels met vakantie. Telefoontjes naar X-Yachts in Denemarken hielpen ook niet, die waren ook met vakantie. Telefoontjes met DHL Denemarken die zeiden dat we het vanuit Trinidad moesten proberen. DHL Trinidad kan alleen iets vinden als ze een foto van het pakje hebben met een beschrijving. Dat konden wij niet leveren. Neef Fop ingeschakeld, die hier de weg beter kent. Via hem hebben we ook met DHL Trinidad gesproken en er druk op gezet. Mr. Anil van DHL heeft zijn best gedaan, maar Lost and Found in de States kan het pak niet vinden. Het is 4 meter lang en 10 cm. in omtrek. In een laatste poging sturen we e-mails naar alle adressen van X-Yachts Denemarken en krijgen naast talloze ‘Out of Office’ berichten 2 antwoorden. De direkteur en de spareparts-manager.
We spreken uiteindelijk af, dat er een nieuwe voetrail zal worden opgestuurd. We vragen aan Fop of we nog wat langer in het heerlijke appartement mogen blijven om op die zending te wachten en na akkoord, bestellen we het ding. Dit keer krijgen we een foto hoe het er uit ziet en van vrachtpapieren die het begeleiden.

Helaas krijgen we niet lang daarna een email van Knud, dat DHL het pakket geweigerd heeft. Het is te lang. Daar gaan we niet meer op wachten en we vragen of het mogelijk is om het per zeevracht naar Nieuw Zeeland te laten sturen. We blijven hier nog tot de schroef er weer onder zit en de boiler weer ingebouwd en de zeereling provisorisch is gerepareerd, zodat ie toch veilig is. Kortom acceptatie is de enige uitweg van het hele gedoe. Ondertussen genieten we van het landleven en Trinidad.

Als we ‘s ochtends naar de boot rijden, komen we langs lantarenpalen, die druk bewoond worden door de gieren.

De saildrive zit er weer in. Nu nog wachten op de schroef.

We nemen een kijkje bij de ‘propellerman’. Een mooie oude baas, die hier nog altijd staat te liefhebberen en ondertussen een goed bedrijf in schroeven heeft opgezet.

JC would be proud to see the beautifully made props.

Deze zijn wel erg groot.

Veel handwerk en opspattende vuursteekjes, maar hij wil geen lasbril op…

We gaan vanavond uit eten bij een oude klasgenoot van Pim’s klas in Lausanne in 1980.

Niks verandert.

Hun jongste dochter is vandaag 30 geworden en wij mogen het familiefeestje bijwonen. We eten gezellig aan een lange tafel op de veranda. Heerlijk dat je zo lekker lang buiten kunt zitten en dat het dan nog steeds aangenaam warm is. We smeren ons ‘s avonds buiten altijd wel in, want in dit gebied wil je niet gestoken worden. Er heerst op verschillende Caribische eilanden een variant van Denghé, met een moeilijke naam : Chikungunya.
Er is nog geen medicijn tegen. Wij hebben al van meerdere mensen gehoord die het hebben gehad, waaronder 2 andere zeilende echtparen. Je krijgt er hoge koorts van en al je botten gaan flink pijn doen. Dus wij smeren.
Op de achtergrond in de hoeken van de kamer staan papegaaien. Het leken opgezette exemplaren, maar het bleken uit één stuk houtgesneden beesten te zijn, waarbij ieder veertje net echt lijkt. Dit blijkt de hobby van Ann Marie’s nieuwe echtgenoot te zijn. Kijk voor de grap maar eens op www.caribbeanwings.net. De houtsnijwerken brengen in de States $10.000 op. Ze zijn allemaal heel erg precies gemaakt. Hij had ook een paar kolibrietjes staan, prachtig.
Ann Marie heeft 3 kleinkinderen en wordt full ingezet als Oma. onze dochter zat lang geleden met haar oudste dochter op Balletles.

Wel heerlijk om ook weer even vaste grond onder de voeten te hebben en breedbandinternet.

Volgens de lange schaduw van Hanneke’s bril is het hier eindelijk ook ná vijven, proost!

Als we aankomen bij Matura Beach, smeren we ons eerst goed in met anti- muggenspul, want we gaan straks het strand op en na 17.00 zijn er vele zandvliegjes, die gemeen steken. Deze lederschildpadjes zijn ongeveer 7 dagen oud als ze de grond uitkomen. Ze kwamen echter naar boven toen het nog licht was en zijn door de rangers hier in de emmer gestopt om niet te worden opgegeten door de gieren.

Heel voorzichtig mag je ze even vasthouden.
Hun vinnen/armen blijven voortdurend malende bewegingen maken. Ze hebben maar één instinctief idee op dit moment : Ik moet naar zee!

Op zijn buikje zie je een open sneetje. Daar zit het reservevoedsel dat ie nodig heeft voor de eerste 2 weken.

Een van de rangers vertelt enthousiast over hun werk. Tot de negentiger jaren werden de Leatherbackschildpadden nog veel opgegeten, maar dankzij de aanwezigheid gedurende de 6 maanden per jaar dat ze hier het strand opkomen om hun eieren te leggen, is het stropen gelukkig afgenomen. Ze leggen per keer ongeveer 110 eieren.

Ze hebben hele grote ogen.
Ze kunnen als ze de eerste paar weken doorstaan wel 80 jaar oud worden.
Helaas overleeft er maar één op de duizend.

We mogen er allebei een op het strand loslaten als het donker is geworden.

Geen beste foto, maar zo kun je wel goed zien hoe enorm groot die beesten zijn. Als ze hun eieren aan het leggen zijn, gaan ze in trance en dan mag je fotograferen, maar zodra ze klaar zijn en de kuil met eieren weer met zand gaan toedekken, mag dat niet meer. Na 60 tot 70 dagen komen de minischildpadjes uit het nest gekropen.

De warmte van het zand bepaalt het geslacht. Als het vrouwtje dichter bij de bomen op het strand kruipt, worden het vrouwtjes. Diegenen, die vlakbij de kustlijn blijven, produceren mannetjes. De mannetjes komen hun hele leven nooit meer aan land. De vrouwtjes komen 7 x per jaar de kant op om eieren te leggen. Ze eten uitsluitend kwallen.
Ze zwemmen met de golfstroom mee naar Nova Scotia en zijn zelfs tot in Madasgascar gesignaleerd nadat ze gechipt zijn.

Er staat onder ‘ Video’ een filmpje van het eieren leggen.

Pim’s oude klasgenoot uit Lausanne van IMD, Bert neemt ons mee naar het ASA Wright Nature Reserve Bird Sanctuary.

We rijden het binnenland in en komen langs deze bergen met akkers op de steile kanten, waar netten overheen gespannen zijn en iets overheen groeit om te zorgen, dat wat daaronder groeit niet teveel licht krijgt.

De Asa Wright Nature Centre and Lodge is een natuurgebied en wetenschappelijk onderzoek station in de Arima vallei van de Noordelijke Waaier in Trinidad en Tobago . Het Centrum is een van de top birdwatching plekken in het Caribisch gebied ; er komen in totaal 159 soorten vogels voor. Het centrum is eigendom van een non-profit Trust.
Het reservaat ligt op 270 hectare en omvat een hoofdgebouw waar een restaurant in is gevestigd waar je lokale gerechten zoals callaloo soep kunt eten, bereid met ingrediënten uit een eigen biologische tuin. Er is ook hotelaccommodatie waar echte vogelaars een aantal nachten kunnen verblijven en onder begeleiding van gidsen hikes kunnen maken op zoek naar alle vogels die er voorkomen, zoals de oil bird, een nachtvogel. Om die te zien te krijgen wordt wel aangeraden om minstens drie nachten te komen ‘spotten’.

We hebben weleens een kolibri gezien, maar hier zijn er honderden! Deze heeft een wit buikje.

Kolibries zijn een familie van vogels uit de orde van de gierzwaluwachtigen. De familie telt meer dan 300 soorten. De meeste soorten komen voor in Zuid-Amerika. Het oorspronggebied van de kolibries ligt waarschijnlijk daar. Omdat Trinidad vroeger vast zat aan het vaste land van Zuid Amerika deelt het eiland veel van de flora en fauna met dat continent.

En dan begint het op een verschrikkelijke manier knetterhard te regenen.

De vogels trekken zich er niks van aan, want er moet wel gegeten worden.

Dit is een oud Plantation House, waar al jaren niets is veranderd.

We lunchen met allerlei vogelliefhebbers aan dezelfde tafel, mensen komen uit de hele wereld hier naar toe.

Middenin deze foto zie je aan een tak van de boom een soort zakje hangen. Dat is een hangnest van een of andere vogel.

Nog een nest.

Geelbuikjes in dispuut.

We genieten van al dit moois en gaan nog een wandeling maken door de tuin.

Mooie kleuren.

Vreemde bloem, die we al eerder in Jamaïca ook hebben gezien.

Hele grote bloem.

Hele grote bladeren.

Als we bijna weggaan, laat een van de rangers ons door een telescoop deze vogel zien, die in de verte op een tak zit. Het is een Bell Bird en hij heeft een soort baard. Verderop zitten ook nog 2 blauwhoofdige Kaketoes.

Alleen als ie vliegt, kun je zijn gele staart goed zien. Dit is de vogel die de hangnesten bouwt zoals die een paar foto’s terug aan de takken hing.

Mooie gele voetjes.

Voor een filmpje van een kolibri, zie in de menubalk onder: Video.