Verhalen

Onze zeiltocht zit er op en het blog gaat dus ook ophouden.

Met heel veel plezier heeft vooral Hanneke de afgelopen jaren onze belevenissen vastgelegd op ons blog. Gezien het aantal ‘hits’ heeft ze heel veel mensen daarmee een groot plezier gedaan. Ook voor ons is het blog erg leuk, omdat het een dagboek is van een geweldige belevenis. Ruim drie jaar met boeiende ervaringen, heerlijke zeiltochten en vele ontmoetingen. Een kleine impressie van alle indrukken ter afsluiting.

We vertrokken in augustus 2012 vanuit Rotterdam en hebben het varende deel van de tocht in oktober 2015 afgerond in Nieuw Zeeland, waar we Nelly Rose in de verkoop hebben gezet in Whangarei. Van daaruit zijn we met een camper verder gegaan.

Toen we begonnen aan de reis wisten we niet hoe lang die zou gaan duren en hoe ver die ons zou brengen. We zouden doorgaan tot we het niet meer leuk zouden vinden of tot het niet meer zou gaan. Zo zwart-wit is de beslissing om op te houden echter niet gevallen. Als je gaat vertrekken, dan is de focus op dat vertrek en zie je eigenlijk vooral de realisatie van iets wat je lang alleen als droom hebt gekoesterd. Eenmaal onderweg wordt het echter gaandeweg ook duidelijk dat er schaduwzijden zijn van het leven van de droom, dat die droom als het ware ook een kostprijs heeft. Die kostprijs bestaat uit veel verschillende elementen en dat worden er meer en ze gaan zwaarder wegen, totdat het op een gegeven moment duidelijk wordt dat de balans begint te neigen naar ophouden.

Op dat moment zijn we heel hard gaan nadenken. Zo hebben we geprobeerd om ons een voorstelling te maken wat de reis ons nog te bieden zou hebben en hoe die balans zich zou kunnen gaan ontwikkelen. Voor mij werd erg zwaarwegend dat ik meer wil gaan doen aan het promoten van de gedachten die ik heb verwoord in mijn boek De Macht van Tien. Zeker Hanneke had best nog wel verder willen varen, maar de gedachte om meer in de buurt van kinderen, kleinkinderen en vrienden te zijn, maakt heel veel goed. We weten niet precies wanneer het besluit is gevallen, maar toen we eenmaal in Papeete waren aangekomen was het duidelijk dat er een einde aan de zeereis zou gaan komen. We moesten toen alleen nog besluiten of dat in Nieuw Zeeland of in Australië zou gaan gebeuren. Het is Nieuw Zeeland geworden.

We hebben een geweldige reis achter de rug waarbij we in totaal ruim 23.000 zeemijlen hebben afgelegd. Dat is bijna 43.000 km; meer dan de omtrek van de aarde ter hoogte van de evenaar. Dat komt omdat we helemaal naar het noordoosten van de Verenigde Staten zijn gevaren. We vertrokken vanaf 51graden 54 minuten noorderbreedte, de Veerhaven, en je kunt aan de oostkust van de VS niet zo ver noordelijk komen. Het puntje van Maine was het meest noordelijke punt na ons vertrek op 44 graden en 20 minuten noorderbreedte.

Het grootste gedeelte van de tijd hebben we heerlijk tussen de keerkringen in de zone gevaren waar de passaatwinden het zeilen tot een groot genoegen maken en het leven op zich is, dankzij het lekkere water, uitermate comfortabel. Zelden echt onaangenaam warm en altijd heerlijk om te zwemmen en af te koelen. In Nieuw Zeeland kwamen we op het zuidelijkste punt van onze route op 35 graden en 7 minuten zuiderbreedte. Even voor het begrip, de zuidelijkste punt van Nieuw Zeeland in Invercargill is op 46 graden en Kaap Hoorn, de zuidelijkste continentale punt ligt op 55 graden zuid. Het noordelijk halfrond ziet er echt heel anders uit dan het zuidelijke deel van de aardbol.

Op weg hiernaartoe kwamen we over de lengtegraad waarbij we de helft van de aardbol hadden omzeild. We waren toen nog niet in de buurt van Nieuw Zeeland. We zijn toen op de kaart gaan puzzelen waar ‘Down under’ nou echt zou liggen en toen bleek, dat we niet de eersten waren die dat hebben bedacht. Op 49:41’ S en 178:48’ E ligt het eilandje Antipodes, waarschijnlijk het eilandje dat het dichtstbij is bij het punt waar je uit zou komen als je vanuit London recht naar beneden zou gaan graven.

Sinds ons vertrek uit Rotterdam is Nelly Rose ongeveer 28.000 uur ons huis geweest. Daarvan hebben we een kleine 5000 uren varend doorgebracht. Dat is nog geen 18%. Je moet natuurlijk ook wel iets meer zien dan alleen maar water. De motor heeft in die hele tijd 1150 uur gedraaid. Meestal was dat als we voor anker lagen om stroom te draaien en ook al zeilend ging de motor om de twee of drie dagen een paar uur aan om de batterijen op te toppen. Voor korte tochtjes waren we te lui om de zeilen te hijsen. Als het alleen op de fok kon, dan maakte het niet veel uit hoe dichtbij iets was, maar als het tegen de wind in was of als er maar weinig wind stond werd alles onder de 15-20 mijl op de motor afgelegd. Dat was altijd meteen goed voor de accu’s. Op de terugweg van Maine hebben we heel veel – vrijwel alles – op de motor gevaren door gebrek aan wind, maar verder hebben we nauwelijks grote periodes van windstilte gehad. Zelfs in de doldrums bij de Galapagos hadden we 12-15 knoop wind en konden we lekker doorzeilen. Het mooie van Nelly Rose is natuurlijk dat ze ook met weinig wind, zolang die niet pal van achteren komt, nog heel makkelijk meer dan 4-5 knoop kunt varen. De brommer hebben we al varend dan ook zelden gehoord, zeker nadat we Piet, onze onvermoeibare Hydrovane hadden geïnstalleerd en we de elektrische autopilot niet meer nodig hadden.

Dan de andere rekensom. Wij zijn aan deze reis begonnen nadat mijn werkzame leven er min of meer op zat. Ik heb berekend, dat ik in de bloeitijd van mijn maatschappelijke carrière naast werken, slapen, hobby’s en sporten hooguit 25% van mijn tijd over had voor mijn gezin. Het meeste daarvan was dan natuurlijk tijdens de vakanties en in de weekenden. Die verhouding kwam van de ene dag op de andere behoorlijk veel anders te liggen. Op een boot ben je 24/7 samen en is de slaap eigenlijk het enige moment dat je niet met elkaar bezig bent. Als je ervan uit gaat dat iemand hooguit 8 uur slaapt, dan ben je gedurende 70% van de tijd met elkaar in de weer, en dit keer niet alleen met fuifjes, maar gewoon met de dingen van alledag. Dat was best even wennen zullen we maar zeggen; voor beiden, maar uiteindelijk is het gewoon heerlijk om zo’n reis met elkaar te kunnen en te mogen maken en er samen van te kunnen genieten. ‘Happiness is only real when shared.’ Wat een avontuur.

Gelukkig was het weer eigenlijk nooit avontuurlijk. Varend hebben we nooit meer dan 35 knoop wind op de meter gezien. Dat het anders had gekund hebben we in de havens meegemaakt. Op Culebra lagen met ruim 40 knoop wind voor anker. In Chesapeake Bay kwam Hurricane Andrea langs en toen we in Colombia waren hebben we in Santa Marta 70 knoop wind (!) op de windmeter gezien. Zeilend hebben we nooit echte storm meegemaakt. Wel hadden we het zwaar toen we in Biscaye tegen de wind in moesten, maar dat werd ruim goedgemaakt door de bizar mooie zeiltocht van Lissabon naar Porto Santo. We hebben toen één enkele keer gegijpt om de haven van Porto Santo binnen te kunnen varen en verder dagenlang de zeilen niet aangeraakt.

Op weg naar Santa Marta hebben we ook nog een paar uur veel wind gehad, maar dat konden we toen al veel beter de baas. Toen we op de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland 30-35 knoop op de neus hadden, konden we met het derde rif er in en maar een paar slagen in de high aspect fok zes knoop blijven varen.

We zijn ook een keer plat gegaan met de gennaker op. Die is eigenlijk de rest van de reis in de tas gebleven. We hadden hem gewoon nooit nodig. Nelly Rose loopt met weinig wind altijd al 4-5 knoop en dan is zo’n groot zeil met zijn tweeën een onnodig risico. Toen we schade aan het wand hadden was dat vooral enorm schrikken en het duurde een paar dagen voordat we vertrouwen in onze reparatie hadden. Daarna konden we weer gewoon genieten van onze langste oversteek van 23 dagen.

Mensen willen veelal graag weten wat de mooiste belevenis is geweest. Daar is geen eenduidig antwoord op te geven omdat hele verschillende dingen om verschillende redenen absoluut onvergetelijk waren. De tijd in Maine was zoiets. We hebben daar veel moois gezien, boeiende mensen ontmoet en genoten van de prachtige kust en eilanden. Cuba was om dezelfde veelzijdige redenen onvergetelijk. Île a Vache was uniek. Een dieptepunt was de Dominicaanse Republiek. We waren blij toen we daar weg konden.

Verder hebben we overal in de Caraïben enorm genoten, maar het gebied heeft door het uitgebreide toerisme veel aan zijn charme verloren. Dat neemt niet weg dat duiken in Bonaire heel erg mooi is. Mijn wandeling naar de Verloren Stad in Colombia zal ik nooit vergeten, zeker ook dankzij de ontmoetingen daar met de Indianen. De Kuna Indianen van de San Blas zijn een unicum op deze wereld. Helaas is de groeiende invloed van de westerse wereld daar zichtbaar aan het worden. Daar wordt het niet leuker van.

Het leven met de natuur op de Galapagos, waar de beesten gewoon niet bang zijn voor de mens, zou je graag veel vaker willen zien. De boobies, de pinguins, de Iguanas, de zeehonden en niet te vergeten de joekels van Manta’s hebben we allemaal kunnen testen op hun aaibaarheidsgehalte. De zeehond valt dan een beetje tegen en blijkt een tikkeltje een humeurig karakter te hebben; iets van ‘laat mij met rust’.

Frans Polynesië is prachtig en lang niet overal verworden tot vakantieland, zoals Bora Bora. Het is daarna echt leuk om in Niue terecht te komen. Dat is een veel oorspronkelijker omgeving. In Tonga hebben we met de walvissen gezwommen. Op een paar meter van die prachtige kolossen met hun kind, terwijl zij zich niets van je aantrekken. Dolfijnen zijn wat dat betreft veel geïnteresseerder. Dat bleek duidelijk uit de gigantische school met honderden dolfijnen die onze koers kruiste en die tijdens hun passage de koers steeds aanpaste, zodat de hele school ons even goedendag kon zeggen. Dat was onvergetelijk.

Het is grappig om je te beseffen, dat ik dankzij deze zeiltocht te weten ben gekomen hoe dol ik ben op paardrijden. We hebben gereden op Madeira, Cuba, Île a Vache, Nuku Hiva, op het Noord Eiland van Nieuw Zeeland en op het Zuid Eiland. Dat wil ik nog veel vaker doen.

We hebben de natuur op zijn mooist gezien, maar we hebben ook gezien hoe vaak en hoe ernstig die bedreigd wordt. We hebben heel veel verschillende soorten mensen gezien en helaas vastgesteld hoezeer zij beïnvloed worden door onze westerse wereld.

Het was wat dat betreft een fantastische reis, maar echt niet alleen maar leuk. We zijn er van overtuigd, dat de visstand bedreigd wordt. De tonijn vangst wordt links en rechts strenger gereglementeerd, maar dan hoor je dat vissers gevangen tonijnen ‘in reserve’ houden, om te kijken of ze nog een grotere kunnen vangen, om zo hun quotum te maximaliseren. We hebben kennis gemaakt met het fenomeen ‘shark finning’ waarbij een haai gevangen wordt voor zijn vinnen en de rest van het beest gemutileerd terug wordt gegooid. Naar de haaien zogezegd.

Cruisers zijn hele verschillende mensen, maar ze zitten wel allemaal in hetzelfde schuitje. Dat schept een band. De een maakt er meer van dan de andere. Ik vond het stel bijvoorbeeld erg leuk dat les ging geven op de scholen op de eilanden waar ze langs komen.

Het is echter lang niet meer de verzameling van ruige avonturiers die dit soort reisjes 30-40 jaar geleden maakten. We zijn voortdurend via satelliet of internet als een navelstreng met het thuisfront verbonden en komen daar ook niet meer van los. Dat was anders in de zeventiger jaren. Mensen die dan naar de Azoren voeren besloten na een dag of twee of drie dat het hoog tijd werd om eens even naar huis te bellen om de mensen daar te informeren dat ze nog leefden. Nu hebben we de ‘sociale media’.

Heel veel van de oversteken zijn niet langer dan een week. Dan heb je eigenlijk overal ter wereld perfecte informatie over het weer beschikbaar. Wij wachtten altijd tot er een goed weer ‘window’ was en dan gingen we ook. Daarom hebben we nooit storm gehad. Dat was vroeger echt wel anders. Voor de laatste oversteek naar Nieuw Zeeland hebben we zelfs een routeerder in de arm genomen. Sommige zeilers doen dat al sinds ze van huis vertrokken zijn.

En nu zijn we al een paar maanden door Nieuw Zeeland aan het trekken. Dat was echt nog zo’n ontdekkingsreis waarvan we de lezers van het blog graag mee wilden laten genieten. Die trip houdt op 29 december op. Dan vliegen we naar Australië. Daar gaan we niet echt meer reizen, maar bezoeken we familie en vrienden. Het einde van dit jaar is dan ook een mooi natuurlijk moment om te zeggen dat we ervan genoten met jullie allen te reizen, maar vanaf 2016 moeten jullie het zelf maar gaan doen. Dat kunnen we van harte aanbevelen.

Namens ons beiden en de Nelly Rose wensen we iedereen van harte een gezond, gezellig en voorspoedig 2016 toe, met meer aandacht voor de dingen die deze aardbol ook voor onze kindskinderen een veilige haven kunnen maken.

We varen bij Poole naar buiten, de zee is nog wat hobbelig maar de zon schijnt. Na 3 kwartier spotten we onze eerste dolfijnen. Het zijn er 2 en ze zijn ook snel weer vertrokken, maar toch een mooi cadeautje voor Pim!

We varen vannacht door en behalve dat we de wind op de kop hebben en dus de motor bijzetten gaat het prima.

Mooie zonsondergang en alleen op de wereld.
Prachtig om Falmouth binnen te lopen met laaghangende bewolking en de burchttoren van St. Mawes aan de andere kant.
We hebben later een probleempje met het bijladen van de accu’s en Pim is druk met rondlopen met de multimeter, gesteund door Thomas (Zinschitz Yacht Service). Hopelijk heeft dit het gewenste resultaat. We gaan het morgenochtend uittesten met het bakken van brood in de broodmachine.

Het is de laatste dag van de Falmouthweek en het is er gezellig vol met mensen. We eten heerlijk bij Rick Stein’s Fish and Chips. Later aan boord worden we getrakteerd op een concert van een Bob Marley Coverband en na afloop vuurwerk!

De vlaggen staan inmiddels iets minder strak aan de mast. We zitten nog even een kop koffie te drinken op de eerste verdieping van het clubgebouw van de Parkstone Yacht Club. Ik beantwoord mijn verjaardag post. We verzamelen de moed om de ongetwijfeld nog opgeklopte zee te gaan trotseren.
We zijn nu een week onder weg. Het voelt nog als vakantie. Ik heb nog lang niet het levensritme gevonden dat hoort bij ons nieuwe bestaan, maar we genieten volop. Als ik in Poole zou wonen, zou ik lid willen zijn van de Parkstone YC. Het is een gezellige bende met een hoop mensen die er komen lunchen, borrelen of eten. Op dinsdag avond organiseert de Poole YC wedstrijden met steun van Parkstone en op donderdag is Parkstone aan de beurt, met steun van de Poole YC. Die wedstrijden zijn met de grotere schepen. Zij starten in de estuary en varen dan naar buiten. De finish is weer in de buurt van het clubhuis. het is verrassend om te zien hoeveel boten er nog aan de start kwamen ondanks de Cowes week een paar uur verderop.
Op woensdag avond zijn de dinghies aan de beurt. Zij varen in het zicht van het clubhuis. Er waren nu maar een goede 20 boten aan de start vanwege de vakantie, maar normaal zijn het de 2-3 keer zoveel.
Ik stel me zo voor, dat we later op de reis veel langer zullen blijven hangen in dit soort plaatsen en dat we dan de kans krijgen een keer op te stappen. Meedoen zal er niet gauw van komen. Ons huis is daarvoor niet optimaal geschikt en we zouden dan een behoorlijke bemanning als opstappers aan boord moeten meenemen.
Onze blog wordt in principe bijgehouden door Hanneke, maar af en toe zal ik – in navolging van mijn dochter cursief geschreven – ook een bijdrage leveren. Ik wil bijvoorbeeld toch ook even laten weten, dat ik geweldig heb genoten van ons afscheid.
Ik ga echter ook een eigen blog beginnen. Daarin zal ik niet zo zeer over onze reis berichten. Ik wil daarop verhalen en verhaaltjes plaatsen uit mijn herinneringen. Ik meld me wel op deze blog als het zover is.
Voorlopig zijn we nog te intensief aan het varen. We moeten een beetje opschieten. Het wordt pas rustiger als we de golf van Biscaye over zijn, omdat we dan mogelijk iets stabieler weer krijgen. Daarna krijgen we nog een redelijke oversteek naar Madeira, die we ook in een gunstig weer ‘window’ willen plannen. Dat kan alleen als je de tijd hebt, vandaar dat we nu nog wat haast maken. Alles is relatief.

We hebben vandaag een sim-vrije telefoon gekocht. We halen nu in ieder land waar we komen een prepaid sim kaart op, zodat we niet via Nederland gebeld hoeven te worden. Ons nummer de komende weken is dan ook: +447512145834. SMS’en kun je gewoon naar onze normale nummers.
Als we niet opnemen zitten we midden op zee. We vertrekken rond het middaguur en varen een nachtje door naar ergens in de buurt van Cornwall. Dartmouth, Salcombe, Falmouth zijn allen kandidaten.

Gisteren naar het museum in Poole geweest, waar een opgetuigde Cadet lag uit 1951 van Rodney Pattison.
Het waait nog steeds de drollen van de diek.
Pim heeft alle weerkaarten goed bestudeerd en later op de dag zal de wind er waarschijnlijk uitzakken.
We vieren zijn verjaardag met slingers, telefoontjes, mails en een kopje koffie op de Parkstone Yacht Club.

Ik heb gisteren vergeten te vertellen , dat we de nulmeridiaan over voeren. Dat betekent, dat we het oostelijk halfrond verlaten hebben. Het zal lang duren voordat Nelly Rose daar weer terug is. We waren aan het luisteren naar de musical Aspects of Love en juist bij de passage van de nul meridiaan klonk hard uit de buitenluidsprekers het lied van de Mermaid, dat Leonie op het afscheid met Pim had gezongen. Even later kwamen we een vissersboeitje tegen waarop stond, dat ie van William Henry is. We vatten het op als een teken dat we op het goede pad zitten. (Pim heet eigenlijk Wilhelmus Henricus).
Vandaag zijn we vanuit Chichester de Solent opgevaren. Het is Cowes Week en we kijken onze ogen uit, overal velden met spinnakers. Cowes Week bestaat al sinds 1826 ! Een kleurrijk gezicht op deze zonnige dag. Wat een feest om hier door te varen. Als we langs The Royal Yacht Squadron varen klinkt net het kanon voor iemand , die eerste werd en zien we de rookpluim! Pas als we de Needles voorbij zijn wordt het weer rustiger en wordt de wind ook weer wat stabieler tot ie helemaal wegvalt en de motor aan moet om nog tegen de stroom in te kunnen varen.
Als we Poole naderen komt er al weer een groot veld met spinnakers achter ons aan varen. Het blijkt de dinsdagavond wedstrijd van Poole Yacht Club te zijn. Zij hebben op dinsdag wedstrijden en de Parkstone YC op donderdag avond. Zeilen is hier echt een hele populaire sport.
We meren uit sentimentele redenen af bij Parkstone Yacht Club. Onze kinderen voeren vroeger in de International Cadet Class (twee persoons jeugdbootjes) en Parkstone had toentertijd een van de meest actieve squadrons. De man achter de bar verteld dat er nu nog steeds zo’n 30 bootjes actief het hele jaar door varen.

Na een laatste week van nog even dit en nog even dat, het heerlijke weerzien met Adam, Leonie en Mees en Pieter zijn we bijna zover dat we kunnen vertrekken.
We houden nog een keer een familiedagje, waarop we naar het Scheeps Maritiem Museum gaan en een rondvaart maken met de pannekoekenboot, die een gigantistische ballenbak in het ruim heeft. De auto’s zijn verkocht en nu krijgen we dus geen bekeuringen meer.
Pim legt eindelijk zijn ei wat betreft de energievoorziening, het worden flexibele zonnepanelen bovenop de Bimini.
Dat betekent wel dat ze vanuit Italie moeten worden opgestuurd, want dat zijn de beste. Ons italiaanse schoonzusje Rosaria wordt volop ingeschakeld en verdraaid ze zijn de volgende dag in Rotterdam, waar Thomas van Zinschitz Yacht Service (Zie de links) ze komt ophalen om ze in het zeildoek te naaien. Groot respect voor de manier waarop hij dat doet ondanks allerlei tegenslag. De laatste avond klust hij er de elektrische verbinding nog even bij, terwijl wij van ons laatste avondmaal met de kinderen en kleinkinderen genieten.
Zaterdagochtend versiert Pim de boot en tankt het water nog even af.
Walter en Hanneke komen nog een notariële akte passeren en daarna volgt een prachtig vertrekfeest op “De Maas”.
Het is heerlijk weer met oostenwind, perfect!
Mees en Pieter delen onze visitekaartjes uit , het zijn statische stickers, die je op alle gladde ondergronden kunt plakken zonder dat ze sporen achterlaten! (www.partystickers.nl)
Bijna iedereen is in het rood gekleed, wat een zeer feestelijk accent geeft.
Zelf krijg ik alleen een laatste boterham met hagelslag door mijn keel. Aan boord verder alleen nutella, want die rotzooi wil je niet op hoeven te ruimen.
Leonie zingt samen met een onvoorbereidde en verkouden Pim het prachtige duet van de zeemeermin uit de musical “Aspects of Love” van A. Loydd Webber.
Fantastisch om iedereen nog even te zien! Klolslag 12.00 uur lopen we de deur uit en nemen op het steiger afscheid van onze naasten. Hoe zal het zijn als we de volgende keer Michieltje zien? Dan kan ie al zitten, oh, wat gaan we veel missen.
Harm helpt met het losgooien van de trossen en ‘ze zijn weg’ onder luid getoeter van alle boten in de veerhaven, indrukwekkend!
Terwijl de tranen over onze wangen biggelen, varen we al zwaaiend met Jelle onze opstapneef, die achter het roer staat langs al die lieve mensen.
Ik houd me vast aan de gedachte dat we in februari al weer terug zijn, maar dat duurt toch nog best een hele tijd.
Jelle stuurt de Waterweg af, terwijl wij het boek bekijken dat we hebben gekregen.
Plotseling komt er een watertaxi keihard aanscheuren met daarin Floor, Harm, Adam, Leonie, Walter, Bendel en de kleintjes! Een laatste vaar wel en zelfs Michiel zwaait mee, top is dit!
Eerst nog een poosje motoren en dan trekt langzaam de wind aan en kunnen we de zeilen bijzetten. Na een poosje wordt Jelle zeeziek en gaat de vissen voeren. Wij draaien wachten van 3 uur op en 3 uur af. De hoeveelheid sterren is echt ongelofelijk op zee.
De volgende ochtend is het weer lekker weer en als we net Dover voorbij zijn, doemt er op ramkoers een vissersbootje op om 10.00 uur. We varen er voor langs om niet in zijn netten te komen en zien dan ineens iemand zwemmen. Een badmuts met de Union Jack erop en enorme spierballen eronder! Helemaal geen vissersbootje, maar de begeleidingsboot van een kanaalzwemmer, die al 4 NM vanaf Dover is, maar nog een teringeind te gaan heeft. We geven hem een staande ovatie.
De wind is op en we motoren verder. Om 17.30 liggen we in het sluisje van Eastbourne, waar Jelle weer van boord gaat. Het was een schitterend begin van ons avontuur!
De volgende dag heerlijk gezeild naar Chichester en s’avonds nog een shandy en pint gedronken in de Yachtclub.
Iedereen hartelijk dank voor al jullie goede wensen en ook natuurlijk voor jullie bijdragen aan de buitenboordmotor!!

Familiefoto.

Nelly Rose, 23 juli

Woensdag 9 mei is onze Nelly Rose gedoopt door Floor. Zij wenste het schip en haar bemanning een behouden vaart en we hebben het evenement, evenals de boot, goed begoten. Daarmee is de volgende fase van ons leven definitief begonnen. We zijn met de voorbereidingen al geruime tijd bezig en er is behoorlijk wat geweest om mee bezig te zijn sinds wij rond de jaarwisseling onze nieuwjaarsbrief verzonden.
We hadden het huisje in Veere al verkocht en ons erbij neergelegd dat we Buggenum in handen zouden geven van een zeer gewaardeerde vriendin, die op het huis zou gaan passen. Alles was eigenlijk al geregeld, toen zich plotseling een jong stel met twee kleine kindjes aandienden, die belangstelling hadden voor het huis. Een leuk stel dat prima bij huis en dorp past. Begin februari werd de koop gesloten.
Dat plaatste ons voor een geheel nieuwe extra uitdaging. Waar zouden we gaan wonen? We hadden al bedacht, dat we in een portiek flat zouden willen wonen, omdat we daar het makkelijkste de deur achter ons dicht kunnen trekken als we op reis zijn. We wilden ook een wijds uitzicht, dus redelijk hoog. Makkelijk te bereiken voor kinderen en kleinkinderen en dicht in de buurt van openbaar vervoer, omdat we vanaf half augustus geen auto meer zullen hebben. We wilden niet overhaast beslissen, maar we hadden er ook geen zin in om de timing van het master plan aan te passen. Medio augustus willen we vertrekken en voor die tijd moet er nog veel gebeuren. De druk was dus groot om in korte tijd de onroerend goed markt door te spitten en de vele verschillende mogelijkheden met elkaar te vergelijken.

Een vaste telefoon hebben we niet meer, maar onze mobieltjes blijven bereikbaar. Ons gemeenschappelijke email adres blijft tiddens@home.nl
Wie ons iets wil sturen kan dat doen naar Pieter Tiddens. Theemsstraat 56. 2014 RZ Haarlem. Hij zal dan zorgen dat het op de juiste plek komt.

Natuurlijk moest er ook nog veel aan de boot gebeuren. We hebben ons deels opgesplitst, zodat het werk aan boot en flat door kon gaan, maar kort na de verhuizing konden we ons weer helemaal concentreren op de Nelly Rose. De flat is wel al gezellig, maar er staan nog ongeveer 25 van de 150 dozen ongeopend te wachten tot de maand juli. Die maand ga ik de laatste klussen op de Nelly Rose uitvoeren en gaat Hanneke het in Breda echt gezellig maken. Ik kom af en toe een dag voor het boren van gaten, maar zal me vooral wijden aan de kluslijst, die het leven van iedere zeiler schijnt te bepalen.

Vanaf 13 mei wonen we inmiddels aan boord. Tot eind juni zijn we aan het varen om de boot goed leren kennen. We voeren eerst een stukje lokaal in de buurt van Muiderzand om te kijken of alles functioneerde. Vrij snel daarna zijn we via de Six Haven naar IJmuiden gegaan vanwaar we de Noordzee zijn overgestoken naar Pin Mill aan de rivier de Orwell. Daar troffen we nog een stuk of 20 andere boten van ‘De Maas’, die ook meededen aan deze jaarlijkse zeiltocht. Met de bemanning van die schepen dineerden we ’s avonds op de Royal Harwich Yacht Club. We reisden ook nog naar Ipswich, voeren de rivier de Deben op naar Woodbridge.

Vandaar voeren we naar Oostende. Op die rit bleek dat Nelly Rose ook met veel wind een heerlijk schip blijft. Vanuit Oostende staken we de Noordzee weer over naar Ramsgate, vanwaar we vervolgens de Thames op voeren tot St. Katharine’s Haven, de marina bij de Tower bridge. We genoten een paar dagen van het heerlijke weer in London en voeren toen via Nieuwpoort en Blankenberge weer terug naar Nederland.
Daar toeren we nu wat rond om meer en meer vertrouwd te raken met het leven aan boord. We doen dit zonder al te veel vaste plannen. We laten ons leven door de wind, maar we willen wel mijlen maken. Dat bracht on vrijdag 8 juli in de Veerhaven in Rotterdam. Dat was een uitermate gelukkige keuze. Harm en ik keken zondag avond naar de Grand Prix van Canada terwijl Hanneke en Floor bezig waren om de laatste voorbereidingen te treffen voor de aanstaande bevalling van “Flopje”. We vertrokken redelijk vroeg weer naar huis, zodat het jonge stel bijtijds te kooi kon gaan voor de volgende werkweek van Harm. Wat een verrassing toen we de volgende dag gebeld werden en Harm en Floor ons vertelden dat Michiel Willem Robert die ochtend was geboren.
Dat geeft ons een heleboel extra tijd om te genieten van onze derde kleinzoon. Tot 28 juli kunnen we ons geheel concentreren op Michiel, maar we verheugen ons tegelijkertijd natuurlijk enorm op 28 juli. Die dag keren Leonie, Adam, Mees en Pieter met de Elena terug in Rotterdam na hun circumnavigatie. Van hun terugkomst in Nederland willen we een paar weken genieten alvorens op zaterdag 11 augustus 2012 om 12.00 uur zelf te vertrekken vanuit de Veerhaven in Rotterdam.
Leonie gaat ons helpen met het bevoorraden van de boot voor de eerste grote etappe, die ons zo snel mogelijk naar de Spaanse en Portugese kust zal brengen. Vandaar varen we via Madeira naar Las Palmas op de Canarische Eilanden. We willen daar rond 1 november aankomen. Op 25 november klinkt dan het startschot van de Atlantic Rally for Cruisers, waar wij aan deelnemen. Voor onze eerste grote oversteek vinden we het een prettig idee om die in dit los-vast georganiseerde verband te doen. De finish van de ARC is in St. Lucia. We gaan er van uit, dat we ongeveer 3 weken nodig zullen hebben voor de oversteek. We zullen dit spannende jaar besluiten op Dominica, een parel in het Caribisch gebied. Tegen de tijd dat we daar zijn hebben we vast ook een concreter beeld van onze plannen voor 2013.

Diegenen, die ons uit willen zwaaien zijn van harte welkom om met ons te
brunchen op zaterdag 11 augustus om 10 uur op de sociëteit van de KR&ZV de Maas, Veerhaven 1 te Rotterdam.

Wij zullen gesterkt door een voedzame en gezellige brunch exact om 12.00 uur de trossen losgooien. Graag voor 25 juli een mailtje aan tiddens@home.nl als u van plan bent om te komen.

Hartelijke groet,
Hanneke en Pim Tiddens
www.nellyrose.nl

Ik ben zo trots als een aap in een bananenrepubliek. Heb met de Nelly Rose mogen varen van 16 tot en met 22 mei 2012  naar de Wolverstone Marina voor een bezoek aan de Butt & Oyster waar we een enkel engels biertje gedronken hebben.

Vervolgens ‘s avonds in de Royal Harwich Yachtclub met de Rotterdamse Roei en Zeilvereniging een enkel glaasje genuttigd met wat engelse zetmelen onder het genot van bijvoorbeeld een aardige anekdote van een uroloog. Daags daarna naar Ipswich. Waar we een zwaan geschut hebben zien worden, of eigenlijk net niet want de sluismeester wachtte met de sluiten van de deuren tot de witte diva naar buiten was gespurt.

In Ipswich kwam Brian aan boord. Hij gaat meevaren bij de Atlantische oversteek. Een man met pijp die echt vloekt op het scheepje als het stormt. Een verteller in hart en nieren. Mooi gezelschap. Hier zie je hem staan in de Woodbridge Marina helemaal aan het eind van de rivier de Deben. Daar zijn we heen gevaren met Brian als loods. En dat was nodig. Twee uur voor hoog water de ingang nemen van de rivier, dan precies de vaargeul volgen en al gauw waren we met het grootste schip daar… Hanneke, Pim en Brian werden helemaal MMS meisje achting bij het zien van een wedstrijd van de Kadetten. Om precies op hoogtij bij de Woodbridge Marina aan te komen. De schipper nam de beslissing dat er genoeg water onder kiel zou zijn om over de betonnen muur te varen die bij eb het water in de haven ging houden. En alles klopte.

Vervolgens naar de Pub. Een bezoek aan de mooi gerestaureerde waterkrachtmolen en om de eigen biomachine op gang te houden ‘s avonds curry. Zeer Brits allemaal.

En nu komen de sterke verhalen. Maar het zijn geen sterke verhalen. Daags hierna richting Oostende. Alleen op de genua. Niet onder de 7 knopen geweest. Ging allemaal prima. Maar het ging wel steeds harder waaien. Al ras zaten we op 25 knopen. En niet veel later naar 30. Met uitschieters naar 35. 12 knopen hebben we gehaald. En Brian nam het roer in handen. Om te kijken of ie vriendjes met de Rose was. Dat vloeken kwam er af en toe uit als we van een golf de verkeerde kant op rolden. Of dat nou een manier is om vriendjes te worden… Maar dat werd dan weer gecompenseerd door zijn openhartige liefdesverklaring dat het een prachtschip is. De genua nog gereefd. Maar het bleef surfen naar Oostende. Na veertien uur zaten we daar het aankomstbiertje te nuttigen. En heb ik tot ieders schaamte het dek gekust. Want ik moest toch gepast afscheid nemen na zoveel genieten.

Voorgoed een Nelly Rose junk. Pieter Tiddens.