Ik heb gisteren vergeten te vertellen , dat we de nulmeridiaan over voeren. Dat betekent, dat we het oostelijk halfrond verlaten hebben. Het zal lang duren voordat Nelly Rose daar weer terug is. We waren aan het luisteren naar de musical Aspects of Love en juist bij de passage van de nul meridiaan klonk hard uit de buitenluidsprekers het lied van de Mermaid, dat Leonie op het afscheid met Pim had gezongen. Even later kwamen we een vissersboeitje tegen waarop stond, dat ie van William Henry is. We vatten het op als een teken dat we op het goede pad zitten. (Pim heet eigenlijk Wilhelmus Henricus).
Vandaag zijn we vanuit Chichester de Solent opgevaren. Het is Cowes Week en we kijken onze ogen uit, overal velden met spinnakers. Cowes Week bestaat al sinds 1826 ! Een kleurrijk gezicht op deze zonnige dag. Wat een feest om hier door te varen. Als we langs The Royal Yacht Squadron varen klinkt net het kanon voor iemand , die eerste werd en zien we de rookpluim! Pas als we de Needles voorbij zijn wordt het weer rustiger en wordt de wind ook weer wat stabieler tot ie helemaal wegvalt en de motor aan moet om nog tegen de stroom in te kunnen varen.
Als we Poole naderen komt er al weer een groot veld met spinnakers achter ons aan varen. Het blijkt de dinsdagavond wedstrijd van Poole Yacht Club te zijn. Zij hebben op dinsdag wedstrijden en de Parkstone YC op donderdag avond. Zeilen is hier echt een hele populaire sport.
We meren uit sentimentele redenen af bij Parkstone Yacht Club. Onze kinderen voeren vroeger in de International Cadet Class (twee persoons jeugdbootjes) en Parkstone had toentertijd een van de meest actieve squadrons. De man achter de bar verteld dat er nu nog steeds zo’n 30 bootjes actief het hele jaar door varen.