Verhuisd

We zijn verhuisd naar een onbewoond deel van de atol. Er zijn maar twee van
de hele rij eilandjes waar bebouwing op staat; het dorpje waar we eerst
waren en een parelfarm op een ander eiland. De rest is onbewoond en de
bewoners van het dorp gaan ook naar zo’n eilandje in het weekend. Het is
weer eens ongelooflijk. Wij liggen beschut achter het rif in prachtig vlak
water, terwijl we de branding aan de andere kant van het eiland tegen dat
rif horen bulderen. Met laag water kunnen we van eiland naar eiland lopen,
maar bij hoog water moeten we door het water heen waden. We gaan daar
maximaal gebruik van maken voor de speurtocht die we gaan uitzetten voor
Tyrii en Aeneas, de kinderen van de Rehua. Tyrii – 10 jaar oud – was goed
voor een prachtige uitspraak die de moeite is om geciteerd te worden: “The
world is full of amazing places but you have to go out looking for them”. Wel,
we hebben er weer een gevonden.

Comments { 0 }

Raroria twee

Dit is het soort eilanden waar we helemaal weg van zijn. Raroia is klein. Er
wonen niet meer dan een paar honderd mensen (60-70 gezinnen) en er is
nauwelijks sprake van enig toerisme. Eens in de paar weken komt de Taporo
IX, een schip dat de belangrijkste benodigdheden naar het eiland brengt.
Tegenwoordig komt het vliegtuig twee keer per week. Het is een klein
vliegtuig van Franse makelij, vergelijkbaar met onze eens zo trotse
Nederlandse Fokker Friendship. Dat vliegtuig vliegt een rondje langs 4
eilanden en neemt wat vracht mee en kinderen die naar school moeten. Net als
het eventuele ziekenvervoer wordt dat betaald door de Franse staat.
De enige bezoekers van buitenaf zijn eigenlijk alleen de cruisers. Er is
iemand die ook wel eens een kamer verhuurd aan de enkele toerist die komt
invliegen, maar er is geen restaurant, geen hotel en geen resort. De twee
winkeltjes fungeren ook een beetje als bar. Je kunt daar ook een biertje uit
de ijskast kopen en zittend op een boomstam of hangend tegen een palmboom
een praatje aanknopen met de lokale bevolking. De jeugd gaat hier tot 12
jaar naar het lokale schooltje waar een meester en een meesteres met zijn
tweeën vier klassen runnen. Daarna gaan de kinderen naar Makemo voor de
volgende twee jaren. Ze verblijven dan bij familie en als die er niet is
naar een internaat. De vervolgopleiding is echt feest. Dat is in Papeete. De
kinderen hebben nu vakantie en we spraken met een van de jongens die in
Papeete op school gaat. Hij vond het er geweldig; vooral de meisjes.
De mensen vinden het leuk dat er reizigers naar hun eiland komen en ze zijn
dan ook hartverwarmend vriendelijk. Zo werden we gisteren uitdrukkelijk
uitgenodigd om naar het feest te komen ter afsluiting van het school
semester aan het begin van een vakantie van een maand. Het was een prachtige
partij. De kinderen traden op en voerden, begeleid door de juf en de mevrouw
van het postkantoor en nog een mevrouw traditionele Tahitiaanse dansen op in
traditionele kledij. Die optredens werden afgewisseld met dansen van de
volwassenen. We kunnen ons voorstellen hoe zeelui zich voelden als ze daar
op getrakteerd werden, nadat ze zes waanden op zee hadden gezeten.
Het optreden werd afgesloten door een ´Haka´ – bekend vooral vanuit Nieuw
Zeeland, dat ook tot Polynesië behoort – maar nu in hedendaagse kledij.
Daarna werden de stoelen aan de kant geschoven en kwamen er allerlei hapjes
op tafel zoals popcorn, brownies, pannenkoeken met jam of chocolade pasta en
pizza punten. We werden aangemoedigd om van al die lekkernijen mee te
genieten, terwijl alles en iedereen met ons wilden praten. We zijn hier geen
bron van inkomsten, maar een welkome afwisseling van het dagelijkse
gebeuren.
Het was uitermate knus en we kunnen goed begrijpen dat Leonie en Adam en de
kinderen indertijd tien dagen lang zijn blijven hangen. Dat zal ons niet
gebeuren, maar we zijn ook nog lang niet weg. We willen nog een paar keer
gaan duiken, zoals gisterenmorgen. De Toucan heeft een compressor aan boord,
zodat we de tanks kunnen vullen. We hebben gisteren net buiten de pas
gedoken vanuit de dinghy’s. We ankerden op een vlak stuk rif en lieten ons
uit de boot rollen. Dat vlakke rif is prachtig met heel mooi en gezond
koraal en een grote verscheidenheid vissen en visjes. Na een meter of dertig
gaat het dan ineens stijl naar beneden tot bijna drie duizend meter diep.
Daar zagen we onder andere de unicorn, een vis die als een eenhoorn een
uitsteeksel uit zijn voorhoofd heeft groeien. Daarnaast natuurlijk ook wat
haaien en haaitjes, maar gelukkig van het vriendelijke soort. Een volgende
keer gaan we een driftduik door de pas maken.

Comments { 0 }

(dit blog is binnen gekomen op 24 juni) De Pen

De pen is machtiger dan het zwaard
We zaten eigenlijk alleen maar te luisteren naar Rehua en Toucan terwijl we bij de snackbar in Nuku Hiva plannen maakten over de eerste bestemming in de Tuamotus. Toch deden we uiteindelijk ook een duit in het zakje en zeiden dat we eerst nog even de ervaringen van de Elena op Raroia wilden nalezen in Vijftig Tinten Blauw en vertelden hen enthousiast over dit boek. De beschrijving van Leonie over hun verblijf op Raroia is dusdanig enthousiast, dat er voor ons geen twijfel meer was; wij wilden ook naar Raroia. We lieten dat aan via de email aan Rehua weten en wie schetst onze blijde verrassing toen we vanochtend op de AIS zowel de Toucan als de Rehua zagen. Zo zie je maar wat een goed geschreven boek kan bewerkstelligen.
We hebben een afspraak voor vijf uur vanmiddag voor cocktails op het voordek van de Rehua. Voor de kinderen gaan we een wedstrijd houden met vliegtuigjes vouwen van papier. Er zullen prijzen zijn in drie categorieën: Wie het verste komt, wie het langste in de lucht blijft en het mooiste vliegtuigje.
Oh ja. Voordat we toe zijn aan al deze jolijt moeten we eerst nog onze eerste atol-pas door. Dat wordt best wel spannend want het is behoorlijk bewolkt. We varen alle drie dan ook langzaam op deze uitdaging af, zodat de zon nog wat hoger kan klimmen en hopelijk zelfs het wolkendek kan oplossen. Wordt vervolgd…..

Comments { 0 }

Snubber

Het passeren van de pas gisteren was geen enkel probleem. Het weer was inderdaad opgeklaard, zodat we bij 15 meter diepte de bodex al konden zien. Rehua ging als eerste door de pas heen en bevestigde, dat we het met het tij goed hadden uitgekiend. Er stond nergens meer dan een dikke knoop stroom. Wij volgden het AIS signaal van de Rehua op de plotter en konden zo prachtige waypoints plaatsen. Die voeren we langs – met Hanneke voor de zekerheid toch op de uitkijk – en eenmaal binnen werden we geleid door een voortreffelijke betonning, die ons naar de ankerplaats voerde. Ankeren hier is niet echt een sinecure. Er zijn kleine stukjes zand, waarschijnlijk niet erg diep, en veel koraal, de basis van het atol. Ons anker hield dan ook van geen kant, maar toen we het weer op wilden halen had het zich net achter zo’n stuk koraal gehaakt. Er is geen beweging in te krijgen. Dat wordt duiken om het weer los te krijgen. Rehua en Toucan hebben Rocna ankers. Zij hadden geen probleem. Hadden we maar…..Toen wij nog aan het ankeren waren, werd er door Sean en Audrey van de Rehua al druk gezwommen. Bruce en Diana van de Toucan zwommen naar hen toe en wij volgden zo snel mogelijk. Het aankomst biertje aan boord van de Rehua, net als de Toucan een catamaran, smaakte werkelijk voortreffelijk. Wat een ruimte heb je op zo’n boot. Wat betreft het vaargenot waren de anderen echter jaloers op ons. Terwijl wij echt genoten hadden van de grotendeels halve windse tocht, maken die cats dan rare bokkensprongen. De Rehua met haar hoge vrijboord, kreeg voortdurend harde klappen tegen die romp en bij de ruim een meter bredere Toucan knalden de golven kennelijk voortdurend met angstaanjagend lawaai tegen het brugdek. Iedereen is echter gelukkig met de eigen keuze, alleen op andere momenten dan de ander.

‘s Middags deden wij, net als Bruce en Diana, een reuze middagdut, zodat we om vijf uur (nu Tahiti tijd een half uur later) topfit aan de borrel verschenen. Het was uitermate gezellig, terwijl de kinderen Tyrii en Aeneas zichzelf voortreffelijk amuseerden. Die waren ‘s middags al aan de kant geweest en hadden allerlei andere kinderen ontmoet. Voor hun ouders was er geen middagdut, terwijl ze toch dezelfde wachten hadden gelopen als wij.

Dat zal Sean wel opgebroken hebben, want vannacht ging het ineens keihard waaien; windstoten tot 40 knoop. Waarschijnlijk had onze ankerketting zich ook nog een keer om het koraal gewonden en daardoor zichzelf ingekort en dat is geen goede zaak. Met een forse knal brak de snubber af. Ik stond binnen 10 seconden aan dek met een mijnwerkerslamp op het hoofd. De snubber is een lijn met een rubber schokdemper, die er voor zorgt dat de ketting niet rechtstreeks alle klappen doorgeeft aan de ankerlier. Na die knal lagen we dus wel aan de ankerlier te trekken. Ik had een reserve snubber klaar, dus lag ik snel weer in bed. Die reserve was echter van een uitermate twijfelachtige kwaliteit touw en schavielde binnen een paar uur door, zodat ik weer uit bed kon. Dit keer moest Hanneke er ook uit. Motor aan, zachtjes vooruit, ankerketting zover naar binnen halen, dat de rest van de eerste snubber binnen handbereik kwam en die met een knoop weer in elkaar gezet. Dat zou het wel tot de ochtend houden, maar ik ben toch maar de wacht blijven houden.

Daar waar wij dus echt wel een beetje baalden van de wind, was er iemand die daar helemaal anders over dacht. De zon was nog geen half uur op (6.30 uur) of er meldde zich een kite surfer. Hij was nog maar nauwelijks op het water of hij sprong al minstens 10 meter omhoog. Zo hoog, dat ik dacht dat hij wel gauw op zou houden maar niets was minder waar. Hij verzorgde een voortreffelijk demonstratie, waarbij hij bijna over de bimini van de Nelly Rose sprong. Ik heb er een paar sensationele foto’s van kunnen maken. Het zal wel tot Papeete duren, voordat we die kunnen plaatsen. Tot dan schrijf ik af en toe wel een verhaaltje over onze belevenissen. Belevenissen die vandaag wat tegen zullen vallen, want de wind houdt nog aan en alle expedities die voor vandaag gepland stonden zijn een dag verschoven. 

Comments { 0 }

Raroria

We zijn op weg naar Raroia, een van de atollen in de Tuamotus. Onze verwachtingen zijn hooggespannen nadat we de ervaringen van Leonie en Adam en hun kinderen er nog eens op hebben nageslagen in hun prachtige boek ‘Vijftig tinten blauw’ (nog steeds verkrijgbaar o.a. bij Observator en Harri).We genieten van een totaal relaxte zeiltocht. De zee is rustig en de bakstagwind is kracht vier. We hebben sinds het vertrek nog geen boot gezien.

De pastasaus smaakt heerlijk ook al hadden we de knoflook niet gesnipperd maar geperst omdat de zee en de wind er bij het koken nog voor zorgden dat Nelly Rose wat levendiger door het water ging. We legden de afgelopen 24 uur 152 mijl af en hebben nog 130 mijl te gaan. De wind gaat nog wat afnemen en er is een risico dat hij ook nog verder gaat krimpen naar het noorden. We zien wel….. 

Comments { 0 }

Blog vanaf 11:33,82′ Z en 141:12,66’W

Dat ene rif van gisteren bleek al snel onvoldoende. Het tweede rif ging er in en de fok werd ook een aantal slagen opgerold. Dat alles neet niet weg, dat we nog steeds als de brandweer gaan. 162 mijl sinds ons vertrek uit de baai gisteren om 1 uur. Dat is ruim 7 knoop. We hadden er gisteren dan ook wel een beetje spijt van dat we niet ‘voorgekookt’ hadden, want uitjes snijden wordt bij die dans door de golven op één oor best wel lastig. Het snijden gaat misschien nog wel, maar al die snippertjes in het juiste vakje krijgen vergt de nodige kunstgrepen. We profiteren toch maar zo goed mogelijk van de wind, want de kans is groot, dat hij ons morgen in de steek zal gaan laten. Het gaat heerlijk en na een prachtige sterrennacht hebben we nu een strakblauwe hemel. 

Comments { 0 }

Weer n zeilboot

Met een enkel rifje in het grootzeil varen we met een knoop of zeven richting de Tuamotus. Onze Nelly Rose is weer echt een zeilboot. Natuurlijk kwam ze alleen op de fok ook goed vooruit, maar zo voelt ze zich weer in haar element en wij dus ook. Hydrovane Piet heeft het roer weer vast in handen en Hanneke doet een dut om zich voor te bereiden op de nacht. Het leven is goed.
Vertrekken is altijd lastig. We zijn precies drie weken op Nuku Hiva geweest en we hebben het er goed naar onze zin gehad. Dit keer echter niet zozeer met de lokale bevolking, die ongelooflijk vriendelijk is, maar de lokale bevolking en de cruisers leven toch een beetje langs elkaar heen. Zij zijn gewend aan al het bezoek dat in het seizoen langs komt en het is makkelijk communiceren in het Frans maar ook de cruisers vormen hier een eigen gemeenschap. Dat wordt extra makkelijk en gezellig door de snackbar op de kade, waar gratis WiFi is. Iedereen druppelt daar in de loop van de ochtend binnen en dan wordt het iedere keer weer reuze gezellig. Kevin en Annabelle van Nuku Hiva Yacht Services zitten met hun bedrijfje naast die snack en zijn uitermate vriendelijk en behulpzaam.
Het was er dus erg gezellig en dan is er altijd wel een reden om het vertrek nog maar een dagje uit te stellen. Dat hebben wij dan ook gedaan. We hadden vrijdag weg kunnen gaan, maar het is zondag geworden. French Curve en Escape Velocity gaan dinsdag net als de Shangri La die dat ook van plan is, maar daar achteraan zegt dat het dan wel woensdag zal worden. Eye Candy blijft nog een heel jaar hier in de buurt. Dat lijkt mij dan weer veel, maar ik kan me er ook iets bij voorstellen. Zij zijn Australiërs en naarmate ze dichter bij huis komen willen ze langzamer gaan varen.
Sommige boten zullen we in de Tuamotus alweer tegenkomen, anderen in Tahiti, waar iedereen weer samenkomt. 

Comments { 0 }

Nuku Hiva

image
We kopen een memorystick bij de plaatselijke computerwinkel. Centraal staat natuurlijk ook hier de WD 40.
image
Een van onze jerrycans is lek en pim giet de diesel in een huurjerrycan.
image
Pim heeft gelukkig een nieuw toetsenbord. Er waren op zijn Mac een paar letters kapot . Een van die letters zat in zijn wachtwoord en dan houdt het allemaal behoorlijk op. Frank van de Shangri La was een paar weken in Duitsland en heeft een extern toetsenbord voor hem meegenomen. Helemaal blij.
image
Dit paard heeft net nog heerlijk met zijn berijder over het zwarte strand gegalloppeerd. Je kunt de sporen nog zien. Hooelijk halen ze hem wel op als het hoog water wordt straks.
image
Omdat alle kippen en hanen hier loslopen, krijg je ook regelmatig hanengevechten. Hier de kleurrijke resten van de verliezer die bij de strijd het loodje heeft gelegd.
image
Alle teefjes hebben grote melkfabrieken, maar je ziet nergens puppies…
image
Zijn moeder is binnen in de winkel. Hij mag een ijsje.
image
Na een flinke windstoot liggen alle gele bloemen op de grond.
image
Waarschuwing voor de haaien, die deze baai rondzwemmen.
image
Het water spat een paar meter omhoog tegen de kade aan.
image
Dit is weer een helige plek.
image
We gaan met een aantal cruisers naar de andere kant van de baai, waar een hotel en restaurant zijn met halve prijs happy hour.
Het wordt een gezellige avond. Uiteindelijk zijn we met een man of dertig.
image
Op de terugweg krijgen we gelukkig een lift en kruipen we tevreden achterin een pick-up.
Morgen is het feest hier op de kade en de dag erna gaan we eindelijk vertrekken naar de Tuamotu’s.

Comments { 0 }

Nuku Hiva

image
Terwijl iedereen zijn mails ophaalt in het internetcafé, wordt er ondertussen gezellig muziek gemaakt. Filmpje ervan komt ook op de site maar later, want de webmaster is met vakantie.
image
Deze mevrouw laat zien wat we kunnen eten voor de lunch. Als ze gaat praten, blijkt het een man te zijn. Dat is iets waarmee je hier op de eilanden regelmatig wordt geconfronteerd. Homosexualiteit is hier al heel lang een normaal en volledig geaccepteerd verschijnsel. Het is erg expliciet en travestie en transgender zijn hele normale zaken in het gemeenschappelijke leven. Er gaan een aantal verhalen rond over culturele achtergronden en ouderlijke invloed die daar bij de opvoeding een rol in zouden spelen, maar de verscheidenheid in die verhalen is te groot, zodat we zonder meer lokale kennis daar geen zinnige dingen over kunnen zeggen. Het is best vreemd om hier zo duidelijk mee geconfronteerd te worden. We zijn dat zo niet gewend. Pim zei in dit restaurant “bonsoir madame” en wist vervolgens niet of hij het daarmee nou verkeerd of juist goed gezegd had. We werden in ieder geval niet anders dan normaal behandeld. Het is een ingeburgerd fenomeen waar behalve de toeristen niemand vreemd van opkijkt.
image
Bootkinderen zijn goeie klauteraars en deze boom is er uiterst geschikt voor.
image
Lokale kinderen zijn meer geinterresseerd in een dooie vis, die langsdrijft.
image
Het is lastig om hier de kade op te komen. Je moet de dinghy aan een lang touw leggen, zodat iemand anders ook aan de kant kan komen. Er zijn maar twee aanknopingspunten en ongeveer anderhalve meter tijverschil. Als we weggaan en de gordiaanse knoop hebben ontward, komt er net iemand aanvaren, die zegt, dat we moeten oppassen voor de Manta Rays, die nu in de baai zijn. We gaan er meteen op af en liggen dan binnen een cirkel van Manta’s, die om ons heen met zijn twaalven aan het spelen zijn. Sommigen laten hun witte buik zien. Het is een prachtig schouwspel.
image
Na dagenlang zonder problemen achter ons anker te hebben gelegen, gaan we ineens krabben. We gaan anker op en begrijpen nu al snel waarom. In de baai staat regelmatige een grote neer onder invloed van de stroom langs de baai en de getijden. De wind is altijd er variabel, zodat je soms op de wind en dan weer op de stroom ligt. We zijn meerdere keren 360 graden rond gegaan en anker en ketting hebben elkaar daarbij echt gevonden. Een voor de hand liggende oplossing lijkt het hekanker te zijn. Dat heeft echter in de regentijd het nadeel, dat je in een bui dan behalve de luiken ook de kajuitingang dicht moet doen en dan wordt het wel heel snel heel erg warm.
image
We varen een stukje de baai uit en laten ons dan terugdrijven, terwijl Pim met Klontje naar voren gaat en het anker bevrijdt van de ketting, waarna we opnieuw gaan ankeren.
image
Ze staan met een Machete ( groot mes) de schubben van de vissen af te schrobben.
image
A.s. Zaterdag is hier een feestje en er wordt een tent met dansvloer opgebouwd. In de pauze wordt er muziek gemaakt. De linker man heeft ook zijn halve gezicht getattoeëerd.
image
Dit meisje woont met haar franse vader op een boot. Haar braziliaanse moeder is vertrokken. De vader roeit minstens 4 x per dag op en neer om te zorgen, dat zijn dochter naar school kan. Hij heeft geen buitenboordmotor. De honden wonen op de kade en verdedigen hun terrein als er een andere hond op durft te komen.
image
Dit is de kathedraal van Nuku Hiva, een prestigieus gebouw op zo’n eiland. Helaas weten we niet hoe lang hij hier al staat.
image
De trekstangen zijn gearriveerd!
image
Andrew van Eye Candy helpt met het installeren van de nieuwe trekstang. Ze zijn een paar uur aan het klussen en daarna voelt Nelly Rose weer aan als vanouds. Net alsof haar corset weer goed zit.
image
De poes probeert een stuk brood uit de vuilnisbak te graaien. Als hij er triompfantelijk uit komt, staat er een kip klaar om het brood te stelen; de poes wint.

Comments { 0 }

Ceremonie in Nuku Hiva

image
De bewijzering is gewoon een rots op de rotonde.
image
Iemand regelt een Pizza avond en als we net aan tafel zitten, begint het ineens knetterhard te regenen. Er is wel een dak, maar geen zijkant van de Pizzeria.
image
Later klaart het gelukkig weer op en genieten we van pizza’s en zien we oude en maken nieuwe bekenden.
image
De volgende ochtend zien we vanuit het café een optocht langskomen. Nieuwsgierig gaan we er achteraan.
image
Gaandeweg wordt duidelijk wat er aan de hand is.
image Het blijkt om een herbegrafenis te gaan. In ongeveer 1880 zijn hiervandaan schedels van mensen voor onderzoek meegenomen door wetenschappers naar Zweden. Daarna hebben ze in een museum in Zweden gelegen, maar Zweden geeft ze na lange onderhandelingen nu weer terug aan Nuku Hiva om de geesten rust te geven.
image
De mannen die de kisten dragen zijn volgens de lokale gewoonte behoorlijk getattoeëerd. Het staat voor mannelijkheid, maar ook vrouwen zijn getattoeëerd. Ieder teken staat symbool voor een levensgebeurtenis.
image
De man met het gras om zijn nek is de burgermeester, die de kisten welkom heet. Ook de priester zegt nog wat woorden en zelfs in vloeiend Marquizaans. Het is een plechtige toestand en iedereen is muisstil.
image
Tussendoor wordt er gezongen. Filmpje met die muziek staat binnenkort ook op de site onder het hoodstuk : Video
image
Deze prachtige boeketten gaan straks bovenop het graf.
image
Emoties worden getoond.
image Ze blazen ook op deze schelp. Hij geeft een bijzonder geluid.
image
Deze kant boven.
image
Het is heel bijzonder om dit mee te maken.
image
Overal erom heen zitten mensen op de graven.
image
Als het allemaal is afgelopen, klimmen we nog even een heuvel op om een mooi uitzicht over de baai te hebben.

Comments { 0 }