Er loopt een vreemde vogel over de picnictafel naast onze camper. Het blijkt een Californian Quail te zijn. Geintroduceerd voor ‘de sport’.

Hij heeft een klein kuifje.

We zwaaien Jack en Marce uit. Dat afscheid nemen is nooit leuk, want je hebt werkelijk geen idee of je ze ooit nog gaat zien. Zij gaan weer naar de volgende mooie baai.

We gaan naar de Flagstaff. Bovenop de heuvel bij Russell staat een vlaggemast die 4 keer is omgehakt door Maori’s, die het niet eens waren met de overeenkomst die getekend was door één van hun chiefs en de Engelsen. Uiteindelijk hebben de Maori’s de mast op eigen initiatief weer teruggeplaatst.

Bovenop heb je natuurlijk een schitterend uitzicht over dit prachtige gebied. Het is maar 3 uur rijden ten noorden van Auckland.

De Bay of Isles is heel erg mooi en een eindeloos cruisegebied met talloze ankerplekken.

Russell van bovenaf bij de Flagstaff.

Deze Tui’s maken ons ‘s ochtends wakker met hun dramatische gefladder en mooie fluwelen gezang. Ze hebben een leuk wit befje.

Daar komt de Weka weer kijken of we nog een beetje brood over hebben. Hij pakt meerdere stukjes in zijn bek en loopt dan snel naar zijn nest om zijn vermoedelijke kroost te voeren of het op zijn gemak in zijn eigen huis op te eten.

We staan op een heerlijke plek en kijken tegen de stam van een Pahutukawa boom aan.

Wel toepasselijk zo met de kerst. Dit noemen ze de Nieuw Zeelandse Kerstboom en ze zijn prachtig!

We gaan weer naar Opua. Dit keer om Bregt en Lynn te verwelkomen, die na een pittige tocht vanuit Fiji als een van de laatste cruisers dit seizoen de sprong naar Nieuw Zeeland hebben gemaakt.

We gaan lopend met de pont naar Opua. Er kunnen 25-30 auto’s op. Wel wat meer dan die van Kinderdijk naar Krimpen aan de Lek.

Pohutukawa in volle bloei.

Bij Bregt en Lynn op hun ‘Boxing Kangaroo’ drinken we een glas van een van Nieuw Zeelands’ fijnste producten en verwelkomen hen in dit mooie land.

Ze hebben een redelijke tocht achter de rug van 11 dagen vanaf Fiji, soms geen wind, soms te veel en met water in de kuip, dat maakte het wel even spannend. Fijn dat ze heelhuids hier zijn nu!

Na de vroege borrel gaan we met de pont weer terug richting Russell. We willen de musea gaan bekijken. De Kerstboom op de pont ziet er gezellig uit.

Het eerste museum houdt zich vooral bezig met de volkerenkundige geschiedenis van de streek, en kijkt naar de visserij, de walvisvangst en de handel. De vissers brachten deze 7 kilo wegende grote kreeft ooit aan land.

Ook het schip waarmee Cook zijn eerste tocht naar Nieuw Zeeland maakte, de Endeavour, staat hier nagemaakt met een schaal 1:5. Het is gebouwd door de lokale orgel bouwer en het is op toernee geweest door heel Nieuw Zeeland alvorens het hier een vaste plaats kreeg.

Blokken

White Shark kaken.

Dit oude gebouw uit 1842 was een franse missionarispost, genaamd: Pompallier Mission. Het was ooit een drukkerij. Hier drukten de vlijtige missionarissen bijbels in Maori en gaven die gratis aan belangstellenden om ‘Het Geloof’ verder te verspreiden.

Er was een leerlooierij bij de drukkerij om de bijbels van een mooie kaft te kunnen voorzien. Huiden werden eerst in een bak met urine gedumpt alwaar ze twee weken inlagen. De urine werd opgehaald bij de lokale uitspanningen. Daarna kwamen de huiden in deze kelders waar ze net zo lang in bleven liggen totdat ze de zwarte kleur van de oplossing hadden gekregen. Daarna werden ze op rekken gespannen om te drogen.

Dit is de proefpers in de zetterij. De letters werden met de hand gezet en opgespannen in een raam. Pim heeft ooit nog met dat hele proces te maken gehad in zijn eerste werkzame jaren bij de Lettergieterij Amsterdam voorheen N. Tetterode. Hij moest er dan ook met de neus bovenop.

De proefdruk, dit keer van een ‘Kupferstich’ wordt onder druk gezet.

Het resultaat mag er zijn.

Het inbinden van de boeken was een heel bewerkelijk proces, maar met een bijzonder fraai eindresultaat dat een lange levensduur garandeerde.

Religieuze spanningen zijn van alle tijden.

Live music aan het water voor het terras.

Er komt een mooie schoener langs varen.

Russell heette oorspronkelijk Kororāreka en het was het centrum van de eerste bewoning van Nieuw Zeeland, tot men besloot dat te verleggen naar Auckland. Het was een ruige bende en er is nog steeds een kroeg die aan die tijden herinnert, genaamd ‘The Hell Hole’.

De lieflijke prachtkleuren in al die bomen verbergen die rauwe historie.

Maar het was vroeger een centrum van de walvisvangst.

Ze gingen de zee op met een groot zeiljacht en lieten dan dit soort kleine boten te water als ze een walvis hadden gespot. Dan werd er geroepen: “There he blows” en met groot gevaar  voor eigen leven, gingen ze er naar toe en staken hun lange harpoenen met flinke weerhaken in het slachtoffer. Als je dat soort avonturen met succes overleefde, dan was de Hell Hole precies de juiste plaats om dat te vieren.

We lopen langs de waterkant letterlijk en figuurlijk naar de andere kant van stadje. Daar is het historisch museum gevestigd in het huis van de Franse bisschop. De boom aan de linkerkant is weer zo’n Nieuw Zeelandse Kerstboom: de Pohutukawa.

De schors is door de jaren heen behoorlijk gerimpeld en verkleurd.

Bij de giftshop van het museum, waar we morgen naar toe gaan, want het is nu te laat, staat dit mooie boeket.

Het is nu vijf uur en tijd voor een drankje in de ‘Duke of Marlborough’. Dit is een van de alleroudste nog bestaande etablissementen in Nieuw Zeeland. Allang niet meer in het oorspronkelijke gebouw, maar het bier smaakt er niet minder om.                  De zwaardvis, die boven de bar hangt, blijkt niet overdreven groot, want de volgende dag in het museum zien we een hele oude foto met een man, die zijn gevangen zwaardvis naast hem heeft staan, die woog 450 pond en stak flink boven de man uit qua grootte.

De diningroom van dit etablissement heeft een gezellige borrelhoek bij de open haard.

Marce en Jack leerden we al in Hiva Oa op de Markiezen kennen en het is natuurlijk leuk om weer even verhalen uit te wisselen op het terras van de Duke.

Groeit gewoon in de berm!

Als we van de pont afkomen, vinden we dit mooie plekje om even te lunchen.

Als we Russell binnenrijden op weg naar onze volgende campingground, zien we deze prachtige paarse boom. Er staan er meerdere in dit kleine stadje.

Aan het eind van de middag rijden we weer terug naar de pont en parkeren de van. We steken lopend over dit keer om samen met Marce en Jack van ‘ Escaped Velocity’ een hapje te eten in Opua op de jachtclub. Onderweg komen we weer langs ons lunchplekje. Het is met laag water een totaal ander aanzien! Er worden hier oesters gekweekt.

Links zie je de touwtjes hangen waaraan ze de oesters bevestigen.

Dit is een majestueuze boom, die al veel heeft meegemaakt.

De volgende dag gaan we naar de Christmas Parade kijken met Marce en Jack, die inmiddels hun catamaran hebben omgezeild hiernaartoe. De wagen is versierd met Agapanthus, die hier gewoon in de bermen groeien en tussen vangrails.

Er wonen zo’n duizend mensen in Russell en de parade heeft dan ook maar 8 wagens en iedereen doet mee, ook de peuters.

De Kiwi vonden we erg leuk.

De wagens rijden door de hoofdstraat, die geflankeerd wordt door die paarse bomen.

Natuurlijk is Santa Cllaus er ook!

Dit zijn openbare toiletten in de stad Kawakawa, 13 km zuidelijk van Opua. Ze zijn gemaakt door de architect- kunstenaar Hundertwasser, die hier de laatste 27 jaar van zijn leven heeft gesleten. Hij was hier niet beroemd zoals in Europa en kon zich vrij tussen de mensen bewegen.
De boom in het midden groeit dwars door het dak heen, dat totaal begroeid is met mossen en grassoorten.

Aan de linkerkant van dit ‘raam’ kun je je handen wassen.

De Dames.

De Heren hebben een houten bril en een RVS pot.

Hundertwasser had weinig op met een lineaal. Zelfs de vloer is niet plat en recht.

Het hele stadje ademt de sfeer van Hundertwasser, maar alleen de Kawakawa toilets zijn van zijn hand. De rest is gemaakt door lokale artiesten in de stijl van.

Zo is ook dit niet door hem gecreëerd, maar lokale kunstenaars. Zoekplaatje, waar is Pim?

Een muur is tegelwerk, de andere muren zijn volledig beschilderd.

De straatlantaarn is geniaal. De voet heeft handen en voeten.

Met rare poten.

Overal kom je zijn invloed tegen.

Pilaren à la Hunderwasser, maar deze zijn nagemaakt.

Het is een oud mijnstadje. Het transport van erts ging met de trein dwars door de hoofdstraat. Die trein is nu voor het toerisme weer in ere hersteld en iedereen moet er voor wijken, terwijl hij door de straat kruipt.

We verlaten dit fantasierijke stadje en gaan met de ferry over van Opua richting Russell.
Er staat een reuzegrote Pahutukawa (NZ-kerstboom)over het water gebogen. Die bomen staan nu echt overal in bloei.

Dit bord staat bij een kroeg in Picton.

We zien overal in Nieuw Zeeland monumenten voor de gevallenen van de ‘Great War’.(1914-18) Deze is wel heel groot. Zij hebben vooral heel hard gevochten bij Galipoli.

Inmiddels zitten we weer op de Inter Islander Ferry naar Wellington op het Noordeiland. Deze berg lijkt wel een soort beer met voorpoten.

Bakens en vuurtorens vinden we nog steeds leuk.

De ferry steekt over naar Wellington. We rijden daar doorheen, maar blijven er niet. De stad ziet er levendig uit en  ligt prachtig aan het water.

We komen weer langs besneeuwde bergtoppen.

Dit soort grote vrachtauto’s halen we vaker in. De houtindustrie speelt een belangrijke rol in NZ.

Onderweg naar het noorden stoppen we in een kleine stad. Dit malle gebouw huisvest het plaatselijke VVV kantoor en de Honey Shop. De lekkerste honingen ooit liggen daar op de plank in tientallen soorten. De duurste pot kost $96,00
Ze hebben er ook heerlijke Chutneys.

We komen dicht langs het racecircuit Pukekohe vlakbij Auckland en gaan natuurlijk even kijken. Er is totaal geen aktie, niet op de paardenrenbaan in het midden en niet op het circuit, maar het is dan ook echt heel erg nat.

Keurig op borreltijd komen we aan bij Iman en Mariette, die ons hebben uitgenodigd om bij hen te komen eten. We rijden door Clevedon heen alsmaar verder naar boven tot we op de top terechtkomen. Ze wonen op een prachtplek! Als je naar het westen kijkt kun je de ingang vanaf de Tasman Sea zien en kijk je naar het oosten dan zie je de Pacific. Clevedon zelf is een hele prettige voorstad van Auckland.

Er zijn twee ezels en twee honden bij de familie.

We worden warm verwelkomd met een gezellig drankje. Het is fijn om weer eens in een huis te zijn.

Ze hebben een mooie B & B bij het huis, maar wij slapen gewoon in onze campervan op de oprit. Dan hoeven we ook niks in of uit te pakken. Het ontbijt doen we wel mee en is voortreffelijk verzorgd met zelfgemaakte yoghurt en perziken uit eigen oogst enz..Zo zijn we het al lang niet meer gewend al die verwennerij.

Iman en Mariette wonen al 25 jaar in NZ. We blijken gemeenschappelijke vrienden te hebben en de wereld is weer klein. Aan de muren hangen prenten en aquarellen van Veere, dat ons ook zo na aan het hart ligt. Kortom we hebben een gezellige tijd met elkaar.

Het is onze trouwdag en we geven elkaar een dagje kayakken cadeau. We gaan eerst met een boot naar de overkant waar onze kayakken klaar liggen op een strandje.

Er ligt een cruiseship verscholen in de fjord alsof het een morene is.

Onderweg komen we een zeehond tegen. Hij zwaait zelfs.

We paddelen erop los en maken een flinke oversteek, waarna we mogen uitrusten en een kop koffie met sandwich krijgen.

We stappen heel voorzichtig uit, hoewel die dingen eingenlijk behoorlijk stabiel zijn. Het is gewoon laag bij het water en anders dan we gewend zijn.

Er komt een stel brutale eenden aan en een stukje van Hanneke’s sandwich verdwijnt in zijn bek.

De mevrouw van het amerikaanse koppel gaat snorkelen in dit koude water: 16* en duikelt een paar zeeegels op.

Zo zien ze er van binnen uit vóórdat de mevrouw ze rauw opeet. Zij liever dan ik. De vrouw gelooft in het eten van rauw voedsel. Haar man denkt daar heel anders over.

We leggen in totaal ongeveer 12 km af. We konden ‘s morgens wennen op stil water met nauwelijks wind. We moesten ons goed beschermen tegen de brandende zon.

Vóór ons vaart Libby, onze gids die ook honderduit vertelt over de bomen en dieren in de sounds. Erg leuk.

Op de terugweg is het water wat knobbeliger en hebben we wind en stroom tegen. Ondanks dat we dit voor het eerst doen en we spieren gebruiken, die anders nooit worden gebruikt, hebben we de dag erna geen spierpijn.

Erg veel meeuwen bij elkaar.

Die grote rots ziet wit van de schijt.

Alweer een onbekende bloem. Nieuw Zeeland blijft voor verrassingen zorgen.

We gaan een biertje drinken in Kaikoura in een kroeg met nautische dingen aan het plafond.

Als we de volgende dag het stadje weer uitrijden op weg naar de ferry in Picton, zien we zeeleeuwen langs de kust liggen.

Lekker een eigen plekje in de zon.

Deze heeft een wondje boven zijn oog.hij staat wel mooi op zijn voeten.

Deze zelfgebouwde campervan staat naast ons bij de lunch. Hij trekt het paarse busje erachter voor het snelle vervoer naar een winkel.

Onderweg zijn we weer zeer onder de indruk van al het schoons dat we te zien krijgen.

We rijden door zacht glooiende heuvels, die er droog, dor en bruin uitzien. Hier heeft het al lange tijd niet geregend kennelijk.

We komen langzaamaan weer terug in de wijnstreek. Wijnstronken hebben geen last van de droogte, want die kunnen tot 50 meter en meer wortelen.

Later kom je dan weer langs een rivier die de heuvel behoorlijk heeft uitgesleten.

Als we in Picton naar de winkel gaan, liggen daar deze smalle visjes te koop. Lijkt ons veel werk om ze te eten.

Leuk oud gebouw op de hoek op de boulevard van Picton.

We gaan naar het Antarctic Centre, want dichterbij zullen we er niet komen dan waar we nu zijn.

Dit is een erg koude afdeling, waar je een jas krijgt aangereikt en beschermhoezen om je schoenen heen. Ze laten je voelen hoe koud het zou zijn, als je werkelijk op Antartica bent. In de zomer wel te verstaan. We hebben vergelijkbare omstandigheden in Rusland in de winter meegemaakt en begrijpen niet helemaal waarom je dat voor je lol zou opzoeken. We zijn blij dat we hier ook een indruk kunnen opdoen.

Pim drukt op een knop en dan begint het te waaien en op de thermometer naast hem kun je dan zien hoe koud het is en wat de Chill Factor is.

Ze hebben een stel little Blue Penguins.

Ze zitten in hun holletjes en komen er maar met moeite uit als een meisje hun terrein opkomt om visjes in de vijver te gooien.

Bij deze moet ze zelfs het voervisje in zijn bek duwen, want hij heeft geen tong meer om mee door te slikken. Dit zijn nl. allemaal geredde penguins. Er is er een mank, een heel erg oude en wat zieken. Ze proberen ze hier weer op de poot te helpen met veel aandacht en zorg. Het meisje kent ze allemaal bij naam en ze voelen zich door haar in het geheel niet bedreigd. In tegendeel.

Aan de andere kant van de vijver kun je een verdieping naar beneden, zodat je ze onderwater kunt zien zwemmen.

Grappige kleine beesten. Dit is de kleinste soort. De keizerspinguin kan 1,2 meter hoog worden, deze halen de dertig centimeter niet.

We maken een ritje in zo’n zelfde treintje, die men ook echt op Antartica gebruikt. Ze kunnen heel ruig terrein doorkruisen. We gaan door water heen en klauteren een heuvel op en razen naar beneden onder het gejoel van een stel kinderen, die het geweldig spannend vinden.

Pim praat nog even met de driver over de teechnische aspecten van zo’n  ding. Alle rupsbanden zijn aangedreven met dezelfde snelheid. Er zit een gewoon stuurwiel in, dat de hydraulische duwstang bediend, waardoor de aanhanger de trekker de bocht om duwt.
Het was weer een mooie ervaring en we hebben veel geleerd over hoe de wetenschappers daar leven en werken.

Schapen, schapen en nog meer schapen! De volwassenen zijn al geschoren.

De rivier wordt soms heel erg breed, maar het heeft nu al een poosje niet geregend. Wij rijden straks over die brug.

Vergezicht richting zee.

We zijn in Christchurch aangekomen.

Quake City, Christchurch.    De grote aardbeving was net in het jaar dat Leonie en Adam op het Noordeiland woonden in 2012.

Container City.   Zelfs de banken zitten in dit container stadsdeel.

Er rijdt nog wel een historische toeristentram rond tussen de open plekken, bouwputten en containers.

Men probeert een kerstsfeer te creeëren.

De goeie winkels zitten er weer.

Sommige gevels zijn bewaard gebleven.

Ze worden gestut door stapels containers.

Er heerst onvrede in de stad. De bureaucraten durven geen beslissingen te nemen en laten veel kapotte gebouwen helemaal vernietigingen om er moderne dingen voor in de plaats te zetten. Ze moeten natuurlijk tegen een aardbeving kunnen, maar ook tegen omhoogkomend water en dat is toen in 2012 gebeurd. Op de schaal van Richter was ie 6,5. In 2011 was er wat verder weg ook al een aardbeving geweest en die was groter en dieper.

Containers, oude gevel en een modern glaspaleis alles naast elkaar geeft een goed beeld van deze stad 5 jaar na de aardbeving.