We zijn weer in een nieuw land!

Mooie boot op de kant in Tyrell Bay in Carriacou.

Ook hier weer geiten bij het water.

Schoolkinderen in uniform lopen over het strand (kortste weg) naar huis.

Foto gemaakt door Nelie.

Je ziet de Nelly Rose achter de Biba liggen, waar we een biertje doen.

De dinghies hebben het ook gezellig samen.

We eten een pizza bij ‘The Lazy Turtle’ in Tyrell Bay. Het is net overgenomen door een Engels stel, dat nog nooit in de horeca heeft gewerkt, maar het ziet er allemaal keurig uit en de pizza is heerlijk.

Je moet altijd erg uitkijken voor roestige spijkers als je Klontje vastbindt aan een dinghydock.

Nelie is altijd aan het zoeken naar bijzondere schelpjes waar ze thuis creatieve dingen mee doet.

Het strand is niet breed, maar er is ook niemand in dit late seizoen.

Strandtent.

Pim en Bert helpen een rolstoeler door zijn poort heen.

Tja……

Omaatje die uit het busje stapt. Er kunnen 12 mensen in de busjes, die je voor €1 naar de stad brengen. Hillsborough in dit geval.

Tyrell Bay in Carriacou.

We gaan lunchen bij het Anchorage Hotel. Er vlijt zich een hondje op Pim’s benen.

Hoge hamburger.

Een leugenaarsbankje.

Wind-shell-chimes.

Deze ijzeren bak werd vroeger gebruikt om Cassave in te koken.

Hij doet nu dienst als vijvertje.

Mooie oude baas vóór de muurschildering van Bob Marley.

Zo, deze keer varen we met de dinghy van Bert en Nelie onder het brugje door.

Het is niet druk op het vliegveld, waar we onze paspoorten moeten laten zien.

De dag erna varen we naar Chatham Bay op Union Island net om de hoek.
Er scharrelen wat geiten op het strand in een mooie hoefijzervormige baaitje.

Er wordt iets klaargemaakt voor de mensen die vanavond aan de kant gaan eten.

Aan het plafond hangen allemaal oude T-shirts met namen erop geschreven van bemanningen.

Bijzonder vogelhuisje.

Er zijn geen mensen op het strand en maar 9 boten voor anker. We liggen rustig en kunnen goed slapen.

De eigenaar van deze boot heet Pleasure en speelt ook gitaar. We hebben hem even aangehoord, maar het was niet geweldig.

We varen in een keer door naar Carriacou, dat eiland hoort bij het volgende land: Grenada. We komen langs dit nooit bewoonde huis op een uitstekende klif.

Wat is ze toch mooi!

We gaan naar Clifton Bay op Union Island en moeten om het rif heen.

Aan de kant ligt een hoop wier. We kwamen het onderweg ook al in grote velden tegen.

Gezellige groentestalletjes op een plein.

Muurschildering voor een leuk boetiekje.

Stretcher uitgeklapt en klaar voor de handel.

Er is genoeg te koop.

Als decoratie op een muur doen de Conch shells het ook goed.

Weer een onbekende bloem.

Hier kun je zelfs golfclubs kopen!

Even omrijden als je met de auto komt.

Rustig lunchen met afwachtende honden.

Het dinghydock zit hier, dat hadden wij niet gezien, maar hier gaan we de volgende keer naartoe.

Zelfde verfpot.

Er is een shark pool met dezelfde soort haaien als waar Pim in de Bahama’s mee heeft gedanst. Dit clubje lag lekker te slapen en was waarschijnlijk goed doorvoed, maar ach, als je al een keer met de haaien hebt gedanst, dan hoeft het toch niet nog een keer?
.

Helemaal rechtsonderin zie je Union Island. Wat zijn we al dichtbij Zuid-Amerika!

Toevallig met 4 blauwe boten in de Tobago Cays.

Er liggen 10 Catamarans op een rijtje.

Later varen we met de Dinghy naar een ander eilandje waar we deze enorme berg Conch shells zien. Ze zijn een lekkernij als je ze goed kunt klaarmaken. Je moet ze eerst een half uur plat slaan vóór je ze gaat bakken. Wij hebben het een keer geprobeerd, maar deden het niet goed en vonden het oneetbaar.

Hier bivakkeert overdag een klein groepje mensen, die een strand BBQ organiseren voor 25 Fransozen.

De vis is gevangen.

Alles wordt klaargezet onder deze tent.

Moeders houdt het overzicht.

Red Snappers.

Ze worden vaardig ontschubd met een vork en in mooie moten gesneden.

De koppen en ingewanden worden gebruikt om de roggen en Pufferfish te voeren.

Uiteindelijk eten de vogels de laatste restjes.

Hij slurpt het zo naar binnen.

Heerlijke temperatuur met een mooi briesje wind maken het zeer aangenaam hier.

Er zijn veel roggen. Ze weten kennelijk dat ze hier eten krijgen op gezette tijden.

De aardappels worden afgespoeld met zeewater en schoongeschrobt met zand vóór ze de pan ingaan.

Dit is een bijna doorgeschavielde lijn, die na al dat geruk en getrek vanwege de windstoten vervangen moet worden.

Er gaat een dun rood draadje omheen zodat het niet uitrafelt.

Pim klust een poosje en het resultaat mag gezien worden.

We zijn in Salt Whistle Bay en verkennen de omgeving een beetje.

Bert en Pim gaan vast naar de kitesurfers kijken, terwijl Hanneke en Nelie nog wat schelpen zoeken.

Dit is de Concord 55 “Biba”, gebouwd met grote inbreng van Bert. Een droomboot.

Ze gaan bloedhard met die wind en maken capriolen in de lucht, een mooi gezicht.

De volgende dag gaan we ankeren bij de Tobago Cays om te kijken of we ook een schildpad kunnen zien in dit Marine Park.

De Parkrangers komen hun geld ophalen voor een permit.

Deze meneer verkoopt hier drank en vis.

Stilleven.

Een zee-egel met ernaast een kleine zeester.

Aangegroeide lijn. Onderop Nelly Rose groeit inmiddels ook wel iets. Het zal haar goed doen om in Trinidad het water uit te gaan en geschoren te worden.

Uiteindelijk zien we er 4, waarvan een kleintje. Grappig om te weten dat de Elena hier ook gesnorkeld heeft. Er komt een filmpje van een schildpad op de site onder hoofdstuk : Video

Paradijsje hier!

Whaling Station op de achtergrond op het eilandje.

Lekkere golven die te pletter slaan op een verlaten strand.

Dit oude hondje liep een heel eind met ons mee.

Nu weer terug naar boven.

Gouden palmbladeren schitteren in de zon.

We lopen langs een mooi hekje.

De geiten lopen voor ons uit.

Wat een uitzicht!

Even een drankje voor we verder gaan.

Er wordt harde muziek gedraaid.

Bert en een onbekende.

Terug over de boardwalk komen we een zwarte reiger tegen.

We gaan samen met de ‘Biba’ en ‘Charlie2’ (Annemieke en Robert) wandelen over de kam naar Friendship Bay.

De barman uit het vorige blog heeft zijn boot klaar staan om te gaan varen, maar wegens gebrek aan bemanning komt het er die dag niet van.

Bert, Nelie en Pim op het Dinghy Dock.

Double-ender. (Een spitsgatter; van achteren ook spits toelopend zoals aan de voorkant)

In deze ringen haakt de bemanning zijn tuigje en dan kunnen ze ver buitenboord hangen als tegengewicht voor het schuin gaan.

Roxanne is Miss Bequia en heeft een leuk winkeltje onder het Internetcafé.

Daar drinken we een kopje koffie.

Hier zetelt de douane enz.

Aangezien ze hier 4 walvissen per jaar mogen vangen en vroeger waarschijnlijk veel meer, is dit het eiland waar ze handig zijn in het uitkerven van walvisbotten en tanden tot het leuke souvenirs geworden zijn.

Er wordt wat afgehangen hier. “Island Time Mon!”

Hé, die man hebben we zien spinnakkeren. (Zie vorig blog)

Bovenop de kam zit een Heinekencafé.

De heren rusten even uit.

Er hangen overal volop mango’s in de bomen.

Mooie rode bloesem.

En altijd maar weer die felle kleuren van Bougainvillea.

Wacht al uren…..

We hebben aan stuurboord geen buren.

Relaxed.

De zonnepanelen doen het erg goed.

Bijna een gezicht!

Dit is een hele grote baai en wij liggen aan de highway waar alle dinghies langskomen scheuren, want het is best een eind varen naar de kant.

Bert en Nely van de ‘Biba’ zijn aangekomen en dat is een erg gezellig weerzien sinds de ARC aankomst in St.Lucia.

Hij hijst een piepkleine spinnaker om na het roeien weer thuis te komen in zijn hollandsevlagbootje.

Er staan allerlei gezellige restaurants aan de boardwalk.

Er mogen hier 4 walvissen per jaar gevist worden en dit zijn wervels en een kaakbot als stille getuigen van de Whalers vangst ; nu dienst doend als barkrukken.

Een echte Pizzahut.

Met dit soort boten wordt hier nog geraced. Als Hanneke de was aan het doen is bij ‘Maria’s Laundry’, vertelt de barman van het café erboven dat ze morgen een race hebben. Hopelijk dichtbij genoeg om te kunnen zien.

Dit is die barman en hij gaat morgen ook racen.

Vlakbij ons op een oude steigerpaal zit een Green Heron te vissen.

We varen vroeg weg en zien de vissers hun netten binnenhalen. Het belooft weer een mooie dag te worden.

Het is voor de verandering wel eens leuk om land te zien als je aan het zeilen bent. Leuke gekleurde huizen.
We rollen de fok uit en houden in verband met stroom, de motor aan. Als we oversteken naar het volgende eiland Bequia steekt de wind op en we gaan als een speer onder een heerlijk zonnetje richting Port Elizabeth.
Het is een grote hoefijzervormige baai met zeker 60 boten erin voor anker. We varen door het ankerveld heen op zoek naar een goed plekje en komen helemaal voorin het veld in 3 meter water te liggen. Er zijn wat buitjes, dus alle luiken en ramen gaan voortdurend open en dicht. Bij de eerste druppels gaan we al tot actie over, want meestal barst het daarna goed los. Gelukkig duurt het niet lang zo’n bui.

We varen met Klontje naar de kant om een stempel in ons paspoort te halen. De man in Wallilabou Bay gaf ons alleen een Cruising Permit voor de Grenadines.
Deze dikke amandelboom is 140 jaar oud.

Pim heeft een knipbeurt nodig en belandt in deze eenmanszaak, waar hij keurig voor weinig geld onder handen wordt genomen. De kapper vindt witte mensen moeilijk te knippen. Pim vindt het spannend, maar het eindresultaat voldoet. Het is minder warm op de kop.

De waterkant ziet er wel gezellig uit. Het seizoen is eigenlijk afgelopen, maar je kunt je wel voorstellen hoe het er hier uit moet zien als hier met vrijwel alle boten van de ARC kerst wordt gevierd onder leiding van de Scandinaviers.

‘Business is very slow mon’

Altijd mooi die Bougainvillea.

De plaatselijke hangjeugd.

Er dreigt weer een flinke bui, dus we gaan terug naar Nelly Rose.

Achter komt een Nederlander ankeren. Je ziet hem snorkelend vóór zijn boot om te kijken of het anker er wel goed inligt.

We liggen in deze hoefijzergevormde baai met 3 anderen, waaronder een Nederlander. Hij chartert al 7 jaar met zijn mooie tweemaster de Grenadines langs.

We zoeken de douane, die ergens in dit gebouw moeten zitten. De ambtenaar komt één uur per dag hier.

Waarschijnlijk is dit een van de kleedkamers geweest toen ze de film draaiden. Nu is het Douanekantoor.

Pas als je binnen bent, zie je dat je in een filmdecor loopt en dat alles van triplex en plastic is gebouwd.

We liggen vlak bij de kant met de boeg aan een mooring en de achterkant met een lange lijn, twee oude aan elkaar geknoopte vallen, aan een steiger vast. Leonie en Adam waren hier in 2009 en toen heeft de mooring het begeven en zijn ze op het strand vastgelopen. Dat lazen we in hun prachtige reisverslag Vijftig tinten Blauw toen wij al hadden vastgemaakt. Hoewel alles duidelijk betere tijden gekend, de film werd in 2003 gemaakt, komen wij de nacht goed door.

Er is een soort van Museum gemaakt met veel foto’s van Johnny Depp en Kyra en wat overgebleven rekwisieten en draaischema’s.

Het restaurant heeft geen klanten, behalve wij als we er even gaan internetten.
Alles is natuurlijk in het teken van de film ingericht.

Gezellige borreltafel…

In de film draait Jack binnen dit wiel rond als een razende.

Heerlijk rustig in piratenland.